Tego dnia...

[Miguel de Catalan]

WYDARZENIA NA ŚWIECIE
15.01
69 – Cesarz rzymski Galba padł ofiarą spisku uknutego przez Othona, który został obwołany przez pretorian nowym cesarzem.
708 – Syzyniusz został papieżem.
1552 – Na zamku w Chambord niemieccy książęta protestanccy i król Francji Henryk II Walezjusz zawarli układ skierowany przeciw cesarzowi Niemiec Karolowi V Habsburgowi.
1559 – Elżbieta I Tudor została koronowana na królową Anglii.
1609 – W Wolfenbüttel w Dolnej Saksonii ukazało się pierwsze wydanie gazety „Aviso”.
1708 – Niemiec Johann Friedrich Böttger opracował recepturę europejskiej porcelany.
1759 – W Londynie otwarto Muzeum Brytyjskie.
1777 – Powstała niepodległa Republika Vermontu.
1793 – Rewolucja francuska: król Ludwik XVI został skazany na karę śmierci.
1797 – W Londynie po raz pierwszy na głowach panów pojawił się cylinder.
1804 – Wojna rosyjsko-perska: wojska rosyjskie zdobyły Gandżę.
1826:
Ukazało się pierwsze wydanie francuskiego dziennika „Le Figaro”.
Zostało rozbite Towarzystwo Południowe, działająca na Ukrainie tajna rewolucyjna organizacja dekabrystów.
1831 – Pod Charleston w Karolinie Południowej uruchomiono pierwszą w USA regularną linię kolejową.
1837 – I wojna karlistowska: hiszpańskie Kortezy wykluczyły byłego króla Portugalii Michała I Uzurpatora jego potomków jako możliwych następców tronu hiszpańskiego.
1859 – Został obalony cesarz Haiti Faustyn I.
1869 – W Hiszpanii odbyły się wybory do Kortezów Ustawodawczych.
1870 – Ignaz von Plener został premierem Austrii.
1871 – Wojna francusko-pruska: zwycięstwo wojsk pruskich w bitwie pod Lisaine.
1875 – Otwarto Operę Paryską.
1885 – Amerykanin Wilson Bentley wykonał pierwsze mikroskopowe zdjęcia płatków śniegu.
1890 – W petersburskim Teatrze Maryjskim odbyła się prapremiera baletu Śpiąca królewna z muzyką Piotra Czajkowskiego.
1892 – W Kanadzie opublikowano reguły gry w koszykówkę wymyślonej przez Jamesa Naismitha.
1895 – I wojna włosko-abisyńska: zwycięstwo wojsk włoskich w bitwie pod Senafé.

[Miguel de Catalan]

16.01
1593 – Król Zygmunt III Waza zwołał pospolite ruszenie szlachty ze wschodnich województw w celu zdławienia kozackiego powstania hetmana Krzysztofa Kosińskiego.
1734 – Wojna o sukcesję polską: wojska rosyjskie zajęły Toruń.
1796 – W Raciborzu otwarto Most Zamkowy nad Odrą.
1816 – Dekretem namiestnika gen. Józefa Zajączka został wprowadzony nowy podział administracyjny Królestwa Polskiego.

[Miguel de Catalan]

WYDARZENIA NA ŚWIECIE
16.01
27 p.n.e. – Senat rzymski nadał cesarzowi Oktawianowi tytuł augusta.
378 – Wojna o dominację na Jukatanie: wojska Teotihuacánu pod wodzą Siyaj K'ak'a zajęły Tikál.
550 – Wojska ostrogockie pod wodzą Totili wkroczyły do Rzymu.
929 – Dotychczasowy emir Abd ar-Rahman III przyjął tytuł kalifa Kordoby.
1120 – Podczas obrad synodu Kościoła jerozolimskiego przyjęto Kodeks z Nabulusu.
1362 – Potężny sztorm na Morzu Północnym spowodował śmierć co najmniej 25 tys. osób na terenach nadbrzeżnych Anglii, Holandii, Niemiec i Danii.
1387 – Zwłoki Elżbiety Bośniaczki, uduszonej kilka dni wcześniej byłej królowej Polski i Węgier i późniejszej regentki Węgier i Chorwacji, zostały wywieszone na wieży zamku Nowy Grod nad Adriatykiem, otoczonego przez wojska cesarza niemieckiego Zygmunta Luksemburskiego i sprzymierzone siły weneckie. Jednocześnie obrońcy zamku, stronniccy otrutego na polecenie Elżbiety króla Neapolu i Węgier Karola III z Durazzo, zagrozili uduszeniem jej córki i żony Zygmunta, królowej Marii Andegaweńskiej, która ostatecznie dzięki jego staraniom została ocalona.
1412 – Medyceusze zostali wskazani jako oficjalni bankierzy papiestwa.
1439 – Rozpoczął się sobór florencki.
1547 – Iwan IV Groźny jako pierwszy władca rosyjski przyjął tytuł cara.
1556 – Cesarz Niemiec i król Hiszpanii Karol V Habsburg abdykował z tronu hiszpańskiego na rzecz swego syna Filipa II.
1581 – Angielski parlament zdelegalizował katolicyzm.
1605 – Została wydana pierwsza część powieści Don Kichot Miguela de Cervantesa.
1707 – Parlament Szkocki ratyfikował Akt Unii, otwierając drogę do utworzenia Wielkiej Brytanii.
1712 – Car Piotr I Wielki założył Szkołę Inżynierii Wojskowej w Moskwie (obecnie Wojskowa Akademia Kosmiczna im. A.F. Możajskiego w Petersburgu).
1756 – Została podpisana tajna brytyjsko-pruska konwencja westminsterska.
1761 – Brytyjczycy zajęli francuskie terytorium Puducherry w Indiach.
1780 – W trakcie walk o Gibraltar brytyjska flota odniosła zwycięstwo nad eskadrą hiszpańską w bitwie koło Przylądka Świętego Wincentego.
1786 – W Wirginii uchwalono Statut Wolności Religijnej.
1797 – I koalicja antyfrancuska: zwycięstwo wojsk francuskich nad austriackimi w bitwie pod la Favorita.
1809 – Wojna na Półwyspie Iberyjskim: zwycięstwo wojsk francuskich nad brytyjskimi w bitwie pod La Coruną.
1839 – Wojska brytyjskie zdobyły zajmowany przez Turków Aden w Jemenie.
1847 – Wojna amerykańsko-meksykańska: trzy dni po zdobyciu Los Angeles ppłk John Frémont został mianowany wojskowym gubernatorem Kalifornii.
1881 – Na zamku Markree w irlandzkim hrabstwie Sligo zmierzono najniższą temperaturę w historii wyspy (–19,1 °C).
1889 – W Cloncurry (Queensland) odnotowano najwyższą temperaturę w historii Australii (+53,3 °C).
1896 – Francuski astronom Auguste Charlois odkrył planetoidę (414) Liriope.

[Miguel de Catalan]

17.01
1614 – Jan Ámos Komenský kupił od wdowy po poprzednim właścicielu rękopis dzieła Mikołaja Kopernika De revolutionibus orbium coelestium (pol. O obrotach sfer niebieskich).
1626 – IV wojna polsko-szwedzka: zwycięstwo wojsk szwedzkich w bitwie pod Walmojzą (pierwsze w dziejach nad wojskami Rzeczypospolitej).
1649 – Jan II Kazimierz Waza został koronowany w katedrze wawelskiej na króla Polski.
1734 – August III Sas i Maria Józefa zostali koronowani w katedrze wawelskiej na króla i królową Polski.
1784 – W krakowskiej dzielnicy Wesoła rozpoczęły się eksperymenty z balonem na ogrzane powietrze, których inicjatorami byli krakowscy uczeni: Jan Śniadecki, Jan Jaśkiewicz, Franciszek Scheidt i Jan Szaster. W ich efekcie 1 kwietnia tego roku balon wzniósł się na wysokość około 4700 m i utrzymywał się w powietrzu przez 33 minuty.
1831 – Gen. Józef Chłopicki ustąpił z funkcji dyktatora powstania listopadowego.
1864 – Powstanie styczniowe: zwycięstwo powstańców w bitwie pod Iłżą.
1874 – W Drelowie na Podlasiu zostało zastrzelonych przez żołnierzy rosyjskich 13 unitów.
1895 – Ukazało się pierwsze wydanie tygodnika „Przewodnik Katolicki”.

[Miguel de Catalan]

WYDARZENIA NA ŚWIECIE
17.01
395 – Nastąpił podział Cesarstwa Rzymskiego między synów Teodozjusza I Wielkiego na część wschodnią (Arkadiusz) i zachodnią (Honoriusz).
1291 – Książęta Mieszko Cieszyński i Bolko I Opolski zawarli w Ołomuńcu układ o wzajemnej obronie z królem Czech Wacławem II.
1328 – Król niemiecki Ludwik IV Bawarski został koronowany na świętego cesarza rzymskiego.
1377 – Papież Grzegorz XI powrócił do Rzymu, kończąc tym samym trwającą od 1309 roku tzw. niewolę awiniońską.
1524 – Włoski żeglarz Giovanni da Verrazzano wypłynął[potrzebny przypis] z Madery w podróż do Ameryki Północnej w celu znalezienia przejścia północno-zachodniego.
1562 – Regentka Katarzyna Medycejska wydała Edykt z Saint Germain uznający hugenotów we Francji.
1595 – Król Francji Henryk IV Burbon wypowiedział wojnę Hiszpanii.
1601 – Książę Sabaudii Karol Emanuel I i król Francji Henryk IV podpisali traktat z Lyonu kończący spór o markizat Saluzzo.
1608:
Car Rosji Wasyl IV Szujski ożenił się po raz drugi, z Marią Piotrowną Bujnosow-Rostowską.
Nowy cesarz Etiopii Susnyjos I odniósł w bitwie pod Ebenatem miażdżące zwycięstwo nad wojskami Oromów.
1640 – Wojna holendersko-portugalska o Brazylię: zwycięstwo floty holenderskiej w bitwie u wybrzeży wyspy Itamaraca.
1656 – Potop szwedzki: elektor Brandenburgii i książę pruski Fryderyk Wilhelm I uznał się w Królewcu za lennika króla Szwecji Karola Gustawa.
1701 – Dzień przed swoją koronacją w Królewcu na króla Prus elektor Brandenburgii książę Prus Fryderyk I ustanowił Order Orła Czarnego.
1709 – Miasta i gminy Berlin, Cölln, Friedrichswerder, Dorotheenstadt i Friedrichstadt zostały połączone w jedno miasto Berlin.
1723 – Ukazała się pierwsza konstytucja masońska opracowana przez Jamesa Andersona.
1740 – Papież Klemens XII formalnie zatwierdził regułę i konstytucję Zakonu Maronickiego Świętego Antoniego.
1746 – II powstanie jakobickie: zwycięstwo szkockich jakobitów nad armią angielską w bitwie pod Falkirk.
1751 – Oficjalna data rozpoczęcia osadnictwa rusińskiego w Wojwodinie.
1773 – HMS „Resolution” pod dowództwem Jamesa Cooka po raz pierwszy przepłynął przez południowe koło podbiegunowe.
1781 – Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych: zwycięstwo wojsk amerykańskich w bitwie pod Cowpens.
1786 – Została odkryta Kometa Enckego.
1795 – I koalicja antyfrancuska: wojska francuskie pod wodzą gen. Jean-Charlesa Pichegru zdobyły Utrecht.
1806 – W Białym Domu urodziło się pierwsze dziecko – wnuk prezydenta Thomasa Jeffersona.
1819 – Simón Bolívar proklamował Republikę Kolumbii.
1840 – Położone przy granicy z Republiką Teksasu meksykańskie stany Coahuila, Nuevo León i Tamaulipas ogłosiły secesję i utworzenie Republiki Rio Grande ze stolicą w Laredo.
1852 – Podpisano Konwencję rzeki Sand, na mocy której Wielka Brytania uznała niepodległość burskiego Transwalu.
1871 – Wojna francusko-pruska: zwycięstwo wojsk pruskich w bitwie pod Héricourt.
1878 – X wojna rosyjsko-turecka: armia rosyjska odniosła decydujące zwycięstwo w bitwie pod Płowdiwem.
1881 – Wojna o Pacyfik: wojska chilijskie zdobyły stolicę Peru Limę.
1885 – Brytyjskie wojska interwencyjne w Sudanie pokonały mahdystów w bitwie pod Abu-Klea.
1893 – Ostatnia królowa Hawajów Liliʻuokalani zrzekła się tronu.
1895 – Félix François Faure został prezydentem Francji.
1899 – Wyspa Wake stała się terytorium zależnym Stanów Zjednoczonych.

[Miguel de Catalan]

17.01.1793 r.
Tadeusz Kościuszko wyjechał z Lipska do Paryża, by pozyskać Francję dla planowanej insurekcji.
Rząd francuski miałby wysłać flotę nad Bałtyk, dostarczyć uzbrojenie dla 100 tys. żołnierzy, przeznaczyć 30 mln zł na pomoc powstańcom i nakłonić Turcję do ataku na Rosję. W zamian Polska miała dokonać reform w duchu rewolucji francuskiej (zniesienie monarchii, wyższych godności duchownych, poddaństwa chłopów itp.) i wypowiedzieć wojnę Rosji, Prusom i Austrii. Ale niedługo później Francja musiała nie tylko bronić się przed Anglią i Hiszpanią, ale także tłumić rozruchy w miastach, więc nikt nie miał czasu na studiowanie memoriałów Kościuszki, który 22 kwietnia wrócił z niczym.

[Miguel de Catalan]

Kirasjerzy cesarscy z regimentu Gottfrieda Pappenheima. Okres wojny trzydziestoletniej.
Gottfried Heinrich zu Pappenheim miał bogate doświadczenie wojenne zdobyte m.in. w czasie służby w pułku piechoty cesarskiej oraz w wojskach Rzeczpospolitej. Szczególnie w zakresie sposobu walki mas kawalerii, która była dla niego nowością. Własnym kosztem wystawił kompanie kirasjerów liczącą 200 jeźdźców. Początkowo kawaleria tego typu wraz z arkebuzerami prowadziła wymianę ogniową z formacjami przeciwnika (aczkolwiek dochodziło do sporadycznych szarży). Dopiero okres wojny trzydziestoletniej i wyżej wspomniany dowódca pod wpływem doświadczeń oraz obserwacji najemnych chorągwi polskich na służbie cesarskiej (lisowczyków) postanowił wdrożyć nowatorską technikę walki z kawalerią przeciwnika (nacisk na bezpośrednie starcie na broń białą). Gdy sytuacja pozwalała na wykonanie natychmiastowego uderzenia na przeciwnika za pomocą broni białej - atakował.
Nieprzyjacielscy arkebuzerzy czy też rajtarzy spodziewał się walki ogniowej w tradycyjny sposób tj. wykonanie karakolu. Taki atak powodował nie tylko rozbicie szyku przeciwnika poprzez zaskoczenie, ale również uniknięcie większych strat na skutek ostrzału z broni palnej. Pappenheim wykazał niezwykłą odwagę podczas prowadzenia swojej kompanii podczas bitwy na Białej Górze. Największą sławę przyniosła mu zwłaszcza długa i bohaterska obrona pozycji w Riva del Garda w Trydentcie. Brał również udział w oblężeniu Magdeburga oraz wielkiej rzezi mieszkańców miasta. Podczas bitwy pod Breitenfeld dowodził częścią kawalerii (ok. 5 000 jeźdźców), która zmusiła do ucieczki oddziały saskie po przeprowadzeniu naprzemiennego karakolu oraz bezpośredniego ataku na piechotę. Niestety bitwę została przegrana na korzyść Szwedów i Sasów. Pappenheim poprowadził później działania osłonowe głównych sił cesarskich wycofujących się z pola bitwy. W późniejszym okresie jego działania podjazdowe przeciw wojskom Gustawa Adolfa nad dolnym Renem i Wezerą, skutecznie utrudniając Szwedom dostawy posiłków oraz zaopatrzenia.
W czasie działań poprzedzających wydarzenia, które miały miejsce w późniejszym okresie pod Lützen jego oddziały stacjonowały pod Lipskiem. Gdy tylko zaistniało zagrożenie ze strony armii szwedzkiej dostał wezwanie od głownodowdzącego armią cesarską Albrechta von Wallensteina, aby czym prędzej dołączył do sił katolickich.
Pappenheim wraz z Piccolominim (dwa pułki piechoty) pojawił się na polu bitwy pod Lützen (16.11.1632 r.) w niedługich odstępach czasu ratując armię Wallensteina od całkowitej klęski. Wyłaniające się z mgły pułki piechoty oraz kawaleria wprowadziła zamieszanie wśród oddziałów szwedzkich, które próbowały zwrócić szyk ku nowemu przeciwnikowi. Pappenheim nie czekając na przeformowanie szyków szwedzkich poprowadził brawurową szarżę kawalerii na przeciwnika, który został zepchnięty siłą uderzenia na trakt lipski. Niestety sam Gottfried Pappenheim wg. źródeł został ciężko ranny i zmarł tego samego dnia w Lipsku lub na polu bitwy. Ostatecznie po śmierci króla szwedzkiego Gustawa II Adolfa oddziały szwedzkie pod dowództwem Bernarda Weimarskiego dokonały kontrataku wypychając siły cesarskie, zdobywając baterie artylerii i w końcu zmuszając Wallensteina do odwrotu.

[Miguel de Catalan]

Hakapelici - jazda utworzona za panowania Gustawa II Adolfa . Szwedzi w 1618 sformułowali najpierw 4 kompanie by do roku 1628 ich liczba sięgnęła 24 kompani jakoś . Wykazali się skurwysyństwem i skutecznością zwłaszcza w wojnie XXX-letniej . Jako formacja najpierw podlegali feldmarszałkowi J. de la Gardie który jako sojusznik Moskali dostawał baty od naszej kawalerii . Potrafił wyciągnąć wnioski i stworzyć kawalerie od naszej jazdy przejęła taktykę szarży w galopie, w zwartym szyku . Przed szykiem wroga oddawali salwę z pistoletów ale główna ich bronią była szybkość , rapier czy szabla . Elementy uzbrojenia takie jak moriony , szyszaki , misiurki , szable i inne chętnie brali sobie od pokonanych . Francuz Charles Ogier w swym Dzienniku podróży do Polski 1635-1636 napisał o nich : „Szwedzi mają Finów, podobnie jak Polacy Tatarów” . Ale mi bardziej przypominają naszych Lisowczyków których zresztą ten francuz pewnie od tatarów nie potrafił odróżnić. NAPRAWDE spisał się ten J. de la Gardie - niskim nakładem środków materiałowych stworzył tania i skuteczna jednostkę która zwłaszcza w walkach na zachodzie Europy spisywała się świetnie . W bitwie pod Rain am Lech w Bawarii ich śmiała przeprawa po moście pontonowym wraz z utworzeniem przyczółka na drugim brzegu zdecydowała o zaskakującym zwycięstwie wojsk szwedzkich . Pod Lützen pierwsi zaatakowali nieprzyjaciela prowadząc rozpoznanie w szwedzkiej awangardzie, a potem atakiem flankowym zepchnęli przeciwnika do defensywy i uzyskali powodzenie całego prawego skrzydła . W bitwie pod Wittstock wykonali śmiały manewr okrążający na tyły wojsk cesarskich, który spowodował wśród nich panikę . Skutecznie działali również pod Breitenfeld w 1631 jako „najlepsza kawaleria rozpoznawcza” Gustawa Adolfa , a o wyniku drugiej bitwy (1642) przesądziła ich gwałtowna szarża, która rozbiła jazdę lewego skrzydła wojsk cesarskich , a następnie złamała jego prawe skrzydło umożliwiając głęboki manewr na tyły nieprzyjaciela . Gdybym mógł wprowadzić dla nich jednolite umundurowanie wyglądali by tak :

[Miguel de Catalan]

17.01.1649 r.
Jan II Kazimierz Waza został koronowany w katedrze wawelskiej na króla Polski.
Ostatni przedstawiciel dynastii Wazów na polskim tronie rozpoczął swe blisko dwudziestoletnie panowanie – jedno z najsmutniejszych i najbardziej dramatycznych w naszej historii.
Urodził się 22 III 1609 r., zmarł 16 XII 1672 r. Przyszły król miał bardzo barwną przeszłość. Jan Kazimierz brał udział w wojnie trzydziestoletniej jako pułkownik wojsk cesarskich. Oskarżony przez Francuzów o szpiegostwo, dwa lata spędził w więzieniu (lata 1638-1640). W 1643 r. trafił do zakonu jezuitów w Rzymie. Po trzech latach (1646 r.) z rąk papieża otrzymał godność kardynała. Gdy się okazało, że za tytułem nie idą żadne apanaże, szybko zrzekł się tytułu i powrócił do Polski. Tron polski objął w bardzo trudnej dla kraju chwili - cała Ukraina objęta była już powstaniem Chmielnickiego. Po elekcji (20 XI 1648 r.) i koronacji (17 I 1649 r.) nowy król stanął przed problem rozwiązania kwestii kozackiej. Jeszcze nie zakończono jednej wojny gdy, Rzeczpospolitą zaatakowała Moskwa (w 1654 r.), a następnie rozpoczął się potop szwedzki (1655 r.). Jan Kazimierz został zmuszony opuścić na kilka miesięcy granice Rzeczypospolitej. Odsunięcie realnej groźby rozbioru państwa przez sąsiadów przyszło drogo opłacić. Traktatami wielawsko-bydgoskimi (19 IX 1657 r.) Polska zrezygnowała z lenna pruskiego, a elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm I uzyskał suwerenność Prus Książęcych w zamian za odstąpienie od Szwedów. W 1658 r. z Rzeczpospolitej wyrzucono arian, oskarżanych o sprzyjanie Szwedom. Za panowania Jana Kazimierza pojawiły się pierwsze symptomy rozpadu ustroju Rzeczypospolitej. W 1652 r. sejm został zerwany przez liberum veto. Próby reform, szczególnie pomysł wyboru króla za życia poprzednika (vivente rege), spotkały się ze zdecydowanym sprzeciwem szlachty. Rokoszanie pod wodzą Jerzego Lubomirskiego, hetmana polnego i marszałka wielkiego koronnego (stąd rokosz Lubomirskiego) w bitwach pod Częstochową (1665 r.) i Mątwami (1666 r.) pobiły armię królewską. Król nie widząc możliwości porozumienia się ze swymi poddanymi, abdykował 16 IX 1668 r. Jan Kazimierz przeniósł się do Francji, gdzie zmarł. W 1675 r. ciało króla przewieziono do Polski i złożono na Wawelu.

[Miguel de Catalan]

17.01. 395 r.
Nastąpił podział Cesarstwa Rzymskiego między synów Teodozjusza I Wielkiego na część wschodnią (Arkadiusz) i zachodnią (Honoriusz).
W przeciągu całej swej wielowiekowej historii Imperium Romanum było podzielone kilkakrotnie. W 293 roku n.e. Gaius Aurelius Valerius Diocletianus, znany bardziej jako Dioklecjan, utworzył tzw. tetrarchię, czyli rządy czterech ludzi. Podzielił kraj na cztery części, przydzielając każdą z nich komu innemu: Italię i Afrykę oddał we władanie Maksymilianowi; Bałkany wraz z doliną Dunaju przekazał Galeriuszowi; Brytanię, Galię oraz Hiszpanię nadał Konstancjuszowi Chlorusowi. Sobie zaś, jako czwartemu z władców, pozostawił wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego. Jednak żaden z dotychczasowych podziałów nie utrzymał się długo. Nikt się nie spodziewał, że powoli zbliża się kres tej wspaniałej jedności.
Trwały podział cesarstwa nastąpił w roku 395 n.e., kiedy to Teodozjusz leżący na łożu śmierci przeprowadził podział Imperium między swoich dwóch synów. Zachodnią część oddał starszemu Flawiuszowi Honoriuszowi, wschodnią natomiast młodszemu Arkadiuszowi. Obaj okazali się władcami słabymi. Flawiusz Honoriusz przeniósł stolicę Cesarstwa Zachodniorzymskiego z Rzymu do Rawenny, skąd zarządzał państwem dość nieudolnie. Zrezygnował on z obrony Brytanii, a Rzym został skutecznie najechany przez barbarzyńców. Na wieść o tym cesarz rozpłakał.
Nie lepiej prezentuje się dorobek polityczny jego młodszego brata, Arkadiusza, który rządził swoim państwem ze stolicy umiejscowionej w Konstantynopolu (dzisiejszy Stambuł). Jak się zdaje miał on niewielki wpływ na decyzje podejmowane w państwie, gdyż manipulowała nim żona oraz jego ministrowie. Zupełnie nie radził sobie z najazdami barbarzyńskich Hunów i Wizygotów, którzy chętnie napadali tereny cesarstwa, jednocześnie je mocno osłabiając. Za jego panowania wschodnia część cesarstwa utraciła wpływy w Afryce.
Po tym podziale nigdy już Imperium nie powróciło do jednolitej formy. Wkrótce wytworzyły się dwie różne państwowości operujące innymi ideami religijno-filozoficznymi, budując podstawy pod przyszłe dwie duże religie – katolicyzm (Kościół rzymskokatolicki) oraz Kościół prawosłwny.