Rzeczpospolita Obojga Narodów

[...] Jako myśl przyjął, tako uczynił. Czasem dłuższym, po zachodzie mijającym, rozbił schronienie liche y ognisko wzniecił. Konik jego spoczął, skartabella zaś strawę drobną zajadał, jakoby najznamienitszą gęsią z żurawiną mu smakowała. Snu pozbawiony, na księżyc poglądował, co żarzył się przez witraż dzrew, niby pochylających się nad strudzonym wędrowcem. Myśli wielorakie umysł mu wypełniały, a strudzenie o świecie lepszem rozmyślając, usnął... [...]

[...] Wczesnem rankiem, Bartolomeusza zbudził świergot drobnych ptasząt, cot z woli własnej lub niewoli, w ojczyźnie swej pozostały. Promienie słońca poczęły przebudzać go ze snu, jakoby do życia; ocieplać stwardniałe ode zimna dłonie, łaskocząc niczym kosmyki trawy. Wsiadłszy na konia, pożegnał się z niemeńskim królestwem y ruszył w leśną ścieżkę. [...]