Szkoła abbasydzka
Punkt zwrotny w historii świata muzułmańskiego, a także w historii sztuki islamu stanowi rok 1258, w którym Bagdad został zdobyty przez Mongołów.
Zniszczenie ośrodków kulturalnych dotknęło również cenne kolekcje rękopisów, zebranych w wielkich bibliotekach muzułmańskich gromadzonych od stuleci. Jednak sztuka przetrwała upadek Bagdadu i Abbasydów. Sztuka rozkwita pod opieka okrutnych Mongołów, którzy przyjęli islam i kulturę irańską.
Najczęściej ilustrowane były w tym okresie dzieła przyrodnicze, astronomiczne, medyczne, zbiory bajek pochodzących z Indii, a znanych w przekładzie arabskim pt. "Kalila i Dimna".
Malarstwo szkoły abbasydzkiej wyróżnia się pewną żywiołowością, prymitywizmem, a zarazem fantazją ze skłonnością do ornamentacji. Szkołę abbasydzką charakteryzuje brak troski o perspektywiczne przedstawienie elementów obrazu: brak jest w miniaturach tylnego planu, wszystko wyrasta jakby na jednej linii. Postacie w miniaturach tej szkoły są typowo arabskie: o orlich nosach, spiczastych brodach, niezgrabnych ruchach. Postać ludzka wyróżnia się też swoistą anatomią: postacie przysadziste z dużymi głowami, a małymi korpusami. Natura nie była wiernie odtwarzana, lecz była w znacznym stopniu owocem imaginacji.
Abu Zajd przed namiestnikiem Rahby , Jahja ibn Mahmud al-Wasiti ( XIII w.)
Posiedzenia (ilustr. 2) Jahja ibn Mahmud al-Wasiti z XIII w.
Karawana pielgrzymów ,Jahja ibn Mahmud al-Wasit, Bagdad 1273 r.