Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 17:52

Ośmiornica Octopoda
Rząd głowonogów. Zamieszkują wyłącznie morza pełnosłone, zwłaszcza rejony raf koralowych. Pojawiły się w kredzie. Znanych jest 289 gatunków ośmiornic. Ośmiornice są zwierzętami o zróżnicowanej wielkości wahającej się od 1,5 centymetra do 5 metrów długości i 50 kg wagi(Ośmiornica olbrzymia). Posiadają osiem ramion, u których podstawy rozpięta jest błona. Na ramionach znajdują się, ułożone w jeden, bądź dwa rzędy, pozbawione trzonków przyssawki. Narządy te zbudowane są z komory zewnętrznej (infundibulum, lejek) której mięśnie przylegają do powierzchni chwytanego obiektu oraz wewnętrznej (acetabulum) której mięśnie kurcząc się generują podciśnienie. Każda z przyssawek posada mięśnie pozwalające na obrót o 360° względem ramienia oraz receptory (chemoreceptory; proprioreceptory). Poza zwojami nerwowymi ramienia posiadają również zwoje nerwowe przyssawki co pozwala na pracę częściowo niezależną od właściwego mózgu.
Oprócz przyssawek występują niekiedy także cirri – brodawkowate, bądź czułkowate wyrostki. Jedno z ramion przekształcone jest zazwyczaj w hektokotylus. Muszla ośmiornic jest albo silnie zredukowana, albo nie występuje wcale. Nie posiadają narządów świetlnych i nie mają pancerza. Jajowody mają zazwyczaj parzyste. Po bokach ciała płaszcz tworzy niekiedy płetwy. Woreczek czernidłowy jest częstokroć zredukowany.
Układ krwionośny ośmiornic jest prawie zamknięty. Krew wlewa się do zatok krwionośnych w bardzo niewielkim stopniu. Występują naczynia włosowate. Krew krąży w dwóch obiegach: dużym (serce-ciało-serce) i małym (serce-skrzela-serce). Serce ośmiornic znajduje się w worku osierdziowym. Jest jednokomorowe, z dwoma przedsionkami. Ośmiornica posiada dodatkowo dwa serca skrzelowe pomagające wtłoczyć krew do skrzeli.
Ośmiornica posiada dwie rogowe szczęki, przypominające dziób papugi, służące do rozgryzania twardych powłok mięczaków. Znajdują się w nich zęby umieszczone na języku. Gruczoły ślinowe wydzielają silnie toksyczny jad, którego działanie w przypadku ukąszenia jest niebezpieczne dla ludzi. Układ nerwowy ośmiornic jest silnie scentralizowany. Większość zwojów zlała się w jedną masę otaczającą przewód pokarmowy. Jest ona osłonięta chrzęstną puszką. Mózg ośmiornic swoją sprawnością dorównuje nawet mózgom niektórych ssaków i ptaków.

Obrazek



Krab Brachyura
Krótkoodwłokowy skorupiak z rzędu dziesięcionogów (Decapoda).
Kraby są najliczniejszą (opisano 10500 gatunków) grupą dziesięcionogów, u której pierwsza para odnóży krocznych przekształciła się w szczypce. Wielkość ciała bardzo zróżnicowana, o rozpiętości odnóży od kilku milimetrów (Pinnotheres pisum) do prawie 4 m (japoński krab pacyficzny).
Głowotułów jest szeroki, okrągławy lub trapezowaty, okryty twardym pancerzem (karapaks). Czułki obu par silnie skrócone. Odwłok zredukowany, krótki i wąski, podwinięty pod głowotułów. Brak uropodiów, odnóża odwłokowe służą do podtrzymywania jaj (pleopodia) lub jako narządy kopulacyjne (gonopody). Kraby są bardzo zwinne. Mogą poruszać się do przodu, do tyłu lub bokiem. Chelipedy (szczypce) nie są wykorzystywane w lokomocji. Większość gatunków nie potrafi pływać, ale członkowie rodziny Portunidae wykazują tę zdolność, a zwłaszcza kalinek błękitny (Callinectes sapidus), który jest najlepszym pływakiem spośród skorupiaków. Kraby zasiedlają wszystkie typy środowisk morskich na wszystkich głębokościach, oraz środowiska słodkowodne i lądowe. Większość żyje w ciepłych morzach, nieliczne zasiedliły wody słodkie i zimne morza, natomiast w tropikach wiele gatunków żyje w wilgotnych środowiskach lądowych, wracając do morza tylko na okres rozrodu.
Otwór gębowy otoczony przydatkami położony jest na brzusznej stronie ciała. Kraby mogą być padlinożercami, rośliożercami, żywić się detrytusem lub polować. Ich ofiarami często padają duże bezkręgowce. Szczypce krabów wykazują przystosowanie do przeważającej diety danego gatunku. Przykładowo, wiele krabów ma szczypce różniące się rozmiarem – jest to przystosowanie do polowania na mięczaki – duże chelipedy służą do kruszenia skorupy ofiary, zaś małe – do cięcia. Gatunki detrytusożerne, np. z rodzaju Uca filtrują muł przydatkami gębowymi. Krótki przełyk prowadzi do żołądka podzielonego na przestronną część wpustową i mniejszą część odźwiernikową, oddzieloną zastawką. W części wpustowej występują oskórkowe zęby, które mechanicznie rozdrabniają pokarm. Ich praca regulowana jest zestawem mięśni otaczających żołądek. Część odźwiernikowa ma połączenie z dużym gruczołem trzustkowo – wątrobowym, wydzielającym enzymy trawienne. Do wnętrza gruczołu przechodzi tylko rozdrobniny pokarm, który jest następnie trawiony i wchłaniany. Materiał niedostatecznie rozdrobniony przechodzi przez jelito i jest wydalany przez odbyt.

Obrazek



Piranie piraje
Grupa kilkunastu rodzajów ryb kąsaczokształtnych (Characiformes) klasyfikowanych w randze podrodziny Serrasalminae lub rodziny Serrasalmidae, obejmująca gatunki słodkowodnych, w większości drapieżnych ryb, zamieszkujących wody Ameryki Południowej, głównie dorzecza największej rzeki tego kontynentu – Amazonki. Stanowiska niektórych gatunków znane są również z obszarów zlewiska Orinoko i La Plata. Piraniowate są szeroko rozprzestrzenione, zajmują różnorodne siedliska. Osobniki wypuszczone na wolność mogą się rozmnażać nawet w polskich wodach. Z powodu bardzo ostrych zębów, grupowego atakowania ofiary i dużej żarłoczności, w powszechnej opinii piranie uważane są za najgroźniejsze drapieżniki wód słodkich Ameryki Południowej. Piranie opiekują się swoim potomstwem. Są poławiane jako ryby jadalne, ich mięso jest dostępne w sprzedaży w lokalnych marketach. Do bardziej znanych gatunków należy pirania Natterera (Pygocentrus nattereri), czasami opisywana pod nazwą pirania czerwona (Serrasalmus altus), Pygocentrus piraya oraz pirania kropkowana (Serrasalmus rhombeus). Oprócz właściwych piranii do piraniowatych zaliczane są ryby określane nazwą pacú, roślinożerne płaskoboki (Metynnis), płaszczynki (Mylossoma) oraz żywiący się łuskami ryb łuskożer (Catoprion mento).
Dwa gatunki piranii zostały opisane jako potencjalnie niebezpieczne dla ludzi – Pygocentrus piraya i Pygocentrus nattereri. Większość właściwych piranii odżywia się głównie chorymi rybami i padliną, spełniając w biocenozach Amazonki, Orinoko i La Platy funkcję "sanitariuszy". Niektóre gatunki odżywiają się natomiast pokarmem roślinnym, w sytuacji braku pokarmu i dużego zagęszczenia populacji mogą jednak atakować stadami większe ryby lub małe i duże kręgowce. Bardzo często też wyjadają rybakom ryby z sieci. W niektórych krajach Ameryki Południowej istnieje tzw. problem piranii, które zagrażają bezpieczeństwu ludzi pracujących na rzece. W Brazylii wprowadza się specjalne strefy ochronne, w celu zabezpieczenia zażywających kąpieli osób przed atakami piranii. Należy jednak pamiętać, że dotychczas nie odnotowano żadnego potwierdzonego przypadku zgonu z powodu ataku tych ryb. Piranie, podobnie jak rekiny, reagują na krew znajdującą się w wodzie, nawet w bardzo dużym rozcieńczeniu. Drażniąco działają również sygnały dźwiękowe (np. ruchy pływaka) i wzrokowe (np. jaskrawe barwy). Rany zadawane przez piranie są bardzo głębokie i bolesne oraz silnie krwawią. Krajowcy twierdzą, że odstraszająco na piranie działają wyciągi i maści z niektórych gatunków roślin tropikalnych, którymi kąpiący się nacierają ciało, ale prawdopodobnie po prostu ataki piranii na duże zwierzęta i ludzi są statystycznie bardzo rzadkie.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 18:37

Murena Śródziemnomorska Muraena helena
Gatunek ryby z rzędu węgorzokształtnych z rodziny murenowatych (Muraenidae). Występuje w Północnym Atlantyku od Wysp Brytyjskich Afryki do Senegalu, wokół wysp Madera, Kanaryjskich i Azorów oraz Morze Śródziemne.
Ryba drapieżna kryjąca się w szczelinach skalnych i grotach, z których wystawia tylko głowę i przednią część ciała. W miesiącach zimowych przenosi się na okres tarła na przybrzeżne płycizny.
Osiąga maksymalnie do 1,5 metra długości. Ciało ma krępe, wężowate z małymi, okrągłymi otworami skrzelowymi. Brak płetwy piersiowej. Płetwa grzbietowa, ogonowa i odbytowa są zrośnięte ze sobą i tworzą jedną płetwę. Oczy małe, okrągłe. Pysk szeroki, sięgający poza oczy, zęby spiczaste. Ubarwienie zwykle ciemnobrązowe z żółtawym lub białawym marmurkowaniem. Otwór skrzelowy obwiedziony czarną plamą. Żywi się skorupiakami, głowonogami i rybami.
Tarło odbywa się w płytkich wodach przybrzeżnych. Ikra i larwy unoszą się swobodnie w wodzie i są przenoszone przez prądy morskie.

Obrazek



Ognica Pstra Pterois volitans
Drapieżna ryba morska z rodziny skorpenowatych zwana też skrzydlicą ognistą lub motylem morskim. Poławiana jako ryba konsumpcyjna, często trzymana w akwariach. Występuje we wschodniej część Oceanu Indyjskiego i zachodniej części Oceanu Spokojnego. Żyje przy twardym dnie oraz na obrzeżach lagun i raf. Spotkać ją można zarówno w wodach płytkich 1–2 m jak i głębokich do 60 m. Introdukowana na Florydzie, skąd rozprzestrzeniła się wzdłuż wschodnich wybrzeży Stanów Zjednoczonych. Od 2006 roku zaobserwowana u wybrzeży Bahamów.
Ognica pstra jest rybą osiągającą do 38 cm długości. Jej ciało jest dość silnie bocznie spłaszczone. Promienie płetw piersiowych i pierwszej płetwy grzbietowej mogą osiągać podobną długość. Są połączone ze sobą tylko u nasady, przez co rozkładają się szeroko nadając rybie charakterystyczny wygląd. Ciało ubarwione jaskrawo, z poprzecznymi pręgami występującymi również na promieniach płetw. Ubarwienie jest zmienne, zazwyczaj biało-czerwone, przystosowane do otoczenia. Osobniki spotykane w wodach przybrzeżnych są zwykle ciemniejsze. Jaskrawe barwy jej ciała ostrzegają wrogów, że jest jadowita i może zadać ukłucia o skutkach groźnych nawet dla człowieka. Kolce (promienie twarde) w płetwach ryby łączą się z gruczołami jadowymi. Gatunek różni się od pozostałych przedstawicieli rodzaju Pterois liczbą promieni w płetwach, ubarwieniem i łuskami.
Ognice są samotnikami łączącymi się w grupy jedynie na czas tarła. Jeden samiec łączy się z kilkoma samicami tworząc grupę 3–8 osobników. Samica składa od 2000 do 15000 jajeczek ikry.
Ognica pstra rozpoczyna aktywność o zmierzchu, dzień spędza ukryta w rozpadlinach skalnych, niemal nieruchomo, z głową lekko pochyloną w dół. Żywi się rybami, krabami oraz krewetkami. Strategia łowcza ognic opiera się na wykorzystaniu rozłożystych płetw brzusznych w celu zapędzenia ofiary w miejsce bez wyjścia. Innym sposobem jest raptowny atak na samotnie płynące zwierzę. Wówczas skrzydlica pochłania ofiarę swoim szerokim pyskiem.

Obrazek



Strzępiel Serranidae
Rodzina ryb okoniokształtnych. Większe gatunki poławiane jako ryby konsumpcyjne o smacznym mięsie, a wiele spośród mniejszych spotyka się w hodowlach akwariowych. Występuje głównie w gorących wodach oceanicznych, niektóre gatunki wpływają do rzek. Cechy charakterystyczne tego gatunku to:
- Krępe ciało, wydłużone, pokryte drobnymi łuskami, często atrakcyjnie ubarwione
- Duży, szeroki otwór gębowy z mocno zaznaczonymi wargami
- Płetwa grzbietowa dwuczęściowa, czasami wcięta, z 7-12 promieniami twardymi
- Trzy kolce na pokrywach skrzelowych (operculum) i trzy kolce w płetwie odbytowej

U większości gatunków występuje hermafrodytyzm, u niektórych stwierdzono przypadki samozapłodnienia

Obrazek
Gatunek: Strzępiel Cephalopholis argus
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 21:19

BASENY Z WIELKIMI RYBAMI

Orka Orcinus orca
Gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych (u samców powierzchnia płetwy znacznie większa – wykazuje więc duży dymorfizm płciowy). Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus Fitzinger, 1860. Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów. Uzębienie wtórnie homodontyczne.
Długość ciała dorosłych samców osiąga 6,7-9,8 metrów, samic – 5,7-8,5 metrów. Dorosłe osobniki osiągają wagę: samce – 4-9 ton, samice – 2,6-5,5 ton. Ciąża trwa około 1 roku, noworodek ma ok. 2 metrów długości, karmiony przez matkę do ok. 2 miesięcy. Długość życia orek wynosi do 50-90 lat.
Orki są uważane za najbardziej społeczne walenie. Żyją w grupach 5-40 osobników przewodzonych przez najstarszą i najbardziej doświadczoną samicę. Kiedy samica umiera stado zazwyczaj się rozpada - córki wraz ze swoim potomstwem tworzą nowe grupy, a samce rozpoczynają samotną wędrówkę. Stada zwykle składają się z przedstawicieli 3 pokoleń. Każde stado ma swój własny styl komunikowania, przekazywany z pokolenia na pokolenie. Widoczna jest znaczna różnica między dialektami orek wędrownych, a prowadzących osiadły styl życia. Orki witają się często pocierając się nawzajem pyskami. Lubią towarzysko skakać, lądując na plecach lub brzuchu.

Obrazek



Rekiny Biały Carcharodon carcharias
Zwany Żarłaczem białym lub rekinem ludojadem to gatunek ryby z rodziny lamnowatych, jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju Carcharodon, blisko spokrewniony z wymarłym megalodonem, jeden z największych rekinów drapieżnych. Poławiany komercyjnie i sportowo. Gatunek agresywny, niebezpieczny dla człowieka.
Gatunek kosmopolityczny spotykany w większości ciepłych (od tropikalnych do umiarkowanych) wód oceanicznych na różnych głębokościach - w wodach szelfowych, od przypowierzchniowych do głębokości ponad 1200 metrów. Wpływa również do wód chłodniejszych. Starsze osobniki spotykane są w wodach pelagialnych.
Ciało tego rekina jest krępe, wrzecionowate, silnie umięśnione, osiąga przeciętnie długość do 6 metrów, przy masie do 2 ton (samice większe od samców). Maksymalna potwierdzona długość to 7,2 m przy masie 3,4 tony. Żarłacz tygrysi osiąga podobną długość przy mniejszej masie ciała. Żarłacz biały ma krótki, tępostożkowy pysk, małe oczy i małą tryskawkę. Zęby duże, trójkątne, o ostrych, piłkowanych krawędziach. Wysokość zębów dochodzi do 5 cm. Grzbiet ciemno- lub niebieskoszary, brzuch jasnoszary do białego.
Rekin biały ma bardzo czuły węch. Potrafi wyczuć jedną kroplę krwi w 115 l wody. Pływa zwinnie i prędko, z prędkością sięgającą nawet 40 km/h. Żywi się dużymi rybami, żółwiami morskimi, poluje na foki i delfiny. Samica rodzi do 30 młodych o długości 36 cm. Jest jedynym rekinem wystawiającym głowę ponad powierzchnię wody w celu obserwowania ofiary.
Żarłacz biały uważany jest za najbardziej niebezpiecznego z rekinów. Opinię taką wzmacniają publikowane dane na temat liczby ataków na terenach kąpielisk między innymi południowej Australii, Nowej Zelandii, Stanów Zjednoczonych i południowej Afryki, a więc na terenach występowania tego gatunku. Analiza tych danych wskazuje jednak, że człowiek nie jest "przysmakiem" żarłacza białego. Odnotowywane ataki należy raczej traktować jako "pomyłki" drapieżnika. Wskazuje na to sposób gryzienia w czasie ataku. Rekin nie rozrywa ofiary, lecz gryzie i w większości wypadków odpływa pozwalając ofierze przeżyć. Nie należy również wykluczać ataków powodowanych chęcią obrony swojego terytorium.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 21:38

