Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 14 mar 2011, 17:00

Państwowe Akwarium Morskie
Jest placówką badawczo-naukowa, której celem jest poszerzanie wiedzy o faunie i florze morskiej oraz prezentacja wielu gatunków ryb stworzeń i roślin morskich.
Placówka posiada wiele zbiorników wypełnionych słoną wodą przeznaczonych do hodowli fauny i flory morskiej oraz oceanicznej. Są tu akwaria, baseny oraz specjalnie wydzielony przybrzeżny zbiornik wodny w pobliskim jeziorze do hodowli ryb słodkowodnych. Jedną z funkcji powołanego ośrodka jest możliwość hodowli w akwariach morskich ryb głębinowych. Atrakcją Państwowego Akwarium Morskiego jest możliwość oglądania akwariów pod powierzchnia wody. Umożliwia to przejście przez (kryształowy) tunel pomiędzy czterema z wielkich akwariów.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 14 mar 2011, 17:44

Konik Morski
Zwyczajowa nazwa ryb morskich zaliczanych do rodzaju Hippocampus z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae). Występuje w wodach oceanicznych strefy tropikalnej, subtropikalnej i umiarkowanej, wśród zarośli podwodnych. Niektóre spotykane są w wodach słonawych i słodkich. Żyją w tych samych środowiskach co inne igliczniowate. W języku polskim koniki morskie są też często określane nazwą pławikoniki, choć pod tą nazwą występują również gatunki z innych rodzajów, np. pławikonik australijski (Phycodurus eques). Czasami do koników morskich zaliczane były różne lokalne formy oraz gatunki z rodzaju Phyllopteryx, badania wykazały jednak, że wszystkie one należą do jednego gatunku Phyllopteryx taeniolatus, który jest bliżej spokrewniony z igliczniami (podrodzina Syngnathinae) niż z konikami morskimi z rodzaju Hippocampus. Kształtem przedniej części ciała przypominają figurkę konika szachowego. Ogon pozbawiony jest płetwy ogonowej, ruchliwy i czepny (żyją wśród roślinności litoralu). Esowaty kształt ciała ułatwia im polowanie z dystansu. Oczy działają niezależnie. Z płetw posiada tylko piersiowe i grzbietową.
Różnice pomiędzy samcem a samicą (dymorfizm płciowy) są łatwe do rozpoznania: samiec posiada pod brzuchem trwałą torbę lęgową. Samica, przy pomocy pokładełka, składa do torby lęgowej samca kilkadziesiąt do kilkuset ziaren ikry. Samiec inkubuje ikrę. Długość ciała waha się od 4 do 20 cm. Żywią się planktonem.
Koniki morskie większość czasu spędzają przytwierdzone czepnym ogonem do roślinnej łodygi. Pobierają pokarm poprzez całkowicie wyspecjalizowane ruchy ssąco-wciągające pyszczka. Te ruchy ssące podczas pobierania pokarmu są tak silne, że w ich wyniku powstają wyraźne odgłosy, sam pokarm jest również widoczny, przechodząc poprzez średnicę otworu gębowego. Po wciągnięciu znienacka swojej ofiary, wydobywa się tylko mgiełka ze skrzeli konika, co sprawia wrażenie "dymiącej" się jego główki. Zanim jednak konik morski schwyta pokarm, może to potrwać jakąś chwilę, ponieważ te zwierzęta oglądają najpierw dokładnie swoją potencjalną ofiarę. Podobnie postępują również kilkudniowe młode koniki, oglądając nawet drobniutki plankton, zanim go zjedzą. Jeżeli już wypatrzą swoją ofiarę, to starają się ją schwytać. Jednak bardzo rzadko ścigają swoją zdobycz, czekają raczej cierpliwie, aż ofiara niemalże sama się zbliży.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 14 mar 2011, 17:55

Pensetnik Chelmon rostratus
Ryba morska z rodziny chetonikowatych. Hodowana w akwariach morskich. Występuje w morzu Andamańskim i Oceanie Spokojnym od Wysp Nansei do Australii. Ryba ta zamieszkuje przybrzeżne rafy na głębokościach od 1 – 25 m oraz estuaria. Pływają pojedynczo lub w parach. Osiągają około 20 centymetrow długości. Żywi się bezkręgowcami. Pensetniki są rybami terytorialnymi

Obrazek



Rogoząb Australijski Neoceratodus Forsteri
Zwana też barramundą, to najbardziej pierwotny gatunek ryby dwudysznej, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny rogozębowatych (Ceratodontidae). Gatunek o niewielkim, lokalnym znaczeniu gospodarczym.
W zapisie kopalnym były szeroko rozsiedlone. Obecny zasięg występowania tego gatunku obejmuje rzeki Burnet i Mary – stan Queensland w Australii. Rogoząb zasiedla wody stojące i wolno płynące. W okresie suszy, gdy rzeki i zbiorniki wysychają, rogoząb oddycha powietrzem atmosferycznym, płuco częściowo przejmuje funkcje skrzeli, umożliwiając zwierzęciu przetrwanie w błotnistych zatokach i większych kałużach. Nie zapada w stan estywacji. Dorosłe okazy żywią się mięczakami i rybami, młode osobniki jedzą glony. Gatunek jajorodny. Tarło odbywa we wrześniu–październiku. Duża i kleista ikra podobna jest do skrzeku płazów.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 14 mar 2011, 19:39

Niszczuka Plamista Lepisosteus Oculatus
Ryba z rodziny niszczukowatych. Ciało silnie wydłużone pokryte łuskami ganoidalnymi, długi, wysmukły pysk, grzbiet brązowy, spód jasny. Osiąga do 1,5 metra długości, maksymalna odnotowana masa ciała: 22,8 kilograma. Ryba drapieżna, żywi się rybami i skorupiakami.

Obrazek


Jazgarz Gymnocephalus Cernuus
Gatunek ryby z rodziny okoniowatych (Percidae).
Wystepuje w Europie, z wyjątkiem Półwyspu Kolskiego, północnej części Półwyspu Skandynawskiego, Szkocji, Irlandii, południowej Francji oraz półwyspów Pirenejskiego, Apenińskiego i południowej części Półwyspu Bałkańskiego, oraz Morze Aralskie i Bałtyckie. W Szkocji zawleczony, od ok. 1985 r. szybko się rozprzestrzenia i jest tam uważany za inwazyjny gatunek obcy, wpływający na rodzimą ichtiofaunę, szczególnie przez wyżeranie jej ikry.
Żyje w jeziorach, zbiornikach zaporowych, dużych rzekach, starorzeczach, oraz słonawych wodach przybrzeżnych – unika szybko płynących rzek górskich oraz wód silnie zarośniętych. Przebywa w głębszych partiach wody w pobliżu dna, w mniejszych lub większych stadach, często w towarzystwie narybku okonia, sandacza, oraz karpiowatych. Dość odporny na zanieczyszczenia wody.
Osiąga przeciętnie 15–20 cm długości (maksymalnie 25 cm). Ciało lekko wygrzbiecone, barwy zielonkawej, usiane licznymi ciemnobrązowymi plamkami, linia boczna wyraźna. Całe ciało, z wyjątkiem głowy, pokrywają mocno osadzone w skórze drobne, szorstkie łuski. Obie płetwy grzbietowe łączą się ze sobą. Płetwy brzuszne położone w dolnej części ciała, tuż za nasadą płetw piersiowych. Pysk jest mały i tępy, zakończony niewielką paszczą, uzbrojoną w liczne, drobne ząbki. Pokrywa skrzelowa jest zakończona ostrym kolcem.
Grzbiet szarawozielony lub brązowoszary, pokryty niewyraźnymi, czarnymi plamami, boki jasnobrązowe, brzuch żółtawobiały, ciemno nakrapiany. Pokrywy skrzelowe z metalicznym połyskiem. Płetwy grzbietowe i ogonowa szarobrązowe, gęsto nakrapiane ciemnymi plamkami. Płetwy brzuszne i odbytowa ciemnożółte lub szarawo-czerwone.
Najintensywniej żeruje w godzinach rannych. Młode osobniki żywią się planktonem i bentosem, dorosłe zjadają głównie Bezkręgowce bentosowe: larwy komarów oraz ochotkowatych a także poczwarki muchówek, kiełże oraz larwy jętek), zjada również wodopójki, małżoraczki, widłonogi i ikrę innych gatunków ryb.

