Galeria Rzeczpospolitej

Ekspozycja dzieł sztuki i pamiątek narodowych oraz pracownie konserwatorskie

Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 mar 2015, 19:31

Galeria Rzeczpospolitej


Ku pamięci przyszłych pokoleń
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 mar 2015, 19:39


Portret Augusta IV


August IV (Zbigniew Aleksy Bierzyński de Medici; także August Medycejski; August Ludwik II; Aleksander Wettyn; August Włodzimierz; Sigffrid I Maga de la Rossa) - król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, kijowski, wołyński, podolski, podlaski, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski (6 XI 2008-31 VIII 2009 r.; 19 IX 2009-24 X 2009 r.; 21 XI 2013-29 VII 2014 r.), książę na Uniejowie i Janowcu, książę Barii i Salty, książę Jaspisjinii, baronet Cesarstwa Polskiego, kanclerz oraz marszałek koronny, wojewoda sieradzki, Notariusz Rządu Królewskiego, senator, Minister Kultury i członek Wysokiej Rady Królestwa Rohanu; profesor slawistyki, historii, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 18 VIII 2010 r.); kawaler Orderu Orła Białego, Zasługi Rzeczypospolitej Obojga Narodów klasy II, św. Jerzego klasy II, Księcia Włodzimierza klasy II oraz Lwa Niderlandzkiego, odznaczony medalami Bene Merentibus, za Długoletnią Służbę oraz Stulecia Niepodległości.
Syn magnata Giovanniego de Medici i Małgorzaty Bierzyńskiej h. Ślepowron, brat Marii Winiarskiej - matki przyszłego Adama I; adoptowany przez wuja - księcia kardynała Lorenzo de Medici (późniejszego patriarchę Aleksandra III), ojca kardynała Cesare de Medici i królowej Skarlandu Eleonory (Anny Katarzyny de Medici); mąż Victorii di Gautier h. Przyjaciel, ojciec króla Michała II Augusta, przybrany rodzic Jana IV i królowej Ispanii Isabeli I; twórca Federacji Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Na tronie zasiadł 6 XI 2008 r. jeszcze jako Zbigniew Aleksy, osiem dni później proklamował Królestwo Polskie na Forum Mikronacji. Na dniach powołał Rząd Królestwa wraz z trzema wchodzącymi w jego skład ministerstwami: Spraw Zagranicznych, Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Kultury i Oświaty; funkcję premiera powierzył zaufanemu księciu Percipowi Ryskinowi. Sam monarcha także wszedł w skład nowego ciała biorąc na siebie tekę Ministra Kultury; księciu Percipowi przypadło w udziale Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Szef rządu już 18 XI wygłosił expose zapowiadające budowę stosunków dyplomatycznych z Królestwem Rohanu, Surmenią i Rotrią. Przed 28 XI Percip spisał pierwszą w historii Królestwa konstytucję tytułującą młode jeszcze państwo Federacją Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. August IV przyjął koronę Federacji z rąk patriarchy Aleksandra I dnia 8 XII. Pół roku później 8 V 2009 r. podpisał nową ustawę zasadniczą - Artykuły Henrykowskie - dokument ów jako pierwszy zwał kraj mianem Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Czasy Augusta to przede wszystkim epoka rozwoju i nieustającej kreacji, to wówczas książę Adam Brzezina Winiarski położył podstawy pod przyszłe siły zbrojne Rzeczypospolitej, przybyły z odległego Skarlandu Tomasz du Vallon do społu z Marzanną Urbanowicz rozwinęli szkolnictwo, zaś Gerwazy Rębajło h. Jelita uregulował kwestię traktatów z sąsiadami z południa. Dzięki stojącemu na czele Królewskiej Gildii Kupieckiej mistrzowi Łukaszowi Cieszyńskiemu sprawnie prosperował handel. Za sprawą osobistych zabiegów Augusta, młoda Rzeczpospolita zyskała również przyjaźń Monarchii Austro-Węgierskiej, co potwierdzono traktatem. W dokumencie tym znalazł się niezwykle istotny protokół o ziemi Galicji i Lodomerii, aneksy pod nim zawarte stwierdzały jednako, iż obydwie strony nie będą rościć sobie praw do nich, lecz na wieki wieków pozostaną we wzajemnej przyjaźni.
Lato 2009 r. przyniosło Koronie wiele nowości; już 4 VII monarcha powołał do życia Królewski Instytut Heraldyczny. Niewiele wcześniej przyjął na siebie także stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych, w tej roli głównym jego zadaniem szybko stała się sprawa kontraktu handlowego z Elderlandem. Mikroświat nie był w tym czasie miejscem spokojnym; na przełomie czerwca i lipca między Skarlandem a Mikrosławią wybuchł konflikt, przyczynkiem do niego była katastrofa skarlandzkiego samolotu na wodach terytorialnych Morinii. Królestwo oskarżyło Federację o jego zestrzelenie. August IV został o całej sprawie poinformowany pismem vicekróla Vetonii Juana Samira, zaś Rzeczpospolita wyraziła pełne poparcie dla Mikrosławii. Dnia 13 VII wykończony swą niezwykła ruchliwością monarcha musiał udać się na tygodniowy urlop - cały ten czas w Sejmie omawiana była sprawa reformy administracji. Po powrocie z wypoczynku, dnia 21 VII król zawnioskował o włączenie Rzeczpospolitej do Organizacji Polskich Mikronacji, co niebawem też nastąpiło. Już 26 VII powołał do życia Filharmonię Królewską. Stabilnie rozwijająca się jak dotąd monarchia zaznała w tym czasie pierwszego kryzysu - działalność swą przerwał Bank Rzeczpospolitej, zaś państwo nie było w stanie wypłacić swym funkcjonariuszom pensji za czerwiec. By ratować sytuację August pośpiesznie przystąpił do unii gospodarczej z Cesarstwem Tokugawa, które jednak nie zamierzało się z niej wywiązywać; za namową cesarskich dyplomatów król powziął plany włączenia Rzeczpospolitej w szeregi Mikroświatowej Unii Gospodarczej, co w konsekwencji przyczynić się miało do zawiązania szerokiej Konfederacji Państw Zjednoczonych. Śmiała koncepcja przepadła wobec wyrażonego w referendum sprzeciwu obywateli.
Dnia 31 VIII 2009 r. August zrzekł się tronu na rzecz swego syna - wielkiego księcia Litwy Michała Kraińskiego-Bierzyńskiego de Medici. Nowy monarcha koronowany został 5 IX - przyjął wówczas imię Michała II Augusta. Władca ten abdykował zaledwie po siedemnastu dniach panowania. Po dwóch dniach niepokojów 19 IX na tron powrócił August IV; stary monarcha usynowił niebawem dawnego premiera, kardynała Percipa Rambaziego (Jana Zamorskiego), 24 X przekazał mu koronę jako królowi Janowi IV.


