Ogród Zoologiczny w Kijowie

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 06 mar 2011, 16:30

Flaming Karmazynowy Phoenicopterus ruber
Gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae), zamieszkujący półwysep Jukatan, Antyle i Galapagos. U Flaminga Karmazynowego brak jest wyraźnego dymorfizmu płciowego. Upierzenie ma różowe, ciemniejsze niż u flaminga różowego Ph. roseus, jedynie skrzydła czerwone z czarnymi lotkami. Nogi i dziób różowe, koniec dzioba czarny. W porównaniu z innymi przedstawicielami rodziny dziób wygięty pod mniejszym kątem. Długość ciała wynosi ok. 120-125 centymetrów, rozpiętość skrzydeł dochodzi do 155 cm a masa ciała ok. 2,1-4,1 kg. Pożywienie ptaków stanowią zwierzęta i rośliny do 1 cm długości. Żerując brodzą i zanurzają głowę w ten sposób, że szczęka górna znajduje się pod dolną.

Obrazek



Sokoły Falconinae
Podrodzina ptaków z rodziny sokołowatych (Falconidae). Obejmuje gatunki drapieżne, zamieszkujące cały świat. Charakteryzują się silną budową ciała. Mają mocny, krótki, zakończony hakiem dziób. Na bocznych krawędziach górnej części dzioba umieszczony jest wyrostek – tzw. "sokoli ząb", a na dolnej części - odpowiadające mu wgłębienie. "Sokoli ząb" pozwala im uśmiercać ofiary poprzez chwyt za kark i zgniatanie kręgów szyjnych[1]. Wąskie i długie skrzydła umożliwiają im zręczny i szybki lot. Odżywiają się głównie kręgowcami lądowymi i owadami, zazwyczaj chwytanymi w locie. Z reguły nie budują gniazd – jaja składają na półkach skalnych, w dziuplach lub w opuszczonych gniazdach innych ptaków. Wyprowadzają jeden lęg w roku, składając od 2 do 6 jaj. Doskonale rozwinięte oczy umożliwiają identyfikację ofiary z wysokości.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 06 mar 2011, 19:16

Żubr Bison bonasus – gatunek łożyskowca z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych. Aktualnie populacja żubrów na świecie liczy ok. 3400 osobników, z czego 650 żyje w Polsce na terenie Puszczy Białowieskiej, Puszczy Boreckiej, Puszczy Piskiej, Puszczy Rominckiej,Puszczy Knyszyńskiej.
Głowa żubra jest stosunkowo duża i ciężka o szerokim i wypukłym czole, oczy małe, krótkie rogi skierowane do góry i zagięte do środka. Szyja żubra jest gruba, krótka z wyraźnym podgardlem. Przód tułowia wygląda na bardzo potężny na skutek silnie rozwiniętego kłębu i porastającej go kasztanowo-brunatnej sierści, która w zimie jest ciemniejsza niż latem. Sierść w dolnej części głowy, przodu i szyi jest długa, na głowie, karku i kłębie występuje grzywa złożona z włosów ościstych.
Cechą charakterystyczną byków jest znaczna dysproporcja między przednią a tylną częścią ciała. Przód mają szeroki, masywny, z wyraźnym garbem, porośnięty długą, kudłatą grzywą, tył zaś stosunkowo mały i pokryty krótką sierścią.
Pokarmem żubra są zioła, trawy, liście krzewów, pąki i kora drzew (zwłaszcza brzóz), chętnie zjadają też żołędzie i kasztany. Dorosły żubr zjada od 40 do 60 kg paszy na dobę. Żerowanie zajmuje mu 50-80% czasu od wschodu do zachodu Słońca. ubry są zwierzętami stadnymi. Żyją w stadach liczących 10-15 sztuk. Na czas rui (sierpień-wrzesień) łączą się w większe stada liczące 30-40 sztuk. Dojrzałość fizyczną uzyskują stosunkowo późno, bo w wieku 8-9 lat (samce), 5-6 lat (samica). Ciąża u żubra trwa 265 dni, matka opiekuje się potomkiem do skończenia przez niego 2 roku życia. Młode po przyjściu na świat ważą od 16 do 35 kg.

Obrazek



Bizon Bison bison
Duży ssak łożyskowy z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych, największy obecnie ssak Ameryki Północnej.
Występowanie: prerie oraz rzadkie, prześwietlone lasy Ameryki Północnej. W warunkach naturalnych żył w olbrzymich stadach. Głównym pożywieniem bizonów są trawy. Długość ciała bizona sięga 2,1-3 metrów, masa 450-1000 kilogramów, największy osobnik ważył 1140 kg. Wysokość w kłębie samice mają 1,6-1,8 metra, samiec 1,8-2,0 metra. Bizony są brązowo ubarwione. Przednią część ciała okrywa gęsta sierść, tworząca coś w rodzaju "peleryny" i potęgująca wrażenie masywności zwierzęcia. Młode osobniki są rudawe. Dojrzałość płciowa bizony osiągają ok. 3 roku życia. Ciąża trwa około 9 miesięcy; po tym czasie na świat przychodzi zazwyczaj jeden cielak, który już po kilku godzinach dołącza z matką do stada; czas karmienia mlekiem 7-8 miesięcy.

