Ceramika mykeńska- ciąg dalszy
Okres późnohelladzki I
Okres późnohelladzki I trwał od poł. XVII w. p.n.e. do poł. XVI w. p.n.e. Charakteryzował się zastosowaniem jasnych wzorów na ciemnym podkładzie oraz zastosowaniem koloru czerwonego lub czarnego- wyroby z tego okresu były monochromatyczne. Bardzo popularne były alabastrony, hydrie, filiżanki oraz naczynia w kształcie pucharów z Vapheio.
puchar z Vapheio (z lewej) i alabastron (z prawej)
Okres późnohelladzki II
Trwał od poł. XVI w. p.n.e. do końca XV w. p.n.e. W jego trakcie wyroby minojskie straciły na znaczeniu; wpierw zostały wyparte przez mykeńskie, które następnie stały się wzorem dla kreteńczyków. Mykeńczycy podporządkowali sobie wówczas Kretę, Cyklady, Cypr, zachodnie wybrzeża Azji Mniejszej. Zaczęto też wtedy stosować wzory roślinne, a także morskie. Dużą popularnością cieszyły się kielichy, z których później wykształcił się kyliks, dzbany oraz tzw. puchary efirejskie.
kształty naczyń z przełomu I i II okresu PH
Amfora w stylu pałacowym z motywami roślinnymi
Okres późnohelladzki III A i B
Trwał od początku XIV w. p.n.e. do schyłku XIII w. p.n.e. W jego trakcie dotychczasowe kielich uległy wydłużeniu, zaś dno zostało spłaszczone, co doprowadziło do wykształcenia się kyliksu. Puchary z Vapheio stały się rzadsze, zostały zastąpione przez pospolite garnki. Nawiązano kontakty handlowe z ośrodkami syryjskimi oraz Egiptem, co doprowadziło do wzrosty popytu na mykeńskie wyroby. W tym okresie nastąpiła uniformizacja wyrobów, zaczęto także stosować tzw. styl obrazowy polegający na przedstawianiu wizerunków m.in. byków, rydwanów, roślin, ludzi i zwierząt. Na przełomie XIII i XII w. p.n.e. miała miejsce nieokreślona katastrofa, prawdopodobnie trzęsienie ziemi, która obróciła większość miast w gruzy, kończąc tym samym okres największej świetności Myken.
wzory ceramiczne z okresu przełomu II i III okresu późnohelladzkiego
wzory ceramiczne z okresu III A
wzory ceramiczne z okresu III B
Kyliksy z Vourvatsi i Agios Kosmas w Attyce
Styl obrazowy: przedstawienie rydwanu na kraterze z Nafplion
Okres późnohelladzki III C
O)kres PH III C trwał od początku XII w. p.n.e. do połowy XI w. p.n.e. W wyniku niedawnej klęski, ośrodki kontynentalne straciły prym w wytwarzaniu ceramiki na rzecz Rodos, które eksportowało swoje wyroby na całe Bałkany. W okresie tuż po upadku nastąpiło znaczne zubożenie motywów zdobniczych, jednak już kilkadziesiąt lat później powstały nowe style. Styl zwarty charakteryzował się dużym nagromadzeniem zdobień, zaś na wschodzie, tj. we wschodniej Attyce oraz na Cykladach, powstała jego odmiana, która polegała na stosowaniu uproszczonych, geometrycznych przedstawień ośmiornic. Inna metoda zdobień, zwana stylem spichrzowym, służyła do wykańczania naczyń o zamkniętych formach, jak amfora, poprzez pokrywanie ich jasnym barwnikiem i ciemną, falistą linią. Rozpowszechniły się także nieznane wcześniej formy naczyń: askosy, czyli naczynia w kształcie ptaków, oraz oinochoe, czyli nowy rodzaj dzbanka. W fazie schyłkowej zaczęto przedstawiać wojowników, zanikł także styl zwarty oraz obrazowy.
wzory ceramiczne z okresu III C
styl ośmiornic na amforze wykonanej techniką pałacową
mykeńska hydria w stylu spichrzowym
tebańska hydria w stylu ośmiornic