Ogród Zoologiczny w Kijowie

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 17:27

Paw Zwyczajny Pavo cristatus
Duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych. Jako ptak hodowlany często spotykany w kolekcjach na całym świecie.
Samiec bardzo barwny. Głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. To co nazywa się "pawim ogonem" to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się "pawie oka", na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Samice mają wierzch ciała brązowawy, spód jasny. Nie posiadają trenu, mają natomiast koronę na głowie. Tren samca osiąga ostateczną długość między 3 a 6 rokiem życia. Pawie tworzą haremy, w których na jednego samca przypada 2 do 5 samic. Paw jest wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.

Obrazek



Struś Masajski Struthio camelus
Gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi (Struthionidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku różne rejony Afryki. Samiec strusia ma czarne piura, jedynie na końcach skrzydeł i ogona białe; samica – cała brązowa, końce wszystkich piór jasne. Głowa, górne 2/3 szyi i nogi nagie. Barwa skóry pozwala odróżnić poszczególne podgatunki. Posiada dwa palce u stopy; większy – odpowiednik palca środkowego – potężny, zaopatrzony w pazur, mniejszy – odpowiednik palca zewnętrznego, pozbawiony pazura. W żołądku mięśniowym zwanym mielcem znajdują się gastrolity pomagające w trawieniu pokarmu. Ma doskonały wzrok – widzi dobrze na odległość do 5 km. Zwykle w stadach po 5–6 osobników (jeden samiec z haremem), w towarzystwie innych zwierząt. Rzadko stada do 50 sztuk. Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h. Mogą żyć do 75 lat. Wbrew popularnemu przekonaniu struś nie chowa głowy w piasek. Stereotyp ten powstał gdyż strusie mają zwyczaj w razie zagrożenia schylać głowę nisko ku ziemi.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 20:11

Emu Dromaiidae
Rodzina ptaków z rzędu kazuarowych. Obejmuje ptaki lądowe, nielotne i szybko biegające, zamieszkujące całą Australię. Ptaki te charakteryzują się redukcją skrzydła, lotek i sterówek. Ich pióra przypominają sierść. Odżywiają się trawą, nasionami, owocami i owadami. Obok strusi, emu są największymi żyjącymi obecnie ptakami.
Do rodziny należy jeden rodzaj i jeden żyjący gatunek.

Obrazek



Pelikan Australijski Pelecanus conspicillatus
Gatunek dużego ptaka z rodziny pelikanów (Pelecanidae), zamieszkujący Australię, Tasmanię i Nowej Gwineę, Fidżi i niektóre wyspy Indonezji. Niekiedy zalatuje też do Nowej Zelandii. Pelikan to duży ptak o upierzeniu w przeważającej części białej, skrzydła są czarno-białe. Ptak posiada duży, różowy dziób, pod dziobem olbrzymi różowy worek, w szacie godowej - jasnoczerwony. Stare ptaki mają szary czub. U młodych ptaków skrzydła są koloru brązowego. Jest to jedyny pelikan w rejonie występowania i nie można go pomylić z żadnym innym ptakiem. Pelikany są niezwykle towarzyskie, żerują, odpoczywają i gniazdują w koloniach. Dużo czasu spędzają pływając lub odpoczywając na brzegu. Są znakomitymi szybownikami. W Australii ich wędrówki zależą przede wszystkim od opadów deszczów; podobnie dopasowany jest do pór lęgowych. Żyją około 25 lat. Środowiskiem w którym żyją pelikany są stojące i wolno płynące wody śródlądowe, ujścia rzek i przybrzeżne części morza. Przebywają też na jeziorach okresowych na obszarach suchych, na terenach podmokłych, a także wodach ze stosunkowo dużą zawartością soli. Unikają wody z gęstą roślinnością podwodną. Otoczenie zbiornika wodnego nie ma znaczenia - może być to las, łąka, tereny pustynne czy bagienne pod warunkiem że woda zapewnia wystarczającą ilość ryb. Pelikan bowiem poluje głównie na ryby, również na skorupiaki, kijanki oraz małe i średniej wielkości zwierzęta wodne. Jadają także padlinę. W okresach niedoboru ryb obserwowano pelikany chwytające mewy i młode kaczki, mogą one też rabować zdobycz innym ptakom.
Podczas polowania płyną z lekko uniesionymi skrzydłami, zanurzają głowę w wodzie i wielkim dziobem nabierają ryby do worka skórnego na podgardlu. Pelikan pozbywa się wody z dzioba przez dociśnięcie go do szyi i piersi, następnie unosi dziób pionowo do góry i połyka pokarm. W razie potrzeby polują wspólnie, przeganiając ryby na płytką wodę.