Obrazek



Jak Bos grunniens
Duży ssak łożyskowy z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych. Zamieszkuje Tybet, Indie i Chiny, gdzie żyje zarówno w stanie dzikim jak i udomowionym. Udomowione jaki są zwierzętami jucznym, poza tym dają mleko i wełnę. Jaki są przeżuwaczami, żyją samotnie lub w niewielkich stadach, w stanie dzikim na wysokościach do 6 tys. m n.p.m. Stada zazwyczaj składają się z samic z młodymi. Samce dołączają do nich w okresie rui. Stare samce żyją oddzielnie. Samice opiekują się potomstwem przez rok. Potomstwo pełną dorosłość osiąga po 6-8 latach. Zwierzęta mogą dożyć kilkudziesięciu lat. Znoszą niekorzystne warunki otoczenia (niedobór paszy na wysoczyznach górskich, niedostatek tlenu i niskie temperatury średnia wynosi tam ok. 0 °C, zimą temperatury spadają niekiedy nawet do -50 °C). Pożywieniem Jaków są trawy, byliny, mchy, porosty i zioła; zjada też śnieg, który dostarcza mu wody.
Dorosły osobnik osiąga długość do 3,3 metrów, wysokość w kłębie do 2 m (samce); 1,6 m (samice). Masa ciaładochodzi do 525 kilogramów, samice są znacznie mniejsze. Jaki udomowione są o połowę mniejsze od dzikich. Długość życia Jaka dochodzi do 25 lat.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 06 mar 2011, 20:21

Okapi Okapia Johnstoni
Ssak z rodziny żyrafowatych zamieszkujący centralną Afrykę. Pomimo że ma pręgi przypominające futro zebry, jest najbliżej spokrewniony z żyrafą. Zamieszkuje bardzo ograniczone terytorium dżungli Afryki Środkowotropikalnej w Kongo. Preferują tereny na wysokości 500-1000 m n.p.m., ale wspinają się nawet powyżej górnej granicy lasu. Zasięg występowania jest ograniczony reglem górnym w lasach w kierunku wschodnim, lasami bagiennymi poniżej 500 m n.p.m. na zachód, sawannami Sahel (Sudan) na północy i otwartymi lasami na południu. Okapi są najpospolitsze na obszarach Wamba i Epulu.
Okapi mają ciemne grzbiety i poziome, białe pręgi na przednich i tylnych kończynach, upodabniające je z daleka do zebr. Kształt ciała jest podobny do żyrafy, z tym że okapi ma znacznie krótszą szyję. Obydwa gatunki mają bardzo długie (około. 35 cm), giętkie, niebieskie języki, których używają by zerwać liście i pąki z drzew. Język jest wystarczająco długi, by zwierzę mogło umyć swoje powieki i czyścić uszy. Okapi jest jednym z niewielu ssaków, które mogą lizać swoje własne uszy. Samce okapi mają krótkie, pokryte skórą różki. Posiadają duże uszy, który pomagają im wykryć ich największego wroga - lamparta. Okapi osiągają 1,9 do 2,5 m długości i 1,5 do 2,0 m wysokości w kłębie. Ogon ma długość 30 do 42 cm. Ich waga mieści się w granicach 200 do 270 kg. Okapi żywią się liśćmi drzew i pąkami, trawami, paprotnikami, owocami i grzybami. Wiele z gatunków roślin, którymi żywią się okapi są trujące dla ludzi. Zbadanie kału okapi wykazało, że zjadają również węgiel drzewny z drzew spalonych przez pioruny.

Obrazek


Zebra Equus quagga
Ssak z rodzaju rodzina koniowatych charakteryzujący się obecnością ciemnych pasów na białej lub żółtawej sierści. Występuje na sawannach i stepach w południowo-wschodniej Afryce, od południowej Etiopii do wschodniej Republiki Południowej Afryki. Zebry są roślinożerne, głównym pożywieniem są trawy. Wysokość zebry w kłębie wynosi 1,25 - 1,4 metra. Długość ciała dochodzi do 2,3 metra a waga 220-300 kilograma. Zebra żyje 30 -35 lat.

Obrazek



Gazela Gazella
Rodzaj antylop właściwych. Żyją przeciętnie 10 – 12 lat. Gazele zamieszkują północne i wschodnie tereny Afryki, zachodnią i środkową Azję oraz część Półwyspu Indyjskiego. Zamieszkują przeważnie tereny bezleśne, stepy i pustynie. Żyją na wysokości do 6000 m n.p.m. Żyją w stadach, w zależności od gatunku liczą od kilku do kilkuset osobników. przeważnie jednak stada liczą 5 – 10 sztuk. Największe wspólnoty międzygatunkowe obserwuje się jesienią, gdy małe stada łączą się ze sobą w celu odnalezienia nowych żerowisk.
Są antylopami średniej wielkości. Długość ciała wynosi około 1 m. Mają różnorodne ubarwienie boków i grzbietu, od brązowego, poprzez popielate i szare do białego. U wielu gatunków wzdłuż boków występują dwa pasy: ciemny i biały, tuż nad biało ubarwionym brzuchem. Rogi występują zarówno u samic jak i u samców. Rogi samic są mniejsze i cieńsze. Jedynym wyjątkiem są gazele dżejran, u których rogi posiadają jedynie samce. Rogi mają około 35 cm długości od nasady do czubka zaopatrzone są w zachodzące na siebie pierścieniowate zgrubienia. Kształt rogów przypomina lirę, ale może się zmieniać u różnych gatunków. Samice rodzą przeważnie jedno, czasem dwa młode późną wiosną, od kwietnia do czerwca. Ciąża trwa około 6 miesięcy. Tydzień po urodzeniu młode są na tyle sprawne, że mogą biegać tak szybko jak osobnik dorosły.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 08 mar 2011, 22:15

Wilk Canis lupus
Gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkującego lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100-300 km², ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy. Wilk jest wytrwałym wędrowcem, jest w stanie w dobę pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. W poszukiwaniu partnerki samiec potrafi w ciągu 2 tygodni przebyć ponad 600 km. Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie).
Żywią się głównie średniej i dużej wielkości ssakami kopytnymi (jelenie, dziki, sarny), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. W sprzyjających warunkach chętnie zjadają ryby. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować zwierzęta hodowlane. Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Długość ciała dorosłego wilka wynosi przeciętnie 100–130 cm, nie licząc ogona.
Dawniej wilki były szeroko rozprzestrzenione, lecz ekspansja człowieka wpłynęła na ograniczenie ich populacji. Obecnie w większości państw objęto je ochroną gatunkową. Podejmuje się próby reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w USA, ale także w Europie.