Abdykacja nie zakończyła działalności Augusta, aktywnie wspierał on reformy Jana IV, jawnie wyrażając swój sprzeciw wobec prób modernizacji kraju przez Jerzego I. Dnia 26 VI 2010 r. założył Rojalistyczne Stronnictwo Konstytucyjne, domagające się rzetelnej egzekucji praw podstawowych i ograniczenia władzy monarchy; spisał tekst Konstytucji 12 VII; jako podkanclerzy nawiązał też stosunki z Księstwem Sarmacji. Dochodził unieważnienia testamentu zmarłego 9 VIII Jerzego I przekazującego władzę Iwo Gorewiczowi - zwolennikowi pełnej militaryzacji i technokratyzacji państwa na wzór XXI-wieczny. Wobec klęski swojego stronnictwa, po koronacji Gorewicza, 12 VIII emigrował. Do kraju powrócił pod zmienionym nazwiskiem Alexandra Wettyna, dopiero jednak wraz z przejęciem władzy przez Michała III - wielkiego zwolennika odnowienia sarmackich tradycji. 6 XII odzyskał obywatelstwo, tydzień później zaś, z woli kanclerza wielkiego, barona Wilhelma Hohenzollerna objął urząd Notariusza Rządu Królewskiego. Niebawem powrócił do dawnego nazwiska Augusta Włodzimierza Bierzyńskiego Medyceusza. Pod tym właśnie mianem występuje 17 XII 2011 r., gdy cesarz Franciszek Ferdynand I nadawał mu obywatelstwo i powoływał w skład Senatu Królewskiego; tydzień później ten sam monarcha obdarzył go również tytułem baroneta. Niewiele dalej, dnia 9 I 2012 r. patriarcha Sykstus I (Karl Gregor Richard Habsburg-Lotaryński) mianował Medyceusza Administratorem Apostolskim w Wielkim Księstwie Litewskim, z którego to zaszczytu ten po tygodniu jednak zrezygnował. W październiku król-senior zaczął wydawać swą sławną kronikę "Dzieje Korony i Litwy, czyli wielka księga historii przesławnego narodu szlacheckiego i królów możnych sława, spisana przez zacnych ludzi Anno Domini 2012". Z woli Karola Józefa I pełnił dalej urząd Marszałka Królewskiego Koronnego; dnia 12 II 2013 r. powołał też do życia Koronne Archiwum Wielkie. Niebawem objął jeszcze urząd kanclerski, wraz z funkcją opiekuna pieczęci spraw zagranicznych Rzeczypospolitej, w imię której sprawował odtąd politykę zagraniczną.
Dnia 5 V zwołał do Kijowa konfederację, zebrana na niej szlachta głośnymi krzykami domagała się utrzymania zasady liberum veto oraz sisto activitatem, przywileju nemine captivabimus, nisi jure victum oraz przywileju koszyckiego, przywrócenia poddaństwa stanu kmiecego, a także wszystkich prerogatyw, przywilejów, godności i honorów, które gwarantowały jej prawa dawnych królów i ich potomków. Akces do Konfederacji złożyli książę Marek Paweł Wiktorowicz apo Zepp, wielki mistrz krzyżacki Andream von Salza, Herman Maurycy Saski i Jan Czehrynski.
Dzień 16 XI przyniósł Rzeczypospolitej niemałe zmiany, wówczas to król Karol Józef I złożył na ręce księcia Augusta oraz towarzyszących mu prymasa Wawrzyńca Piotra Medyceusza i Marka Pawła apo Zepa akt abdykacji. Jeszcze tego samego dnia zwołany został pierwszy w historii Królestwa Sejm Elekcyjny; obradami jego przewodził książę Marek Paweł. August Włodzimierz przybył na pole elekcji jako pierwszy, od razu też zgłosił swą kandydaturę. Żaden z zebranych natenczas na Sejmie nie ośmielił się stanąć z nim w szranki, wielu zaś już na progu wymieniało imię Augusta - miał więc stary monarcha jeszcze przed głosowaniem właściwym wianuszek stronników - wśród tych był sam prymas, popierali go także Andrzej Trzaska-Chojnacki z synem Aleksandrem. Królem obrany został jednomyślnie - on sam jedynie wstrzymał się od głosu. Pod imieniem Bierzyńskiego kreskę swą położyli: książę Marek Paweł Wiktorowicz apo Zepp, hetman wielki Aleksander Trzaska-Chojnacki, Andrzej Trzaska-Chojnacki, książę-kardynał Wawrzyniec I Piotr Medycejski, książę Karol Józef Radziwiłł, księżna Emilia Maria Katarzyna Elżbieta apo Zepp z Radziwiłłów, brat Andream von Salza i Aleksandra Dorota Zamoyska. Dnia 21 XI w Katedrze Krakowskiej arcybiskup gnieźnieński, biskup wileński, książę siewierski i warmiński, prymas Wawrzyniec Medycejski ogłosił obór nowego monarchy, nowinę tę po mieście rozniósł dzwon zygmuntowski, zaś chór katedralny odśpiewał Te Deum Laudamus.
Tego samego dnia jeszcze król-elekt wygłosił mowę tronową, w tej to przyjąwszy imię Augusta Ludwika II, wyniósł ustępującego z tronu Karola Radziwiłła na urząd kanclerski; decyzję tę zatwierdził ponownie dnia następnego, powierzając przy tym Aleksandrze Zamoyskiej funkcje kuratora wielkiego, wraz z misją renowacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na urzędzie hetmańskim pozostawił Aleksandra Trzaskę-Chojnackiego. Bez zbędnej zwłoki zwołał też do Kijowa konfederację, pod tejże węzłem odmieniono dotychczasowe zady obrad Sejmu Walnego; od tego to czasu Izba Poselska składać się miała z ogółu stanu szlacheckiego, bez potrzeby wyłaniania posłów przez sejmik. Już w trzecim dniu rządów zaliczył monarcha w krąg szlachty pana Eryka Waleńskiego pieczętującego się odtąd herbem Przyjaciel oraz Emila Wiśniowieckiego przyjętego w ród Korybutów. Tego samego jeszcze 23 XI utworzył trzy nowe urzędy - marszałka nadwornego, sekretarza królewskiego i szambelana nadwornego; marszałkiem uczynił dopiero co nobilitowanego Eryka Waleńskiego, szambelanem natomiast Wiśniowieckiego. Dnia 27 XI, za wyrażonym jeszcze pod Kijowem poparciem nobilów, powierzył jego eminencji prymasowi urząd podskarbiego.
Dnia 28 XI 2013 r. zwołał August do Warszawy sejm ordynaryjny, pierwszym jego zadaniem było zorganizowanie Izby Zasłużonych, o której utworzenie zabiegał marszałek sejmowy, wielki mistrz krzyżacki Andream von Salza. Dwa dni później sejm przyjął także traktat z Niderlandami. 3 XII król-elekt ogłosił posłom zamiar ślubu ze swoją kuzynką - królową Skarlandu Eleonorą. Następnego dnia prymas Wawrzyniec Medycejski przedstawił sejmowi projekt kontraktu małżeńskiego. Pomysł ten spotkał się z ostrą krytyką ze strony Aleksandry Zamoyskiej, nieprzychylnie przyjęty został też przez kanclerza Karola Radziwiłła. Król uszanował wolę poddanych, Eleonora poślubiła zaś księcia Marka Pawła apo Zeppa. Dnia 5 XII monarcha wyniósł do stanu szlacheckiego Mikołaja Zawilichowskiego, nadając mu przy tym herb Wczele.


Koronacja Augusta Ludwika II odbyła się 7 XII; około godziny ósmej wieczorem z zamku Wawelskiego wymaszerowała procesja. Tej przewodniczył turyfer dzierżący w swych dłoniach gotycki krucyfiks z zamku w Barii, za nim podążali akolici ze świecami, zakonnicy, biskup oraz Mistrzowie Ceremonii Monsignore Tommaso Domenico Mancini i Ojciec Kanonik Guliano Montini. Za tymi kroczył prymas Korony i Litwy kardynał Wawrzyniec Medycejski. Na końcu pochodu przesuwał się karmazynowy baldachim wyszywany złotymi symbolami Korony, pod nim kroczył zwolna monarcha - sam August Ludwik II, za królem maszerował cały jego dwór. Procesja dotarła do katedry, gdzie przy samy ołtarzu zasiadli goście najdostojniejsi. Patriarcha Pius III wraz z przedstawicielami dworu i klerykami zajął miejsca we westwerku. Wśród chóralnego śpiewu Gaude Mater Polonia, orszak dotarł wreszcie do ołtarza, król ukląkł. "Czy chcesz zachować chrześcijańską wiarę i służyć uczynkom sprawiedliwości?" - spytał prymas, "Volo" - odpowiedział monarcha; po wielogodzinnych uroczystościach prymas przemówił wreszcie: "Przyjmij Koronę Królestwa, która oznacza chwałę i moc Twego panowania. Przyjmij berło orz jabłko mocy i posługi sprawiedliwości abyś kochał słuszność i miał w nienawiści nieprawość. Niechaj Cię błogosławi i strzeże Bóg, który Cię ustanowił Królem nad Narodem, aby dawał Ci pomyślność w życiu doczesnym i uczynił Cię uczestnikiem wiecznego szczęścia. Amen!". Król powstał i przemówił; tego dnia nagrodził wielu zasłużonych obywateli Karol Radziwiłł otrzymał Order św. Stanisława, Marek apo Zepp Order św. Jerzego, prymas Order Zasługi Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Eryk Waleński Medal Bene Merentibus, Adream Fratrem von Salza Gwiazdę Zasługi Księstwa Prus, wreszcie Piotr Konstanty Petrowicz odznaczony został Orderem Przyjaźni i Współpracy. Gratulacje monarsze składało tego dnia wielu dostojnych gości - pierwsza z nich była jego przybrana siostra, kuzynka - królowa Skarlandu Eleonora I Medici de Catalan, dalej król Surmenii Viktorjos Paulosigos oraz król Niderlandów Albert Orański, ostatni przed Augustem stanął następca tronu Agurii książę Piotr Konstanty Petrowicz de Catalán, ten pozdrowił króla także w imieniu swego ojca - Gryhorego I Petrowicza.
W dwa tygodnie po koronacji na dwór swój monarchę zaprosił król surmeński Viktorjos Paulosigos - tam też August gościł w dniach 21-22 XII. Podróż ta nie pozostała bez konsekwencji dla dyplomacji koronnej - królowi przyszło wówczas prowadzić rozmowy z przedstawicielami Rotrii, Skarlandu i Estelli Wschodniej. Dnia 11 I 2014 r. monarcha wyniósł Wincentego Krasińskiego do rodu Ślepowronów; tego samego dnia sejmik litewski obrał Aleksandrę Zamoyską pierwszą księżną Kurlandii - nazajutrz August Ludwik uhonorował ją także specjalnym przywilejem herbowym. Tego samego 12 I Andream von Salza zwołał do Warszawy sejm ordynaryjny, pierwsza konstytucja, jaką ten uchwalił, dotyczyła wynagrodzeń za funkcje publiczne oraz finansowanie Kościoła. Prymas Rzeczypospolitej, jako książę siewierski oraz warmiński, otrzymał łączny dochód z tychże księstw w wysokości 4 000 denarów miesięcznie. Autorem konstytucji był Mikołaj Zawilichowski, królewski rezydent skarbu, który już 9 II mianowany został podskarbim wielkim zastępując na urzędzie prymasa. Sejm zajął się również sprawami pobudzenia życia gospodarczego. Po długiej i burzliwej dyskusji wypracowano kompromis, spisana przez Mikołaja Zawilichowskiego Konstytucja o ziemiaństwie położyła podstawy pod gospodarkę folwarczną. Sejm styczniowy nie zajął się sprawą finansowania żołnierzy oraz wojsk prywatnych, zapoczątkował natomiast dyskusję ogólną braci nad przyszłym kształtem i zasadami gospodarki. Jej moderatorem i inicjatorem był Mikołaj Zawilichowski.
W lutym odbyło się w Warszawie wiele spotkań zagranicznych dygnitarzy. Rzeczpospolita była wówczas państwem prezydencji w ramach Rady Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, dnia 1 II na zaproszenie króla Augusta Ludwika II, do Warszawy przyjechali delegaci z całego niemal Vaarlandu. Z Republiki Francuskiej przybył prezydent Jean-Pierre Lavendier, z Rzeczypospolitej Eskwilińskiej prezydent Tomasz Anter, z Wielkiej Polondii gubernator Malcher Estery Naw. Do końca lutego nie pojawiła się delegacja Królestwa Nordii. Na posiedzeniu Rady poruszono temat integracji gospodarczej i współpracy na polu dyplomacji, w połowie lutego jednak aktywność delegatów wyraźnie spadła.
Dnia 1 II do Warszawy przybyła również królowa Skarlandu Eleonora, kuzynka Augusta. Królestwo Skarlandu, nie będące w Radzie, pod panowaniem królowej Eleonory pragnęło odbudować więzi z pozostałymi państwami kontynentu. Król August Ludwik pozostawał przychylny tym planom. Efektem spotkania było spisanie nowego traktatu uznaniowego kończącego historię długich napięć na linii Walencja-Warszawa. Król August Ludwik dla uczczenia swej kuzynki wyprawił na jej cześć ucztę na Zamku Królewskim. Następnego dnia wręczył jej też złoty diadem na pamiątkę. Sejm przyjął traktat 7 II, natomiast królowa Eleonora ratyfikowała go dwa dni później - po przyjęciu umowy przez Kortezy Generalne. Projekt traktatu spotkał się ze sprzeciwem jednego delegata Kortezów - zagorzałego wroga Rzeczypospolitej Norberta de Catalana. Sejm Walny zakończył swe obrady 16 II, przenosząc kwestię odnowienia unii polsko-litewskiej na następne posiedzenie. Dnia 23 II, w wigilię królewskich urodzin, August Ludwik wydał edykt, w którym nagrodził Mikołaja Zawilichowskiego godnością wojewody wileńskiego, a Aleksandrę Zamoyską urzędem wojewodziny nowogródzkiej, trzy dni później nobilitował Kazimierza Sabatowskiego do herbu Dołęga.


Marzec i kwiecień to miesiące, w których aktywność Rzeczypospolitej zaczęła zamierać, 4 III marszałek Andream von Salza zwołał do Warszawy kolejny sejm ordynaryjny, który zająć miał się kwestią odnowienia unii polsko-litewskiej oraz lenn królewskich. Projekt dokumentu przedłożyła księżna kurlandzka Aleksandra Zamoyska już 8 III, w Dzienniku Ustaw opublikowano go pięć dni później. Sejm, którego posłowie całkowicie zamarli, nie zajął się drugą ze spraw do końca kwietnia, jeszcze 1 III na urząd prywatnego sekretarza królewskiego powołany został Kazimierz Sabatowski. 27 IV król odwołał wszystkich członków swej kancelarii i ogłosił nabór na wolne stanowiska. Kanclerz Karol Radziwiłł już od dłuższego czasu przejawiał brak zainteresowania krajem, podskarbi wielki Mikołaj Zawilichowski stwierdził, w obecności Kazimierza Sabatowskiego, że nie zamierza przez pewien czas brać aktywnego udziału w życiu Rzeczypospolitej. Wcześniej jeszcze 14 III księżna Aleksandra Zamoyska zwołała posiedzenie stanów litewskich, na którym dopiero tydzień później stawił się Marek apo Zep. Dnia 30 IV skończyła się polsko-litewska prezydencja w Radzie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa.
Maj i czerwiec to czas, w których Rzeczpospolita prawie całkowicie zamarła. Na Sejmie rozpoczęła się nawet dyskusja nad likwidacją państwowości Korony i Litwy. Dnia 17 V August przedstawił Sejmowi projekt konstytucji, likwidującej Rzeczpospolitą. Dawała ona królowi czas na zawiadomienie wszystkich głów państw, z którymi monarchia utrzymywało oficjalne stosunki dyplomatyczne, o swoim upadku. Zawartość forum i stron miała zostać zarchiwizowana. Decyzjom tym odpór postawił król-senior Karol Radziwiłł, do którego przyłączyli się pozostali posłowie. Pojawił się pomysł unii z Królestwem Surmeńskim, bądź Księstwem Sarmacji, a także konfederacji wolnych państw (idea prezydenta Tomasza Antera). Sejm nie przyjął żadnej z propozycji, król odwołał projekt konstytucji likwidacyjnej i zwołał konferencję w Wilnie.
Jej otwarcie wyznaczone zostało na 21 VI, do udziału w konferencji zaproszono Królestwo Skarlandu, Królestwo Ispanii, Królestwo Agurii, Królestwo Zjednoczonych Niderlandów, Trizondal, Wielką Polondię, Królestwo Hasselandu, Państwo Kościelne Rotria, Zjednoczone Królestwo Brytanii i Dominiów, Federację Mikrosławii oraz wiele innych państw. Na zaproszenie odpowiedziało siedem z nich.
Tematem konferencji była konfederacja państw, jako środek przeciwko niskiej aktywności. Zgodnie z ideą jego ekscelencji Tomasza Antera, która popierana była przez króla Augusta Ludwika II, konfederacja miała być związkiem krajów dysponujących wspólnym serwerem, forum oraz centralnymi władzami. Pomysł ten spotkał się z oporem najaktywniejszych delegacji Królestwa Agurii (Piotr II Konstanty) oraz Królestwa Skarlandu (Norbert I Catalan), a także jednorazowo ze strony delegacji Królestwa Ispanii. Jego królewska mość Piotr II Konstanty, król Agurii, zaproponował projekt rady kontynentalnej, która miałaby zastąpić nie działającą już Radę Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Pomysł ten spotkał się z aprobatą Rzeczypospolitej Obojga Narodów i Królestwa Skarlandu. Projekt powołującego radę traktatu przygotował i spisał książę Maksymilian Horoch. Konferencja zamknięta została 13 VII, traktat ratyfikowano dwa dni później.
Dnia 21 VI król zwołał do Wilna Sejm. Na forum pojawili się wówczas Kazimierz Sabatowski oraz Karol Radziwiłł, którzy zaoferowali swoje usługi w dziele odbudowy Rzeczypospolitej. 7 VI patriarcha Leon II mianował księcia Franciszka Ferdynanda von Habsburga nowym arcybiskupem gnieźnieńskim oraz biskupem wileńskim. Król zaś tego samego dnia przywrócił mu szlachectwo.
Dnia 22 VII stwierdził utratę szlachectwa przez Aleksandrę Zamoyską, wypowiedział też Traktat założycielski Rady Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa z 26 V 2013 r. oraz Konwencję w sprawie ziem niczyich z 1 V 2013 r. Dnia 23 VII mianował przybyłego dzień wcześniej Sebastiana von Tauera wielkim heroldem koronnym i litewskim, 29 VII złożył koronę - tego samego dnia interrex Franciszek Ferdynand Habsburg zwołany II Sejm Elekcyjny.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 mar 2015, 20:05


Portret Victorii di Gautier


Victoria di Gautier h. Przyjaciel - królowa Polski, wielka księżna litewska, małżonka Augusta IV, matka Michała II Augusta.
Pochodziła z Tyrolu, Zbigniew Aleksy Bierzyński de Medici poznał ją na jeden z wycieczek do Austro-Węgier - przyszli małżonkowie od razu przypadli sobie do gustu. Victoria wyjechała wraz z przyszłym monarchą do Rzeczpospolitej, gdzie wzięli ślub. Gdy na skroniach jej małżonka znalazła się korona, jej samej nadano indygenat wraz z herbem Przyjaciel; Victoria dała królowi jednego syna - wielkiego księcia Litwy i następcę tronu Michała Kraińskiego-Bierzyńskiego de Medici. Parę lat później zapadła na gruźlicę i zmarła; pochowana została na Wawelu w krypcie królewskiej.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 mar 2015, 20:11


Portret Michała II Augusta


Michał II August (Michał Kraiński-Bierzyński de Medici) - król Polski, wielki książę litewski, książę Prus i Rusi (31 VIII 2009-17 IX 2009 r.), hetman wielki litewski, Mecenas Wielki.
Syn króla Augusta IV i Victorii di Gautier h. Przyjaciel; był człowiekiem cichym i pobożnym, sława żołnierska pozwoliła mu sięgnąć po buławę hetmańską, pełnił także urząd Mecenasa Wielkiego. Z woli ojca, za zgodą stanów litewskich, vivente rege obrany wielkim księciem Litwy. Po abdykacji ojca, dnia 31 VIII 2009 r. przywdział koronę; jego rządy nie zapisały się dobrze w historii - król zamknął się samotnie w komnatach niedopełniając swych powinności. Pieczę nad nim sprawował książę-kardynał Percip Rambazi, który przejął na ten czas właściwe obowiązki królewskie. Michał II abdykował 17 IX 2009 r. tron po nim już dwa dni później przejął ponownie August IV.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 mar 2015, 20:23


Portret Jana IV


Jan IV Reformator (Percip Ryskin; Percip Friderich Rambazi; Jan Zamorski; Jan Bierzyński de Medici) - król Polski, wielki książę litewski (24 X 2009-20 XII 2009 r.), książę Kurlandii i Semigalii (od 12 VII 2009 r.), Premier Rządu Królestwa Polskiego (od 18 XI 2008 r.), Minister Spraw Zagranicznych, kanclerz wielki, kardynał Kościoła Rotryjskiego, pierwszy prymas Rzeczypospolitej Obojga Narodów, trener polskiej reprezentacji, główny twórca stron Korony i Litwy, kawaler Orderu Orła Białego, Krzyża Wielkiego ze Złotą Gwiazdą i Krzyża Komandorskiego Orderu Zasługi dla Kraju, trzykrotnie odznaczony medalem Bene Merentibus; przybrany syn Augusta IV.
Jeszcze przed uzyskaniem przezeń korony należał arcybiskup Percip, obok książąt Winiarskich, Kraińskich oraz wołyńskich Rembajłów, do najściślejszego grona współpracowników Zbigniewa Macieja Aleksego Medyceusza Bierzyńskiego. Młode to stronnictwo już w pierwszych dniach istnienia ścierać się musiało z wrogim Bierzyńskim Janem Gozdawą - zwolennikiem wolnej elekcji. Po jego pokonaniu na tronie spokojnie już zasiąść mógł Medyceusz, znany odtąd pod królewskim imieniem Augusta IV. Monarcha odwdzięczył się duchownemu mianując biskupa premierem pierwszego Rządu Królestwa Polskiego. Szef rządu 18 XI 2008 r. wygłosił expose oficjalnie rozpoczynające jego urzędowanie. Wiele dowiedzieć możemy się z owej mowy - powstałe ledwie dwanaście dni wcześniej Królestwo posiadało jedynie dwóch mieszkańców - króla i premiera, mimo to usilnie dążyło ono do zawarcia swych pierwszych międzynarodowych kontaktów, zwłaszcza z Królestwem Rohanu, Surmenią i Państwem Kościelnym Rotrią. Prócz funkcji szefa rządu wziął na siebie Ryskin także tekę Ministra Spraw Zagranicznych; resort Kultury i Oświaty przypadł w udziale królowi.
Premier na dniach spisał Konstytucję, dokument ów wprowadzał zasadę dziedziczenia tronu, powoływał też Sejm oraz Radę Królewską. Młode państwo od dnia jej przyjęcia znane było jako Federacja Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Kilka dni po podpisaniu ustawy otrzymał Percip kapelusz kardynalski, został także mianowany prymasem Federacji - od tego czasu występował pod nazwiskiem Jego Eminencji księcia Percipa Fridericha Rambazi.
Dnia 28 XI premier wybrał się na spotkanie ws. byłych ziem Królestwa Rohanu. Podczas rozmów doszło do tarć między polską delegacją a królem Skarlandu Norbertem I - próby podpisania traktatu spełzły na niczym; już 14 XII rozpoczął Percip prace nad nowym projektem konstytucji oraz Centrum Promocji Federacji, nieprzerwanie zabiegał również o kontakt z Ministerstwem Spraw Zagranicznych Królestwa Surmenii, podejmował też próby kontaktu z niemiecką mikronacją Demokratische Union. Dnia 18 XII przedstawić miał podsumowanie prac rządu.
Następne pół roku to dla Federacji czas rozwoju, mieszkańców przybywało, zaś Rząd Królewski zyskał całkiem nowy charakter. Na jego czele wciąż stał Percip - tym razem już jednak pod tytułem Kanclerza, tekę Minister Spraw Zagranicznych dzierżył August IV, Ministrem Kultury i Oświaty został wielki książę litewski, królewicz Michał I August, resortem Skarbu i Administracji zajmował się Sebastian Arvedi Bachmura. Zachowała się lista zasłużonych obywateli Federacji, którzy otrzymali w tym czasie królewskie odznaczenia - byli to: kardynał Marco de Zepp (Krzyż Wielki Orderu Załugi dla Kraju), cesarz Corleonu Hans I Adonju (Złoty Krzyż Przyjaźni i Współpracy), Jan Gozdawa (Krzyż Komandorski Orderu Zasługi dla Kraju), sztabskapitan Paweł Krawczuk (Złoty Krzyż Zasługi dla Kultury), sztabskapitan Jadwiga Tol (Brązowy Krzyż Przyjaźni i Współpracy), por. Jeremi Wiśniowiecki (Srebrny Krzyż Zasługi Kultury, III klasa Medalu za Długoletnią Służbę), książę Percip Friderich Rambazi (Krzyż Komandorski Orderu Zasługi dla Kraju, Order Orła Białego, Medal Bene Merentibus), vicekról Vetonii Juan Samir (Złoty Krzyż Przyjaźni i Współpracy), książę Adam Brzezina Winiarski (Złoty Krzyż za Długoletnią Służbę), Sebastian Bachmura (Medal za Długoletnią Służbę III klasy, Medal Bene Merentibus).
Początek roku 2009 zawezwał Rambaziego do Rotrii. Dnia 15 II abdykował patriarcha Aleksander I, przed Kolegium Kardynalskim stanęło zaś zadanie wyłonienia nowego pasterza. Na konklawe zasiadał prymas do społu z kardynałami Vittorio Paolino Zeppem, Karlem Habsburgiem Lotaryńskim, Marcosem apo Zeppem oraz Lorenzem de Medici. Książęta Kościoła zaledwie w trzy dni ogłosili swój wybór - padł on na dotychczasowego kamerlinga Karla Gregora Richarda von Habsburg-Lothringen z Austro-Węgier, który na patriarszym tronie zasiadł przybrawszy imię Sykstusa I.
Prymas bez zbędnej zwłoki powrócił do Korony, gdzie już 8 V, pomimo protestów Franciszka Sobieskiego, przyjęto nową konstytucję zwaną Artykułami Henrykowskimi. Jej autorem był książę Percip, ustawa zasadnicza po raz pierwszy zwała państwo polsko-litewskie mianem Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W chwili uchwalenia dokumentu kraj liczył dziesięciu obywateli i trzech mieszczan.


Dnia 12 VII August IV nadał Rambaziemu Księstwo Kurlandii i Semigalii, dwa dni dalej w Rzeczypospolitej powstała pierwsza karczma "Pod Lutym Turem". Kraj nie był w tym czasie wolny od konfliktów i niesnasek, powodem wielu z nich był dyrektor nowo powołanego Królewskiego Instytutu Heraldycznego pan Potworowski. Człowiek ten bez podstawy prawnej powołał do życia Sąd Szlachecki, którego sam mianował się sędzią. Jak podejrzewał redaktor "Głosu Rzeczypospolitej" Sebastian Bachmura, działania Potworowskiego miały na celu pozbawienie szlachectwa Hetmana Polnego Koronnego Kamila Chojnackiego h. Trzaska. 11 VII król skazał dyrektora na banicję, ten w zemście ogłosił zajęcie Rzeczypospolitej przez Morinię, do czego rzecz jasna nigdy nie doszło.
Prymas zajmował się w tym czasie sportem - objął funkcję trenera polskiej reprezentacji w piłce nożnej. Uwagę zwraca, iż w tym okresie miała Rzeczpospolita trzy własne drużyny piłkarskie skupione w lidze Primera Confederation. Nosiły one nazwy Arsenal Gdańsk, KS Korona Białystok i Pogoń Lwów; 2 VIII kraj zajmowała zajmował drugie miejsce w Grupie B trwającego v-mundialu.
31 VIII August IV przekazał tron synowi Michałowi II, który jednak zaledwie po siedemnastu dniach abdykował. W kraju zapanował zamęt, szlachta zaś zaczynała szykować się do elekcji. Stary król zareagował jednak szybko i już 19 IX ponownie okrył swe skronia koroną. Niewiele dalej prymas Rambazi złożył swój kardynalski kapelusz przyjmując zarazem nazwisko Jana Zamorskiego, na dniach monarcha adoptował go; już 24 X powierzył koronę przybranemu synowi.
Po wstąpieniu na tron przyjął książę kurlandzki imię Jana IV, od razu też przystąpił do reform. Król był liberałem, ale też konserwatystą, zależało mu przede wszystkim na wprowadzeniu Rzeczypospolitej w klimat dawnej demokracji szlacheckiej, tak charakterystycznej dla przełomu wieków XVI i XVII. Jan doskonale zdawał sobie sprawę z korzyści jakie dać może państwu ów niepowtarzalny, sarmacki charakter. Dotychczasowa Rzeczpospolita miała niemałe problemy z doprecyzowaniem swych historycznych realiów; jak opisywał to redaktor Bachmura - mamy "piechotę z końca XIX wieku, a flotę z wieków XVII i XVIII". Nie wszystkim przypadły do gustu zamysły monarchy; nawet wspominany pan Sebastian optował za nieco późniejszym okresem. Jak podnosił na łamach swojej gazety: "podjąłem próby ustalenia raz na zawsze epoki. Naród mnie poparł wybierając jako epokę dla naszego kraju początek wieku XIX, zaraz po historycznym upadku RP. Taka była wola większości. I gdzie jest teraz ta większość? Władza nawet palcem nie kiwnęła w tej sprawie. Pytam więc teraz: po co państwu obywatele, skoro państwo radzi sobie bez nich? Kto jest dla kogo, władza dla narodu, czy naród dla władzy?".
Jeszcze odleglejsza wizji monarszej była grupa wysoko postawionych wojskowych od swej profesji nazywana "militarystami". Stronnictwo to pragnęło armii na miarę wieku XXI, bez niepotrzebnych ich zdaniem historycznych naleciałości. Kością niezgody stała się także kwestia przywilejów szlacheckich, którym sprzeciwiał się chociażby wspominany już wcześniej Sebastian Bachmura. Jan IV zrezygnowany postawą poddanych, 20 XII podpisał akt abdykacji. Opuszczający tron monarcha na swego następcę namaścił księcia Adama Brzezinę Winiarskiego.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 22 lis 2022, 23:58


Portret Isabeli I de Medici


Isabela I de Medici (Isabela Barraza Quiroz; Isabela Maria Sofia de Medici de Caleya) - królewna polska, królowa Estelli Wschodniej (17 VIII 2013-20 II 2014 r.), królowa Ispanii, Nowej Katalonii, Kastylii i Andaluzji (20 II 2014-1 VI 2014 r.), wicekrólowa Estelli Wschodniej (do 15 VIII 2013 r.), wielka księżna Kastalońska, Kastylijska i Andaluzyjska, księżna Osteryjska (od 1 VI 2014 r.), niedziedziczna hrabina Segesty, Minister Spraw Zagranicznych i senator Estelli Wschodniej; rektor Uniwersytetu Królewskiego w Caleyi, conlangerka, twórczyni literackiego języka wschodnio-skarlandzkiego.
Córka króla Polski, wielkiego księcia Litwy Augusta IV, matka księcia Argendano i Braseli Jana Filipa Karola Marii de Medici de Caleya (król Ispanii Karol II Filip), babka Filipa Ludwika Karola Wincentego Augusta Caleya-Barassa-Merso-Oriental (król Ludwik August I).
Działalność swą rozpoczęła na ziemiach królestwa Skarlandu, gdzie dała się poznać jako Isabela Barraza Quiroz, rozgościła się zwłaszcza na ziemiach Estelli Wschodniej, gdzie po wcale nie tak długim czasie otrzymała tytuł wicekrólowej. Dnia 19 VII 2013 r. powołała do życia Instytut Rekonstrukcji Języka wschodnio-skarlandzkiego (Insituto de la resosrusa de la idyoma scarlaniol-oriental); 16 VIII proklamowała niepodległość Estelli Wschodniej, oddzielając ów autonomiczny region od skarlandzkiej macierzy. Już następnego dnia zasiadła na tronie nowego państwa pod imieniem Isabeli I. Jako królowa aktywnie działała na rzecz Rządu Królestwa Skarlandu na Uchodźstwie w Nordii, udzielając poparcia zwolennikom księcia Manuela de Catalán. Była zwolenniczką dialogu między Królestwem Skarlandu a Ispanią. Dnia 18 I 2014 r. mianowała swego syna Jana Filipa Karola Marii de Medici de Caleya księciem Argendano i Braseli, 1 V abdykowała, przekazując mu koronę jako Karolowi II Filipowi. 5 VI mianowana została senatorem Kortezów Generalnych, była także posłem na organizowanej przez ojca konferencji wileńskiej. Od 16 VI pełniła funkcję Ministra Dyplomacji oraz Kultury i Sztuki w rządzie Jana Pablo Casila. Gdy 6 IX król Karol II Filip ustąpił z tronu, wielka księżna Isabela proklamowała monarchą jego syna, swego wnuka, Filipa Ludwika Karola Wincentego Augusta, ten na tron wstąpił pod imieniem Ludwika Augusta I.
Jeszcze jako królowa była Isabela widywana w Rzeczypospolitej podczas oficjalnych wizyt - 29 VIII 2013 r. podpisała z królem Karolem Józefem I tzw. Pakietu Argendańsko-Warszawski. Był to zbiór trzech traktatów o 1. nawiązaniu stosunków dyplomatycznych i uznaniu niepodległości; 2. historycznym znaczeniu królestwa Rohanu (Estella Wschodnia uznawała się za spadkobiercę i jedynego kontynuatora Królestwa Rohanu, Federacji Królestwa Rohanu, Prowincji Rohanu, Wicekrólestwa Estelli Wschodniej, "oraz wszelkich innych tworów, które znajdowały się na ziemi niczyjej zwanej Rohanem"); 3. wzajemnej pomocy militarnej. Dnia 30 X postanowiła formalnie włączyć Augusta Bierzyńskiego-Medycejskiego w szeregi estellskiej rodziny królewskiej nadając mu przy tym obywatelstwo z tytułem księcia Salty; 16 XII w oficjalnym liście gratulowała ojcu królewskiej koronacji.
Po długim braku politycznej aktywności Isabela postanowiła ponownie zaistnieć w publicznej debacie; nowym centrum jej działalności stała się Republika Walonii - tutejsza Partia Monarchistyczna widziała w niej nawet kandydatkę do tronu. Dnia 21 XI 2019 r. weszła w skład IV Rady Regulującej (12 XI 2019-26 XII 2019 r.) przewodniczącej Minister Państwa Anny Jaque. Objęła w niej Ministerstwo Kultury i Oświecenia wakujące po dymisji Blesa Touta skompromitowanego aferą w le Jount Nationalont.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 24 lis 2022, 01:18


Portret Adama I


Adam I (Adam Brzezina Winiarski h. Trąby) - król Polski, wielki książę litewski (27 XII grudnia 2009-20 III r. 2010), książę siewierski (od 12 VII 2009 r.), hetman wielki koronny, kanclerz wielki, hetman wielki litewski, senator, kawaler Złotego Krzyża za Długoletnią Służbę, trzykrotnie odznaczony medalem Bene Merentibus. Jedyny syn Piotra Brzeziny Winiarskiego i Marii Bierzyńskiej Medycejskiej, wnuk Giovanniego de Medici i Małgorzaty Bierzyńskiej, siostrzeniec króla Augusta IV, brat Zofii z Winiarskich Radziwiłłowej oraz Katarzyny z Winiarskich Chojeńskiej, przybrany ojciec Janusza Radziwiłła.
Był jednym z najbliższych współpracowników Augusta IV jeszcze z czasów Federacji. Buławę hetmańską otrzymał na początku lutego 2009 r., niedługo po nominacji - już 5 II - wydał rozporządzenie w kwestii umundurowania i uzbrojenia Wojska Koronnego. Dziewięć dni później przeformował Brygadę Artylerii Koronnej w dwa dywizjony; dowódcą nowopowstałego 1 Dywizjonu Artylerii Koronnej uczynił młodego porucznika Jeremiego Wiśniowieckiego. Tego samego dnia doprowadził do przegłosowania Ustawy o Szkole Rycerskiej przez Sejm. 4 III przegrupował armię tworząc system nowych jednostek taktycznych; pięć dni później zlikwidował Twierdzę Malbork, zaś 15 III zdecydował się wymienić uzbrojenie Wojska Koronnego. Dnia 28 III sformował doborowy Pułku Kirasjerów Gwardii Królewskiej; 5 V powołał do życia Naczelne Dowództwo. Następnego dnia przekonał posłów do poparcia Ustawy o Szlacheckiej Straży Przybocznej. Niewiele dalej - 16 V - uposażył Biuro Planowania Strategicznego, 10 VI sformował Korpus Ochrony Granic. Wobec kryzysu morińskiego wczesnym rankiem 9 VII podjął decyzję o mobilizacji armii; cofnięto wszystkie przepustki, zaś żołnierzom nakazano powrócić do koszar. W uznaniu zasług dnia 12 VII król wyniósł Brzezinę do rangi księcia siewierskiego. 19 IX miało miejsce kolejne przezbrojenie armii; 1 X hetman przekazał Twierdzę Gdańsk Marynarce Wojennej.
Nienaganna służba pozwoliła Winiarskiemu zbudować całkiem znaczny majątek, posiadał on na własność wieś Błędów w powiecie grójeckim, w niej stał jego dwór, folwark i młyn, hetman dysponował także stu sześćdziesięcioma pięcioma hektarami gruntów ornych oraz dwudziestoma i jednym hektarem lasów.
Książę hetman nie był jedynym posiadaczem ziemskim w Koronie - Piotr Poniatowski h. Araż trzymał w swym ręku Dębno, wraz z zamkiem, folwarkiem i browarem, Jeremi Wiśniowiecki h. Korybut mienił się panem na Jeżowie (dwór obronny, folwark), hrabia Percip Rambazi h. Łabędź dzierżył Rzemień (dwór obronny). Na Litwie posiadał Kościół Rotryjski (majątek Lachowicze; dwór, folwark, tartak i browar) oraz baron Krzysztof Sapieha h. Lis (Merecz; dwór z folwarkiem), Ukraina była domem dla Jeremiego Wiśniowieckiego (Mościska; dwór, folwark i cegielnia).
Za czasów Jana IV opowiedział się hetman po stronie reform. Wraz z stronnictwem konserwatywnym doprowadził do uchwalenia nowej Konstytucji podpisanej 10 XI 2009 r. Zmęczony ciągłym oporem militarystów Jan, już 20 XII podpisał akt abdykacji. Ustępujący król naznaczył swym następcą właśnie Winiarskiego. Po siedmiu dniach niepokojów Brzezina objął nareszcie tron, wstępując nań pod imieniem Adama I. Czasy jego rządów to przede wszystkim dalsze narastanie konfliktu między wrogimi stronnictwami. Militaryści tradycyjnie już na pierwszym miejscu widząc armię postulowali fabularne przeniesienie Królestwa wprost w wiek XXI, najgorliwszym rzecznikiem ów zmiany, jak również liderem całego ruchu szybko stał się uznany dyplomata Janusz Radziwiłł. Występującym w szranki z nim konserwatystom, zwolennikom realiów wieku XVII, przewodzili król senior August oraz hrabia Marcos apo Zepp.
Król Adam uczynił swoim faworytem Radziwiłła; choć nie podzielał jego idei, darował mu miejsce przy tronie i swą trwałą przyjaźń. Z nadania monarszego został Janusz namiestnikiem wielkoksiążęcym na Litwie, dalej szefem dyplomacji, niebawem otrzymał także urząd podkanclerzego - wraz z odpowiedzialnością za sprawy zagraniczne, oraz kanclerza wielkiego (wcześniejsi kanclerze to w kolejności: Percip Rembazi, Sebastian Bachmura, Adam Brzezina Winiarski i August Bierzyński de Medici - z zadaniem kierowania rządem i polityką wewnętrzną. Z rąk królewskich odebrał także buławę generała pułkownika. Ostatecznym aktem związania się obu polityków była adopcja Janusza do rodu Winiarskich dokonana notabene wcale niedługo po objęciu przez monarchę tronu. Radziwiłł, pomimo zawiązania węzła rodzinnego, zdecydował się pozostać przy swoim starym, okrytym niemałą sławą nazwisku.
Wewnętrzny konflikt narastał w tym czasie bez przerwy; nie mogąc doprowadzić skłóconej szlachty do zgody monarcha abdykował 20 III 2010 r. i wyjechał z kraju. Zmarł niebawem w maju tego samego roku, został pochowany w Archikatedrze Warszawskiej.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 25 lis 2022, 01:08


Portret Jerzego I


Jerzy I Wielki (Janusz Radziwiłł; Janusz Brzezina Winiarski; Janusz von Habsburg Lotharingen Radziwiłł) - Jego Królewski Majestat, z Bożej łaski i woli narodu król Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wielki książę litewski, książę ruski, pruski, inflancki, żmudzki, wołyński, podolski, mazowiecki, kijowski, podlaski, siewierski, smoleński i czernihowski (24 III 2010-9 VIII 2010 r.), arcyksiążę Austro-Węgier, kanclerz wielki i podkanclerzy koronny, szef dyplomacji, generał pułkownik, profesor prawa i historii, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Akademii Dyplomatycznej Organizacji Polskich Mikronacji, kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Zasługi dla Kraju, odznaczony medalem Bene Merentibus.
Przybrany syn Adama I, po śmierci ojca ponownie adoptowaby przez cesarza Austrii, króla Węgier Franciszka Józefa II; brat arcyksięcia Karola Gregora Richarda Habsburga Lotaryńskiego, stryj arcyksięcia Rudolfa Karola Franciszka von Habsburg-Lothringen; protoplasta rodu Habsburgów Lotaryńskich Radziwiłłów, ojciec arcyksięcia-kardynała Ferdynanda von Habsburg-Lothringen Radziwiłła, hetmana Iwona von Habsburg-Lothringen Radziwiłła oraz biskupa metropolity sarmackiego Piotra von Habsburg-Lothringen Radziwiłła; dziad arcyksięcia Michała von Habsburg-Lothringen Radziwiłła - króla Polski, wielkiego księcia Litwy Michała III.
Działalność swoją rozpoczynał jako Janusz Radziwiłł; pierwsze jej lata poświęcił starannemu kształceniu, na Uniwersytecie Jagiellońskim zdobył tytuły profesora prawa oraz historii, pełnił także funkcję rektora uczelni. Praca profesora szybko zdobyła uznanie Akademii Dyplomatycznej Organizacji Polskich Mikronacji, która przyjęła go w swoje szeregi. Za panowania Jana IV dał się poznać jako zagorzały zwolennik stronnictwa militarystów, nad którym szybko przejął kontrolę.
Rządy Adama I to okres zawrotnie szybkiej kariery Radziwiłła, zaprzyjaźniony z Januszem monarcha obdarzał go całym szeregiem zaszczytów, począwszy od funkcji szefa dyplomacji, poprzez urzędy podkanclerzego i kanclerza wielkiego, aż po szlify generała pułkownika (najwyższy w tym czasie stopień w armii Rzeczypospolitej). Monarcha podjął także decyzję o usynowieniu kanclerza; stąd czasem spotkać go można pod nazwiskiem Janusza Brzeziny Winiarskiego.
Adam I abdykował 20 III 2010 r.; przyszywany syn zastąpił go na tronie już w cztery dni później - młody monarcha przyjął wówczas imię Jerzego I. Jedną z pierwszych jego decyzji było powołanie nowego kanclerza - ideowego militarysty i technokraty diuka Iwo Gorewicza. Głównym zadaniem kanclerza szybko stała się modernizacja kraju, w tym budowa nowoczesnej infrastruktury i reorganizacja armii. W maju zmarł król-senior Adam Brzezina Winiarski - przybrany ojciec Jerzego; niedługo po jego zgonie król został jednak usynowiony ponownie, tym razem przez cesarza Austrii Franciszka Józefa II.
Kraj odchodził tymczasem coraz dalej od swych korzeni w stronę swoistej hybrydy sarmatyzmu z nowoczesnością, w której ten pierwszy wydawał się być już tylko swoistym kostiumem, pogłębiał się również konflikt między Jerzym a konserwatystami; jak pierwszego z Habsburgów-Radziwiłłów po latach opisywał August IV - był to "człowiek pyszny i górnolotnie myślącym o sobie", stary monarcha czuł się wręcz ignorowany przez Jerzego "wierzącego jedynie w swój umysł, doświadczenie i umiejętności, a gardzącego radami innych. Król nie był w ogóle skory do ugody i kompromisu politycznego". Szybko zaczęły w jego stronę padać zarzuty o próby sprawowania władzy absolutnej. Znamienne jest tu zdanie króla Skarlandu Karola I Catalana wygłoszone w wywiadzie z redaktorem naczelnym "Pro fide, lege et rege" zamieszczonego w już II numerze gazety z 23 VI: "Redaktorze, jak wcześniej zauważyłem w RON panuje absolutyzm. Mogę nawet przytoczyć cytat z wypowiedzi Arcybiskupa Ferdynanda, który określa ustrój RON : «W Rzeczypospolitej Obojga Narodów również panuje Monarchia Absolutna w bardzo dobrym stanie». A więc chyba nie mijam się z prawdą twierdząc, że absolutyzm istnieje w Rzeczpospolitej". Sam król nie miał sobie nic do zarzucenia, własnym zdaniem był wręcz "jednym z najlepszych lub najlepszym Polskim Monarchą".
Dnia 24 VI otwarto Litewską Szkołę Elementarną - trzecią obok Pruskiej i Ruskiej placówkę tego typu w kraju, na związanych z tym wydarzeniem uroczystościach stawił się wielki książę namiestnik Litwy hrabia Marcos de Zepp oraz jej pierwszy dyrektor pan Švitrigaila. Jeszcze tego samego dnia Jerzy powołał na urząd Mecenasa Wielkiego pana Kazimierza Hermana; Marszałkiem Wielkim uczynił hrabiego Piotra Branickiego. Decyzja ta, w żaden sposób nie konsultowana z kanclerzem, wielce go rozgniewała. Szalę goryczy przelała kłótnia z młodą mieszkanką - Zofią Ossolińską, która jak podawała ówczesna prasa wprost zmieszała dostojnika z błotem. W związku z powyższymi wydarzeniami już 25 VI kanclerz Gorewicz złożył na ręce królewskie dymisję. Kryzys okazał się jednak chwilowy, po długiej i rzeczowej rozmowie monarcha namówił diuka do wycofania swej rezygnacji już 26 VI.
Dwa dni później król senior August IV złożył w urzędzie kanclerskim wniosek o legalizację swojej nowej partii - Rojalistycznego Stronnictwa Konstytucyjnego, stronnictwo to w swym zamyśle miało skupiać w swych szeregach przede wszystkim inteligencję i stojących w opozycji do króla zwolenników wzmocnienia Rządu, kluczowym aspektem działania partii miało być stanie na straży, często naginanej ich zdaniem, Konstytucji. Koło wydarzenia tego nie sposób przejść obojętnie; dotąd na scenie politycznej Królestwa istniało zaledwie jedno legalnie zarejestrowane stronnictwo - Wieczni Patrioci Korony i Litwy. Ta skrajnie prawicowa organizacja skupiała przede wszystkim wojskowych, na których czele stał hrabia Piotr Branicki. W tym samym czasie swoje stronnictwo zarejestrować zapragnęła również córka Branickiego - wicehrabina Maria. Działaczka postulowała przede wszystkim decentralizację, zwiększenie uprawnień Sejmu oraz koncentrację na rozwoju prowincji, jej lewicowe w swym charakterze ugrupowanie znane było pod nazwą Socjaldemokracji Królestwa Korony i Litwy.


Dnia 12 VII uchwalono nową Konstytucję; dokument zmieniał dotychczasowy skład Sejmu, nadawał też większe uprawnienia Rządowi, wprowadzając tym samym pewne ograniczenia władzy królewskiej. Autorem tekstu był książę August Bierzyński Medyceusz. Z chwilą przyjęcia Konstytucji rozpisano także wybory na urząd Kanclerza i posłów. Nowy Sejm składać się miał z króla, trzech namiestników prowincji oraz dwóch obywateli. Wybory kanclerskie zostały chwilowo zawieszone z powodu niespodziewanego wyjazdu króla, sejmowe zaś już tego samego dnia rozpisał przewodniczący Rady Regencyjnej Iwo Gorewicz. Komisarzem wyborczym został August Bierzyński de Medici. Zgłaszanie kandydatur trwać miało od 12 do 14 VII, samo głosowanie zaplanowano na dni 15-17 VII. Prasa pokładała duże nadzieje w kandydatce Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy wicehrabinie Marii Branickiej, ostatecznie zwyciężył jednak bezpartyjny diuk Gorewicz, wyniki ogłoszono 27 VII. Kadencja nowego kanclerza trwać miała do 25 XI.
Za króla Jerzego Rzeczpospolita zyskała też swoją stronę; oddzielne portale uzyskały Wielkie Księstwo Litewskie, Księstwo Prus, Księstwo Kusi i Zamek Królewski. Ich projektantami byli Michał Awdaniec, Marcos de Zepp oraz August IV. Prowincje zyskały też swoje herby i flagi; Księstwo Rusi w tarczy czerwonej kładło postać archanioła Michała, dwa miecze dzierżącego, flagę jego stanowiły dwa płaty tkaniny, złoty i błękitny, wycięte w dwa zęby, po ich środku, lekko na lewo wysunięty, widniał czerwony krzyż grecki otoczony złotymi promieniami; całość obszyta złotymi frędzlami. Księstwo Prus w polu srebrnym nosiło tarczę czerwoną koronowaną, na piersi orła czarnego, złotem zbrojnego, w tarczy tej złota litera "S"; flagę jego stanowił płat srebrny na którym czarny orzeł uzbrojony złotem, na piersi jego złota litera "S", nad nią takaż korona.
30 VII rozporządzeniem kanclerskim powołano do życia Bibliotekę Powszechną i pierwsze w kraju Kino "Korona". Na jego otwarciu miały miejsce premiery produkcji: "Polanie", "Ruś" oraz "Grunwald 1410". W tym samym dniu Rzeczpospolita nawiązała także stosunki dyplomatyczne z Księstwem Sarmacji; rozmowy w tej sprawie prowadzili Minister Spraw Zagranicznych Sarmacji markiz von Lichtenstein i podkanclerzy wielki August Bierzyński de Medici.
2 VIII Rząd Królewski postanowił zorganizować Międzynarodowy Festiwal Filmowy "Złoty Orzeł" w Warszawie. Jego pomysłodawcą był diuk Gorewicz, który już na pierwszym posiedzeniu swego Rządu, zaproponował jego organizację, koncepcja kanclerza spotkała się z poparciem wszystkich ministrów. Mecenas wielka Siodonia Gorewicz otoczyła imprezę swym honorowym patronatem i powołała Komitet Organizacyjny w składzie: Iwo Gorewicz, August Bierzyński de Medici, arcyksiążę arcybiskup Ferdynand von Habsburg-Lothringen- Radziwiłł. Inicjatywę ogłoszono następnie w Organizacji Polskich Mikronacji, gdzie spotkała się z gorącym poparciem Sekretarza Generalnego, diuka Piotra Kościńskiego, który zdecydował się także objąć wydarzenie swoim patronatem. Diuk Kościński zaoferował też własną nagrodę - Honorowy Dyplom Sekretarza Generalnego OPM. Filmy zgłaszano w dwóch kategoriach "Historia, jako źródło naszej tradycji i kultury" oraz "Co to mikronacja i po co w niej być". Na czas zgłaszania filmów naznaczono dni od 16 do 22 VIII, ogłoszenie zwycięzcy zaplanowano zaś na 27 VIII.
Król zmarł 9 VIII o godzinie 20:21; tłumy żałobników zebrały się przed Zamkiem Królewskim. Monarcha pozostawił po sobie dwóch synów - pierworodnego arcyksięcia biskupa Piotra Habsburga-Lotaryńskiego Radziwiłła oraz młodszego arcyksięcia-kardynała Ferdynanda. Król senior August Medycejski, jaki też cała rzesza żałobników, przekonany był, że następcą Jerzego I zostanie Piotr metropolita, co mieszkańcy Warszawy już obwieszczali światu wykrzykując: "Le roi est mort, vive le roi! Vivat Rex Piotr Primus, rex Poloniae et Litvae!". Wtedy właśnie przed zebranymi stanął kanclerz Gorewicz - dzierżył on w rękach królewski testament (spisany już 16 VII!). Diuk rozprostował pergamin i tubalnym głosem odczytał:

My, Jego Królewska Mość Jerzy I, z Bożej łaski i woli Narodu Król Rzeczypospolitej Obojga Narodów i władca wszystkich jej ziem, będąc w pełni sprawnym na zdrowiu i umyśle, w wypadku mej śmierci postanawiam, co następuje:

Ustanawiamy z dniem dzisiejszym synem naszym Iwo Gorewicza czyniąc go najstarszym z braci i po śmierci naszej Królem Polski.
1. Koronę i władzę w Rzeczypospolitej przekazuję memu synowi Iwo Gorewiczowi.
2. Proszę majątek mój oddać synowi memu Piotrowi.
3. Po mszy pogrzebowej, które syn mój Piotr przewodniczył będzie, proszę o nobilitację dla:
1. Piotra Branickiego do stopnia Hrabiego.
2. Augusta Bierzyńskiego de Medici do stopnia wicekróla.
3. Wszystkich innych obywateli naszych do stopnia wyższego od tego, który posiadają.
4. Pieniądze moje z konta bankowego proszę równo podzielić między synami moimi: Iwo Gorewiczem i Piotrem Radziwiłłem.
Oznaką wstąpienia do Cesarskiego i Królewskiego Rodu von Habsburg-Lotharingen będzie zmiana nazwiska przez Iwo Gorewicza na Iwo von Habsburg-Lotharingen-Radziwiłł.

(-) Jego Królewska Mość Jerzy I,
z Bożej łaski i woli Narodu Król Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Wielka konsternacja zapanowała wśród żałobników, August IV próbował nawet ów testament obalić - bezskutecznie jednak. Nazajutrz z rana kanclerz wydał rozporządzenie o żałobie narodowej trwającej do 11 VIII. Tego właśnie dnia miał miejsce pogrzeb monarchy - zgodnie z wolą zmarłego odprawił go królewicz Piotr Radziwiłł. Koronacja Iwona Gorewicza, teraz już Habsburga Lotaryńskiego Radziwiłła, dopełniona została dnia 12 VIII, po uroczystościach, na znak protestu kraj opuścili król-senior August Medycejski oraz hrabia Marcos de Zepp.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 25 lis 2022, 18:02


Portret Piotra Radziwiłła


Piotr von Habsburg-Lothringen Radziwiłł - królewicz polski, arcyksiążę austro-węgierski, biskup metropolita i prymas Sarmacji, odznaczony medalem Bene Merentibus.
Pierworodny syn króla Jerzego I, przez wielu uważany za prawowitego następcę tronu, brat kardynała Ferdynanda von Habsburg-Lothringen Radziwiłła i króla Polski Jerzego II. Ojciec jego zmarł 9 VIII 2010 r., w spisanym jeszcze 16 VII testamencie przekazał mu wszystkie rodzinne majątki, pozbawił jednak korony. Dnia 11 VIII odprawił uroczystości pogrzebowe nad zmarłym Jerzym I, nazajutrz koronował następcę tronu, swego przybranego brata Iwona von Habsburg-Lothringen Radziwiłła, który po namaszczeniu świętymi olejami wstąpił na tron jako Jerzy II.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Re: Galeria Rzeczpospolitej

Postprzez Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat » 26 lis 2022, 18:16


Portret Jerzego II


Jerzy II (Iwo Gorewicz, Iwo von Habsburg-Lotharingen-Radziwiłł; Jerzy Iwo Radziwiłł) - z Bożej łaski i woli Narodu król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, kijowski, wołyński, podolski, podlaski, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski (12 VIII 2010-1 XII 2010 r.), arcyksiążę austro-węgierski, diuk, margrabia, kanclerz wielki, przewodniczący Rady Regencyjnej, magister prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego; kawaler Krzyża Komandorskiego ze Srebrną Gwiazdą Orderu Zasługi dla Kraju, czterokrotnie odznaczony medalem Bene Merentibus.
Przybrany syn Jerzego I, brat arcyksięcia-kardynała Ferdynanda von Habsburg-Lothringen Radziwiłła, mąż Mecenas Wielkiej Sidonii Gorewicz z Zamoyskich h. Jelita, ojciec arcyksięcia Michała von Habsburg-Lothringen Radziwiłła - późniejszego króla Michała III.
Działalność swoją zaczynał jako Iwo Gorewicz, z woli Jerzego I powołany na urząd Kanclerza Wielkiego. Dnia 17 V 2010 r. otrzymał tytuł magistra prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czerwcu monarcha, bez konsultacji ze swym Kanclerzem, powołał nowych członków Rządu - Mecenasa Wielkiego Kazimierza Hermana oraz Marszałka Wielkiego hrabiego Piotra Branickiego, na znak protestu już 25 VI Gorewicz złożył na jego ręce dymisję. Po długiej rozmowie kanclerz zgodził się pozostać na stanowisku. Podstawowym zadaniem Gorewicza była w tym czasie modernizacja armii, która wedle wizji Jerzego miała przejść z realiów sarmackich wprost w wiek XXI. Wraz z przyjęciem nowej konstytucji już 12 VII końca dobiegła kadencja dotychczasowego Rządu; kolejne wybory rozpisano na dni 15-17 VII. Gorewicz zgłosił swą kandydaturę, naprzeciw starego kanclerza stanęła reprezentantka lewicowej Socjaldemokracji Królestwa Polskiego wicehrabina Maria Branicka. 27 VII ogłoszono wyniki - urząd kanclerski pozostał w rękach bezpartyjnego Gorewicza. Ten już trzy dni później powołał do życia Biliotekę Powszechną oraz pierwsze w kraju kino "Korona".
9 VIII zmarł Jerzy I; w swym testamencie usynowił diuka Gorewicza, przekazał mu także koronę. Dokument ten, jak dotąd tajny, wywołał w kraju wielkie poruszenie; mieszczanie i szlachta spodziewali się przecież wstąpienia na tron królewskiego potomka, biskupa Piotra Radziwiłła. Nie obyło się bez protestów - król-senior August IV próbował nawet ów testament obalić. Królewicz Piotr pozostawał bierny - jak stwierdził "nie śpieszy mi się do władzy".
Występujący tego dnia pod imieniem Iwo von Habsburg-Lothringen-Radziwiłł kanclerz wstąpił na tron 12 VIII. Koronacja rozpoczęła się godzinie dwudziestej, dokonał jej królewicz, arcyksiążę-biskup Piotr von Habsburg-Lothringen Radziwiłł, asystował mu infułat August Bierzyński de Medci. Na uroczystość przybyli liczni goście, między innymi: cesarz Austrii, król Węgier Franciszek Józef II, król Skarlandu Karol I, prezydent Francji Ottovio Farnse, skrijat Mikrosławii Arthur von Schwarz, książę-kardynał Larenzo de Medici, notariusz rządowy Aleksander Daniłowicz oraz marszałek wielki Piotr Branicki.
Pierwszym dekretem nowego monarchy było nagrodzenie dobrze zasłużonych; tego dnia Augusta Bierzyńskiego de Medici obdarzono tytułem wicekróla, Piotr Branicki stał się hrabią, nobilitowano też Aleksandra Daniłowicza, król nadał jeszcze zmarłemu ojcu Order Orła Białego, hrabiego Marcosa de Zapp odznaczył Orderem Zasługi dla Kraju I klasy, Franciszkowi Józefowi II darował Orła Białego, zaś Karolowi I de Catalan Order Przyjaźni i Współpracy I klasy, II klasą Orderu Przyjaźni obdarowani zostali także Einer Bjorn Olafsen, Markus Vilander, Ottorio Ferensen oraz kardynał Lorenzo de Medici, ostatnim z tego dnia odznaczonych był hrabia Andre Sedici - dostojnik ten otrzymał Order Przyjaźni i Współpracy klasy III.
15 VIII rozpoczęła się nowa kampania wyborcza, tym razem o fotel kanclerski rywalizowali Piotr Branicki i Aleksander Daniłowicz; wyniki ogłoszono już trzy dni później - szefem Rządu został Aleksander. 18 VIII dokonały się też liczne zmiany na Uniwersytecie Jagiellońskim - nowym rektorem został August Bierzyński de Medici, który zaczął swą pracę od uporządkowania spraw uczelni. Zmiany nie ominęły grona pracowników naukowych: katedrę polonistyki objął profesor slawistyki August Medycejski, teologii chrześcijańskiej doktor Leonard von Habsburg-Lothringen Radziwiłł, prawa magister Aleksander Daniłowicz, historii magister Michał Awdaniec. Z uczelnią połączyła się także Akademia Rycerska, odtąd znana jako Wydział Wojskowości, jego wykładowcą został król-hetman Jerzy II. Nowy rektor powziął kroki w celu nawiązania współpracy z Uniwersytetem Zachodnim Mikrosławii, Uniwersytetem Wielkim Austro-Węgier, a także Uniwersytetem Rotryjskim. 17 VIII podpisano traktat uznaniowy Królestwem Ziem Białych (Королевство Белых Земель). Tekst umów uzgadniali król i hospodar Aleksiej I oraz książę August Medycejski.
Książę August niedługo później opuścił Rzeczpospolitą - był to znak protestu wobec polityki króla, Jerzy w swych rządach całkowicie porzucił już dawny klimat państwa, na dodatek - nadawszy samemu sobie tytuł hetmana wielkiego - praktycznie cały swój czas poświęcał armii. Do Augusta dołączyli Marcos de Zepp oraz książę Servalle, baron Alejandro de Catalán. Była to pierwsza w historii kraju polityczna emigracja.
Monarcha tymczasem pracował dalej nad swoją ukochaną armią - 6 XI podpisał Ustawę nr 7/2010 o Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej. Oprócz regulacji kwestii zwierzchnictwa oraz dokładnego określenie kompetencji hetmańskich, wprowadziła ona cały szereg zmian czysto technicznych. Siły Zbrojne podzielono na trzy główne typy - Wojska Lądowe, Królewską Marynarkę Wojenną oraz Wojska Lotnicze. Siły Lądowe miały od tego dnia składać się z piechoty (dywizje piechoty i pułki strzelców oraz grenadierów), kawalerii pancernej (dywizje kawalerii i pułki dragonów, huzarów oraz kawalerii pancernej), artylerii (dywizjonów lub baterii polowych) oraz służb (inżynieryjno-saperska, kwatermistrzowska, zaopatrzenia, łączności); Marynarka podzielona została na flotę morskiej (flotylle i dywizjony okrętów), piechotę morską (pułki i bataliony desantowe oraz ochrony wybrzeża), lotnictwo morskie (dywizjony lotnicze i służby techniczne) i służby (bataliony i kompanie inżynieryjno-saperskie, kwatermistrzowskie, zaopatrzenia, łączności); na Wojska Lotnicze składać się miały lotnictwo myśliwskie, bombowe, szturmowe, transportowe i służby (zaopatrzenia lotnisk, meteorologiczna oraz kwatermistrzowska). Określono nowe stopnie; szeregowy, kapral, sierżant (wachmistrz), podchorąży, chorąży, podporucznik, porucznik, kapitan (rotmistrz), major, podpułkownik, pułkownik, generał major, generał lejtnant, generał pułkownik. Oznaką władzy hetmana wielkiego stała się odtąd buława wielka i dwa wężyki na rękawach munduru, godności generałów i admirałów oznaczone miały być wężykiem na rękawach munduru i płaszcza.
Dnia 12 XI monarcha awansował Wilhelma Hohenzollerna do stopnia podporucznika; powierzył mu przy tym obowiązki dowódcy szwadronu w 7 pułku szwoleżerów. W listopadzie w skład Rządu Rzeczypospolitej wchodzili: Kanclerz i Podkanclerzy Wielki arcyksiążę Michał von Habsburg-Lothringen Radziwiłł (znany też jako Michał Awdaniec), Marszałek Wielki baron Otto Kent oraz Mecenas Wielki arcyksiążę Ferdynand Habsburg-Lothringen Radziwiłł.
1 XII Jerzy abdykował, cztery dni później na tronie zasiadł już jego przybrany syn Michał III. Król-senior, od tego czasu pod imieniem Jerzego Iwo Radziwiłła, sprawował dalej urząd hetmański. 7 XII wydał Rozporządzenie 45/2010 ws. Nominacji i Awansów. Na jego mocy do stopnia pułkownika dyplomowanego wyniesiony został dotychczasowy major Henryk Horoch, hetman powołał go także na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego, z dowództwem nad 15 Dywizją Pancerną. Tym samym rozporządzeniem Aleksander Branicki (wcześniejszy kanclerz Aleksander Daniłowicz) wyniesiony został do stopnia podpułkownika, z dowództwem nad Wojskami Lotniczymi; Wilhelm Hohenzollern otrzymał stopień majora dyplomowanego z dowództwem 7 Dywizji Piechoty Pruskiej. Były monarcha niebawem opuścił kraj.
Jakub Wereszczyński-Bagrat

książę Abachazji


Obrazek

Obrazek



Avatar użytkownika
Miecznik
Miecznik
 
Posty: 1804
Dołączył(a): 13 gru 2014, 19:55
Lokalizacja: Wereszczyn, Korona Królestwa Polskiego
Medale: 9
Order Virtuti Militari II (1) Order Zasługi RON VI (1) Krzyż Monarchii II (1)
Krzyż Zasługi dla Kultury II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1) Amarantowa Wstążka (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Godności Kancelaryjne: Podkanclerzy
Stopień: Rotmistrz
Wykształcenie: Szkoła Rycerska

Następna strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Muzeum Narodowe

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości