Kazania

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

4 czerwca

Kościół zna dwa tryby życia, głoszone i rekomendowane przez Boga. Jeden jest w wierze, a drugi w postrzeganiu; jeden jest w pielgrzymce czasu, drugi trwa w wieczności, jeden jest w znoju, drugi w spoczynku, jeden jest na drodze, drugi w ojczyźnie, jeden w wysiłku działania, drugi w nagrodzie kontemplacji... Pierwszy jest reprezentowany przez Piotra, drugi – przez Jana. Pierwszy toczy się całkowicie na ziemi, aż do końca świata, i wtedy się zakończy. Drugi znajduje swoją pełnię po końcu świata – w świecie przyszłym nie będzie miał końca. To dlatego Jezus mówi do Piotra: Pójdź za Mną i o Janie: Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną […] Niech twoje działanie idzie za Mną, dokończone i wzorowane na przykładzie mojej Męki; niech rozpoczęta kontemplacja trwa do mojego przyjścia. Sprawię, że będzie doskonała, kiedy powrócę. Ponieważ idzie za Chrystusem ten wytrzymały zapał, który nie ustępuje aż do śmierci i trwa aż do przybycia Chrystusa to poznanie, które zostanie wtedy objawione w pełni. Tutaj, w krainie śmiertelników, trzeba znosić cierpienia doczesne, tam będziemy kontemplować dobra Pańskie w ziemi żyjących (Ps 27,13)… Niech nikt zatem nie rozdziela tych dwóch chwalebnych apostołów, ponieważ obaj byli w tym, co symbolizuje Piotr i obaj będą w tym, co przedstawia Jan.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

5 czerwca

Nie ma nic wspanialszego w Bogu niż Jego Duch Święty; jest On samą dobrocią Boga; jest Bogiem… Na początku było to konieczne, żeby niewidzialny Duch objawił swoje przyjście przez widzialne znaki. Ale dzisiaj, im bardziej duchowe są znaki, tym bardziej są one właściwe i tym bardziej godne Ducha Świętego. I tak to przyszedł na apostołów w postaci języków ognia, aby głosili wszystkim narodom słowa ognia i głosili językiem ognia prawo ognia. Nie żałujmy jednak, że Duch Święty nie objawia się nam w ten sam sposób. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra (1 Kor 12, 7). Tak więc – czyż trzeba to dodawać? – stało się to raczej dla nas niż dla kogokolwiek innego. To właśnie dla nas, bardziej niż dla apostołów, wydarzyła ta sytuacja. Jakiż bowiem pożytek przyniosłyby im języki obce, gdyby nie mieli nawracać ludu? Ale był też inny znak, który dotknął ich w bardziej intymny sposób, i tak właśnie Duch Święty objawia się w nas do dziś. Dla nich wszystkich było jasne, że zostali przyobleczeni w moc z wysoka (Łk 24, 49), gdy z lęku przeszli w pewność siebie. Już nie uciekają i nie chowają się ze strachu; teraz więcej sił wkładają w głoszenie Ewangelii niż kiedyś w uciekanie. Tę przemianę, która jest dziełem Najwyższego, widać wyraźnie na przykładzie Piotra, księcia apostołów; wczoraj przestraszony na głos służącej (Mt 26, 69), teraz jest niewzruszony groźbami arcykapłanów. Odchodzili sprzed Sanhedrynu – mówi Pismo – i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa] (Dz 5, 41). A przecież jeszcze niedawno, gdy przyprowadzono go przed Sanhedryn, uciekli i opuścili go. Któż mógłby wątpić w przyjście Ducha mocy, którego niewidzialna siła oświecała ich serca? Tak też to, czego Duch Święty w nas dokonuje, świadczy o Jego obecności w nas.

Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

6 czerwca

Błogosławiona zaś Dziewica z racji daru i roli boskiego macierzyństwa, dzięki czemu jednoczy się z synem Odkupicielem, i z racji swoich szczególnych łask i darów związana jest głęboko także z Kościołem: Boża Rodzicielka jest […] pierwowzorem Kościoła, w porządku mianowicie wiary, miłości i doskonałego zjednoczenia z Chrystusem. W tajemnicy bowiem Kościoła, który sam także słusznie nazywany jest matką i dziewicą, Błogosławiona Dziewica Maryja przodowała najdoskonalej i osobliwie, stając się wzorem dziewicy i zarazem matki. Wierząc bowiem i będąc posłuszną, zrodziła na ziemi samego Syna Boga Ojca, i to nie znając męża, Duchem Świętym zacieniona, niby nowa Ewa, która nie dawnemu wężowi, lecz wysłannikowi Boga dała wiarę nie skażoną żadnym wątpieniem. Zrodziła zaś Syna, którego Bóg ustanowił pierworodnym między wielu braćmi (Rz 8,29), to znaczy między wiernymi, w których zrodzeniu i wychowywaniu współdziała swą miłością macierzyńską […]. A podczas gdy Kościół w osobie Najświętszej Maryi Panny już osiąga doskonałość, dzięki której istnieje nieskalany i bez zmazy (por. Ef 5,27), chrześcijanie ciągle jeszcze starają się usilnie o to, aby przezwyciężając grzech wzrastać w świętości, dlatego wznoszą oczy ku Maryi, która świeci całej wspólnocie wybranych jako wzór cnót. Rozmyślając o Niej zbożnie i przypatrując się Jej w świetle Słowa, które stało się człowiekiem, Kościół ze czcią głębiej wnika w najwyższą tajemnicę Wcielenia i coraz bardziej upodabnia się do swego Oblubieńca. Albowiem Maryja, która wkroczywszy głęboko w dzieje zbawienia łączy w sobie w pewien sposób i odzwierciedla najważniejsze treści wiary, gdy jest sławiona i czczona, przywołuje wiernych do Syna swego i do Jego ofiary oraz do miłości Ojca. Kościół zaś, zabiegając o chwałę Chrystusa, staje się bardziej podobny do swego wzniosłego Pierwowzoru, postępując ustawicznie w wierze, nadziei i miłości oraz szukając we wszystkim woli Bożej.

Sobór Watykański II

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

7 czerwca

Chrystusowe dzieło odkupienia, mające zasadniczo na celu zbawienie ludzi, obejmuje również odnowę całego porządku doczesnego. Stąd posłannictwo Kościoła nie polega tylko na przekazywaniu ludziom ewangelicznego orędzia Chrystusa i Jego łaski, ale także na przepajaniu i doskonaleniu duchem ewangelicznym porządku spraw doczesnych. Świeccy zatem wypełniając to posłannictwo Kościoła, prowadzą działalność apostolską zarówno w Kościele, jak i w świecie, tak w porządku duchowym, jak i doczesnym; chociaż się te porządki różnią, to jednak w jedynym planie Bożym są zespolone, że sam Bóg pragnie cały świat przekształcić w Chrystusie w nowe stworzenie (2 Kor 5,17), zaczątkowo już tu na ziemi, a w pełni w dniu ostatecznym. Człowiek świecki będąc jednocześnie wyznawcą wiary i obywatelem tego świata, winien się zawsze kierować w obydwu porządkach jednym sumieniem chrześcijańskim. Posłannictwo Kościoła zmierza do zbawienia ludzi, które się ma osiągnąć przez wiarę w Chrystusa i Jego łaskę. Apostolstwo więc Kościoła i wszystkich jego członków zmierza przede wszystkim do ukazania światu słowem i czynem ewangelicznego orędzia Chrystusa i do udzielenia mu Jego łaski. Dokonuje się to głównie przez posługę słowa i sakramentów powierzoną specjalnie duchownym, w której i świeccy mają ważną rolę do spełnienia, aby byli współuczestnikami w pracy dla prawdy (3 J 8). I w tej przede wszystkim dziedzinie uzupełniają się wzajemnie: apostolstwo świeckich i posługiwanie duszpasterskie. Niezliczone okazje nadarzają się świeckim do uprawiania apostolstwa w zakresie szerzenia Ewangelii i uświęcania. Sam przykład chrześcijańskiego życia i dobre uczynki spełniane w duchu nadprzyrodzonym mają już siłę pociągania ludzi do wiary i do Boga; Pan bowiem mówi: Tak niech świeci światłość wasza przed ludźmi, aby widzieli dobre wasze uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5,16).

Sobór Watykański II

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

8 czerwca

Bracia, Śpiewajcie pieśń nową Panu (Ps 149,1). Staremu człowiekowi stara pieśń; nowemu człowiekowi nowa pieśń. Stare przymierze – stara pieśń; nowe przymierze – nowa pieśń. Obietnice starego przymierza dotyczą porządku czasowego i ziemskiego. Ci, którzy są przywiązani do rzeczy ziemskich, śpiewają starą pieśń. Aby śpiewać pieśń nową, trzeba kochać dobra wieczne. Ta miłość jest jednocześnie nowa i wieczna; zawsze nowa, ponieważ nigdy się nie starzeje. Ale jak się zastanowić, ta miłość jest dawna; jakże zatem mogłaby być nowa? Bracia, czy życie wieczne zrodziło się wczoraj? Życie wieczne, to Chrystus, a jako Bóg, nie urodził się wczoraj. Ponieważ Na początku było Słowo... i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało (J 1,1nn). Skoro czynił rzeczy dawne, to kim jest, jeśli nie wiecznym, współwiecznym z Ojcem? To my, przez grzech, wpadliśmy w starzenie się… Człowiek starzeje się w następstwie grzechu; a odnawia się dzięki łasce Bożej. Ci wszyscy, którzy są w taki sposób odnowieni w Chrystusie, śpiewają nową pieśń, ponieważ zaczynają umacniać się w życiu wiecznym.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

12 czerwca

Zajaśniałeś, objawiłeś się jako światłość chwały światło niedostępne z Twojej natury, Panie, i rozświetliłeś duszę zanurzoną w ciemnościach… Oświeceni światłem Ducha ludzie mogą oglądać Syna, widzą Ojca i uwielbiają Trójcę Świętą, Jedynego Boga… Gdyż Chrystus Pan jest Duchem (2 Kor 3, 17), Duch jest Bogiem, Ojcem Chrystusa, a jest to ten sam Duch. Ten, kto ma Ducha, posiada prawdziwie wszystkich troje, każdego w swojej odrębnej istocie… Skoro istnieje Ojciec, jak jest z Synem? Tym, który został zrodzony a nie stworzony. Jeśli jest Syn, skąd pochodzi Duch? Duch jest Duchem – a jak pojawia się Ojciec? Ojciec jest Ojcem, gdyż nieustannie stwarza… Syn jest Synem, gdyż jest nieustannie rodzony i został zrodzony, zanim powstał świat. Zstępuje, a jednak nie odcina się od swoich korzeni. Jest jednocześnie osobno, lecz nie odłącza się i cały jest z Ojcem Żyjącym, sam jest Życiem i daje wszystkim życie (J 14, 6 ; 10, 28). Wszystko co należy do Ojca, należy też do Syna. Podobnie, wszystko co jest Syna, należy też do Ojca. Jeśli widzę Syna, widzę też Ojca. Ojciec podobny jest do Syna, z wyjątkiem tego, że jeden stwarza, a drugi jest nieustannie rodzony… W jaki sposób Syn wychodzi od Ojca ? Podobnie jak słowo wychodzi z duszy. Czym się odróżnia? Jak głos różni się od słowa. Jak przyjmuje ciało? Niczym słowo, które jest napisane… Jak nazwać Stwórcę wszystkiego? Nazwy, czyny, wyrażenia, wszystko to jest na świecie z rozkazu Boga, gdyż nadał on imiona swoim dziełom i każda rzeczywistość ma swoją nazwę… Jednak Jego imienia nigdy nie poznaliśmy poza określeniem "Bóg niewyrażalny", jak głosi Pismo Święte (por. Rdz 32, 30). Więc jest On niewyrażalny, nie ma imienia, jest niewidzialny i tajemniczy, niedostępny, ponad jakimkolwiek słowem, ponad myślą nie tylko ludzką, ale też ponad rozumieniem aniołów, przywdział mrok niby zasłonę wokół siebie (Ps 17, 12). Reszta pozostaje w cieniu, ale On sam, jako światło, jest ponad ciemnością.

Symeon Nowy Teolog (ok. 949-1022)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

13 czerwca

Znosząc siebie nawzajem w miłości, usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój (Ef 4,2). Nie można utrzymać jedności ani pokoju, jeśli bracia nie wspierają się wzajemnie, zachowując więzy porozumienia dzięki cierpliwości… Przebaczyć twojemu bratu, który zawinił względem ciebie, nie tylko siedemdziesiąt razy po siedem, ale absolutnie wszystkie jego winy, kochać nieprzyjaciół, modlić się za przeciwników i prześladowców (Mt 5,39.44; 18,22) – jak tego dokonać, jeśli nie jest się niezłomnym w cierpliwości i życzliwości? Widzimy to u Szczepana...: daleki od zemsty, prosi o przebaczenie dla swoich katów, mówiąc: Panie, nie poczytaj im tego grzechu (Dz 7,60). Oto co uczynił pierwszy męczennik Chrystusa…, który nie tylko stał się głosicielem Męki Pańskiej, ale i naśladowcą Jego cierpliwej łagodności. Co powiedzieć o gniewie, niezgodzie i rywalizacji? Nie ma na to miejsca u chrześcijanina. Cierpliwość powinna zamieszkiwać w jego sercu; wtedy nie znajdzie się w nim żadnego z tych grzechów. Apostoł Paweł nas ostrzega: Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego… Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie (Ef 4,30-31). Jeśli chrześcijanin ujdzie tym błędom i atakom naszej upadłej natury, jakby rozszalałemu morzu, jeśli zamieszka w porcie Chrystusa, w pokoju i ciszy, nie powinien dopuszczać do swojego serca ani gniewu, ani niezgody. Nie wolno mu odpłacać złem za zło (Rz 12,17) ani odczuwać nienawiści.

Św. Cyprian (ok. 200-258)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

14 czerwca

Liczne są moje długi, przekraczają wszelką liczbę, jednakże nie są tak zadziwiające, jak Twoje miłosierdzie. Różnorakie są moje grzechy, ale są zawsze mniejsze, w porównaniu z Twoim miłosierdziem… Któż mógłby zrobić nieco ciemności Twojemu boskiemu światłu? Jak tak mały cień może rywalizować z Twoimi promieniami, Ty, który jesteś wielki! Jakże pożądliwość mojego kruchego ciała mogłaby równoważyć Mękę Twojego krzyża? Jak się jawią w oczach Twojej dobroci, o Wszechmogący, grzechy całego wszechświata? Oto są jak... kropla wody, która spada w Twego obfitego deszczu i wkrótce znika… To dajesz słońce złym i dobrym, Spuszczasz deszcz na obu, bez różnicy. Dla jednych pokój jest wielki, ze względu na oczekiwaną nagrodę… Ale tym, którzy wolą ziemię przebaczasz miłosiernie: dajesz im także lekarstwo życia z pierwszymi: zawsze oczekujesz ich powrotu do Ciebie.

Św. Grzegorz z Nareku (ok. 944 - ok.1010)

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

15 czerwca

Jest w nas naturalna potrzeba bycia zauważonym i docenianym przez innych. Czy to w szkole, w pracy, pośród przyjaciół, czy w domowym zaciszu. Chcemy, aby ludzie myśleli o nas dobrze, a nie źle. W ślad za tym pragnieniem idzie pokusa, aby udawać przed ludźmi kogoś lepszego niż się jest w rzeczywistości. To obłuda, przed którą ostrzega nas Jezus. Jak ją pokonać? Trzeba uczyć się dystansu do siebie samego. Nie muszę być wcale najlepszy we wszystkim, nie muszę podobać się innym. Ważne, abym podobał się Bogu, a on ma upodobanie w ludziach o czystych sercach, ludziach prostych, uczciwych i nieobłudnych. Porzućmy czym prędzej chęć ludzkiego poklasku. Wyzwólmy się z tego narkotyku, którym jest tylko ludzkie uznanie i szacunek. Moja i Twoja godność nie zależy od tego, co w życiu osiągnęliśmy, ale wyłącznie od tego z czyjego rodu pochodzimy. Jesteśmy dziećmi Bożymi, stworzonymi na Jego obraz i podobieństwo – to jest źródło naszej godności. Pochwały i uznanie innych niczego nam nie przydadzą, jedynie mogą nas ogołocić z nagrody, jaka czeka na nas w niebie. Bądźmy wolni od ludzkich opinii i osądów. Żyjmy własnym życie, a nie udawajmy życia podyktowanego aplauzem innych ludzi. Żyjmy dla siebie i dla Boga, tak pięknie jak On tego pragnie. We wszystkim szukajmy wyłącznie Jego najświętszej woli. To jest źródło szczęścia bez końca

[Aleksander Trzaska-Chojnacki]

16 czerwca

To, co widzicie na ołtarzu Bożym… to chleb i kielich: o tym informują was wasze oczy. Ale wiara poucza was, że ten chleb to Ciało Chrystusa, a ten kielich to Krew Chrystusa. Tych kilka słów wystarczy może waszej wierze, ale wiara pragnie się kształcić… Jak ten chleb jest Jego ciałem, a ten kielich, lub raczej jego zawartość, może być Jego krwią? Bracia, to właśnie nazywa się sakramentami: wyrażają one coś innego, niż to, co jawi nam się przed oczami. To, co widzimy, to postać materialna, podczas gdy to, co pojmujemy, jest owocem duchowym. Jeśli pragniecie zrozumieć, czym jest ciało Chrystusa, posłuchajcie apostoła Pawła, który mówi do wiernych: Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami (1Kor 12,27). Jeśli zatem wy jesteście ciałem Chrystusa i jego członkami, to to, co znajduje się na ołtarzu Pańskim, jest symbolem tego, czym jesteście. Oto tajemnica, którą otrzymujecie. Odpowiadacie Amen temu, czym jesteście i tą odpowiedzią podpisujecie się pod tym. Mówi się wam: Ciało Chrystusa, a wy odpowiadacie: Amen, Bądźcie zatem członkami ciała Chrystusowego, aby to Amen odpowiadało prawdzie. Dlaczego zatem ciało jest w chlebie? Także tutaj nie mówmy niczego od nas, słuchajmy znowu apostoła który, wspominając o sakramencie, mówi nam: Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało (1Kor 10,17). Zrozumcie to i trwajcie w radości: jedności, prawdzie, pobożności,miłości! Jeden jest chleb: kto jest tym jedynym chlebem? My, liczni, tworzymy jedno Ciało. Pamiętajcie, że chleba nie robi się z jednego ziarna. ale z wielu… Bądźcie zatem tym, co widzicie, i otrzymujcie to, czym jesteście.

Św. Augustyn (354 - 430)