Obrazek



Hiena Pręgowana Hyaena hyaena
Gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych. Występuje w Afryka (Egipt, Sudan, Etiopia, Tanzania, Kenia), w zachodniej i środkowej Azji na Zakaukaziu, w Azerbejdżanie i wschodniej Gruzji. Dorosły osobnik ma długość ciała bez ogona 95-120 centymetrów i masę ciała 26-1 kilogramów. Hieny tego gatunku mają maszczenie zmienne, od jasno-szaro-żółtego do buro-szarego. Na bokach ciała ciemne pręgi, przechodzące miejscami w plamy. Na udach ciemne poprzeczne paski. Pożywieniem hieny pręgowanej jest wszelkiego rodzaju padlina i resztki ofiar innych drapieżników. Z braku padliny napada na stare lub chore małe ssaki, śpiące ptaki, gady i owady. Nie stroni też od owoców i warzyw. Dojrzałość płciową osiągają około 1 roku. Ciąża trwa około 90 dni ; w miocie jest od 2 do 4 młodych. Młode rodzą się ślepe z zarośniętymi uszami. Oczy otwierają po 7-8 dniach. Okres laktacji trwa około 2 miesięcy. Samiec bierze udział w wychowie młodych.

Obrazek



Kojot Canis latrans
Gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem i szakalem. Zamieszkuje obszary od Alaski do Meksyku. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota. Długość ciała kojota bez ogona wynosi 70-100 centymetrów. Wysokość w kłębie do 50 centymetrów, a masa ciała samca 18 kilogramów, samicy 13 kilogramów.

Obrazek



Lis Polarny Vulpes lagopus
Gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, występujący na obszarach na północ od kręgu polarnego.
Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich. Są to zwierzęta terytorialne. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym lub stalowoniebieskim, choć spotyka się też lisy czarne przez cały rok. Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami, rybami i padliną. Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z ich zdobyczy. Nory lęgowe kopie w ziemi, na zboczach, pomiędzy kamieniami. Ciąża trwa 49-57 dni. W maju lub czerwcu samica rodzi 2-8, maks. 12 szczeniąt, ważących 40-80 g. Śmiertelność młodych jest duża i dochodzi do 50%, praktycznie lisica odchowuje 3-4 szczenięta. Matka żywi je mlekiem przez 8-10 tygodni.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 08 mar 2011, 22:45

Borsuk Jaźwiec, Meles meles
To gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych. Borsuk występuje w lasach Eurazji (w całej Polsce). Za ostoję obiera okolice lesiste, w szczególności lasy mieszane i liściaste z bogatym podszytem, otoczone urodzajnymi polami. Uwielbia przebywać w pobliżu terenów podmokłych i wody. Borsuk jest wszystkożerny, choć wraz z niedźwiedziem brunatnym jest najmniej mięsożernym przedstawicielem rzędu Carnivora. Jest oportunistycznym wszystkożercą, łatwo przystosowując się do zasobów pokarmowych w okolicy siedliska - jego dieta obejmuje wiele roślin i zwierząt. Dżdżownice stanowią najważniejsze źródło pożywienia borsuka; do ważnych należą także duże owady, małe i młode ssaki, padlina, zboża i owoce.
Okres godowy borsuka trwa od lutego do października. Najczęściej do kopulacji dochodzi w sierpniu. Zagnieżdżenie się zapłodnionych jajeczek może być opóźnione na okres 7-15 miesięcy, jeżeli warunki środowiskowe są nieodpowiednie dla samicy. Po implantacji ciąża trwa 7-8 tygodni i po tym okresie rodzi się 1 do 5 młodych. Narodziny odbywają się w specjalnie przygotowanej norze. Tutaj młode borsuki pozostają przez 8 tygodni. Karmione są mlekiem matki, a ssać przestają po 4 miesiącach życia. Borsuk prowadzi życie nocne, dzień przesiaduje w norze, a właściwie w komorze nory. Nora ma często bardzo skomplikowaną budowę. Do głównej komory prowadzi często kilka krętych korytarzy, a wejścia do nich z zewnątrz są od siebie znacznie oddalone. Jest bardzo czysta w odróżnieniu od nory lisiej. Wszystkie nieczystości z nory wyrzuca na zewnątrz, a swoje odchody wydala do małych dołków zwanych latrynami, których nie zakopuje. Latryny wykopuje w pobliżu nory. Z nastaniem mrozów borsuk zasypia w norze. Zimowy sen nie jest ciągły, gdyż w dniach ocieplenia budzi się i wychodzi z nory, by zaspokoić pragnienie lub coś złowić. W czasie zimowego snu borsuk żyje nagromadzonym w organizmie tłuszczem, przez co traci na wadze do 7 kg.

Obrazek


Jeżozwierze Hystricidae
Rodzina ssaków z rzędu gryzoni. Stronę grzbietową ciała tych zwierząt pokrywają kolce (będące przekształconymi włosami). Jeżozwierze są roślinożerne. Największym z gatunków jeżozwierzy jest żyjący także w południowej Europie jeżozwierz afrykański (Hystrix cristata). Niekiedy, błędnie, nazwą "jeżozwierz" określa się żyjące w Ameryce ursony. Występuje od południa Europy przez całą Afrykę i Indie do Borneo. Do rodziny jeżozwierzy należą 3 rodzaje: Atherurus, Hystrix i Trichys.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 12:15

Diabeł Tasmański Sarcophilus harrisii
Gatunek torbacza z rodziny niełazowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sarcophilus F. Cuvier, 1837.
O średniej wielkości ciała, krępy, przysadzisty, z serdelkowatym ogonem, w którym magazynuje tłuszcz i z dużą głową, co zapewnia największą siłę zgryzu w stosunku do masy ciała wśród żyjących ssaków. Wyjątkowo jak na torbacza ma przednie nogi dłuższe niż tylne. Długie wąsy czuciowe znajdują się na pysku i w kępce na czubku głowy. Ma jeden zestaw zębów rosnących powoli przez całe życie].
Jest największym drapieżnym torbaczem, a także padlinożercą. Charakterystycznym dla niego jest smród, gdy jest przestraszony, głośne wrzaski (stąd nazwa) i zawziętość w czasie pożywiania się. Osiąga prędkość 13 km/h. Spotykany we wszystkich środowiskach, ale najbardziej lubi lasy. Zanim wytępiono wilka workowatego żywił się przede wszystkim resztkami z tego, co upolował wilk. Zwierzę aktywne głównie w nocy – słuch jest jego dominującym zmysłem, posiada też bardzo czuły węch, ma natomiast trudności w dostrzeganiu nieruchomych obiektów. Na ogół samotnik. Średnia długość życia szacowana na 6 lat. Samica ma dobrze rozwiniętą torbę, młode (w liczbie ok. 4) rodzą się na początku australijskiej zimy.

Obrazek



Żółw Olbrzymi Aldabrachelys gigantea
Jeden z największych żółwi na świecie. Podobny rozmiarem do sławnych żółwi słoniowych z Galapagos. Jego karapaks przeciętnie ma 120 cm długości, a dochodzi nawet do ok. 150 cm. Waga przeciętna samca to około 250 kilogramów. Skorupa tego żółwia jest ciemnoszara albo czarna, silnie wysklepiona. Pancerz grzbietowy – karapaks pokrywają duże, gładkie tarcze i mimo że ma tylko około 1-1,5 cm grubości, jest niezmiernie wytrzymały na ucisk. Budowa krępa, nogi grube, słupowate, pokryte dużymi tarczkami. Szyja, otoczona miękką skórą, jest bardzo długa, dzięki niej zwierzę może sięgać gałęzi drzew do metra od ziemi. Jest głównie roślinożerny, przeważnie zjada pędy traw, liście krzewów i drzew oraz zdrewniałe łodygi roślin. Od czasu do czasu zdarza mu się zjeść małe bezkręgowce i padlinę, nawet ciała innych martwych żółwi. W niewoli żółwie olbrzymie lubią soczyste owoce takie jak jabłka i banany, jak również warzywa. Są żarłoczne: dorosłe osobniki zjadają do 25 kg pożywienia na dobę. Nie muszą dużo pić, bo większość wody wykorzystują z pożywienia.
Żółwie olbrzymie osiągają seksualną dojrzałość, kiedy osiągną około połowę swego docelowego rozmiaru. Interesujące jest to, że seksualna dojrzałość jest określona przez rozmiar, a nie przez wiek.
Po okresie godowym, który trwa od lutego do maja, samice składają od 9 do 25 gumowatych jaj w płytkim, suchym gnieździe (2 lub 3 kolejno wygrzebane przez siebie dołki o głębokości do 40 cm). Po złożeniu jaj samica przykrywa je ziemią, wielokrotnie obracając się wkoło, nogami i plastronem ubija i wygładza powierzchnię ziemi. Jeżeli nie ma możliwości zakopania jaj, znosi je w skalnej szczelinie. Złożone jaja są okrągłe, białe o średnicy około 5 cm i mają twardą, wapienną skorupę. Zwykle mniej niż połowa jaj jest zapłodnionych. Samice mogą składać jaja wiele razy w roku. Proces inkubacji trwa około 8 miesięcy (w zależności od warunków klimatycznych trwa 95-245 dni ) więc młode żółwie wychodzą na świat między październikiem a grudniem. Żółwiki zaraz po wylęgu ważą ok. 55-78 gramów, ich pancerz jest jeszcze miękki i dopiero z czasem stwardnieje. Są bardzo ruchliwe i płochliwe. Pancerz jest barwy szarobiałej i po roku osiągnie 15 cm długości. Osiągną dojrzałość w wieku 10-15 lat. Żółwie olbrzymie są jednymi z najbardziej długowiecznych zwierząt na ziemi. Dożywają ponad 100 lat, najstarszy potwierdzony wiek żółwia o imieniu Harriet wynosi 176 lat.

Obrazek



Waran Varanidae
Rodzina jaszczurek. Obejmuje 1 współczesny rodzaj, do którego zaliczanych jest blisko 70 gatunków – wśród nich największe ze współcześnie żyjących jaszczurek: waran z Komodo, waran papuaski, waran paskowany i waran wielki – oraz kilka rodzajów wymarłych. Od innych jaszczurek różnią się budową języka, który składa się z 2 części: mięsistej grubej pochwy jako podstawy języka i wysuwalnej z niej długiej cienkiej, przy końcu rozdwojonej, części dotykowej – narząd Jacobsona. Waran ma budowę ciała krępą, mocną i ciężką. Głowa jest mała, zwężająca się ku przodowi, szyja na ogół długa, ruchliwa, długi ogon bocznie spłaszczony nie podlega autotomii (brak mięśni okrężnych). Mocne odnóża zakończone pięcioma palcami z dużymi, zakrzywionymi pazurami. Brak otworów i gruczołów udowych. Głowa pokryta licznymi, małymi wielokątnymi tarczkami. Ciało pokryte grubą skórą osłoniętą wieloma rzędami drobnych, kolistych, nie zachodzących na siebie łusek. W czaszce otwór ciemieniowy. Oczy osłonięte ruchomymi powiekami. Zęby długie, zakrzywione, piłkowane na krawędziach. Waran występuje w Afryka, Azja, Australia oraz na wyspach: Komodo, Timor, Nowa Gwinea, Cejlon.

Obrazek



Krokodyl Crocodilia
To rząd gadów, jedynych oprócz ptaków współczesnych przedstawicieli archozaurów (Archosauria) oraz jedynych żyjących przedstawicieli kladu Crurotarsi. Obecnie reprezentowany jest przez trzy rodziny: krokodylowatych, aligatorowatych oraz gawiali. Poszczególne rodziny różnią się między sobą kształtem pyska oraz liczbą i układem zębów. Żyją w strefie tropikalnej, subtropikalnej i umiarkowanej na wszystkich kontynentach oprócz Europy i Antarktydy.
Są zwierzętami o jaszczurowatym kształcie ciała, pokryte kostnymi tarczami, ze szczękami opatrzonymi zębami osadzonymi w zębodołach. Ciało zakończone silnie rozwiniętym i umięśnionym ogonem. Dwie pary krótkich, silnych odnóży, z których przednie mają palce wolne, tylne spięte są w całości lub częściowo błoną pławną. Prowadzą półwodny tryb życia. Potrafią, w przeciwieństwie do innych gadów, wydawać głośne dźwięki. Są jajorodne, jaja składają na lądzie.
Krokodyle są największymi żyjącymi dziś gadami. Spotyka się je przeważnie w wodzie słodkiej, istnieją jednak również gatunki słonowodne, które mogą w niej przebywać dzięki obecności gruczołów solnych (krokodyle łzy). Zamieszkują strefę gorąca, w okresie suszy zagrzebują się w muł, zapadając w sen. W wodzie poruszają się szybko i zwinnie, są niebezpieczne, podczas gdy na lądzie raczej niezgrabne i ciężkie, chociaż na krótkich odcinkach mogą poruszać się nadspodziewanie szybko. Z natury są zwierzętami energooszczędnymi, które w wodzie jak i na lądzie godzinami mogą leżeć nieruchomo. Często leżąc na piasku w pobliżu wody, rozwierają paszczę chłodząc organizm i pozwalając ptakom wydziobywać z ich jamy gębowej pijawki i resztki pokarmu spomiędzy zębów. Jeśli ptaki nie usuną pasożytujących na błonie śluzowej pijawek, te same odpadają wskutek wysychania błony na słońcu. Kiedy gad leży nieruchomo, spowalniają się jego procesy życiowe, rzadziej oddycha, a jego czterokomorowe (2 przedsionki i 2 komory - wyjątek u gadów) serce bije tylko trzy razy na godzinę. Dzięki temu może też kilka godzin przebywać w zanurzeniu. Kiedy zanurkuje automatycznie skurcz mięśni zamyka otwory nosowe, a fałdy skórne zamykają otwory słuchowe. Serce włącza wewnętrzny obieg powietrza, który polega na tym, że tylko niewiele krwi tętniczej przepuszcza do żołądka i jelit, a zasila je krew żylna. Krew natleniona zasila serce i mózg.

Obrazek

Obrazek
Oko w oko
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 14:08

Wielbłąd Camelus
To duży ssak z rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako zwierzęta użytkowe. W stanie dzikim wielbłądy występują jedynie w Azji Środkowej (wielbłąd dwugarbny) i w Australii, gdzie dotarły razem z afgańskimi poganiaczami. Wielbłąd jednogarbny wyginął na wolności wiele lat temu. Ciało wielbłądów osiąga długość do 3 metrów. Ich szyja jest długa, łukowato wygięta; głowa długa, z wysklepionym ciemieniem; uszy małe i zaokrąglone. U samic występuje jedna para sutków.
Od pozostałych przedstawicieli rodziny różni je obecność charakterystycznego garbu lub garbów na grzbiecie, będących miejscem odkładania zapasów tłuszczu. Wielbłąd potrafi w nim zgromadzić nawet do 45 kilogramów tłuszczu, co ma związek z drugą charakterystyczną cechą wielbłądów – ich odpornością na długotrwały brak wody. Warstwa tłuszczu na grzbiecie zwierzęcia pełni rolę izolatora, który wraz z gęstą sierścią ułatwia regulowanie temperatury ciała organizmu, a co za tym idzie – zmniejsza ilość wody odparowywanej w procesie pocenia się zwierzęcia. Poprzez podwyższoną temperaturę ciała, a zatem zmniejszenie gradientu termicznego między wnętrzem ciała, a otoczeniem, zmniejsza się również napływ ciepła ze środowiska do organizmu. Wielbłądy też wykazują dwa razy większą wytrzymałość na odwodnienie niż człowiek, u którego utrata ok. 11% wody z ustroju kończy się już śmiercią. Dodatkowym przystosowaniem zwiększającym odporność na niedobór wody jest budowa powierzchni dróg nosowych wchłaniających parę wodną z wydychanego powietrza. Wielbłądy piją wodę z dowolnego źródła, zarówno słodką, jak i słoną. Wykorzystują wodę zawartą w zjadanej roślinności, przy czym znane są z umiejętności wykorzystania każdej dostępnej paszy. Dzięki tym przystosowaniom zapotrzebowanie wielbłądów na wodę w warunkach pustynnych oceniane jest na 0,28 litra na godzinę. Dla porównania człowiek przebywający na pustyni zużywa 1 litr wody na godzinę.
W obrębie rodzaju wyróżnia się dwa gatunki:
wielbłąd dwugarbny (Camelus ferus) – występuje zarówno w stanie dzikim (wielbłąd dwugarbny dziki C. ferus), jak i jako zwierzę hodowlane (wielbłąd dwugarbny domowy, baktrian C. bactrianus)
wielbłąd jednogarbny (dromedar) (Camelus dromedarius) – występuje tylko jako zwierzę hodowlane.

Obrazek



Oryks Arabski Oryx leucoryx
Gatunek antylopy, która dawniej występowała w środowisku stepowym i pustynnym Bliskiego Wschodu. Umaszczenie oryksa jest prawie białe, z ciemnymi plamami na głowie i kończynach. Dorasta on do 1 metra w kłębie i 70 kilogramów wagi. Liczebność tej dużej antylopy, wskutek niekontrolowanych polowań spadła do 100-120 osobników. Aby ratować ten gatunek przeprowadzono pewien eksperyment hodowlany: trzy schwytane oryksy skrzyżowano z osobnikami żyjącymi w ogrodzie zoologicznym, dzięki czemu odtworzono stado dzikich zwierząt, które następnie wypuszczono na wolność.

Obrazek



Kangur Olbrzymi Macropus giganteus
Duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770 r. Obok kangura rudego i szarego należy do największych wśród współcześnie żyjących torbaczy. Zasięg występowania kangura olbrzymiego jest ograniczony do kontynentu australijskiego i wysp wchodzących w skład stanu Tasmania. Na kontynencie można go spotkać wzdłuż wschodnich wybrzeży.
typową dla kangurowatych sylwetką – mała głowa, duże uszy, krótkie przednie i długie tylne kończyny – całkowicie wyprostowany osiąga ponad 2 metry, przy wadze ponad 60 kilogramów. Przeciętna długość ciała wynosi 1,5-1,8 mwtra, ogona 95-120 centymetrów. Samica jest zwykle mniejsza, ma ok. 40 kg masy ciała i 85-120 cm długości, ogon 75 centymetrów. Ciało pokrywa gładka, miękka i gęsta sierść koloru szarobrunatnego, część brzuszna, nogi i spodnia część ogona są jaśniejsze, na części twarzowej mogą miejscami występować siwe włosy. Kangury olbrzymie z terenów położonych bliżej wybrzeży mają jaśniejsze futro niż w głębi lądu, natomiast na południu kontynentu i w Tasmanii mają futro dłuższe. Bardzo mocny ogon pomaga w balansowaniu ciałem w szybkim biegu i stanowi podporę, kiedy kangur stoi. Tylne kończyny są silnie umięśnione, przystosowane do skakania, zakończone szerokimi stopami dorastającymi do 56 cm długości. Nogi zbudowane są w taki sposób, że poruszając się szybciej kangur zużywa mniej energii, potrafi wykonywać skoki do 9 m, a na krótkich odcinkach może osiągać prędkość do 48 km/h.
Przednie kończyny są krótkie, ruchliwe, zakończone pięciopalczastą dłonią. Służą do zbierania pokarmu i podawania go do pyska oraz do drapania się. Chód kangura olbrzymiego robi wrażenie niezgrabnego, ciężkiego i utykającego.
Mają dobrze rozwinięty wzrok, węch i słuch. Budowa uszu umożliwia ich obracanie w pożądanym kierunku. Każdy podejrzany szelest wywołuje niepokój i ucieczkę. Uciekają ogromnymi susami o długości do 9 m i wysokości 3 m. W normalnym biegu wykonują 3-metrowe skoki

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 15:22

Koala Phascolarctos cinereus
Gatunek torbacza z rodziny koalowatych, nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic. Jest jedynym współcześnie żyjącym przedstawicielem rodzaju Phascolarctos. Koala występuje wzdłuż wybrzeża Queensland, Nowej Południowej Walii oraz Wiktorii. Większość swego życia spędza na najwyższych gałęziach drzew eukaliptusowych. Jest zwierzęciem aktywnym nocą. Układ trawienny koali umożliwia trawienie jedynie liści wybranych gatunków roślin. Koala preferuje eukaliptusy (Eucalyptus), ale uzupełnia też dietę liśćmi kilku gatunków z rodzajów Corymbia, Angophora, Lophostemon, banksja (Banksia), Leptospermum i Melaleuca[4]. Dorosły osobnik zjada dziennie od 0,5 do 1 kg liści. Większość substancji mineralnych pobiera z soczystych liści. Wodę pije rzadko, dopiero gdy z powodu suszy zmniejsza się jej ilość w liściach, pije częściej. u dorosłego osobnika Koala osiąga długość ciała dochodzi 60–85 centymetrów i masie 8–15 kilogramów.

Obrazek



Makak Jawajski Macaca fascicularis
Gatunek małpy wąskonosej z rodziny makakowatych. Występuje w Azja Południowo-Wschodnia, od Zatoki Bengalskiej do Filipin. Długość ciała dorosłego makaka, w zależności od podgatunku, wynosi 38-55 cm, ogona 40-65 cm. Ciężar samców 5-9 kilogramów, a samic 3-6 kilogramów. Grzbiet oliwkowy lub brązowozielony, spód białoszary, ręce, nogi i ogon czarne. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Potrafi pływać i nurkować. Żywi się głównie owocami, owadami, małżami i krabami. Zjada zarówno pokarmy zwierzęce, jak i roślinne.
Makaki jawajskie są zwierzętami socjalnymi, żyją w stadach od 5 do ponad 60 osobników. Po ciąży trwającej od 167-193 dni samica rodzi jedno młode, które po urodzeniu ma czarne futro i waży ok. 350 gramów.

Obrazek



Kapucynka Czarnobiała Cebus capucinus
Gatunek ssaka z rodziny płaksowatych występujący na terenie Ameryki Środkowej. Żyje w lasach przebywając w górnych partiach drzew wśród swoich towarzyszy liczących do 40 osobników. Twarz tej małpki jest naga w kolorze cielistym pokryta jest gęstym włosiem. Sierść po bokach głowy oraz w okolicach szyi i ramion w kolorze białym, w pozostałej części futtro w kolorze brunatnoczarnym do czarnego. Na pokarm kapucynek składają się: liście i pąki, owady, jaja ptaków jak i młode ptaki. Niekiedy pożywia się drobnymi ssakami. Ciąża trwa ok. 6 miesięcy, młode (najczęściej jedno) od razu przyczepia się matce do futra. Kapucynki żyją około 30 lat.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 16:00

Szympans Zwyczajny Pan troglodytes
Wąskonosa małpa zaliczana do człekokształtnych, jeden z dwóch gatunków szympansów, hominidów najbliżej spokrewnionych z rodzajem Homo. Do niedawna nazywany szympansem. Dopiero po odkryciu drugiego, blisko z nim spokrewnionego i nieco mniejszego bonobo, czyli szympansa karłowatego przyznano mu epitet zwyczajny dla odróżnienia od nazwy rodzajowej szympans (Pan). Szympans zwyczajny prowadzi nadrzewny i naziemny tryb życia. Na ziemi spędza od 20-50% swojego czasu. Potrafi poruszać się w postawie dwunożnej, choć woli podpierać się zgiętymi palcami ręki, podobnie jak to robią goryle. Aktywny w ciągu dnia, noce spędza w koronie drzew w specjalnie do tego celu budowanych gniazdach-posłaniach. Posłania są jednorazowe, każdego wieczoru szympans buduje nowe. Połowę dnia spędza na jedzeniu, pozostałą część zajmują mu wędrówki w poszukiwaniu kolejnego źródła pokarmu oraz dzienna drzemka.
W warunkach naturalnych długość życia szympansów zwyczajnych mieści się w granicach 40-45 lat. W niewoli notowano przypadki starszych osobników. zympansy uważane są za zwierzęta wysoce uspołecznione. Wielopokoleniowe stada szympansów liczą od 25-80 osobników zajmujących dość stabilny areał o powierzchni od 5-20 km2. Stada sąsiadujące ze sobą stykają się ze sobą, wspólnie wędrują, a nawet jednocześnie korzystają z tego samego źródła pożywienia bez okazywania wzajemnej agresji. Grupa, która znajduje pożywienie oznajmia ten fakt pozostałym osobnikom poprzez głośne nawoływanie i uderzanie kijami w pnie drzew. W odróżnieniu od większości innych zwierząt migracje pomiędzy stadami dotyczą samic, a nie samców. Szympans jest zwierzęciem wszystkożernym. Zjada głównie rośliny, od czasu do czasu owady (termity, mrówki) lub mięso. Zabija i zjada małe i średniej wielkości ssaki, w tym młode pawiany, a czasem inne małpy.

Obrazek




Goryl Gorilla
Rodzaj największych spośród współcześnie żyjących małp naczelnych, zaliczany do człowiekowatych. Preferuje naziemny tryb życia, jest zwierzęciem roślinożernym, zamieszkuje lasy tropikalne w Afryce. amieszkują lasy strefy równikowej w Afryce Środkowej, w dwóch obszarach wyraźnie oddzielonych przez rzekę Kongo. Wschodni obszar – położony w centralnej części kontynentu – obejmuje wschodnią część Demokratycznej Republiki Konga, Ugandę i Rwandę. Zachodni obszar występowania goryli to Nigeria, Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Gwinea Równikowa, Gabon, Kongo, Angola i zachodnie krańce Demokratycznej Republiki Konga.
Poszczególne populacje goryli zamieszkują różnorodne siedliska od bagien i terenów nizinnych po górskie lasy na wysokości 1600 m n.p.m. (goryle nizinne) i 2200-4200 m n.p.m. (goryle górskie). Prowadzą spokojny tryb życia spędzając większość czasu w grupach rodzinnych, które przemieszczają się po terytorium o powierzchni 5-30 km². Noc spędzają w legowisku z liści i gałęzi. Żerują rano i po południu, odpoczywając w nocy i około południa. Tryb życia i dieta różnią się u poszczególnych podgatunków. Goryle potrafią wykorzystywać kamienie jako proste narzędzia służące do rozbijania łupin orzechów. Goryle są zwierzętami roślinożernymi, zjadają owoce, liście, pędy, kiełki, korzenie, korę oraz sporadycznie – owady, które składają się na 1–2% ich diety. Występuje u nich koprofagia pozwalajaca na zwiększenie wykorzystania pokarmu. orosły srebnogrzbiety samiec osiąga przeciętnie 1,65-1,75 m wzrostu i ciężar 160-200 kg, samica jest zwykle o połowę mniejsza, osiąga średnio ok. 1,4 m wysokość i masę 60-100 kg. Okazjonalnie, samce osiągają ponad 183 cm wysokości i 225 kg wagi (rekord na wolności). Jednak w niewoli notowano samce o wadze 270 kg.[2] Goryle mają silnie prognatyczną część twarzową, ich żuchwa wystaje dalej na zewnątrz niż szczęka.

Obrazek



Orangutan Pongo
Rodzaj dużych małp człekokształtnych. Można je znaleźć jedynie w lasach deszczowych na Borneo i Sumatrze.
Orangutany są małpami nadrzewnymi, spędzającymi na drzewach niemal całe życie, poruszając się między koronami metodą brachiacji. Prowadzą dzienny tryb życia, w nocy przesypiają około 12 godzin. Grupy rodzinne tworzy samica. Orangutany są małpami o długich rękach (rozstaw ramion do 225 cm) i krótkich nogach. Włosy długie, czerwonawe, rzadziej brązowe. Twarz naga, u samców występują szerokie talerze policzkowe; uszy małe przylegające. Kciuk i paluch krótkie, pozostałe palce długie. Dymorfizm płciowy silnie zaznaczony. Samce są dwukrotnie większe od samic. Samice mogą dorastać do około 130 centymetrów i ważą około 45 kg, podczas gdy w pełni dojrzałe samce osiągają wysokość 180 centymetrów i ważą ponad 120 kg.
Małpy te dożywają w stanie dzikim 35-40 lat, w niewoli do ponad 60 lat. Ciąża trwa 260 – 270 dni, rodzi się z reguły jedno młode o masie urodzeniowej 1200 – 1600 gramów. Matki opiekują się dziećmi przez 6 – 8 lat, dojrzałość płciowa jest osiągana w wieku 10 – 12 lat.

Obrazek



Pawian Papio
Rodzaj małp wąskonosych z rodziny makakowatych. Prowadzą naziemny i stadny tryb życia. Pawiany zamieszkują otwarte tereny leśne i trawiaste Afryki na południe od Sahary i kilka terenów górskich tej pustyni. Żyją w liczących do 200 osobników (najczęściej 40-80) stadach o silnych więzach społecznych. Stadem przewodzą stare samce. Po zmroku zwierzęta te widzą podobnie jak ludzie, dlatego do snu układają się wysoko na gałęziach drzewa, lub na występach urwisk. Jednak to nie chroni ich przed drapieżnikami, takimi jak lamparty. Długość życia pawianów dochodzi do 45 lat.
Pawiany mają wydłużony pysk, oczy położone blisko siebie, silne szczęki i krótki ogon. Dymorfizm płciowy jest uwidoczniony w rozmiarach ciała, ubarwieniu i uzębieniu. Sierść pawianów jest ciemnooliwkowo-brązowa, skóra na pośladkach jest naga, fioletowo-brązowa, przechodząca w różową podczas ciąży.
Pożywienie pawianów jest prawie wszystko, ale szczególnie lubią trawę, liście, owoce, orzechy, nasiona, korzenie, bulwy i kwiaty. Nie pogardzą również bezkręgowcami, młodymi ptakami i małymi ssakami a nawet młodymi gazelami.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 16:48

Uakari Szkarłatny Cacajao calvus
Nazywany również białym lub łysym, to ssak z rodziny Pitheciidae, z rzędu naczelnych. Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje dorzecze górnej Amazonki na terenie zachodniej Brazylii i wschodniego Peru. Żyją w stadach złożonych zwykle z 10-30, a czasem nawet 100 osobników. Żywią się owocami, liśćmi, nektarem i niektórymi owadami. Samica rodzi jedno młode. Dorosły osobnik ma 36-57 centymetrów i warzy 2-3 kilogramy.

Obrazek



Koczkodan Rudy Erythrocebus patas
Afrykańska małpa wąskonosa o stosunkowo ciężkiej budowie ciała, jeden z największych koczkodanów. Jedyny gatunek sklasyfikowany w rodzaju Erythrocebus Trouessart. Jest to gatunek szeroko rozprzestrzeniony. Zamieszkuje suche tereny sawannowe i półpustynie, również niewielkie zarośla, np. akacjowe w Afryce Zachodniej i Środkowej. Jest to najszybsza małpa wąskonosa, mogąca przemieszczać się z prędkością do 55 km/h. Potrafi poruszać się na dwóch kończynach, podpierając się ogonem. Grupa rodzinna liczy zwykle około 20 osobników, areał zajmowany przez stado ma powierzchnię około 4 tys. ha. W ciągu jednego dnia małpy penetrują w poszukiwaniu pożywienia obszar o średnicy około 5 km. Odżywiają się żywicą drzew, kwiatami, mrówkami i innymi stawonogami, których poszukują na sawannie.
W niewoli koczkodany rude dożywają 20 lat, jednakże przeciętna samica na wolności umiera w wieku 4 lat. Są to zwierzęta o znacznej śmiertelności, rekompensowanej przez przyspieszone wkraczanie w okres rozrodczy. Gotowość do rozrodu samice osiągają w wieku 2,5 roku. Brak sezonu rozrodczego, długość cyklu płciowego 30 dni.
Dorosły osobnik osiąga długość ciała do 85 centymetrów, długość ogona 75 centymetrów. Masa dorosłego samca wynosi ok. 13 kilogramów, samicy: ok. 6 kilogramów.

Obrazek



Gibon Białoręki Hylobates lar
Gatunek ssaka naczelnego z rodziny gibonowatych. Najpospolitszy i najlepiej poznany z gibonów. zamieszkuje Południowo-zachodnie Chiny, Indochiny, Półwysep Malajski i Sumatra. Często spotykany w ogrodach zoologicznych. Jeden z najmniejszych gatunków małp człekokształtnych. Gibon ma ubarwienie futra od czarnego i ciemnobrązowego do jasnobrązowego, z jasną obwódką wokół twarzy, dłonie i stopy jasne. Ubarwienie nie jest zależne od płci. Długość ciała do 60 centymetrów, masa ciała od 4-8 kilogramów.
Prowadzą dzienny i nadrzewny tryb życia, schodząc na ziemię tylko sporadycznie. Ciąża trwa ok. 7 miesięcy. Samica rodzi jedno młode w miocie. Gibon białoręki jest uważany za gatunek monogamiczny. Tworzy grupy rodzinne 2-6 osobników z wyraźnie zaznaczonym udziałem samca w wychowaniu młodych. Po urodzeniu młodym zajmuje się początkowo samica. W miarę jego rozwoju samiec przejmuje część opieki nad potomkiem. Młode pozostaje pod opieką rodziców przez dwa lata, a nierzadko znacznie dłużej pomagając rodzicom wychowywać młodsze rodzeństwo. Hierarchia w grupie nie jest wyraźnie zaznaczona lub nie występuje. Gibony białorękie żywią się owocami, młodymi liśćmi i pąkami. Preferują owoce o dużej zawartości cukru, zwłaszcza owoce figowców (Ficus). Ze względu na zajmowane siedlisko rzadko padają ofiarą drapieżników. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata dostępnych obszarów spowodowana wycinaniem i degradacją lasów.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Poprzednia stronaNastępna strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Dział kultury

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość