Kazania

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

4 mają

“Jam jest chleb życia”. Współczesna kultura skupia się na promowaniu życia: długiego, zdrowego, ekologicznego, wygodnego, i tym podobnego. Zapomina jednak na ogół o Tym, który jest początkiem i końcem wszelkiego życia i który nam zostawił swoje Ciało jako chleb życia. Dlatego, zostawmy kulturę i zapytajmy dzisiaj samych siebie: czy zabiegam o chleb życia? Czy za nim tęsknię? Czy po niego sięgam? Tak często zdarza nam się narzekać na zniechęcenie, wypalenie, brak chęci do życia, ale czym się karmię? Jaki jest mój pokarm? Czy jest to Eucharystia, czyli chleb dający życie, czy wata cukrowa banalnych seriali i brukowych pism? Niby jest tego dużo, ale tak naprawdę, gdy tę „watę” ścisnąć, jest tego niewiele i bardzo niezdrowe!
“Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął”. Są różne głody i pragnienia na świecie. Te fizyczne, materialne: napoju i pokarmu, i te duchowe: uczuć i miłości. Zdarza się, że ktoś myli te głody i te drugie, czyli duchowe, próbuje zaspokoić materialnie, tzn. próbuje nasycić głód serca ziemskim bogactwem. O, biedny! Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi nam wyraźnie: człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, nie nasyci nigdy to, co chwilowe i materialne. Człowieka, który wyszedł z ręki Boga, nasycić może tylko Bóg!
“Kto we Mnie wierzy, nie będzie pragnął”. Powiedzmy sobie szczerze: szukamy często szczęścia po omacku: to, co wydaje nam się szczęściem, najczęściej nas rozczarowuje, a to, co ma być dla nas szczęściem kiedyś, potem, w niebie, najczęściej nas nie przekonuje. W tym ciągłym zawieszeniu, zagubieniu, rozdarciu, uchwycić się Tego, który wszystko wie, i zaufać Mu do końca, już jest naszym szczęściem

Ks Arkadiusz Nocoń

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

5 maja

Taki jest pierwszy człowiek – ziemski – i tacy są wszyscy, którzy się z niego narodzili – ziemscy; ale taki jest Chrystus, nasz niebieski Mistrz, i tacy są wszyscy, którzy w Niego uwierzyli, narodzili się z nieba i zostali ochrzczeni w Duchu Świętym (por. 1 Kor 15,48; J 3,3; Dz 1,5). Taki jest Duch, który ich zrodził, prawdziwie Bóg, tacy są ci, którzy się z Niego narodzili, bogowie przez przybranie z Boga i wszyscy synowie Najwyższego, jak mówią usta Boże […]. Nie wahaj się dłużej: jeśli jesteś chrześcijaninem, jakim jest Chrystus niebieski, takim musisz być i ty; ale jeśli nie jesteś, to jak możesz być nazywany chrześcijaninem? Jeśli rzeczywiście, jak Mistrz jest niebiański, tak i ci, którzy w Niego uwierzyli, są niebiańscy, to wszyscy ci, którzy mają myśli tego świata, wszyscy ci, którzy żyją według ciała, nie należą do Boga-Słowa, który zstąpił z góry, lecz do tego, który został stworzony z ziemi, tak, do ziemskiego człowieka. Tak trzeba myśleć, tak trzeba sądzić, tak trzeba wierzyć i tak trzeba się starać, aby stać się takim – niebieskim – zgodnie ze słowem Tego, który przyszedł z nieba i dał życie światu (por. J 6,33): On też jest chlebem, który zstępuje z góry, aby ci, którzy go spożywają, nigdy już nie ujrzeli śmierci (por. (por. J 6,50nn), ponieważ będąc w niebie, na pewno będą na zawsze odarci ze zepsucia i przyobleczeni w niezniszczalność, wyzbyci ze śmierci i ściśle zjednoczeni z życiem, ponieważ staną się nieśmiertelni, niezniszczalni, i dlatego są nazywani niebiańskimi.

Symeon Nowy Teolog (ok. 949-1022)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

6 maja

Ja jestem drogą. Dlaczego? Ponieważ nikt nie idzie do Ojca, nie przechodząc przeze Mnie. Ja jestem prawdą. Jak to możliwe? Bo nikt nie zna Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie: Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić (Mt 11,27)… Ja jestem życiem, ponieważ nikt nie ma życia inaczej, jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. Jezus nam mówi: Czy chcecie przyjść do Ojca? Czy chcecie go poznać? Poznajcie najpierw Mnie, którego widzicie, a potem poznacie Tego, którego jeszcze nie widzicie. Już Go widzieliście, ale nie w Nim samym; widzieliście Go we Mnie. Widzieliście go, ale w duchu i przez wiarę. To On mówi we mnie, bo ja nie mówię sam od siebie. Gdy Mnie słyszycie, widzicie Go; ponieważ w rzeczywistości duchowej nie ma różnicy między widzeniem a słyszeniem: kto słyszy, widzi to, co słyszy. Widzicie więc Ojca, gdy słyszycie, jak mówi we mnie. A teraz znacie Go, bo mieszka w was i jest w was. Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Filip chciał zobaczyć Ojca nie tylko w duchu, oczyma wiary, ale także oczyma ciała. Również Mojżesz powiedział: Jeśli darzysz mnie życzliwością, pokaż mi swoje oblicze, abym Cię poznał. A Pan odpowiedział: Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu (Wj 33, 18-20). Tutaj Jezus mówi do Filipa: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Filip mówił o widzeniu zmysłowym; Chrystus wzywa go do widzenia wewnętrznego, zaprasza do uchwycenia oczami duszy. Od tak dawna jestem z wami, od tak dawna żyję z wami, objawiłem wam moją boskość i moc przez moje słowa, znaki i cuda, a wy Mnie nie znacie? Filipie, kto Mnie widzi nie oczyma ciała, jak ci się wydaje, lecz oczyma serca, jak ci mówię, ten widzi Ojca.

Św. Bruno z Segni (ok. 1045-1123)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

8 maja

Abel, pierwszy pasterz, uwielbiał Boga, który chętnie przyjmował jego ofiary i cenił bardziej darczyńcę niż dar (Rdz 4,4). Pismo pochwala też postawę Jakuba, pasącego stada należące do Labana, kiedy jako pasterz ponosi trudy dla swoich owiec: Bywało, że dniem trawił mnie upał, a nocą chłód spędzał mi sen z powiek (Rdz 31,40), a Bóg wynagradzał mu jego pracę. Jako pasterz Mojżesz czynił to samo w Madianie, ceniąc bardziej trudy znoszone wraz z ludem Bożym niż radości [w pałacu faraona]. Doceniając ten wybór, Bóg, niejako w nagrodę, pozwolił mu się zobaczyć (Wj 3,2). Po tym objawieniu Mojżesz nie porzucił roli pasterza, ale swoją laską rozkazywał żywiołom (Wj 14,16) i pasł lud Izraela. Dawid także stał się pasterzem, jednakże laskę pasterską zamienił na berło królewskie i koronę. Nie dziwcie się, że wszyscy dobrzy pasterze byli blisko Boga. Sam Pan nie wstydzi się być nazywanym pasterzem (Ps 23,8). Pan nie wstydzi się paść swojego ludu, tak jak nie wstydzi się, że stworzył tych ludzi. Jednak przyjrzyjmy się teraz naszemu Pasterzowi, Chrystusowi. Zobaczmy Jego miłość do ludzi i jego łagodność, kiedy prowadzi ich na pastwiska. Raduje się on z owiec, które są wokół Niego, ale też szuka tych, które zbłądziły. Ani góry, ani lasy nie są dla Niego przeszkodą. Przechodzi przez ciemne doliny (Ps 23,4), aby dojść tam, gdzie jest zagubiona owca… Widzimy Go w otchłani, skąd nakazuje wychodzić. Także w ten sposób szuka miłości swoich owiec. Ten, który miłuje Chrystusa, to ten, kto zna Jego głos.

Bazyli z Seleucji (? - ok. 468)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

9 maja

Trudno człowiekowi wczuć się w rolę owcy. Albo barana. Dlatego też słowa Jezusa, że życie oddaje za owce, mogą nie wybrzmieć w naszej duszy tak, jak powinny. Ale gdybyśmy sobie wyobrazili siebie w innych sytuacjach… Ot, jako turystów w górach, których nocą, we mgle i ulewie, oddany im przewodnik bezpiecznie sprowadza w doliny. Albo jako bezradnych cywilów, którzy pod opieką żołnierzy odprowadzani są z ognia walk w bezpieczne miejsce. Bóg gotów jest za nas oddać życie. Więcej, oddał je, gdy umarł na krzyżu. Bardzo Mu na nas zależy. Przejmuje się losem każdego. Nikogo z nas nie chce zgubić. Bo nie chce, byśmy zginęli na wieki… Takiego mamy Boga. W takim Bogu złożyliśmy nasze nadzieje.


komentarz: Andrzej Macura

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

10 mają

Jako że jest równy Ojcu, Syn Boży nie otrzymuje władzy sądzenia, ale posiada ją z Ojcem. Otrzymuje ją, aby dobrzy i źli widzieli Go, jak sądzi, ponieważ jest Synem człowieczym. Widok Syna człowieczego będzie dany złym, ale wizja Jego boskości będzie dana jedynie ludziom czystego serca, bo to oni ujrzą Boga (Mt 5,8). Czym jest życie wieczne, jeśli nie tym widokiem, którego nie dostąpią bezbożni? Aby znali Ciebie – mówi Pan – jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (Jn 17,3). Jak poznają samego Jezusa Chrystusa, jeśli nie jako prawdziwego, jedynego Boga, który sam się im ukaże? Ukaże się pełen dobroci w wizji, którą da odkryć ludziom czystego serca. Jak dobry jest Bóg dla prawych, dla tych, co są czystego serca (Ps 73,1). Tylko Bóg jest dobry. Oto dlaczego ten, kto nazwał Pana dobrym nauczycielem, prosząc Go o radę, by osiągnąć życie wieczne, otrzymał taką odpowiedź: Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg (Mk 10,17-18). Ale ten człowiek, który się Go pytał, nie podejrzewał nawet, do kogo się zwracał i brał Go za zwykłego syna ludzkiego… Ta postać, którą przybieram, jest postacią Syna Człowieczego, który wypełnił swoją rolę i objawi się w chwili sądu zarówno bezbożnym, jak i sprawiedliwym… Ale jest też widok mojej postaci boskiej: kiedy ją posiadałem, nie skorzystałem z tego, co mnie czyniło równym Bogu, ale uniżyłem samego siebie, by przyjąć inną postać (Flp 2,6-7). To zatem On, jedyny Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty, pojawi się jedynie dla niezniszczalnej radości sprawiedliwych.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

11 maja

Chrystus jest światłością świata (J 8,12) i oświeca Kościół swoim światłem. Jak księżyc odbija światło słoneczne, aby rozjaśnić noc, tak Kościół, otrzymując światło Chrystusa, oświeca tych wszystkich, którzy się znajdują w ciemności niewiedzy.… To właśnie Chrystus jest światłością prawdziwą, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (J, 1, 9), a Kościół, otrzymując Jego światło, staje się sam światłem świata, światłością dla tych, którzy są w ciemności (Rz 2, 19), według słów Chrystusa do swoich uczniów: Wy jesteście światłem świata (Mt, 5,14). Z tego wynika, że Chrystus jest światłem apostołów, a apostołowie z kolei światłem świata.

Orygenes (ok. 185-253)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

12 maja

A jak Chrystus dokonał dzieła odkupienia w ubóstwie i wśród prześladowań, tak i Kościół powołany jest do wejścia na tę samą drogę, aby udzielać ludziom owoców zbawienia. Jezus Chrystus, mając naturę Bożą, […] wyniszczył samego siebie, przyjąwszy postać sługi (Flp 2,6) i ze względu na nas stał się ubogim, bogatym będąc (2 Kor 8,9), tak samo i Kościół, choć dla pełnienia swego posłannictwa potrzebuje ludzkich zasobów, nie dla szukania ziemskiej chwały powstał, lecz dla szerzenia pokory i wyrzeczenia również swoim przykładem… Chrystus posłany został przez Ojca, aby głosić ewangelię ubogim… aby uzdrawiać skruszonych w sercu (Łk 4,18), aby szukać i zbawiać, co było zginęło (Łk 19,10), podobnie i Kościół darzy miłością wszystkich dotkniętych słabością ludzką, co więcej, w ubogich i cierpiących odnajduje wizerunek swego ubogiego i cierpiącego Zbawiciela, im stara się ulżyć w niedoli i w nich usiłuje służyć Chrystusowi… Kościół wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce (św. Augustyn), zwiastując krzyż i śmierć Pana, aż przybędzie (por. 1 Kor 11,26). Mocą zaś Pana zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni.

Sobór Watykański II

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

13 maja

Gdyby świat wiedział, jak kochać Boga choćby trochę, kochałby także swego bliźniego. Kiedy kocha się Jezusa, kiedy kocha się Chrystusa, kocha się niechybnie to, co On kocha. Czy nie umarł z miłości do ludzi? Ponieważ, przemieniając nasze serca w serce Chrystusa, odczuwamy i dostrzegamy efekty, a największym z nich jest miłość, miłość woli Ojca, miłość do świata, który cierpi, trudzi się, odległego brata, czy jest Anglikiem, czy Japończykiem, mnichem, miłość do Maryi. Wreszcie któż mógłby zrozumieć miłość Chrystusa? Nikt; ale niektórzy posiadają kilka małych iskierek, ukrytych, w ciszy, o których świat nie wie. Mój Jezu, jaki jesteś dobry! Wszystko robisz niezwykle dobrze. Pokazujesz mi drogę, pokazujesz mi cel. Drogą jest słodki krzyż, poświęcenie, zaparcie się siebie, czasami krwawa walka, która toczy się we łzach, na Kalwarii lub w ogrodzie Oliwnym. Drogą jest, Panie, bycie ostatnim, chorym, ubogim… Ale nieważne, wręcz przeciwnie! […] Te wyrzeczenia są miłe, kiedy wzbudzają w duszy miłość, wiarę i nadzieję; w taki sposób zamieniasz ciernie w róże. A cel? Celem jesteś Ty, nikt inny, niż Ty. Celem jest wieczne posiadanie Ciebie w niebie, z Maryją, ze wszystkimi aniołami i świętymi. Ale to będzie wysoko, w niebie. A żeby zachęcić wątłych, słabych, strachliwych jak ja, objawiasz się czasami w ich sercach i mówisz: Czego szukasz? Czego chcesz? Kogo wołasz? Popatrz, kim jestem. Jestem prawdą i życiem… Zatem, Panie, Ty napełniasz duszę Twoich sług niewyrażalnymi radościami, które rozważa się w ciszy, które człowiek zaledwie ośmiela się wyjaśnić. Mój Jezu, jakże Cię kocham, pomimo tego, jaki jestem. Im bardziej jestem biedny i nędzny, tym bardziej Cię kocham. Zawsze będę Cię kochał; zaczepię się o Ciebie i nie puszczę Cię: już nie wiem, jak się wyrazić.

Św. Rafał Arnáiz Barón (1911-1938)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

14 maja

Chrystus odszedł; apostołowie posiadali — to pewne — pokój i radość w obfitości, jeszcze bardziej, niż gdy Jezus był z nimi. Ale teraz to nie była radość jaką daje świat (J 14,27). To była Jego radość, zrodzona z cierpienia i zatroskania. To radość, którą otrzymał Maciej, kiedy został apostołem… Inni zostali wybrani, można by powiedzieć, w dzieciństwie: niewątpliwi dziedzice Królestwa, ale jeszcze podlegający opiekunom i rządcom (Ga 4,2). Apostołowie, którymi byli, nie rozumieli jeszcze swojego powołania; zachowywali w sobie myśli ambicji ludzkiej, pragnienia bogactw i akceptowano ich takimi prze pewien czas… Święty Maciej od razu wszedł do dziedzictwa. Od dnia wyboru przyjął na siebie moc apostolską i cenę, jaką trzeba było za to zapłacić. Żadne marzenie sukcesu ziemskiego nie mogło musnąć tego tronu, który wznosił się nad grobem upadłego ucznia, przesianego jak pszenica, w cieniu krzyża Tego, którego zdradził. Tak, święty Maciej może śmiało nam przytoczyć słowa naszego Pana Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie (Mt 11,29). Bo to jarzmo sam niósł od razu… Od swojej młodości apostolskiej nosił jarzmo Pana. Natychmiast wyruszył na swój Wielki Post… Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje (Mt 16,24). Przyjść do Chrystusa to iść za Nim; wziąć Jego krzyż to obarczyć się Jego jarzmem. Jeśli mówi nam, że Jego jarzmo jest lekkie, to oznacza, że to Jego własne jarzmo, to On je takim sprawia, nie czyniąc niczym innym niż znojnym jarzmem… Nie chcę przez to powiedzieć — daleko ta myśl ode mnie — że życiu z Chrystusem brakuje radości i pokoju. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie (Mt 11,30). To łaska takim go czyni, bo pozostaje surowe…: to krzyż.

Św. John Henry Newman (1801-1890)