|
przez Henryk Horoch » 13 lip 2011, 16:15
Mniszek lekarski Taraxacum officinale F. H. Wigg Popularnie zwany mleczem. Występuje niemal w całej Europie i Azji. W Polsce jest rośliną bardzo pospolitą. Łodyga mniszka jest pusty w środku, początkowo wełniście owłosiona, później gładka, zielona lub jasno brązowa. Osiąga wysokość 10–20 centymetrów. Liście ma zebrane w rozetę, głęboko pierzasto wcięte, podłużne, lśniące, nagie. Przez środek liścia biegnie główna żyła mleczna z mlecznym sokiem. Kwiaty są bupłciowe, języczkowe tworzące po jednym koszyczku na każdym głąbiku. Okrywa koszyczka złożona z kilku szeregów jajowatych lub lancetowatych listków. Ich charakterystyczną cechą jest odginanie się w dół zewnętrznych listków okrywy w czasie kwitnienia. Płatki korony zrośnięte, jasnożółte lub złocistożółte. Osiągając dojrzałość kwiatostan zmienia się w kulisty dmuchawiec. Korzeń gruby, spichrzowy i długi, prosty, tworzący rozgałęzienia tylko w kamienistej glebie. Zastosowanie :- Napar z kwiat działa moczopędnie. - Odwar z korzeni lub nalewka pomagają w schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy wszystkich problemach wątrobowych. Pomaga przy kłopotach trawiennych. Obniża poziom cholesterolu, pomaga w leczeniu miażdżycy, początków cukrzycy, otyłości, reumatyzmu i gośćca. Korzeń mniszka do celów leczniczych należy zbierać jesienią.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 13 lip 2011, 16:41
Dziurawiec zwyczajnyWystępuje naturalnie w Europie, zachodniej Azji, północnej Afryce. Zawleczony został do Ameryki Północnej i Południowej, południowej Afryki, Australii i Nowej Zelandii, Japonii. W Polsce pospolity. Osiąga wysokość 30-80 centymetrów. Z rozrośniętego kłącza wyrastają pędy kwiatonośne i płonne. Kwiaty dziurawca są szypułkowe, o średnicy do 3 cm, liczne, zebrane w gęste baldachogrono, osadzone w kątach naprzeciwległych przysadek. Działki kielicha są lancetowate, ogruczolone. Korona pięciopłatkowa, żółta, płatki czarno kropkowane, pręciki liczne. Dziurawiec jest jednym z najbardziej znanych ziół. W ziołolecznictwie seroko jest wykorzystywany suszony kwiatostan dziurawca. Zawiera on czerwony barwnik hyperycynę, pseudohypericynę, flawonoidy (rutyna, kwercetyna), hiperozyd, bakteriobójcze garbniki, witaminy A i C oraz olejek eteryczny. Zastosowanie :- Wywar zmniejsza objawy łagodnej formy depresji i pomaga przy lekkiej bezsenności, a także przy migrenie. - Nalewka ma działanie żółciopędne, żółciotwórcze, pobudzające trawienie, przeciwzapalne i dezynfekcyjne (może być stosowany zewnętrznie na rany i do płukania gardła) Przyrządzanie: Nalewka z ziela dziurawca – 100 g ziela dziurawca zalać 500 gram spirytusu i odstawić na 7 dni. Po tym okresie przecedzić i wycisnąć przez gazę. Wewnętrznie stosować 2 razy dziennie po 1 łyżeczce na pół szklanki wody w chorobach wątroby, przewodu pokarmowego i układu żółciowego. Zewnętrznie stosuje się do nacierania w bólach stawowych.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 13 lip 2011, 19:40
Szałwia lekarska Gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Osiąga wysokość 50-70 centymetrów. Ma skłonność do pokładania się. Łodyga wzniesiona, czterokanciasta lub okrągława, drewniejąca od dołu. Cała roślina lekko owłosiona. Liście szałwi są zielono-srebrne, miękkie w dotyku, długoogonkowe, podłużnie owalne lub lancetowate, ułożone naprzeciwlegle. Brzegiem lekko karbowane, a z wierzchu pomarszczone. W leczeniu są wykorzystywane liście szałwi które zawierają od 2,5 do 3% olejku lotnego, który zawiera m.in. tujon, cyneol, kamforę i pinen. Ponadto szałwia zawiera garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne, gorycze, duże ilości witaminy B1 (ok. 850 mg%), witaminy PP oraz karoteny (witaminy A) i duże ilości witaminy C. Zastosowanie :- Napar z szałwii stosuje się do poprawienia pracy układu trawiennego, a także obniża poziom cukru we krwi. - Wywar z szałwi stosuje się do płukania jamy ustnej, gardła, przy ropnym zapaleniu dziąseł, pleśniawce i przy anginie. - Wywar z liści szałwii stosuje się do okładów na trudno gojące się rany, owrzodzenia żylakowate nóg a także jako dolewkę do kąpieli w chorobach reumatycznych, wysypkach i innych schorzeniach skórnych. - Herbatka z liści łagodzi i przeciwdziała biegunce.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 13 lip 2011, 19:58
Rumianek pospolityW stanie dzikim występuje w Europie, Azji Mniejszej i Indii. Zawleczony do Ameryki Północnej i Australii. W Polsce pospolity, uprawiany także jako roślina lecznicza. Łodyga naga, silnie rozgałęziona, na końcach poszczególnych rozgałęzień zawiązują się koszyczki, wewnątrz pusta, dorastająca do 50 cm wysokości . Cała roślina wydziela silny, aromatyczny zapach. Kwiaty rumianku są zebrane w koszyczek, brzeżne nibyjęzyczkowe, żeńskie, o białej barwie, w miarę przekwitania odginające się w dół, (w pełni kwitnienia od rana prostopadłe do szypułki pod wieczór też przybierające ustawienie zgodne z szypułką (tropizm) równolegle do szypułki. Środkowe obupłciowe, o 5 pręcikach zrośniętych w rurkę otaczających słupek, żółte, rurkowate, 5-ząbkowe, bardzo małe, usadowione na wypukłym dnie kwiatostanowym, wewnątrz pustym (cecha charakterystyczna dla gatunku. Zastosowanie : - Napar z koszyczka rumianku jest stosowany wewnętrznie w nieżycie jelit i żołądka, zewnętrznie na owrzodzenia skóry, hemoroidy, rumień, oparzenia słoneczne i termiczne I i II stopnia. - Olejek rumiankowy jest stosowany doustnie jako środek przeciwzapalny i przeciwskurczowy układu pokarmowego, ma też działanie przeciwalergiczne. Użyty zewnętrznie przeciwdziała stanom zapalnym skóry.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 14 lip 2011, 10:02
Skrzyp polnyWystępuje głównie w Europie, w Polsce jest rośliną bardzo pospolitą na terenie całego kraju. Pojawia się wczesną wiosną jest soczysty, wzniesiony i nierozgałęziony, ma wysokość 10–30 cm, przy średnicy 2–6 mm i zabarwienie jasnobrunatne lub czerwonawe. Na przekroju poprzecznym jest okrągły i ma lejkowato rozdęte pochwy (z 6–12 zasychającymi łuskami o kolorze od zielonawego do brunatnego). Na szczycie znajduje się jeden brunatny, tępo zakończony kłos zarodnionośny (sporofilostan) o długości 1,5–3 cm. Wytwarzają się w nim (od marca do maja) zarodniki. Po ich dojrzeniu kłos ten obumiera. Rośnie na polach uprawnych i w ogrodach, na ugorach i przydrożach, rzadziej na łąkach. Ziele skrzypu zawiera duże ilości krzemionki, alkaloidy (m.in. nikotynę), saponiny (ekwizetoninę), flawonoidy (ekwizeterynę i izokwercytynę). Białka stanowią 14,6% suchej masy ziela, azot 2,3%. Spośród składników mineralnych w 1 kg suchej masy ziele skrzypu polnego zawiera 34,2 g K, 1,15 g P, 285 mg Fe i 28 mg Mn. Bulwki na kłączach zawierają skrobię. W większych ilościach skrzyp polny jest trujący dla zwierząt. Szczególnie wrażliwe na skrzyp polny są konie i świnie. Udokumentowano śmiertelne zatrucia koni, zwłaszcza źrebiąt. Objawami zatrucia u koni jest niespokojne zachowanie – konie gryzą i kopią. Spożycie znacznych ilości powoduje odurzenie zwierząt i bezwład mięśni. Duży udział skrzypu w sianie obniża mleczność krów. W lecznictwie ziele skrzypu stosowane jest do uzupełniania w organizmie niezbędnych jonów oraz mikroelementów, ma właściwości moczopędne i przeciwzapalne. Krzemionka w nim zawarta zapobiega tworzeniu się kamieni w układzie moczowym i miażdżycy. Odgrywa też sporą rolę w przemianie materii i wpływa na stan błon śluzowych. Zastosowanie :- Wywar ze skrzypu jest stosowany wewnętrznie przy schorzeniach dróg moczowych, zewnętrznie przy stanach zapalnych. - Napar z ziela skrzypu zalecany jest do inhalacji u dzieci cierpiących na nieżyty oskrzeli i astmę oskrzelową. Dawkowanie: 2-3 razy dziennie między posiłkami po 1 łyżce. Odwar należy pić ciepły i odcedzony.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 14 lip 2011, 10:19
Tymianek pospolityNazywany jest też Macierzanką, pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego, obecnie rośnie dziko w Maroku, Włoszech i Hiszpanii. Jest uprawiany w wielu regionach świata. Tymianek to roślina trwała. Niska krzewinka dorastająca do 20-30 cm wys. Łodygi wyprostowane lub łukowato podnoszące się, silnie rozgałęzione, 4-kanciaste, popielato-szaro owłosione, u podstawy drewniejące. Ulistnienie ma naprzeciwległe, liście podługowatojajowate, krótkoogonkowe, górne prawie siedzące; długości do 1,2 cm i pół centymetra szerokości; całobrzegie, podwinięte z obu stron (charakterystyczna cecha gatunkowa), gruczołkowato kropkowane, spodem białojedwabiste. Kwiaty ma drobne, osadzone w nibyokółkach w kątach liści, krótkoszypułkowe. Kielich dzwonkowaty, dwuwargowy. Górna warga 3-ząbkowa, dolna 2-ząbkowa o ostrych zakończeniach, zabarwiona na kolor liliowy do różowego. Kwitnie od maja do września. Zastosowanie :- Wywar z tymianku używa się przy, dolegliwościach gardła i kaszlu z uwagi na jego działanie bakterio i grzybobójcze oraz wykrztuśne. Poprawiania on również apetyt.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 14 lip 2011, 10:50
Czosnek pospolityGatunek byliny. Jest warzywem, przyprawą i rośliną leczniczą, znaną zwykle tylko pod nazwą rodzajową, jako czosnek. Pochodzi z Azji Środkowej, skąd rozprzestrzeniony został jako roślina uprawna do Europy i północnej Afryki, z czasem trafił na inne kontynenty. Wykształca się w postaci tzw. piętki w cebuli podziemnej i obłego głąbika zwieńczonego kwiatostanem w czasie kwitnienia. Cebula podziemna (zwana główką) złożona jest z kilku-kilkunastu cebulek (zwanych ząbkami lub pazurkami), będących w istocie pąkami o funkcji spichrzowej. Cała główka ma kształt kulisty i lekko spłaszczony. Cebulki rozrastając się uciskają na siebie wzajemnie i stają się kanciaste. Zewnętrzna powierzchnia ząbków jest wypukła, wewnętrzna – wklęsła. Czosnek pospolity jest dobrze znaną i szeroko akceptowaną rośliną leczniczą o dużej skuteczności. Zastosowanie : - Cebula czosnku (ząbki), spożywana bezpośrednio zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, chroni równocześnie przed zgagą, działa żółciopędnie i przeciwskurczowo, wpływa korzystnie na drogi oddechowe, reguluje florę bakteryjną i sprzyja lepszemu ukrwieniu naczyń wieńcowych. Działa jak łagodny antybiotyk. - czosnek sproszkowany ma właściwości przeciwbakteryjne, antygrzybicze i przeciwrobacze. - olejek czosnkowy hamuje rozwój wirusów grypy. Działa napotnie, obniża gorączkę i ciśnienie krwi. Redukuje zapalenia. Jest przeciwutleniaczem chroniącym wątrobę. - Miazga ze świeżych ząbków czosnku stosowana na dolegliwości zewnętrzne jako kompresy. Dawkowanie :Zaleca się stałą obecność czosnku w codziennym jadłospisie w dowolnej postaci. Chcąc osiągnąć działanie lecznicze dawka dzienna czosnku powinna wynosić 3–5 grama (1-2 ząbki). Przy przeziębieniach wkrapla się do nosa 2-3 krople olejku 3 razy dziennie.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska
Powrót do Dział kultury
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości
|
|