Obrazek

Obrazek




Kakadu Cacatuidae
Rodzina ptaków z rzędu papugowych. Obejmuje gatunki występujące w różnego typu zadrzewionych okolicach, zamieszkujące Australię, Nową Gwineę i okoliczne wyspy. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami: czubek na głowie, krępa sylwetka, dziób krótki i bardzo silny, ubarwienie od białego, przez różowe i szare po czarne.
Podstawę pożywienia kakadu są orzechy. Ptak ten zakłada gniazda w dziuplach gdzie jaja wysiadują oboje rodzice. Kakadu jest długowieczne, dożywają ponad 40 lat

Obrazek



Tukan Wielki Ramphastos toco
Gatunek dużego ptaka z rodziny tukanów, największy jej przedstawiciel. Zamieszkuje Amerykę Południową.
Posiada charakterystyczny, bardzo duży i jaskrawo ubarwiony dziób. Długość ciała ok. 60 cm, masa ciała ok. 550 – 860 g. Żywi się głównie owocami i owadami. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Samica składa 3 – 4 jaja, które są wysiadywane przez 15 – 16 dni.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 20:52

Ararauna Ara ararauna
Gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), z jaskrawoniebieskimi piórami z wierzchu i żółtymi od spodu. Na boku głowy naga biała skóra poprzecinana czarnymi prążkami. Najczęściej żyje w parach, lecz czasami w luźnych grupach powyżej 25 osobników. Lata pewnie, chociaż wolno. Aktywna głównie wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Przez większą część dnia żeruje w koronach drzew, gdzie trudno ją dostrzec.
Długość ciała: 80-95cm Rozpiętość skrzydeł: 36-49 cm. Składa dwa białe jaja. Gniazduje w dziuplach wysokich drzew. Pożywienie: owoce, liście, nasiona, orzechy, młode pędy, ziarno zbóż. Zjada ok. 20 gatunków roślin, z których wiele jest dla ludzi niesmacznych lub nawet toksycznych. Ptak spotykany od Panamy do południowej Brazylii. Głównie zamieszkuje nizinne puszcze i lasy galeriowe.

Obrazek



Kiwi Apterygiformes
Ptaków z podgromady Neornithes. Obejmuje rodzinę Apterygidae z jednym rodzajem Apteryx. Należą do niego nielotne gatunki lądowe, zamieszkujące wyłącznie Nową Zelandię. Ptaki te mają następujące cechy: krępa budowa, brak ogona, długi, giętki dziób z otworami nosowymi na końcu, czteropalczaste, stosunkowo krótkie, lecz silne nogi, krótka, gruba szyja. Skrzydła ptaka są szczątkowe i nie przekraczają długości 5 cm, niewidoczne między piórami (nieloty)
pióra włosokształtne. Kiwi ma słaby wzrok, za to silnie rozwinięty słuch i węch. Samice są o 20% większe od samców i dorastają do 33–56 centymetrów długości i masie ciała do 3,5 kilograma
Żywią się zarówno bezkręgowcami jak i pokarmem roślinnym. Prowadzą nocny tryb życia. Składają jedno do dwóch jaj, które przez 75 do 80 dni wysiaduje samiec, który również opiekuje się młodymi (zachowuje się podobnie jak kura domowa, czyli wskazuje miejsca do żerowania, rozgrzebuje ściółkę itp.). Dojrzewają długo, co najmniej dwa lata.
Wbrew łagodnemu wyglądowi potrafią zaatakować intruza na swoim terytorium, nawet pazurami. Zdarza się to rzadko, bo swoją obecność oznajmiają donośnymi okrzykami. Gdy śpią, trzymają głowę przy swoim szczątkowym skrzydle. Spadek populacji wynosi około 5% rocznie. Niszczą ją ssaki przywiezione tu przez człowieka.

Obrazek




Harpia Wielka Harpia harpyja
Gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący lasy tropikalne w Ameryce Południowej i Środkowej, od południowego Meksyku do północnej Argentyny. Najpotężniejszy ptak drapieżny Nowego Świata. Większym od harpii ptakiem drapieżnym był wymarły orzeł Haasta. Pióra stanowiły częstą ozdobę strojów Indian.
Samice są nieco większe od samców. Upierzenie na grzbiecie ciemnoszare, spód biały, głowa jasnopopielata. U ptaków obu płci czub na głowie. Dziób ciemny, skoki jaskrawożółte. Młode ptaki białe, ciemnieją z wiekiem. Szpony osiągają 8-12,5 cm - łapa jest większa od męskiej dłoni i ptak może nią łamać kości.
Ma doskonały wzrok - potrafi zauważyć dwucentymetrowy obiekt z odległości 200 m. Ze względu na mniejsze rozmiary samce w gęstwinie osiągają prędkość dochodzącą do 80 km/h. Głównym pożywieniem harpii są ssaki nadrzewne (małpy, oposy), ale również naziemne zwierzęta, ptaki (ararauny, tukany) i gady. Dorosły ptak osiąga długość ciała ok. 90-105 centymetrów i rozpiętość skrzydeł 180-200 centymetrów oraz wagę ok. 3.8-5.4 kg (samiec), 6.5-8 kg (samica).

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 21:41

Anakonda Zielona Eunectes murinus
Gatunek węża z rodziny dusicieli, podrodziny boa, znany także jako anakonda olbrzymia. Zamieszkuje dorzecza Amazonki i Orinoko. Jeden z największych węży na świecie, ale nie najdłuższy. Choć większe rozmiary osiąga pyton siatkowany, anakondy są znacznie cięższe i mogą osiągać nawet 250 kg masy ciała (jest to możliwe dzięki wodnemu środowisku – anakonda potrafi pływać z szybkością 20 km/godz. i trwać w zanurzeniu 20 minut) przy średnicy 30 cm i obwodzie 1 m, samice są wyraźnie większe od samców. Samice średnio osiągają 4 – 4,5 m długości oraz masę 60 – 70 kg. Samce przeciętnie osiągają około 2,5 – 3 m, przy czym są znacznie szczuplejsze od samic. Bardzo rzadko spotkać można samicę mierzącą ponad 5 m i ważącą ponad 100 kg.
Dorosłe anakondy żywią się tapirami, rybami, czasem jaguarami[potrzebne źródło] i kajmanami. Czają się na zdobycz w wodzie lub jej pobliżu, po czym znienacka atakują. Przytrzymują pyskiem i owijają się wokół ofiary. Silnymi mięśniami duszą w niezwykle skuteczny sposób: gdy zwierzę próbuje się wyrwać lub złapać oddech wąż zaciska sploty silniej. Po zabiciu połykają zdobycz w całości zaczynając od głowy. Po obfitym posiłku anakonda nie czuje głodu przez kilka tygodni, a bez szkody dla zdrowia może nie jeść wiele miesięcy.

Obrazek



Kobra Indyjska Naja Naja
Gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych, zamieszkujący Pakistan, Indie, Sri Lankę, Bangladesz, Nepal, Bhutan i prawdopodobnie wschodni Afganistan.
Ubarwienie brązowe lub piaskowe z charakterystycznym rysunkiem okularów na kapturze szyjnym, rozciąganym przez kobrę w chwili zagrożenia. Żywi się drobnymi kręgowcami, zwłaszcza gryzoniami. Często spotykana w pobliżu siedzib ludzkich, do których dociera w poszukiwaniu pożywienia. Dysponuje silnym jadem, składającym się z neurotoksyn. Ukąszenie człowieka może zakończyć się jego śmiercią, jeśli odpowiednio szybko nie zostanie podana surowica.
Wąż ten ma uzębienie typu Proteroglypha. Kobra indyjska ma dwa haczykowato zagięte zęby jadowe o długości 5-8 mm. Są one krótsze niż u żmij, ale mocniejsze. Kobra jest wężem żyjącym samotnie. Na polowanie wyrusza o zmierzchu i jest aktywna przez całą noc. W mieście podstawę jej pożywienia stanowią myszy i szczury. Kobra żyjąca w lesie lub jego pobliżu poluje na drobne ssaki, żaby, ropuchy i ptaki. Bardzo chętnie zjada ptasie jaja. Poluje także na węże, czasem pożera innego przedstawiciela swojego gatunku. Znajduje ofiary kierując się zmysłem węchu i wzroku. Gdy napotka potencjalną zdobycz, przybiera pozycję właściwą do ataku. Unosi ciało, ocenia odległość, bardzo gwałtownie wysuwa głowę do przodu. Potem następuje ukąszenie. Kobra indyjska rośnie zwykle od 140 cm do 160 cm długości, choć zdarzają się okazy większe, rekord u samicy to 185 cm, a u samca 225 cm. W warunkach hodowlanych kobra indyjska zwykle nie przekracza 180 cm długości.

Obrazek



Boa Dusiciel Boa constrictor
Gatunek węża z rodziny dusicieli, jeden z przedstawicieli podrodziny boa. Prawdopodobnie najbardziej znany z dusicieli, jego wizerunek został rozpowszechniony w literaturze i filmie. Mimo utrwalonej przez nie opinii nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jeden z częściej hodowanych węży w domowych terrariachpotrzebne źródło. Jest gatunkiem poważnie zagrożonym wyginięciem, niektóre podgatunki zostały prawie doszczętnie wytrzebione.
Boa to stosunkowo duży dusiciel o krępej budowie, ciało osiąga największy obwód w okolicy połowy długości. Głowa niewielka, wyraźnie wyodrębniona, o trójkątnym kształcie, oczy niewielkie, charakterystyczna pionowa źrenica, tęczówka jasnożółta. Ubarwienie różni się nieco w zależności od podgatunku. Podstawowe tło – szare lub beżowe, po bokach ciała ciemniejsze, wzdłuż całego ciała przebiegają poprzecznie nieregularne pasy o barwie ciemnobrązowej, ceglastej czasem czarnej, otoczone żółtymi lub białymi obwódkami. Bliżej ogona pasy rozszerzają się i pod koniec zlewają, niekiedy przybierając tam barwę czerwoną. Po bokach ciała widoczne mniejsze brązowe lub czarne plamy o kształcie zbliżonym do rombów. Wzdłuż głowy przebiegają mniej lub bardziej wyraźne trzy ciemniejsze pasy.
W zależności od podgatunku i populacji, boa dorasta do 3–4 metrów. Samice są zazwyczaj o 30–50 cm dłuższe od samców. Osobniki hodowane w niewoli bardzo rzadko osiągają długość 3,5 metra, najczęściej nie przekracza ona 2,5 m, co jest m.in. skutkiem częstego chowu wsobnego spokrewnionych osobników. W naturze poluje na niewielkie ssaki, ptaki, płazy, gady, a nawet ryby, w warunkach terraryjnych karmiony jest szczurami, chomikami, świnkami morskimi, królikami i kurczętami. Jak wszystkie dusiciele, ofiarę dusi, a następnie połyka w całości. Trawienie zajmuje kilka dni, czas ten wąż spędza w ukryciu.

Obrazek

Obrazek



Tajpan Pustynny Oxyuranus microlepidotus
Wąż z rodziny zdradnicowatych, jeden z najgroźniejszych węży jadowitych. Zamieszkuje pustynne tereny Australii; długość może przekraczać 2 m – samce i samice osiągają podobną długość ciała.
Wąż ma zazwyczaj kolor brązowy, zielonkawo-brązowy lub czerwonawy, z ciemniejszym kolorem głowy. Żyje w norach i rozpadlinach. Samice składają zwykle 9-12 jaj, z których młode wykluwają się średnio po 66 dniach. Dieta tajpana pustynnego obejmuje małe gryzonie, przede wszystkim myszy i szczury.
Jad tajpana pustynnego jest przede wszystkim neurotoksyczny, ale zawiera też elementy hemotoksyczne, wpływające na koagulację krwi. Jest to najbardziej toksyczny jad węża lądowego znany nauce – maksymalna dawka wydzielona przy jednym ukąszeniu (ponad 100 mg) jest w stanie uśmiercić ok. 100 osób, czyli wielokrotnie więcej niż jad kobry indyjskiej. Długie, ostre zęby są w stanie dotrzeć (przy ugryzieniu) do naczyń krwionośnych ofiary i szybciej doprowadzić do śmierci. Węże te są jednak stosunkowo powolne i mało agresywne (znacznie mniej niż tajpany nadbrzeżne), a ich występowanie z dala od siedzib ludzkich powoduje, że nie zanotowano do tej pory oficjalnie przypadków uśmiercenia człowieka. Notowane były jednak ukąszenia, których skutki zdołano zniwelować dzięki antidotum, aczkolwiek leczenie było długotrwałe, a osoby pokąsane wracały do zdrowia przez wiele miesięcy.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 09 mar 2011, 22:22

Heloderma Meksykańska Heloderma horridum
Gatunek dużej jaszczurki z rodziny helodermowatych (Helodermatidae) występującej na terenie Ameryki Północnej, głównie w Meksyku i Gwatemali. Oprócz helodermy arizońskiej jest jedynym żyjącym obecnie przedstawicielem rodziny Helodermatidae, obejmującej jaszczurki blisko spokrewnione z waranami.
Helodermy meksykańskie zasiedlają przede wszystkim suche lasy tropikalne, występują również w lasach cierniowych, tropikalnych buszach i nisko położonych lasach dębowych. Żywią się głównie jajami i niewielkimi kręgowcami. Helodermy są jadowite, jednak ich ukąszenie rzadko jest groźne dla życia człowieka, a ofiara przeważnie opuszcza szpital po upływie doby. Niektóre składniki jadu są wykorzystywane w przemyśle farmaceutycznym. Heloderma meksykańska to dość duża jaszczurka, długość od pyska do kloaki u samców wynosi średnio 38,3 centymetra, a łącznie z ogonem – około 67 centymetrów. Samice osiągają mniejsze rozmiary – mierzą średnio 60,9 cm (34,6 cm od pyska do kloaki). Masa ciała dorosłej jaszczurki wynosi około 2 kg. Niektóre osobniki mogą jednak przekraczać 1 m długości i ważyć ponad 2 kg

Obrazek



Czarna Wdowa Latrodectus mactans
Gatunek jadowitego pająka z rodziny omatnikowatych, największy przedstawiciel tej rodziny. Przeciętna długość ciała dorosłej samicy wynosi 8-10 mm (nawet do 38 mm), samce zdecydowanie mniejsze – średnia długość ich ciała 3-4 mm[2]. Charakterystyczny wygląd powoduje czerwona plama w kształcie klepsydry po stronie brzusznej pająka (jest często mylona z karakurtem).
Latrodectus mactans zamieszkuje na całym terytorium Stanów Zjednoczonych. Występuje również w Meksyku, na Kubie, w Gwatemali, Belize, Hondurasie, Salwadorze aż do Nikaragui i Kostaryki. Dużo osobników mieszka na Jamajce, Haiti i Dominikanie. Spotykany również na Bermudach i Hawajach. Pajęczaki te zaniepokojone ukrywają się, ale lubią żyć blisko ludzi. Ich jad, neurotoksyna, jest 15 razy silniejszy od jadu grzechotnika, zabija owady i paraliżuje ssaki i ptaki, u człowieka powoduje zatrucie, silne bóle, jednak bardzo rzadko powoduje śmierć, ponieważ pająk wstrzykuje bardzo małą dawkę jadu. Jeżeli samiec Latrodectus mactans po kopulacji zbyt długo zwleka z odstąpieniem od samicy może zostać przez nią pożarty. Czarne wdowy żywią się głównie owadami. Większość żyje 1 rok. Jest gatunkiem występującym licznie i nie wymaga ochrony.

Obrazek



Ptasznik olbrzymi Lasiodora parahybana
Pająk ten zamiwszkuje w tereny brazylijski pająk i osiąga do 11 cm długości (z odnóżami nawet do 26 cm). U tego gatunku dominuje ubarwienie czarne, ale spotyka się również osobniki brunatne, brązowe i szare. Ptasznik pokryty jest jasnymi włoskami. Jest to drugi pająk co do wielkości i masy ciała (największym i najcięższym pająkiem jest Theraphosa blondi, spotkany był okaz mierzący 14 cm "ciała", a z odnóżami ok. 30 cm, ważył aż 80g).
Ten gatunek ptasznika jest przeważnie agresywny w stosunku do człowieka, ale nie ma silnego jadu. Trzeba jednak mieć na względzie fakt, że dorosły pająk dysponuje dużą ilością jadu, co rekompensuje jego stosunkowo niewielką siłę. Przy takich rozmiarach pająka, jego szczękoczułki są również pokaźne, a zadane nimi rany dość głębokie i długo się goją. Pająk przetrzymywany bez kryjówki zmienia ubarwienie na rudo-brunatne, które powraca do normy po kolejnej wylince. Za młodu mylony z Brachypelma albopilosum.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 10 mar 2011, 10:38

Skarabeusz Scarabaeus
Rodzaj chrząszczy z rodziny żukowatych. Jest ich ponad 30 gatunków. Są stosunkowo duże w porównaniu do innych chrząszczy, są czarne i mają metaliczny połysk. Występują w Północnej Afryce, Południowej Europie i Azji Mniejszej. W starożytnym Egipcie skarabeusz był uważany za zwierzę święte. Stał się symbolem wędrówki słońca po niebie i symbolem odrodzenia. Bóstwo Starożytnego Egiptu znane pod nazwą Chepri było czczone pod postacią skarabeusza. Imię tego boga znaczy "Ten, który się rozwija". Egipcjanie wierzyli, że skarabeusze rodzą się z niczego (niejako same z siebie), ponieważ ich młode pojawiały się jakby z nicości, wychodząc z kulki gnoju, w której się rozwijały. Skarabeusz w Egipcie, potężny symbol ponownych narodzin, należał do najczęstszego wyposażenia grobowców. Wytwarzany z kamienia, fajansu, drogich metali, często z kości słoniowej lub kości innych zwierząt, pełnił funkcję amuletu. Zazwyczaj noszony był w postaci naszyjnika lub obrotowego pierścienia. W okresie Średniego Państwa upowszechniły się jako forma pieczęci; na podstawie zazwyczaj wyryte było imię urzędnika. Skarabeusze stanowiły popularne obiekty wymiany i są odnajdywane we wszystkich krajach, z którymi Egipt utrzymywał kontakty. Rysunki i symbole skarabeusza przedstawiane były w uproszczonej formie, z typową ząbkowaną główką i wypukłym pancerzykiem.

Obrazek

Obrazek



Rohatyniec Nosorożec Oryctes nasicornis
Owad z rzędu chrząszczy. Jest typowym przedstawicielem dużej podrodziny rohatyńców (Dynastinae). Prawie wszystkie gatunki tej podrodziny charakteryzuje wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są większe, na głowie noszą większy bądź mniejszy, dłuższy lub krótszy, bardziej lub mniej zaokrąglony róg, przedplecze jest również „ozdobione” jednym bądź kilkoma rogami, a co najmniej guzami. Samice są z reguły mniejsze i pozbawione tych wspaniałych dodatków, co powoduje, że stosunkowo łatwo można je pomylić z chrząszczami innych gatunków. Rohatyniec nosorożec ma ciało walcowate, błyszczące. Kasztanowobrązowe lub czarno brązowe; spód ciała i nogi pokryte długimi rudymi włoskami. Duże samce mogą osiągać 40 mm długości; samice są mniejsze. Samiec ma na głowie mocny, wygięty ku tyłowi róg, Na tylnej części jego przedplecza jest duży występ z trójzębną krawędzią, przed którym znajduje się nieckowate zagłębienie. Samica ma na głowie poprzeczny kil lub guzek i płytkie wgniecenie w przedniej części przedplecza. Rohatyniec nosorożec należy do największych europejskich chrząszczy. Ma ciało długości 30 – 40 mm. Może podnieść ciężary 380 razy większe od niego.

Obrazek

Obrazek




Skorpiony Scorpiones
Rząd pajęczaków (Arachnida) o wielkości od 13 do nawet ponad 180 mm (skorpion cesarski), zamieszkujących zarówno obszary tropikalne (od lasów deszczowych po tereny pustynne), jak i wysokogórskie tereny okresowo przykrywane śniegiem. Skorpiony charakteryzują się obecnością kolca jadowego na ostatnim segmencie odwłoku.
Mają zdolność hibernacji (gatunki spotykane w Alpach) oraz estywacji (gatunki tropikalne), znoszą też promieniowanie radioaktywne w dawce śmiertelnej dla człowieka. Doskonale orientują się w ciemnościach - specjalne szczecinki na kleszczach rejestrują drgania powietrza (wychwytują na przykład uderzenia owadzich skrzydeł).
Istnieją dowody potwierdzające fakt, że skorpiony istniały już 400 mln lat temu i razem z innymi pajęczakami były pionierami życia na lądzie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 10 mar 2011, 11:47

Aga, Ropucha Olbrzymia Rhinella marina
Gatunek płaza, z rodziny ropuchowatych, jedna z największych ropuch.
Występuje w Ameryce Południowej i Środkowej oraz w Australii Północnej. Zamieszkuje tereny leśne, sawannowe oraz pojawia się w górach do wysokości 1500 m n.p.m. Ubarwienie brązowe, rdzawe lub zielonkawe. Niekiedy ma grzbiet pokryty plamami. Długość ciała osiąga do 25 cm (samce mniejsze). Masa do 2 kg. Aktywna nocą. Żywi się bezkręgowcami i małymi kręgowcami. Z tyłu głowy posiada skórne gruczoły jadowe, które są przyczyną zatruć wśród zwierząt po jej spożyciu. Żyje ok. 20 lat. Ropucha składa w sznurach do 35 tys. jaj. Młode kijanki wykluwają się po kilku tygodniach.

Obrazek

Obrazek




Kameleony Chamaeleontidae
Rodzina gadów z grupy jaszczurek, słynąca ze zdolności do zmiany ubarwienia, długiego języka i oryginalnych kształtów ciała. Mają chwytny ogon i palce zrośnięte w rodzaj szczypiec, którymi przytrzymują się gałęzi. Większość gatunków występuje w Afryce i na Madagaskarze. Nieliczne spotykane są w innych regionach: Południowa Europa (1 gatunek), Bliski Wschód (1 gatunek), Indie (1 gatunek), Hawaje (1 podgatunek kameleona Jacksona Chamaeleo jacksonii xantholophus) - wprowadzony sztucznie, zaaklimatyzowany) i Cejlon (1 gatunek).
Ciało kameleona jest mocno bocznie spłaszczone, zwłaszcza część grzbietowa, na której skóra tworzy wysoką, płaską listwę o ostrej krawędzi. Nogi cienkie, tej samej długości, wszystkie palce przeciwstawne, zrośnięte po 2 lub 3 w rodzaj szczypiec, ogon długi i chwytny. Głowa kanciasta, sklepiona, często pokryta rogowymi naroślami. Oczy poruszają się niezależnie od siebie, tak że każde może patrzeć w inną stronę. Powieki zrośnięte na tyle, że zostaje tylko niewielki otwór na źrenice. Dzięki takiej budowie oczu i bardzo dobremu wzrokowi mogą bez obracania głowy widzieć wszystko wokół siebie. Ich oczy oprócz podstawowego zestawu barw (niebieski, zielony, czerwony) odbierają jeszcze światło ultrafioletowe. Język bardzo długi, na końcu szeroki, pokryty lepkim śluzem. Długość języka pozwala jaszczurce pochwycić pokarm na odległość zbliżoną do długości jej ciała.
Przystosowane do życia nadrzewnego, mają pięciopalczaste kończyny, które są doskonałymi narządami chwytnymi, pozwalającymi mocno obejmować gałązki, ale też pomagają sobie chwytnym ogonem, który mogą owijać wokół gałęzi. Są bardzo powolne, potrafią nadymać ciało powietrzem w razie niebezpieczeństwa. Polują wyrzucając błyskawicznie lepki język na odległość do kilkunastu centymetrów. Mają szczególną zdolność zmiany barwy; jednak wbrew popularnym opiniom kameleonowate nie dostosowują swojej barwy do barwy otoczenia (jest to popularny faktoid) – ich barwa zmienia się wraz ze zmianą stanu fizycznego i emocjonalnego, a także jest formą komunikacji z innymi osobnikami, choć ich naturalny kolor często odpowiada danemu typowi otoczenia, w którym przebywają. Na kolor również wpływa natężenie światła oraz temperatura – zazwyczaj w temperaturze ok. 25 °C odcień jest bardziej zielony, podczas gdy w temperaturze ok. 10 °C odcień skóry szarzeje. Niektóre kameleonowate stosują mimetyzm przybierając kształt np. zeschłych liści. Trzymają się określonych rewirów, które uważają za swoje i bronią ich przed intruzami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 10 mar 2011, 17:43

Tarsjusz Tarsiidae
Zwane też Wyrakiem to rodzina drapieżnych ssaków naczelnych, tradycyjnie zaliczanych ze względu na zewnętrzne podobieństwo, do małpiatek (Prosimiae lub Prosimii), choć są bliżej spokrewnione z małpami i obecnie klasyfikowane w kladzie wyższych naczelnych (Haplorrhini). Stanowią jedyną wśród ssaków naczelnych rodzinę o wyłącznie drapieżnym trybie życia. Ciało Tersjuszy jest długości od 15 do 18 cm. Oczy bardzo duże, skierowane do przodu – nieproporcjonalne do głowy. Szyja krótka i bardzo zwrotna, umożliwia obrót głowy o blisko 180°. Kończyny tylne dłuższe. Posiadają długi ogon. Sierść krótka, gęsta, barwy brązowej. Wydłużone kości stępu pozwalają wyrakom wykonywać bardzo precyzyjne skoki. Przeciętna skoczność wynosi 1,5 metra, a maksymalna do 6 metrów. Charakterystyczny dla tego gatunku jest brak ośrodków węchowych w mózgu. Tersjusze żyją na Sumatrze i Celebes (w Indonezji) oraz na Filipinach. Prowadzą nocny, nadrzewny tryb życia.

Obrazek




Lemur Katta Lemur catta
Gatunek małpiatki z rodziny lemurowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Lemur. Żyje w południowo-zachodniej części Madagaskaru, na otwartych, suchych i skalnych, rzadko na zalesionych terenach (tryb życia naziemny) tworząc grupy złożone z 5-20 osobników. Chroni się w jaskiniach. Owocożerny, zjada również liście i nasiona, a jedynie okazjonalnie owady. Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia.
Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które wczepiają się w futro na brzuchu matki i wiszą tam, nie krępując swobody jej ruchów, do ukończenia 2 tygodnia życia. Po tym okresie przechodzą na grzbiet rodzicielki i zostają tam do momentu osiągnięcia sprawności pozwalającej im poruszać się wraz z grupą. 30 do 50% młodych ginie przed osiągnięciem pierwszego roku życia. W niewoli odnotowano lemura katta żyjącego 25 lat. Długość ciała dorosłego lemura dochodzi do 35-50 centymetrów, a masa ciała 2,5-5 kilogramów. Sierść ma gęsta i wełnista popielato ubarwioną.

Obrazek



Mrówkojad Myrmecophagidae
Rodzina ssaków łożyskowych. Ssaki należące do tej rodziny występują w Ameryce Południowej i Środkowej (od Argentyny po południowy Meksyk). W zapisie kopalnym znane od miocenu.
duże ssaki o gęstym futrze, długim ogonie i wydłużonej głowie zakończonej wąskim ryjem. Przednie kończyny cztero- lub pięciopalczaste, zakończone potężnymi, hakowatymi pazurami. Długi język pokryty jest lepką śliną wydzielaną intensywnie przez duże ślinianki. Czaszka rurkowata, zęby nie występują. Mrówkojady prowadzą naziemny lub nadrzewny tryb życia. Cechują się powolnym metabolizmem i stosunkowo niską temperaturą ciała. Mają dobrze rozwinięty zmysł węchu. Żyją pojedynczo lub w parach.
Mrówkojady są owadożerne, są znakomicie przystosowane do wyjadania mrówek z gniazd. Ich zęby uległy całkowitej redukcji, wykształcił się natomiast długi lepki język i potężne pazury umożliwiające rozgrzebywanie mrowisk i termitier. Podstawowym pokarmem mrówkojadów są mrówki i termity, nie gardzą jednak również pszczołami i ich miodem. Mrówkojad wielki preferuje mrówki, oba gatunki tamanduy preferują termity nadrzewne, a mrówkojadek woli mrówki nadrzewne. Samice mrówkojadów wielkich rodzą tylko jedno młode, które następnie noszą na grzbiecie; karmienie może trwać 6 miesięcy. U tamanduy pojawia się czasem ciąża bliźniacza. U mrówkojadka opieką nad dzieckiem zajmuje się zarówno samica jak i samiec.

Obrazek



Lama Lama Glama
Udomowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanako i – blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią – określane wspólną nazwą lamy. Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta juczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie. Lamy wraz innymi gatunkami wielbłądowatych Starego i Nowego Świata są jedynymi żyjącymi obecnie przedstawicielami podrzędu Talypoda. Przodkiem południowoamerykańskich gatunków najprawdopodobniej była Hemiauchenia, która przekroczyła Przesmyk Panamski do Ameryki Południowej pod koniec pliocenuLamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami.
Lama glama występuje w Peru, Boliwii i Argentynie. Dawniej zasięg jej występowania był znacznie szerszy. Bezpośrednim przodkiem lamy jest gwanako, od którego lama jest nieco większa. Została udomowiona prawdopodobnie ok. sześć tysięcy lat temu w Peru. Lamy były głównymi zwierzętami transportowymi Inków i występowały pierwotnie na terenie całego państwa. Żywią się trawą (głównie Stipa, Festuca, Calamagrostis) i liśćmi krzewów i drzew. Górna warga jest podzielona poprzecznie co ułatwia lamom lepszą kontrolę nad żywnością trafiającą do pyska. Żołądek lamy jest 3–częściowy, silnie umięśniony. Choć systematycznie lamy nie są zaliczane do przeżuwaczy, to anatomicznie i fizjologicznie są zwierzętami przeżuwającymi. Jelito cienkie i jelito grube są bardzo podobnej długości, wyrostek robaczkowy jest słabo rozwinięty. Żyją w grupach rodzinnych złożonych z dominującego samca i kilku, zwykle 6, samic oraz ich młodych. Samce są terytorialne. Zwierzęta porozumiewają się za pomocą wydawanych dźwięków. Używają również do tego uszu (kładąc je bądź stawiając). Samce lam walczą o pozycję w grupie uderzając się szyjami, kopiąc, gryząc i plując. Plucie jest także oznaką zdenerwowania. Lamy mogą rozmnażać się przez cały rok. W krajach Ameryki Południowej większość młodych rodzi się w ciągu cieplejszych miesięcy, kiedy jest więcej dostępnej żywności.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Ogród Zoologiczny w Kijowie

Postprzez Henryk Horoch » 13 mar 2011, 17:40

Łoś Alces alces
Największy współcześnie żyjący gatunek ssaka kopytnego z rodziny jeleniowatych, wyróżniający się charakterystycznym porożem i wyjątkowo długimi kończynami. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Alces. Żyje w podmokłych lasach północnej Eurazji i Ameryki Północnej. Występujący w Polsce podgatunek A. a. alces – łoś europejski jest największą żyjącą w Polsce zwierzyną. Rzadki i chroniony. Pierwotne łosie pojawiły się w Eurazji pod koniec pliocenu lub w plejstocenie. Skamieliny najbardziej spokrewnionych ze sobą jeleniowatych przypominających dzisiejsze łosie zaliczane są do rodzajów Cervalces, Libralces i Alces. Współczesny Alces alces wywodzi się prawdopodobnie od Alces latifrons.
W początkach holocenu współczesne łosie zasiedlały Europę od Pirenejów po dzisiejszą Danię, Austrię, Wielką Brytanię i wschodnią część Europy Środkowej. Z czasem zasięg ich występowania przesunął się na północ Eurazji i przez Beringię do Ameryki Północnej. Zniknęły najpierw z terenów dzisiejszej Francji i Wielkiej Brytanii. W początkach naszej ery były jeszcze w zachodniej części Europy Środkowej. Obecny zasięg występowania łosia obejmuje północną strefę lasu borealnego (tajga) i tundrę półkuli północnej. W Ameryce Północnej jest spotykany na Alasce, w Kanadzie i w północnych Stanach Zjednoczonych. W Eurazji występuje od Półwyspu Skandynawskiego po wschodnie wybrzeża Azji (skąd przedostał się do Ameryki Północnej, prawdopodobnie ok. 350 tys. lat temu). Najliczniej występuje w Skandynawii, na Syberii, Alasce i w Kanadzie. Został z powodzeniem introdukowany w Nowej Fundlandii, gdzie stał się dominującym ssakiem kopytnym.
Łoś zasiedla leśne i zakrzewione tereny podmokłe, bagna, mokradła, torfowiska, trzęsawiska, tereny zalewowe, nad jeziorami i rzekami. Przed nadejściem zimy przenosi się na wyżej położone tereny, do lasów iglastych. w Polsce łoś zachował się jedynie w okolicach Białegostoku (nadleśnictwo Rajgród). Obecnie polska populacja łosia została odbudowana i liczy ponad 1000 osobników. Łoś należy do największych ssaków lądowych Europy. Łeb ma duży i wydłużony zakończony szerokim pyskiem. Wydłużona, szeroka, mięsista i ruchliwa górna warga pełni funkcje chwytne. Uzębienie selenodontyczne z 32 zębami. Oczy (świece) małe słabo widzą, uszy (łyżki) długie do 26 centymetrów, spiczasto zakończone. Skośne nozdrza są skierowane do dołu. Krótka i masywna szyja umożliwia obracanie głowy w szerokim zakresie. Pod łbem na szyi zwisa narośl tłuszczowa z długim czarnym włosem, tzw. broda. Na grzbiecie w okolicy kłębu widoczny jest garb, a zad zwierzęcia jest nisko położony. Silne i bardzo długie nogi (badyle) zakończone są potężnymi, szeroko rozsuwalnymi racicami ułatwiającymi chodzenie po śniegu, bagnach i mokradłach bez zapadania się.
Samiec (byk) osiąga 540–740 kg masy ciała, a wysokość od 1,5 metra do ponad 2 metrów. Największy zanotowany osobnik, mierzył 2,34 m, ważył 825 kg, jego poroże miało rozpiętość 199 centymetrów. Samica (łosza, klępa) jest niższa i lżejsza, osiąga masę około 400 kilogramów. Okrywa włosowa łosia (suknia) jest jednolicie ciemnobrązowa, na nogach i brzuchu jaśniejsza – białawoszara. Suknia zimowa jest bardziej gęsta.

Obrazek

Obrazek



Muflon Ovis aries musimon
Gatunek ssaków łożyskowych z rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla). Pierwotnie występował tylko na Korsyce i Sardynii, ale został introdukowany w wielu miejscach Europy. Przodek owcy domowej. Najmniejszy przedstawiciel dzikich owiec.
Na swoim pierwotnym obszarze występowania przystosowany do życia na porośniętych skąpą roślinnością górzystych terenach. Tam na twardym gruncie ścierały się kopyta zwierząt. W wielu miejscach gdzie muflon został introdukowany brak takiej możliwości powoduje u tych zwierząt zbyt duży rozrost racic. Zbyt długie kopyta przeszkadzają zwierzętom się poruszać.
Tryb życia[edytuj]
Na żer wychodzi zwykle o zmierzchu, lecz tam gdzie nie jest niepokojony muflon pasie się również w ciągu dnia. Jest bardzo sprawnym zwierzęciem: dobrze widzi, w razie potrzeby szybko biega i skacze. Tak jak samice owcy domowej, samice muflona beczą. Tryki rzadko wydają dźwięki. W czasie rui odgłos zderzających się rogów niesie się na wiele kilometrów. Swoje terytorium zaznaczają wydzieliną gruczołów znajdujących się między palcami. Żyją w stadzie nazywanym kierdlem bądź rudlem. Żywi się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami. Zimą zadowala się suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i porostami. Ruja przypada na październik lub listopad. Ciąża, po której rodzi się zazwyczaj jedno jagnię, trwa 5 miesięcy. Bliźniaki należą do rzadkości. Już w kilka godzin po porodzie noworodek o masie 2 kilogramów podąża za matką. Dorosły osobnik ma długość ciała - owca (samica) od 1,2 metra, tryk (baran, samiec) 1,35 metra. Wysokość w kłębie owcy to 70 centymetrów, tryk do 88 centymetrów. Masa ciała owcy dochodzi do 25-40 kilogramów, tryk do 35-55 kilogramów.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Poprzednia strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Dział kultury

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość