Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Argus malajski

Jeden z najbardziej niezwykłych ptaków z pośród wszystkich gatunków bażantów występujących na ziemi. Samca tego gatunku nie można pomylić z zadnym innym, a to z racji jego ogromnych, długich pierwszo- i drugorzędowych piór w ogonie. Skóra twarzy jest niebieska, czubek głowy jest czarny z zauważalnym, krótkim czubem. Pióra pokrywające górne częsci ciała są brązowe, gęsto nakrapaine cętkami płowożółtymi; opalizujące wzory przypominające pawie oczka zauważa się na piórach skrzydeł i ogona. Skrzydła mogą rosnąć aż do szóstego roku życia.

Taniec godowy

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Tragopan plamisty

W naturalnym środowisku praktycznie tylko Chiny. Ptak ten zamieszkuje lasy liściaste oraz iglaste z gęstym podszytem, blisko strumieni górskich, na zboczach, tarasach górskich czy w wilgotnych kryjówkach pod klifami.

Tragopan plamisty (łać. Tragopan caboti) spożywa pokarmy na ziemi lub na gałęziach drzew. Schodzi z drzew przed świtem, nawet w mroźne dni, powraca natomiast do swoich kryjówek w konarach drzew o zmierzchu. Co ciekawe najpierw powracają samce, a zaraz za nimi samice. Samce, jeśli naruszy się ich terytorium, mogą zaatakować.
Ptaki budują gniazda z liści, mchu, piór wśród gałęzi lub w pniach wysokich drzew. Można spotkać gniazda tych ptaków także w załomach skalnych lub na poziomie ziemi. Do gniazda składają owalne jaja, gliniano- rdzawego koloru, upstrzone na czerwono- brązowo i szaro- fioletowo.
Te ptaki ozdobne żywią się: żołędziami, paprociami, owocami leśnymi, orchideami, insektami, dżdżownicami, gąsienicami, poczwarkami.

Barwne podgardle samca

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Tragopan modrolicy

Jest to najbardziej rozpowszechniony ptak z rodzaju Tragopan. Ptaki te zasiedlają obszar od Indii poprzez Birmę, aż do północnego Wietnamu i centralnych Chin.
Tragopan modrolicy (łać. Tragopan temminckii) najchętniej zasiedla gęste, wiecznie zielone lasy bambusowe i rododendronowe. Gniazda buduje na podwyższeniu.

Samiec i samica

Tragopan modrolicy (łać. Tragopan temminckii) posiada czarno opierzoną głową. Opierzenie to tworzy swoistego rodzaju maskę dookoła modrej skóry twarzy, która to jest nadymana podczas zalotów. Na czubie, szyi i piersi pióra są koloru ciemnego pomarańczu z czerwienią. Niektóre samce posiadają jasno pomarańczową obwódkę dookoła szyi. Reszta upierzenia jest karmazynowa, upstrzona szarymi cętkami na dolnej części piersi oraz białymi, obwiedzionymi na czarno cętkami na skrzydłach, piórach pokrywy, na grzbiecie oraz górnych piórach ogona. Porównując T. modrolicego z Tragopanem satyrem, ogon tego pierwszego jest krótszy, dolna część piersi i podbrzusze są bardziej szare, całość upierzenia jest jaśniejsza oraz obszar nagiej skóry twarzy jest większy.

Samiec w okresie godowym

U samicy: górne pióra wahają się kolorystycznie od rdzawego do szarobrązowego, ale nigdy nie są tak czerwone jak u Tragopana satyra, ani nigdy tak szare jak u Tragopana plamistego. Pióra samic są gęsto nakrapiane czarną barwą oraz łukowatymi, płowożółtymi do szarobiałymi cętkami. Podbródek oraz gardło są koloru płowożółtego lub białawego, z czarnymi prążkami. Dolna część piersi oraz podbrzusze są koloru jasnobrązowego z dużymi białymi cętkami oraz łatami czarnego upierzenia.

Podgardle samca

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Tragopan rudolicy

Tragopan rudolicy (Tragopan melanocephalus) to gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Tereny jego występowania to zachodnie Himalaje, północny Pakistan, północno-zachodnie Indie - na wysokościach 1750 m to 3600 m n.p.m.

Systematyka gatunku:
Domena: eukarionty
Królestwo: zwierzęta
Typ: strunowce
Podtyp: kręgowce
Gromada: ptaki
Podgromada: Neornithes
Nadrząd: neognatyczne
Rząd: grzebiące
Rodzina: kurowate
Rodzaj: Tragopan
Gatunek: tragopan rudolicy

Podgardle samca

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Tragopan czerwony

Zakres występowania tragopana: centralne i wschodnie Himalaje.
Naturalne środowisko: zarośnięte zbocza gór, latem na wysokości od 8tys do 14tys stóp, a zimą na wysokości 6tys stóp.
Samiec: Głowa prawie całkowicie pokryta piórami, czarna. Pasmo po każdej stronie czuba, boki szyi, górna część grzbietu, ramiona i górna część piersi są koloru głębokiego karmazynu. Pióra pod wyżej wymienionymi częściami są koloru karmazynowego z białymi i czarnymi oczkowatymi wzorami, które stają się coraz większe i bardziej szare w kierunku podbrzusza i boków. Pióra pod ogonem są czerwone z obwiedzionymi brązową obwódką białymi oczkami oraz dwoma dużymi oczkami oliwkowymi po bokach. Długie pióra w ogonie są brązowego koloru z płowożółtymi i ciemnobrązowymi nakrapianiami na końcach, a sam końcówka ogona jest czarna. Tęczówki są brązowe, dziób czarny, naga skóra gardła jest ciemnoniebieska. "Worek powietrzny", powiększający się podczas tańca godowego, jest niebieski w środku, a bladozielony na obrzeżach, z czteroma lub pięcioma trójkątnymi szkarłatnymi łatkami po obu stronach. Mięsiste czułka są koloru niebieskiego, także wysuwane w tańcu godowym. "Skórzany worek" wystaje na długość ok. 100mm, a wysunięte czułka mierzą 75mm. Nogi są różowe. Ogon jest stosunkowo długi, niż u innych Tragopanów. Jednoroczny Tragopan wygląda jak samica, ale jest od niej większy i wyższy, ma czarną głowę, większość ze swych karmazynowych piór na szyi i karku, pióra piersi są mniej lub bardziej zaczerwienione z paroma "oczkami".

Ubarwienie godowe

Samica: upierzenie górnej części ciała jest ryżo- buro- brązowe, w zależności od osobnika, z płowożółtymi śladami w centralnej części oraz czarnawymi zygzakowatymi wzorami i łatkami. Ogon jest rudawo- brązowy z nieregularnymi czarnymi i płowożółtymi prążkami. Podbródek i gardło są bladobrązowe lub płowożółte z czarnymi liniami. Pióra dolnej części ciała są jak grzbiet, ale w znacznie jaśniejszym odcieniu, w szczególności podbrzusze gdzie blade plamy przechodzą w duże obszary białego upierzenia. Tęczówka jest koloru brązowego, skóra oczodołu niebieskawa, dziób i czułka brązowe, skóra nóg jest natomiast biało- szara.

Podgardle samca

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Tragopan żółtolicy

Samiec: największy w rodzinie Tragopanów. Dorosły samiec jest ptakiem o jasnym, barwnym upierzeniu. Naga skóra twarzy jest jasnożółta. Czarne pasmo piór rozpoczyna się pod dziobem i dochodzi aż do czubka głowy, kolejne takie pasmo rozciąga się od oka w kierunku karku. Żółte korale nie są tak długie jak u innych Tragopanów, podczas okresu godowego osiągają długość zaledwie 1,5 cala. Górna część piersi oraz szyja są rdzawo- czerwone, ale nie tak jaskrawe jak u np. Tragopana satyra. Dolna część piersi oraz brzuch są szaro- czerwone z bladymi kropkami. Grzbiet oraz reszta ciała są brązowo- czerwone z mnóstwem okrągłych, białych "oczek". Pełne upierzenie nie jest osiągnięte przed 2 rokiem życia.
Tragopan blythi molesworthi jest ciemniejszy niż T. b. blythi, a szare pióra piersi są bardziej blade i sięgają wyżej niż u T. b. blythi.

Głowa samca

Samica: podobna do samicy Tragopana czerwonego, ale jest większa, a upierzenie bledsze. Upierzenie jest ciemnobrązowo- płowożółte z białymi cętkami.
Samica Tragopana blythi molesworthi jest ciemniejsza.

Podgardle samca

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Paw indyjski

Paw indyjski (Pavo cristatus) to gatunek dużego ptaka grzebiącego z rodziny kurowatych (Phasianidae). Jako ptak hodowlany często spotykany w kolekcjach na całym świecie.
Samiec bardzo barwny. Głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. To co nazywa się "pawim ogonem" to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się "pawie oka", na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Samice mają wierzch ciała brązowawy, spód jasny. Nie posiadają trenu, mają natomiast koronę na głowie. Tren samca osiąga ostateczną długość między 3 a 6 rokiem życia. Pawie tworzą haremy, w których na jednego samca przypada 2 do 5 samic.

Samica pawia

Długość ciała: samca 220 - 225 cm, samicy 80 - 90 cm
Rozpiętość skrzydeł: 140 - 160 cm
Waga: 2500 - 6000 g

Samiec z rozpostartym ogonem

Zamieszkuje lasy strefy tropikalnej oraz nadrzeczne zarośla. Pierwotnie zamieszkiwał Indie, Pakistan i Cejlon. Gdy człowiek zaczął je oswajać, w wielu miejscach na świecie zdziczałe ptaki utworzyły samoutrzymujące się populacje.Na wolności buduje gniazda w gęstych zaroślach.W niewoli wyprowadza do 3 lęgów w roku. W zniesieniu 3 do 5 jaj, w niewoli 6 do 8. Jaja wysiadywane są przez okres 28 dni przez samicę.Wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.
W Indiach traktowany z sympatią, jako tępiciel węży i skorpionów, oraz ze względu na czujność - na widok drapieżnika (np. tygrysa) wszczyna głośny alarm.

Samiec albinos

Paw, to jeden z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych, znany już w starożytnym Egipcie.
W Polsce był i jest chlubą pałaców i dworów, a pióra są ozdobą ludowych czapek krakowskich. W hodowli powstało wiele odmian, z których najstarsze i najpopularniejsze są:
Odmiana biała - forma albinotyczna, białe zarówno koguty jak i kury.
Odmiana czarnoskrzydła - samiec ma czarne pokrywy skrzydłowe, a samice są ubarwione podobnie jak formy dzikie, lecz są od nich mniejsze.
Odmiana plamkowana - ubarwione jak forma dzika, lecz w różnym stopniu pokryte białymi cętkami.

Samiec- przedstawiciel odmiany plamkowanej

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Paw złoty

Paw złoty, paw jawajski, paw zielony (Pavo muticus) to gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje w gęstych lasach wysp Indonezji, Wietnamu i Mjanmy. Jego bliski krewny to paw indyjski (Pavo cristatus).

Paw w locie

Piersi i szyja samca są barwy zielonej ze złotym połyskiem, na głowie widoczny jest czub w kształcie kłosa. Pokrywy skrzydeł są turkusowo-niebieskie z metalicznym połyskiem, grzbiet zielony z brązowym połyskiem. Samiec posiada tren składający się z ok. 200 piór. Samica podobnie ubarwiona, ale nie ma trenu.
Samiec osiąga długość 230–250 cm (z trenem), samica - 80–90 cm.

Samiec z rozłożonym ogonem

Wyróżnia się następujące podgatunki:
P. muticus spicifer – zdecydowanie najciemniejszy, pióra pokryw skrzydeł są czarne z zielonymi obwódkami. Występuje w Mjanmie.
P. muticus imperator – podobny do Pavo muticus muticus.
P. muticus muticus – występujący na Półwyspie Malajskim i na Jawie. Jest najbardziej zielony w porównaniu do pozostałych podgatunków.

Samica z młodym

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Paw kongijski

Paw kongijski (Afropavo congensis) to gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Afropavo. Występuje endemicznie w Demokratycznej Republice Konga. Ptak żyjący na dnie lasów.
Długość ciała 70 cm. Upierzenie zielononiebieskie, metaliczne, na głowie czub z białoniebieskich piór. Brak charakterystycznego dla pawi ogona.
Zamieszkuje lasy tropikalne. Ptak łączy się w pary na całe życie. Samica znosi 2-3 jaja w gnieździe w spróchniałym pniu drzewa. Młode wylęgają się po 27-28 dniach.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Zimorodek zwyczajny

Zimorodek zwyczajny, zimorodek (Alcedo atthis) to gatunek niewielkiego ptaka rybożernego z rodziny zimorodkowatych (Alcedinidae).
Zimorodek ma krępą sylwetkę i krótki ogon. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Dorosłą samicę można odróżnić od samca po czerwonawej żuchwie (u samca cały dziób jest czarny). Głowa i grzbiet niebieskie z zielonym, metalicznym połyskiem, środek grzbietu i sterówki błękitne, policzki rudawobrązowe, a szyja biała. Lotki ciemne, zewnętrzne chorągiewki niebieskozielone. Spód ciała cynamonowy. Dziób szary, mocny i długi, nogi czerwone. Sylwetka jest nieproporcjonalna – sama głowa i dziób są prawie równe długości tułowia. Jest nieco większy od wróbla. Jego lot jest szybki i prostolinijny, często wykonuje go nisko nad wodą.
Wymiary średnie:
długość ciała ok. 17 cm
rozpiętość skrzydeł 26-28 cm
waga ok. 30-56 g

Zimorodek podczas połowu

Zamieszkuje w południowej i środkowej Europie, północnej Afryce i południowej Azji w pasie od Dekanu po Archipelag Malajski, na wschód po Sachalin i Japonię. Nie odbywa regularnych wędrówek, pojedyncze osobniki zimują nad niezamarzającymi zbiornikami, pozostałe przelatują do południowej części areału lęgowego. Występuje 7 podgatunków. Zimorodek jest ptakiem wędrującym jesienią z obszarów z kontynentalną zimą (północno-wschodnia Europa) do terenów z zimą łagodną, gdzie zbiorniki nie zamarzają.
W Polsce to nieliczny (niegdyś liczny) ptak lęgowy, spotyka się go na całym niżowym obszarze kraju.