Rekin wielorybi Rhincodon typus
gatunek morskiej ryby chrzęstnoszkieletowej, jedyny przedstawiciel monotypowej rodziny Rhincodontidae, największy przedstawiciel rekinów, łatwo rozpoznawalny po specyficznym ubarwieniu. Jest też największa znaną rybą. Według oficjalnych pomiarów długość ciała osobników tego gatunku dochodzi do 18 m a masa ich ciała sięga 13,6 t (niepotwierdzone dotąd pogłoski mówią o osobnikach nawet 20-metrowej długości, ważących około 25 ton). Pomimo imponujących rozmiarów i groźnie brzmiącej nazwy, rekin wielorybi jest rybą łagodną i nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jest jednym z trzech znanych rekinów żywiących się planktonem. Pozostałe dwa to długoszpar i Megachasma pelagios. Rekin wielorybi dożywa ponad 70 lat. Jest poławiany gospodarczo, jego mięso osiąga wysokie ceny. Nieprowokowany nie stanowi zagrożenia dla człowieka.
Rekin ten jest gatunkiem kosmopolitycznym, migrującym, występuje w pelagialnych wodach tropikalnych i subtropikalnych całego świata. Pływa blisko powierzchni wody, samotnie lub w stadach liczących do stu osobników. Zjada plankton i nekton – skorupiaki, głowonogi i drobne ryby pelagiczne. Jego wędrówki są prawdopodobnie związane z rozwojem planktonu i zmianami temperatury wody.
Głowa rekina wielorybiego jest mocno spłaszczona, a szeroki otwór gębowy znajduje się w położeniu końcowym, oczy są małe. Przy nozdrzach występują śladowe wąsiki. Wzdłuż grzbietu i boków ciała przebiegają trzy kile – dwa na górze, jeden pośrodku ciała. Grzbiet ciemnoszary, czerwonawy lub zielonkawobrązowy z białymi, żółtymi i zielonymi cętkami ułożonymi w regularne rzędy, brzuch biały lub zielonkawy. Gdy ma 4 metry długości, ubarwienie jego już nie ulega zmianie,- naukowcy nazywają szachownicą - z indywidualnym jedynym kodem symboli u każdego osobnika.[potrzebne źródło]
Rekin wielorybi jest gatunkiem jajożyworodnym. Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 25 lat. Samica rodzi jednorazowo do 16 młodych.

Obrazek


Manta Manta birostris
Ryba chrzęstnoszkieletowa, największy przedstawiciel rodziny mantowatych. Nazywana także diabłem morskim, choć jest zupełnie niegroźna dla ludzi. Manta żyje w morzach tropikalnych wokół południowej Afryki, od południowej Kalifornii do Peru, od Karoliny Północnej do południowej Brazylii oraz w Zatoce Meksykańskiej. Najczęściej w wodach przybrzeżnych w pobliżu raf, czasem spotykana na głębszych wodach.
Osiąga długość 3-5 m, rozpiętość płetw 7 m (maksymalnie 9,1 m) i masę ciała 2 ton (maksymalnie 3 tony). Ma dwie tzw. płetwy głowowe po bokach głowy, służące do nagarniania planktonu w stronę otworu gębowego. Nie posiada płetwy grzbietowej ani ogonowej. Krótki, biczowaty ogon bez kolca typowego dla większości orleniokształtnych. Szczeliny skrzelowe - pięć par - położone są na spodniej stronie ciała. Samice mają szersze płetwy piersiowe.
Żywi się głównie planktonem, ale zjada również małe i średniej wielkości ryby.
Manty są najczęściej spotykane samotnie lub w parach, rzadziej w małym stadzie. Często wyskakują ponad powierzchnię, nawet na wysokość 1,5 m i z hukiem opadają na wodę. Prawdopodobnie w ten sposób uwalniają skórę od pasożytów.
Manta dojrzałość płciową osiągają ok. 5 roku życia. Okres godowy odbywa się w wodach tropikalnych, wokół raf, na głębokości 10-20 metrów, od grudnia do kwietnia. Ciąża trwa 13 miesięcy, po czym samica rodzi jedno, czasami dwa młode przystosowane do samodzielnego pływania. Małe manty zaraz po urodzeniu ważą ok. 11 kilogramów i mają ponad 1 metr długości.
Manty żyją w symbiozie z gatunkami ryb wargaczowatych i podnawkowatych, które czyszczą ich skórę z pasożytów.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 04 kwi 2011, 14:14

Delfin Delphinidae
Rodzina ssaków wodnych z podrzędu zębowców w rzędzie waleni. Należą do niej delfiny oceaniczne i przybrzeżne, których naturalnym środowiskiem życia jest woda słona. Zwierzęta te mają wrzecionowate ciało, o długości od 1 do 5 m największe do 8 m, wydłużone szczęki uzbrojone w liczne stożkowe zęby. Skóra delfinów jest gładka, z rzadka może mieć szczątkowe owłosienie. Gruczoły skórne delfina wydzielają śluz zmniejszający opór środowiska i umożliwiający im osiągać zadziwiające prędkości. Na końcu ogona znajduje się fałd skórny, pełniący funkcję poziomej płetwy ogonowej. Jest to główny narząd ruchu delfina. Twarz delfinów zawdzięcza swój charakterystyczny wygląd czołu zawierającemu melon, czyli okrągły narząd odgrywający rolę w echolokacji oraz szczękom wydłużonym na kształt dzioba. Uzębienie u niektórych gatunków może być bardzo liczne. Szkielet dostosowany jest do środowiska życia zwierzęcia. Kości czaszki zachodzą na siebie ściśle, kręgi szyjne uległy połączeniu i unieruchomieniu. Szkielet pokryty jest grubą warstwą mięśni i tkanki tłuszczowej zapewniającej utrzymanie ciepła. Delfiny mają duży mózg o silnie pofałdowanej korze mózgowej, będący powodem wysokiej inteligencji i rozwoju psychicznego, porównywalnego z rozwojem szympansów. Często wypływają na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza. Służą do tego nozdrza z jednym otworem, usytuowane na czubku głowy, za oczami. Płuca delfina są proporcjonalnie niewiele większe od ludzkich około 1,5 raza, jednak delfiny wykorzystują tlen efektywniej i magazynują go w mięśniach, dzięki czemu mogą długo przebywać pod wodą. Kolor ciała delfinów typowo składa się z różnych odcieni szarości. Grzbiet jest wyraźnie oddzielony od reszty ciała ciemniejszym ubarwieniem, brzuch jest jaśniejszy. To podstawowe tło często jest uzupełnione różnymi liniami i polami o rozmaitych odcieniach i kontrastach.
Delfiny są drapieżnikami, ich pożywienie stanowią ryby najczęściej sardyny, makrele, śledzie, dorsze, głowonogi, ośmiornice, mątwy, kałamarnice a także skorupiaki i robaki. Chwytają ofiarę przy pomocy stożkowatych zębów, a następnie połykają w całości. Gatunki o wydłużonym pysku z wieloma małymi zębami polują przede wszystkim na ryby, a delfiny o krótkich pyskach z mniejszą liczbą zębów chwytają zazwyczaj głowonogi. Wyjątkiem jest orka, największy przedstawiciel rodziny delfinowatych, która poluje głównie na zwierzęta stałocieplne: foki, pingwiny i inne walenie. Duże skupiska delfinów występują w pobliżu prądów wznoszących, gdyż wypływająca na powierzchnię woda z dna jest bogata w substancje odżywcze i stanowi pożywkę dla planktonu, który przyciąga ławice ryb.
Delfiny żyją w gromadach (czasem w parach). Liczba osobników w grupie nie jest stała, niektóre osobniki opuszczają stado i przyłączają się do innego. Na miejscach bogatych w pożywienie gromady mogą łączyć się w stada liczące nawet do tysiąca osobników. Często też z powodu małej ilości pożywienia na danym terytorium duże stada dzielą się na mniejsze.
Delfiny potrafią stosować taktykę w polowaniu. Gromada okrąża ławicę i zacieśnia krąg, strasząc ryby wydawanymi świstami i wypuszczanymi pęcherzykami powietrza . Im mniejsza jest grupa, tym silniejsza hierarchia samców i samic. Pomiędzy członkami grupy powstają silne więzi. W obliczu zagrożenia słabsze osobniki są otaczane przez silniejsze i bronione. Zdarza się, że delfiny towarzyszą rannemu lub choremu osobnikowi, pomagając mu utrzymywać się na powierzchni, aż do samego końca. Może to być jedna z przyczyn osiadania delfinów na plażach.
W toku ewolucji delfiny wypracowały skomplikowane metody porozumiewania się za pomocą różnych dźwięków: klekotu, pisków, gwizdów. Z badań wynika, że niektóre potrafią imitować ludzki śmiech, a nawet mowę.

Obrazek

Obrazek



Morświn Phocoena phocoena
Gatunek walenia z rodziny morświnowatych (Phocoenidae). Spokrewniony z delfinami.
Morświn występuje w płytkich wodach przybrzeżnych, chłodnych, umiarkowanych do subarktycznych na półkuli północnej, (m.in. wody Bałtyku). W Polskiej części Bałtyku w 1994 przebywało do 600 osobników, jednak populacja tego gatunku maleje w zastraszający sposób. Żyje samotnie lub w małych grupach. Morświny mają krótko ścięty pysk. Zęby morświna są dłutowate. Płetwa grzbietowa osadzona jest bliżej ogona niż u delfinów, oraz jest krótsza. Płetwy piersiowe są krótkie i trójkątne. Ubarwienie tego gatunku, co jest osobliwe wśród waleni, podobne jest do rybiego. Kolory po bokach ciała z czerni grzbietu przechodzą w biel brzucha odcieniami, a nie całymi kolorami. Jak u wielu innych wielorybów, tak i morświn, nie zawiera podskórnego tłuszczu na spłaszczonych płetwach. Przeciwprądowe wymienniki ciepła zapobiegają wychłodzeniu. Wchodząca do płetwy tętnica z ciepłą krwią jest otoczona przez sieć anastomozujących żył w których krew jest ocieplana przez przewodzenie ciepła z tętnicy. Dzięki temu krew wracająca z płetw, mających temperaturę dużo niPożywienie morświnów stanowią przydenne i pelagiczne ryby ławicowe, zwłaszcza śledzie, makrele, sardele i witlinki, niektóre przydenne bezkręgowce. Morświny wykazują mniejszą inteligencję niż delfiny i nie przywiązują się do człowieka jak te ostatnie, toteż nie dają się chować w niewoli. Utrudnia to znacznie utrzymanie ich ciągle zmniejszającej się światowej populacji. Zdarza się, że morświny wyskakują ponad powierzchnię wody, ale zdają się nie robić tego równie spontanicznie jak delfiny. Skoki morświnów nie są akrobacyjne.ższą niż wnętrze ciała, jest prawie tak samo ciepła jak krew tętnicza.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 04 kwi 2011, 14:31

OSTATNI z WIELKICH BASENÓW

Waleń Cetacea
Rząd ssaków (w kladystyce to klad w obrębie parzystokopytnych). Występują one głównie w oceanach. Wyjątkiem są delfiny słodkowodne, zamieszkujące rzeki oraz nieliczne gatunki żyjące na styku tych dwóch środowisk (estuaria). Rząd waleni skupia około 80 gatunków dużych zwierząt, takich jak delfin, morświn, kaszalot, płetwal błękitny. Ich podobieństwo do ryb ma charakter konwergencji.
Wygląd i anatomia waleni podporządkowane są ściśle warunkom środowiska, w którym żyją. Na przykład uszy i genitalia samców ukryte są wewnątrz ciała, co zmniejsza opór wody w trakcie przemieszczania się zwierzęcia. Gruba warstwa tłuszczu nie tylko stanowi zapas energetyczny, ale przede wszystkich chroni przed nadmiernym oziębieniem organizmu. Otwory nosowe znajdują się na czubku głowy, co umożliwia oddychanie z zanurzonym ciałem. Walenie pływają za pomocą płetwy ogonowej, ustawionej poziomo (w przeciwieństwie do ryb). Płetwy piersiowe pomagają w sterowaniu. Odpowiadają one przednim kończynom ssaków lądowych. Tylne kończyny są całkowicie zredukowane, jedyną pozostałością są drobne kości wewnątrz ciała. Dodatkowo, większość gatunków posiada płetwę grzbietową.
Walenie rodzą zawsze jedno młode. Czas ssania jest przeważnie długi (u wielu gatunków ponad rok), sprzyjając powstawaniu mocnych więzi matki z potomstwem. Większość waleni osiąga dojrzałość płciową późno, zwykle po siedmiu do dziesięciu lat. Ta strategia rozrodcza polega na płodzeniu nielicznego potomstwa, gwarantując mu wysokie szanse przeżycia.
Narządy płciowe podczas pływania spoczywają wciągnięte do wnęk wewnątrz ciała, co obniża opór. Większość waleni nie zawiera trwałych związków podczas parzenia się, zamiast tego samice wielu gatunków mają kilku partnerów w ciągu pory rozrodczej. Poród odbywa się ogonem naprzód, czyli sposobem o najniższym niebezpieczeństwie utopienia się noworodka. Matki karmią młode wtryskując im mleko o wysokiej zawartości tłuszczu do pyska.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 06 kwi 2011, 14:54

Żaglica Istiophorus albicans
Potocznie nazywana marlinem to gatunek morskiej ryby występującej w cieplejszych wodach wszystkich oceanów świata.
Jest najszybszą obecnie znaną rybą na świecie – osiąga prędkość 100 km/h. Maksymalna długość ciała 315 centymetrów, przy masie ciała 58,1 kilograma. Żywi się głównie rybami, dietę uzupełnia bentosem.

Obrazek



Barrakuda Sphyraenidae
Rodzina drapieżnych, morskich ryb okoniokształtnych. Są uważane za potencjalnie niebezpieczne dla człowieka. Na niewielką skalę poławia się je gospodarczo dla smacznego mięsa, ale w mięśniach dużych, starszych osobników niektórych gatunków gromadzi się toksyczna dla ludzi ciguatoksyna. Występują w tropikalnych i subtropikalnych wodach mórz i oceanów. Zasiedlają wody pelagialne i przybrzeżne. Młode czasami wpływają do estuariów. Barrakudy to średniej duże, drapieżne ryby, kształtem przypominające szczupaka. Mają wydłużone, niemal cylindryczne ciało, długą głowę i takiż pysk, silne szczęki z dużymi, ostrymi zębami podobnymi do kłów. Dolna szczęka jest wysunięta do przodu, co nadaje rybie groźnego wyglądu. Powierzchnia ciała pokryta jest małymi łuskami cykloidalnymi. Linia boczna jest wyraźna, dobrze rozwinięta. Cechą charakterystyczną barrakud są dwie płetwy grzbietowe położone daleko od siebie. Ubarwienie ciała srebrzyste, stalowoszare lub brązowe, brzuch biały. Na ciele, w dolnej jego części, widoczne są ciemne plamki. Dymorfizm płciowy nie jest uwidoczniony. Długość ciała dochodzi do 3 metrów, masa ciała największych osobników dochodzi do kilkudziesięciu kilogramów.

Obrazek



Samogłów Mola mola syn.
Ryba z rodziny samogłowowatych. Jest prawdopodobnie największą rybą kostnoszkieletową. Żyje w tropikalnej i subtropikalnej strefie oceanów. Jego długość osiąga 3 metry, a waga 2 tony. Samogłów to jedna z największych ryb, chociaż spokrewniona jest z małymi najeżkami. U dorosłego brak pęcherza pławnego, a pod skórą jest gruba warstwa tkanki tłuszcowej. Samica samogłowa to jedna z najpłodniejszych ryb, jednorazowo wytwarza 300 mln jaj. Samogłowy odżywiają się meduzami, kalmarami i larwami węgorzy. Występuje niemal wszystkie morza i oceany strefy ciepłej i umiarkowanej. Pod koniec roku jako przypadkowy gość w Morzu Północnym i cieśninie Skagerrak. Ciało Samogłowa jest wysokie, silnie bocznie spłaszczone, nagie, pokryte bardzo grubą, elastyczną skórą. Brak trzona ogonowego. Wysoka płetwa grzbietowa i odbytowa. Ryba ta ma mały otwór gębowy. Brak pęcherza pławnego.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 06 kwi 2011, 16:08

Latimeria Latimeria chalumnae
Gatunek drapieżnej ryby mięśniopłetwej, Latimeria mierzy 1,5 metra długości i ważył ok. 60 kilogramów. Długość ciała największych osobników dochodzi do 2 mrtrów przy masie kilkudziesięciu, maksymalnie 95 kg. Ciało stalowoniebieskie z jasnymi plamami osłonięte jest dużymi, okrągłymi łuskami pokrytymi kosminą. Płetwy parzyste osadzone są na silnych trzonach. W budowie wewnętrznej zachowało się wiele cech zbliżających latimerie do ryb chrzęstnoszkieletowych, m.in. podobny system regulacji ciśnienia osmotycznego, spiralny fałd zwiększający powierzchnię chłonną jelita oraz w większości chrzęstny szkielet, tylko częściowo skostniały. Pęcherz pławny latimerii osłania tkanka tłuszczowa. Latimerie L. chalumnae przebywają na głębokościach 150–700 m, nad skalistym dnem i w jaskiniach pochodzenia wulkanicznego. Prowadzą nocny tryb życia. Żywią się rybami i głowonogami (głównie kałamarnicami). Latimeria jest gatunkiem jajożyworodnym.

Obrazek



Arapaima Arapaima Gigas
Ryba z rodziny kostnojęzykowych, czasami wyodrębniana do Arapaimidae. Znana także jako piraruku (ryba czerwona) lub paiche. Jedna z największych słodkowodnych ryb świata.
Arapaima ma masywne ciało pokryte dużymi łuskami. Płetwy odbytowa i grzbietowa osadzone są mocno z tyłu ciała. W jej szerokim pysku są małe stożkowate zęby. Głowa arapaimy pokryta jest tarczkami kostnymi. Ma ona stalowoszare ubarwienie o niebieskawym odcieniu. W tylnej połowie ciała, obrzeża łusek mają czerwony kolor. Zanim zaczęto ją tępić notowano osobniki o długości dochodzącej do 3,9 metra i masie ciała do 200 kg (niepotwierdzone doniesienia mówią o długości 4,5 m), obecnie rzadko spotykane są okazy osiągające długość 2 metrów i ciężar do 100 kg.
Ponieważ oddycha pęcherzem pławnym, co jakiś czas musi zaczerpnąć świeżego powietrza atmosferycznego. W okresie suszy potrafi zagrzebać się w błocie lub piasku. Ryba ta poluje wśród roślinności wodnej, wyskakując na ofiarę z ukrycia. Arapaima poluje, czając się wśród roślinności wodnej. Odżywia się głównie rybami z rodziny Loricariidae, skorupiakami, ślimakami, pierścienicami oraz owadami wodnymi. Rzadziej ptakami, płazami, gadami i małymi ssakami. Dietę uzupełnia fragmentami niektórych roślin, zdarza się, że arapaima połyka gładkie kamyki, piasek i muł. Zamieszkuje Amazonkę i Orinoko wraz z ich dopływami, na wysokości poniżej 200 m n.p.m. W niektórych regionach arapaima została wytępiona przez kłusowników.

Obrazek



Wiosłonos Amerykański Polyodon spathula
Gatunek słodkowodnej ryby jesiotrokształtnej z rodziny wiosłonosowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Polyodon Lacepède, 1797. Występuje w dorzeczu Missisipi i w jeziorze Erie. Wiosłonos osiąga nawet do 2 metrów długości i 70 kologramów masy ciała. Ryj - rostrum o kształcie poziomo ułożonego wiosła stanowi niekiedy połowę długości całego ciała. Stanowi on czułe narzędzie czuciowe pokryte licznymi elektroreceptorami. Pysk nie jest wysuwalny jak u jesiotrów. W charakterystyczny sposób chwyta pokarm, który stanowią głównie pelagiczne skorupiaki, pływając z szeroko otwartym pyskiem w strefie pozbawionej roślinności odflitrowuje organizmy planktonowe za pomocą długich i gęstych wyrostków filtracyjnych (młode osobniki początkowo mają zęby, które z czasem zostają zresorbowane), zataczając koła, a często ósemki. Tarło odbywa wczesną wiosną w rzekach i jeziorach w mętnej wodzie i piaszczysto-żwirowym lub kamienistym dnie w temperaturze 14-15 °C. Samica składa od 80-250 tys. ziarn ikry. Tworzy wtedy duże stada, które wpływają do większych dopływów lub jezior. W swoim środowisku przebywa z dala od brzegu na znacznej głębokości.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 06 kwi 2011, 17:10

Szkaradnica Synanceia verrucosa
Drapieżna ryba morska z rodziny skorpenowatych (często zaliczana do rodziny szkaradnicowatych Synanceiidae). Poławiana, hodowana w akwariach. Uważana za jedno z najbardziej jadowitych zwierząt morskich. Ukłucia mogą być śmiertelne dla człowieka.
Występuje w Oceanie Indyjskim, Oceanie Spokojnym i Morzu Czerwonym, głównie w okół raf koralowych, na głębokości ok. 30 metrów. Ciało tej ryby jest masywne, uzbrojone w kolce połączone z gruczołami jadowymi. Kształtem i ubarwieniem przypomina skałę (stąd angielska nazwa stonefish - ryba kamień). Osiąga przeciętnie 30-35 centymetrów, maksymalnie do 40 centymetrów długości. Ukrywa się wśród skał, raf lub zagrzebuje w piaszczystym lub mulistym dnie. Posiada duże zdolności upodabniania się do otoczenia (mimetyzm). Nieruchomo czatuje na przepływającą ofiarę, po czym gwałtownym ruchem wciąga ją do paszczy. Żywi się rybami i skorupiakami.

Obrazek



Ogończe (Dasyatidae) – rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych zaliczana do płaszczek orleniokształtnych, obejmująca ponad 70 gatunków, w tym jadowite. Niektóre gatunki są niebezpieczne dla człowieka. Występują w gorących i umiarkowanie ciepłych wodach niemal całego świata. Większość gatunków morskich. Niektóre spotykane w wodach słonawych lub słodkich. Ogończowate przebywają najczęściej w wodach przybrzeżnych zamaskowane w piasku podłoża. Żerują przeważnie w nocy. Dobrze pływają. Zaatakowane bronią się uderzając napastnika ogonem.
Ogończe mają ciało płaskie, w kształcie zbliżonym do rombu lub tarczy o średnicy od 10 cm u Dasyatis acutirostra do 3 m u Dasyatis brevicaudata. Szerokie płetwy piersiowe podobne do skrzydeł, brak płetwy grzbietowej i ogonowej. Ogończa posiada przynajmniej jeden ostry, ząbkowany, jadowity kolec na długim ogonie, kolce po wypadnięciu odrastają.
Ryba ta jest jajożyworodna, samica rodzi od kilku do kilkunastu młodych.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 06 kwi 2011, 17:54

Meduza
Jedna z dwóch form morfologicznych parzydełkowców (Cnidaria), pierwotnie swobodnie pływająca, pelagiczna, z galaretowatym ciałem, zwykle w kształcie dzwonu lub parasola, zasadniczo rozmnażająca się płciowo. Nie występuje u koralowców (Anthozoa). Meduzy są drapieżne. Do chwytania zdobyczy i do obrony używają parzydełek. Drugą z form życiowych parzydełkowców jest polip.
Meduza powstaje zwykle z polipa, z wyjątkiem pozbawionych tego stadium trachymeduz (Trachymedusae), u których meduza powstaje z pelagicznej aktinuli (larwy) hydromeduzy. Meduzy macierzyste niektórych stułbiopławów (Hydrozoa) mogą rozmnażać się bezpłciowo poprzez wytwarzanie meduz potomnych. Meduza żyje do kilku miesięcy. Zwykle ginie po zakończeniu rozrodu.
Meduzy poszczególnych gromad parzydełkowców (z wyjątkiem koralowców) różnią się sposobem powstawania oraz wieloma szczegółami budowy. Mają też odrębne nazwy:
* scyfomeduza – meduza krążkopławów (Scyphozoa) ,
* hydromeduza – meduza stułbiopławów (Hydrozoa),
* kubomeduza – meduza kubopławów (Cubozoa).
Ciało meduz wykazuje symetrię promienistą. Ma kształt mniej lub bardziej spłaszczonego parasola, dzwonu, dysku lub grzybka. Składa się z zewnętrznego naskórka pochodzenia ektodermalnego i wewnętrznej gastrodermy wyścielającej jamę gastralną rozdzielonych mezogleą lub mezenchymą. W naskórku (epidermie) występują komórki nabłonkowo-mięśniowe, desmocyty, komórki interstycjalne, komórki zmysłowe, nerwowe i knidoblasty. Z tych ostatnich powstają komórki parzydełkowe. Pośrodku spodniej strony ciała mieści się otwór gębowy prowadzący do gardzieli, a przez nią do żołądka. Na krawędziach ciała osadzone są czułki, pojedyncze oczka i statocysty. Całe ciało otoczone jest pierścieniami nerwowymi: motorycznym i sensorycznym.
Rozdzielnopłciowe meduzy rozmnażają się poprzez produkcję gamet, które wyrzucane są na zewnątrz ciała, gdzie po zapłodnieniu tworzą larwę zwaną planulą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek



Jeżowce Echinoidea, z gr. echinos
Rromada morskich zwierząt zaliczanych do typu szkarłupni (Echinodermata), charakteryzujących się kulistym, mniej lub bardziej spłaszczonym, różnorodnie ubarwionym ciałem gęsto pokrytym wapiennymi, ruchomo osadzonymi kolcami. Zamieszkują strefę denną wód słonych o zasoleniu powyżej 20‰ wszystkich stref geograficznych kuli ziemskiej. Większość gatunków występuje w strefie tropikalnej i subtropikalnej. Przeciętnie osiągają 6–12 centymetrów średnicy. Niektóre gatunki są wyposażone w jadowy narząd raniący (tzw. pedicellaria), będące w istocie zmodyfikowanymi, nieco krótszymi kolcami zakończone kleszczykami w postaci trzech twardych ruchomych szponów, przebijających skórę i wprowadzających jad. Gruczoły jadowe znajdują się u nasady kolca. Produkują one toksyny niebezpieczne dla zdrowia człowieka. Do szczególnie niebezpiecznych można zaliczyć Toxopneustes pileolus oraz inne jeżowce należące do rodzaju Tripneustes oraz rodzin Echinothuridae i Diadematidae, których ukłucia wywołują oprócz bólu trudności oddechowe, drgawki i utratę przytomności, a w skrajnych przypadkach śmierć przez uduszenie. U gatunków występujących w strefie tropikalnej niebezpieczne bywają również same kolce, również połączone z gruczołami jadowymi. Jadowitość zachowują nawet wysuszone igły jadowe i pedicellaria. Ukłucia nawet niejadowitych jeżowców mogą wywoływać infekcje bakteryjne[. W zapisie kopalnym jeżowce znane są od paleozoiku.
Jeżowce wyposażone są w układ ambulakralny i wapienny pancerz pokryty miękkimi tkankami. Składa się on zazwyczaj z dwudziestu rzędów pięciokątnych płytek zgrupowanych w podwójne, naprzemianległe pasy. Otwór gębowy znajduje się na spodniej części ciała (w grupie jeżowców regularnych, otwór ten jest wyposażony w aparat szczękowy zwany latarnią Arystotelesa – z pomocą tych zębów zbierają one pokarm z podłoża i żują go). Odbyt znajduje się nad otworem gębowym, na wierzchniej części ciała. Tarcza szczytowa jeżowców składa się z dziesięciu płytek, przy czym pięć z nich to płytki oczne z otworkami na światłoczułe zakończenia kanałów promienistych tworzących oczy jeżowca.
Ciało jeżowca chronią kolce, między którymi schronienie znajdują drobne ryby, mięczaki i skorupiaki. Kolce wraz z nóżkami ambulakralnymi pełnią funkcje lokomotoryczne. Jeżowce regularne kroczą z ich pomocą po dnie lub drążą jamy. Inne używają ich do zakotwiczenia się na dnie. Jeżowce są zwierzętami wszystkożernymi. Zjadają głównie drobne bezkręgowce, rośliny oraz detrytus. Są też wśród nich oczyszczające morza gatunki mułożerne.
Na wybrzeżach skalistych i na kamiennych plażach zalecana jest kąpiel z butami, które mają twarde gumowe podeszwy, gdyż wdepnięcie na jeżowca może być bolesne, a nawet niebezpieczne dla zdrowia.

Obrazek

Obrazek



Szkarłupnie Echinodermata
Typ halobiontycznych, bezkręgowych zwierząt wtóroustych (Deuterostomia) o wtórnej symetrii pięciopromiennej. Charakteryzują się wapiennym szkieletem wewnętrznym oraz obecnością unikalnego wśród zwierząt układu ambulakralnego pełniącego funkcję lokomocyjną, dotykową, a częściowo wydalniczą i oddechową. Najstarsze skamieniałości szkarłupni znane są z osadów dolnego kambru. Większość z nich prowadzi osiadły tryb życia, choć niektóre są biernie przenoszone przez wodę. Nie występują wśród nich formy pasożytnicze. Występują z reguły w ciepłych wodach morskich o pełnym zasoleniu, głównie w strefie dennej. Tylko nieliczne wężowidła i niektóre strzykwy przystosowały się do życia w wysłodzonych wodach morskich oraz w wodach słonawych. W zachodniej części Morza Bałtyckiego sporadycznie spotykana jest rozgwiazda czerwona i wężowidło białawe. Szkarłupnie zasiedlają strefy przybrzeżne oraz wody głębokie do 7000 m

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Poprzednia stronaNastępna strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Dział kultury

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość