Sztuka ottońska jest to działalność artystyczna na obszarze Świętego Cesarstwa Rzymskiego w latach 950-1050. Jest ona włączana jest do okresu przedromańskiego i uważana za jeden z przejawów tzw. renesansu ottońskiego.
Działalność artystyczna skupiała się głównie na architekturze, malarstwie książkowym, złotnictwie i rzeźbie. Sztuka ottońska była ściśle związana z niemieckim dworem cesarskim. Nie wykroczyła poza granice I Rzeszy, a jej głównymi ośrodkami stały się Hildesheim i Magdeburg. Inspiracje czerpała ze sztuki karolińskiej, z antyku oraz Bizancjum, którego wpływy były wówczas silniejsze niż wcześniej. Związane to było z małżeństwem Ottona II z bizantyńską księżniczką Teofano.