Obrazek


Karmazyn
Nazwa kilkunastu blisko ze sobą spokrewnionych gatunków atlantyckich ryb z rodziny Sebastidae. Część systematyków uważa, iż brak wystarczających podstaw do wyróżniania tej rodziny, więc zaliczają ją do rodziny skorpenowatych (Scorpaenidae). Większość karmazynów wchodzi w skład rodzaju Sebastes, m.in.: karmazyn pospolity (Sebastes marinus), karmazyn mentela (Sebastes mentela), karmazyn wermilon (Sebastes miniatus).
Potocznie karmazyn bywa nazywany okoniem morskim. Rzeczywiście sylwetką oraz czerwienią płetw przypomina okonia, choć nie jest z nim blisko spokrewniony. Okazy dorodne, a zarazem sędziwe, zbliżają się do metrowej długości i 10 kilogramów wagi.
Ta długowieczna ryba osiąga dojrzałość płciową dopiero po 10 latach, jest jajożyworodna. W przeciwieństwie do innych bardzo plennych ryb składających ikrę, których potomstwo liczy co najmniej setki tysięcy sztuk, stara, wyrośnięta samica karmazyna wydaje na świat w jednym miocie ponad milion larw. Siłą rzeczy są one małych rozmiarów – poniżej 6 mm długości. Przezroczyste, bezwolnie unoszone prądami jako plankton, chronią się w dryfujących kępach roślinności. Szanse przeżycia mają te, które wystarczająco szybko zostaną zepchnięte ku brzegowi i zadomowią się w podwodnych łąkach glonów. Tak obfity miot karmazyna jest możliwy dzięki temu, że zarodki tkwią w osłonkach jajowych niemal do chwili narodzin. Jest to więc żyworodność różniąca się od składania ikry prawie wyłącznie tym, że w wyniku zapłodnienia wewnętrznego rozwój jaj przebiega w organizmie matki.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 14 mar 2011, 22:05

Bocja Wspaniała Botia macracanthus
To słodkowodna ryba z rodziny Botiidae, wcześniej klasyfikowanej w randze podrodziny Botiinae w piskorzowatych. Gatunek bardzo popularny w akwarystyce. Pochodzi z Sumatry i Borneo. Środowisko życia tej ryby to słodkowodne zbiorniki wodne o zamulonym dnie i temperaturze około 24-28 °C.
Bocja wspaniała żywi się zarówno pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym, z pasją pożera ślimaki wodne[styl do poprawy]. W warunkach naturalnych ryby te osiągają długość 30 centymetrów, w warunkach akwariowych rzadko przekraczają 20 centymetrów. Największą aktywność wykazują o zmierzchu i w ciągu nocy. Cechą charakterystyczną wszystkich bocji są 4 pary wąsów znajdujące się w okolicach otworu gębowego.
Bocja wspaniała jest rybą stadną. Jej hodowla wymaga stosunkowo dużych zbiorników. Przetrzymywanie tych ryb w zbiornikach o pojemności poniżej 200 l i w liczbie poniżej 3-4 sztuk jest niewskazane. W towarzystwie ryby są ciekawskie, wykazują dużą aktywność, trzymane pojedynczo są ospałe, mogą również zachowywać się agresywnie. Akwarium powinno być gęsto obsadzone roślinnością oraz powinno posiadać szereg kryjówek w postaci zatopionych korzeni, skorup orzechów kokosowych itp.
Bocja wspaniała uchodzi za rybę trudno rozmnażalną w warunkach akwariowych(wędruje w celu odbycia tarła) jednak jej rozmnażanie jest możliwe przy zastosowaniu hormonów. Bocja jest rybą stosunkowo drogą i z tego powodu dość powszechnie stosowaną przez hodowców praktyką jest ubezpłodnienie młodych ryb za pomocą akwarystycznych środków leczniczych podawanych w dawkach znacznie przekraczających zalecenia producenta

Obrazek




Karaś Złocisty Carassius auratus
Gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), w starszej literaturze określany nazwą karaś srebrzysty chiński. Od jednego z jego podgatunków wywodzą się liczne odmiany złotej rybki – popularnej ryby akwariowej.
Karaś złocisty występuje w Azji (Chiny, Japonia, Korea, Wietnam). Podgatunek C. auratus auratus został introdukowany w wielu krajach świata. Ciało tej rybki jest walcowate, lekko bocznie spłaszczone. W ostatnim promieniu płetwy grzbietowej 10–15 ząbków zwiększających długość od góry ku dołowi. Ubarwienie szarosrebrzyste.

Obrazek

Obrazek
Karaś Złoty - Złota Rybka



Nerka Oncorhynchus nerka
Gatunek łososia pacyficznego. Ryba dwuśrodowiskowa. Z powodu koloru mięsa, ikry i ubarwienia w okresie godowym nazywana łososiem czerwonym.
Występuje w zlewiskach północnego Oceanu Spokojnego i Morza Ochockiego. Powszechna w Ameryce Północnej, wokół Kamczatki i Wysp Komandorskich. Tworzy populacje słodkowodne bytujące w jeziorach, a na Alasce – w strumieniach.
Osiąga długość do 80 cm, przy maksymalnej masie ciała do 7 kg, zwykle nie przekracza 4 kg. Ubarwienie zmienia się z wiekiem ryby. Jest również zależne od warunków środowiska. Nerki przebywające w morzu mają ubarwienie srebrno-niebieskie lub srebrno-zielonkawe. W okresie godowym wstępują do rzek i barwa ciała – z wyjątkiem głowy i płetwy ogonowej – zmienia się na czerwoną lub – rzadziej – złotobrązową do zielonkawej, czasami pasiastą. Głowa zwykle oliwkowozielona. U samców występuje garb na grzbiecie, a obydwie szczęki wyginają się na kształt haków, podobnie jak u gorbuszy. Ubarwienie samców jest zazwyczaj bardziej intensywne. Młode żywią się małżoraczkami, wioślarkami i larwami owadów, a dorosłe zooplanktonem i małymi rybami. Populacje jeziorowe zjadają plankton i larwy owadów.
Nerki przebywają w morzu od 3 do 5 lat. Tarło odbywają w jeziorach lub w górnym biegu rzek, ale w miejscach słabo natlenionych. Młode pozostają w wodach słodkich od roku do dwóch, rzadziej do czterech lat, po czym spływają do morza. Osobniki pozostające w wodach słodkich osiągają mniejsze rozmiary.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 15 mar 2011, 15:17

Węgorz Europejski Anguilla Anguilla
Ryba z rodziny węgorzowatych (Anguillidae), rzędu węgorzokształtnych (Anguilliformes). Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Występuje w rzekach i jeziorach Europy Zachodniej i Środkowej, w południowo-wschodniej i środkowej części Oceanu Atlantyckiego i we wszystkich morzach europejskich.
Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych. Dorosłe osobniki wędrują z wód słodkich do morza (wędrówka katadromiczna).
Węgorz osiąga od 100 do 150 centymetrów długości. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość od 50 do 70 cm (tzw. sznurówki). Największy węgorz złowiony dotąd w Polsce ważył 6,43 kg. Ciało wydłużone, wężowate, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe. Skóra węgorza pokryta jest grubą warstwą śluzu. Łuski są drobne, elipsoidalne, głęboko osadzone. Linia boczna dobrze rozwinięta. Otwór gębowy końcowy, silnie uzębiony sięgający tylnej krawędzi oka. Otwór skrzelowy kończy się tuż przed nasadą płetw piersiowych. Płetwa grzbietowa i odbytowa połączone są z płetwą ogonową. Nie ma płetw brzusznych. U osobników wędrujących na tarło znacznie powiększają się oczy.
Ubarwienie grzbietu ciemnoszarozielone, czasem niemal całkowicie czarne, boki jaśniejsze, brzuch szarawo- lub żółtawobiaławy. Aktywny w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki.

Obrazek



Amur Biały Ctenopharyngodon idella syn. Leuciscus idella
Ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ctenopharyngodon. Hodowany w akwakulturze, poławiany w wędkarstwie. Występuje w Chiny oraz dorzecze Amuru. Jego pierwotny zasięg jest trudny do ustalenia. Hodowany od X wieku. Ze względu na zalety użytkowe aklimatyzowany w wielu krajach. Tereny, na które ta ryba została introdukowana to: środkowa część Ameryki Północnej (Stany Zjednoczone), północna, północno-wschodnia Australia, Indie, Dania, zachodnia część Rosji, północna część Ameryki Południowej (np. Kolumbia, Wenezuela, Gujana Francuska), Afryka Zachodnia, Afryka Południowa, zachodnie tereny Kazachstanu. Żyje w nizinnych rzekach oraz jeziorach w stadach liczących kilka - kilkanaście osobników. Zimuje gromadnie w pobliżu dna. Dorasta do 150 cm długości i 45 kg masy ciała. Ciało wydłużone, nieznacznie bocznie spłaszczone, walcowate, z szeroką głową. Brzuch lekko zaokrąglony. Pysk tępy, zagłębiony między otworami nosowymi. Otwór gębowy w położeniu końcowym. Dwa szeregi zębów gardłowych, zęby na brzegach skośnie ścięte, bocznie ścieśnione i piłkowato pofałdowane. Na pokrywach skrzelowych wyraźne promieniste rowki. Łuski duże, 40–42 w linii bocznej. Poniżej linii bocznej 5 rzędów łusek. W czasie zimowania jego ciało pokrywa się grubą warstwą śluzu, który odrywa się czasem od ciała ryby i spływa z prądem rzeki. W płetwie grzbietowej 10, a w odbytowej 11 promieni. Grzbiet ciemnozielony do czarnozielonego, boki jaśniejsze żółtozielonkawe. Łuski ciemno obramowane tworzą wzór siatki. Młode osobniki żywią się zooplanktonem. Przy długości 6-10 cm zaczyna się odżywiać głównie roślinnością wodną. W tym czasie jego przewód pokarmowy wydłuża się do około 2-2,5 długości ciała. Żeruje w wodzie o temperaturze od około 12 °C.

Obrazek



Pokolec Białobrody Acanthurus leucosternon
Ryba morska z rodziny pokolcowatych. Bardzo popularna w akwarystyce morskiej. W środowisku naturalnym zamieszkuje Ocean Spokojny, Ocean Indyjski, obszar Karaibów, niektóre Atlantyk. Pływają na głębokościach dochodzących do 100 m. Ryby osiągają wielkość od kilkunastu centymetrów do powyżej metra. Cały swój czas spędzają na poszukiwaniu alg porastających dno, które są ich głównym pożywieniem. W akwarium wymagają dużo przestrzeni. Ryby są terytorialne i agresywne w stosunku do ryb tego samego gatunku. Ich głównym pożywieniem są algi, ale chętnie jedzą też suszoną spirulinę oraz pokruszone wodorosty nori. Jedzą także drobne żyjątka takie jak solowiec czy dafnia. Dorasta do 54 cm.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 20 mar 2011, 10:28

Zbrojniki Loricariidae
Rodzina słodkowodnych ryb sumokształtnych. Bardzo liczna rodzina o trudnej do oszacowania liczbie gatunków (według różnych źródeł od 700 do blisko 2000). Duża różnorodność kształtów i ubarwienia, upodobania pokarmowe (glonojady), stosunkowo niewielkie rozmiary i duże zdolności przystosowawcze, a dzięki temu możliwość hodowania w akwariach, spowodowały w ostatnich latach olbrzymi wzrost zainteresowania tymi rybami. Wiele z nowo odkrytych gatunków nie zostało jeszcze naukowo opisanych, nie nadano im naukowych nazw, a w celu właściwej identyfikacji oznaczane są symbolem L z kolejnym numerem (np. L 173). Występuje w Ameryce Środkowej (Kostaryka, Panama) oraz tropikalnej i subtropikalnej część Ameryki Południowej. Spotykane są w większości zbiorników słodkowodnych. Cechą charakterystyczną tego rodzaju ryb jest ich spłaszczone grzbietobrzusznie ciało, z bardzo długim trzonem ogonowym oraz otwór gębowy w położeniu dolnym, przekształcony w przyssawkę przystosowaną do zeskrobywania glonów
u większości gatunków skóra pokryta jest nakładającymi się na siebie płytkami kostnymi tworzącymi rodzaj pancerza, rzadko naga, często z naroślami lub kolcami, u wielu gatunków kontrastowo ubarwiona
prawie wszystkie gatunki mają zdolność oddychania powietrzem atmosferycznym, nabierają powietrza z powierzchni wody i wtłaczają je do silnie ukrwionego jelita lub żołądka. Ryby te prowadzą głównie nocny tryb życia i siągają od 3 cm do 35 cm, tylko kilka gatunków przekracza 50 cm długości.

Obrazek

Obrazek




Ptaszory czyli ryby latające Exocoetidae
Rodzina morskich ryb belonokształtnych (Beloniformes), blisko spokrewniona z półdziobcowatymi. Charakterystyczną cechą tych ryb jest ich budowa ciaała lekko ścieśniona i wrzecionowata. Płetwy piersiowe wyjątkowo duże, umożliwiające wykonywanie lotów ślizgowych ponad powierzchnią wody. Płetwa grzbietowa przesunięta do tyłu, a ogonowa głęboko wcięta, dolny płat dłuższy od górnego. Łuski duże. Duży pęcherz pławny. Osiągają przeciętnie około 30 cm, maksymalnie 45 cm długości.
Ryby te dzięki silnie rozwiniętym płetwom piersiowym potrafią wzbić się ponad powierzchnię wody, przez co często są nazywane rybami latającymi. Niektóre gatunki, oprócz rozwiniętych płetw piersiowych, mają również silnie rozwinięte płetwy brzuszne. Z powodu tej różnicy nazywane są "czteroskrzydłymi", w odróżnieniu od "dwuskrzydłych" ryb latających o mniejszych płetwach brzusznych. Aby wynurzyć się z wody (często w sytuacji, kiedy ryby latające atakowane są przez inne drapieżniki) zbliżają się do powierzchni wody, a następnie, tuż pod powierzchnią wody, rozkładają płetwy piersiowe. W tym samym czasie płetwa ogonowa szybko się porusza nadając rybie odpowiednie przyspieszenie – jest to kilkadziesiąt uderzeń płetwą na sekundę. Przy odpowiednich warunkach pogodowych oraz sile wiatru ich maksymalna prędkość może osiągnąć nawet 70–90 km/h. Szybowanie w powietrzu może trwać około 10 s. Chcąc pozostać w locie dłużej wystarczy, że z chwilą kiedy zaczynają dotykać wody, ponownie energicznie poruszają płetwą ogonową oraz modyfikują kąt nachylenia płetw piersiowych. Umożliwia im to ponownie wzbicie się ponad powierzchnię morza.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 31 mar 2011, 13:09

Ambystoma Meksykańska Ambystoma mexicanum
Płaz ogoniasty z rodziny ambystomowatych. Cechą charakterystyczną Ambystomy mexicanum jest neotenia, czyli zdolność rozmnażania się larwy (zobacz aksolotl). W środowisku naturalnym nie przekształca się w postać lądową.
Występuje wyłącznie w Meksyku w jeziorze Xochimilco (2300 m n.p.m.).
Długość ciała dochodzi do 30 centymetrów, ubarwienie grzbietu ciemnoszare, czarne lub brązowe, z marmurkowym deseniem. Posiada skrzela zewnętrzne, jak większość ambystomowatych, odznacza się dużą zdolnością regeneracji utraconych części ciała (ogona, kończyn). Populacja tego gatunku w Xochimilco i otaczających go kanałach jest poważnie zagrożona ze względu na rozwój miasta. Cenne zwierzę laboratoryjne. W warunkach laboratoryjnych żyje ok. 12-15 lat. Występuje u nich wyraźny dymorfizm płciowy. Gonady samca ze względu na ich nabrzmiałość są bardzo łatwo zauważalne. Po okresie kilkutygodniowego zimowania samiec składa spermatofor. Kilka tygodni po zapłodnieniu samica składa skrzek (600-800 jaj). Gatunek ten jest bardzo podatny na wysoką temparaturę wody (powyżej 22 stopni Celsjusza), która może być dla niego zabójcza.

Obrazek

Obrazek



Żabnica Lophius piscatorius
Ryba morska z rodziny żabnicowatych (Lophiidae). Poławiana gospodarczo dla smacznego, białego mięsa, cenionego w stanie świeżym i wędzonym. Wybrzeże Europy i północno-zachodniej Afryki. Spotykana na głębokościach od 20–1000 m. Jest gatunek niezagrożony.
Ciało tej ryby jest silnie spłaszczone grzbietobrzusznie. Głowa szeroka, z bardzo dużym otworem gębowym zaopatrzonym w ostre, ruchome zęby. Dolna szczęka znacznie wysunięta. Przekształcone, krótkie płetwy piersiowe umożliwiają pełzanie po dnie. Długość ciała przeciętnie ok. 1 metra, maksymalnie dochodzi do 2 metrów. Masa ciała przeciętnie ok. 40 kilogramów. Większość czasu spędza na dnie. Jej spłaszczone ciało jest wyposażone w rozgałęzione wyrostki ubarwione na żółto-brązowo-zielono, co pomaga jej się maskować przy porośniętych wodorostami skałach. Jej jedyną widoczną częścią ciała jest wijący się jak robak mięsisty wyrostek na końcu długiej wędki wystającej ze szczytu głowy. Kiedy podpływa zdobycz w postaci małej rybki, żabnica kusi ją wabikiem w pobliże swojej zamaskowanej paszczy. W pewnym momencie gwałtownie otwiera szczęki, skutkiem czego mała rybka zostaje wessana i zjedzona. Samotnik. Zjada małe ryby.

Obrazek



Płaszczak Chlamydoselachus anguineus
Gatunek prymitywnego rekina, blisko spokrewniony z wymarłymi gatunkami znanymi w zapisie kopalnym z pokładów plioceńskich Antyli i mioceńskich Europy. Wraz z nieopisanym jeszcze naukowo Chlamydoselachus sp. nov. A występującym u wybrzeży Afryki jest zaliczany do podrzędu Chlamydoselachoidei, a nawet proponowane jest wyodrębnienie ich do odrębnego rzędu Chlamydoselachiformes. Spotykany w wodach całego świata na głębokościach od 120 do 1500 m p.p.m., rzadko pojawia się bliżej powierzchni wody. Gatunek rzadki i słabo poznany.
Ciało tej ryby jest silnie wydłużone, węgorzowate, o długości 100–150 centymetrów (maksymalnie 200 cm), z jedną płetwą grzbietową, otwór gębowy w położeniu końcowym, sześć par szczelin skrzelowych. Ubarwienie ciemnobrązowe lub szare. Samice są większe od samców. Gatunek jajożyworodny. Samica rodzi 3–12 młodych.
Płaszczaki żywią się kałamarnicami i rybami. Ich mięso jest jadalne, ale jako gatunek występujący nielicznie i prowadzący głębinowy tryb życia nie mają znaczenia gospodarczego.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 31 mar 2011, 13:36

Zębacz Pasiasty Anarhichas lupus
Gatunek słonowodnej ryby okoniokształtnej z rodziny zębaczowatych. Występuje w wodach północnego Oceanu Atlantyckiego i przyległych morzach (spotykany również w Bałtyku), na głębokościach od 1-500 m p.p.m., na skalistym, piaszczystym lub mulistym dnie. Osiąga do 150 centymetrów długości, maksymalna odnotowana masa ciała wynosi 23,6 kilograma. Ubarwienie zmienne, szarozielone, czarne lub rdzawobrązowe. W poprzek ciała przebiega 10-15 ciemnych pasów zachodzących na płetwę grzbietową.
Ryba o bardzo mocnych szczękach i zębach. Nie jest agresywna. Groźnie wyglądające zęby służą zębaczom do rozłupywania jeżowców, skorup twardych ślimaków, krabów i innych podobnych składników ich pożywienia.
Po wewnętrznym zapłodnieniu samica składa ikrę na dnie. Samiec broni złożonej ikry do wylęgu larw. Poza okresem rozrodu przebywają samotnie.

Obrazek



Minoga Petromyzontiformes
Rząd z gromady cefalaspidokształtnych (Cephalaspidomorphi) prymitywnych zwierząt wodnych zaliczanych do bezżuchwowców. Minogi to pasożyty wodne spokrewnione ze śluzicami. Występują zarówno w wodach słonych jak i słodkich. Żerują głównie na rybach przysysając się do ich ciała i odżywiając krwią.
Ciało minoga ma długość do 40 centymetrów. Składa się z głowy, tułowia i ogona, przechodzących w siebie bez wyraźnych granic widocznych na zewnątrz ciała. Na końcu głowy znajduje się lejek przyssawkowy uzbrojony w zęby rogowe i otoczony płatkowato postrzępioną skórą. Wewnątrz lejka mieści się język również zaopatrzony w zęby. Na górnej części głowy znajduje się nieparzysty otwór węchowy, a z tyłu, za otworem nosowym - narząd ciemieniowy. Po obu stronach głowy leżą małe, słabo widoczne oczy, pokryte półprzezroczystą skórą. Po bokach głowy za oczami ciągnie się szeregiem po każdej stronie 7 otworów skrzelowych. Minóg ma 2 płetwy grzbietowe oraz ogonową; tylna płetwa grzbietowa łączy się z przednią, a ku tyłowi przechodzi w symetryczną płetwę ogonową.
Po brzusznej stronie ciała znajduje się otwór odbytowy i otwór moczowo-płciowy leżący na brodawce płciowej. Samce obok otworu płciowego mają pokładełko, a samice bezszkieletową płetwę odbytową (płciową). W okresie tarła wyraźnie zaznacza się dymorfizm płciowy. Ciało minoga pokryte jest skórą, w której znajdują się gruczoły śluzowe i zakończenia nerwowe. Pod skórą znajdują się mięśnie, wykazujące wyraźną segmentację w odcinku tułowiowym i ogonowym. Szkielet i czaszka zbudowane z chrząstki.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: Państwowe Akwarium Morskie w Królewcu

Postprzez Henryk Horoch » 31 mar 2011, 15:24

Pstrąg Źródlany Salvelinus fontinalis
Ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju Salvelinus obejmującego golce i palie. Naturalnie występuje w Ameryce Północnej, w zlewni Atlantyku. Sprowadzony do Europy. W Polsce nielicznie występuje w niektórych rzekach górskich, pochodząc z zarybień bądź uciekając z hodowli. Zasiedla zimne potoki i rzeki o bystrym prądzie. Jest rybą osiadłą.
Osiąga zwykle 20–35 (maksymalnie 50) centymetrów i masę ciała do 3 kilogramów. Ciało wydłużone, lekko bocznie ścieśnione. Otwór gębowy sięga za tylną krawędź oka. Grzbiet zielonobrązowy. Na zielonożółtych bokach charakterystyczny marmurkowy wzorek oraz zielone, czerwone i żółte plamki. Płetwy ogonowa i grzbietowa są jasnooliwkowe, ta pierwsza nakrapiana czarnymi plamkami. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są pomarańczowe, ich białe krawędzie mają czarną obwódkę. Samce w okresie rozrodu mają jaskrawopomarańczowe podbrzusze. Drobne łuski cykloidalne.
Odżywia się głównie owadami i ich larwami, skorupiakami oraz rybami.
Tarło od października do stycznia. Samica składa od 1000–2000 ziaren ikry do półmiskowatego kształtu jamek, które wykopuje w płytkich wodach, górnych partiach rzek na dnie żwirowym, w szybkim prądzie. Może krzyżować się z palią jeziorową i pstrągiem potokowym.

Obrazek



Sum Pospolity Silurus glanis
Gatunek ryby z rodziny sumowatych. Zamieszkuje rzeki i zlewiska Bałtyku, Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego po Ren, sięga do południowej Szwecji i Finlandii. Introdukowany we Francji, Włoszech oraz na Półwyspie Iberyjskim.
Żyje w dużych rzekach oraz zbiornikach zaporowych, w jeziorach rzadki. Aktywny zazwyczaj po zmroku, dzień spędza leżąc nieruchomo na dnie w głębokich miejscach o spokojnym przepływie. Jest samotnikiem, chociaż czasem żeruje w grupach. Jest wybitnie ciepłolubny. Zimą nie żeruje.
Największa ryba słodkowodna Europy. Osiąga długość ponad 2 metry i masę ciała ponad 100 kilogramów. Największy znany egzemplarz ważył 306 kilogramów. Ciało długie pozbawione łusek, głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni, natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi, stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami.
Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyraźnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Czasami występują czerwonookie osobniki albinotyczne.
Młodociane osobniki zjadają początkowo skorupiaki, robaki itp. Starsze są wybitnymi drapieżnikami. Poluje na ryby różnych gatunków, jest kanibalem. Czasem zjada żaby, małe ssaki a nawet ptaki wodne. Wbrew pozorom większość zdobyczy to niewielkie rybki o długości kilkunastu centymetrów.
Dojrzałość płciową ryba osiąga w wieku 3–6 lat. Tarło odbywa się od V–VII w temperaturze nie mniejszej niż 20 °C, na zarośniętych płyciznach[4]. Samica buduje na oczyszczonym z roślin podłożu prymitywne gniazdo[4] i składa do niego około 500 tys. ziaren ikry, której pilnuje samiec. Wylęg następuje po 3-4 dniach. Okres larwalny kończy się po około 21 dniach. Młode osobniki wyglądem przypominają kijanki. W zależności od sprzyjających warunków sumy mogą osiągnąć metr długości nawet w przeciągu niecałych 2 lat. W prywatnych hodowlach (np. w Niemczech, Hiszpanii), już 10 miesięczne sumy mierzą przeciętnie około 60 cm. Nie jest jeszcze znana maksymalna długość życia tej ryby, ale szacuje się, że może dożyć ponad 80 lat.

Obrazek

Obrazek



Szczupak Pospolity Esox lucius
Szeroko rozprzestrzeniona, drapieżna ryba z rodziny szczupakowatych (Esocidae). Jej okołobiegunowy zasięg występowania jest największym naturalnym zasięgiem ryb wyłącznie słodkowodnych.
Zasiedla cała Europa, z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, południowych Włoch i południowej części Półwyspu Bałkańskiego a także północna oraz środkową Azję i Amerykę Północna. Introdukowany w wielu krajach świata m.in. w Hiszpanii i Irlandii. Żyje w wodach słodkich, zarówno płynących, jak i stojących, oraz w słonawych wodach Bałtyku.

Osiąga długość do 1,5 metra i masę do około 10 kilogramów. Okazy ponad 15–20 kilogramów są rzadkie ale zdarza się takie spotkać. Notowany rekord masy wynosił 35 kg. Ciało szczupaka pospolitego jest spłaszczone, opływowe. Głowa wydłużona, ze zwężającymi się szczękami i bardzo szerokim spłaszczonym pyskiem. Zęby szczupaka na żuchwie są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka jest ich pozbawiona. Ponadto liczne zęby występują na kości podniebiennej, kościach międzyszczękowych, lemieszu, kości gnykowej oraz łukach skrzelowych. Łuski są dosyć małe, owalne, mocno osadzone w skórze. Linia boczna dobrze rozwinięta, często poprzerywana, posiada dwa lub trzy rozgałęzienia wzdłuż boków. Na głowie znajdują się liczne jamki zmysłowe. Płetwy grzbietowa i odbytowa są przesunięte mocno do tyłu i położone blisko siebie. Ubarwienie zmienne w zależności od warunków środowiska. Młode osobniki są zwykle jasnozielone, brązowawe lub srebrzyste. Ciemne plamy na bokach zlewają się czasami w poprzeczne smugi. Starsze osobniki mają ciemnozielony grzbiet, jaśniejsze nakrapiane żółtymi plamami boki i biały brzuch. Płetwy parzyste są czerwonawe i jasne, na nieparzystych występują ciemne poprzeczne paski. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko.
Szczupak pospolity jest świetnie przystosowany do życia wodnego drapieżnika, normalnie nie jest aktywnym myśliwym, choć zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb. Czyha w ukryciu między roślinami wodnymi i czeka na przepływającą zdobycz. Większe osobniki mogą aktywnie gonić ławice ryb (na przykład śledzi) w strefie pelagicznej dużych jezior albo Bałtyku. Szczupak wybiera ryby często występujące w jego ekosystemie i dostatecznie duże, "żeby były warte wysiłku”. Wśród szczupaków częstym zjawiskiem jest kanibalizm.

Obrazek

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Następna strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Dział kultury

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości