Herby rodów szlacheckich Rzeczypospolitej w herbarz ujęte.
Aksak herbu Trójstrzał
W polu zielonym korona złota dwiema strzałami przeszyta.
Bachmura herbu Krupka
W polu czerwonym dwie lilie srebrne w pas.
Bierzyński de Medici herbu Ślepowron Odmienny
Tarcza dwudzielna w pion, prawe pole niebiskie, na nim srebrna podkowa, a nad nią wrona, w dziobie trzymająca pierścień. Na lewym, złotym , polu sześć kul ułożonych w pion po dwie. Boczne blisko siebie, w kolorze czerwonym. Środkowe dalej od siebie, dolna czerwona, w górnej na niebieskim polu trzy złote lilie, dwie w pas i jedna pod nimi.
Branicki herbu Gryf
W polu czerwonym gryf srebrny, wspięty z orężem złotym.
Brochwicz herbu Brochwicz II
W polu srebrnym jeleń czerwony biegnący.
Bronicki herbu Wąż
W polu czerwonym wąż zielony w koronie złotej, trzymający w pysku jabłko złote z takimż listkiem.
Chojnacki herbu Trzaska
W polu błękitnym księżyc złoty między dwoma ułamanymi mieczami na opak w słup.
Czartoryski herbu Pogoń
W polu czerwonym rycerz na koniu wspiętym z mieczem w prawej ręce, a w lewej ręce tarcza niebieska ze złotym krzyżem litewskim. Tarcza, uprząż, siodło w kolorze niebieskim. Pasy koloru złotego.
de Catalan herbu własnego
W polu niebiskim cztery złote lilie ułożone w rąb. Bordiura koloru czerwonego
de Medici herbu własnego
Na polu złotym sześć kul ułożonych w pion po dwie. Boczne blisko siebie, w kolorze czerwonym. Środkowe dalej od siebie, dolna czerwona, w górnej na niebieskim polu trzy złote lilie, dwie w pas i jedna pod nimi.
de Zepp herbu własnego
W polu niebieskim część czerwonej kuli, na niej biały krzyż grecki. Dookoła bordiura koloru złotego.
Denhoff herbu Dzik
W srebrnym polu czarny łeb dzika zwrócony w prawo.
Dunikowski herbu Abdank
W czerwonym polu łękawica srebrna.
Famme herbu własnego
Tarcza koloru srebrnego.
Fratrem herbu Karęga
Prawe górne pole srebrne, Lewe górne koloru popiołu. Prawe Dolne tegoż koloru, a Lewe Dolne pole srebrne.
Horoch herbu Trąby
W polu srebrnym trzy trąby czarne o okuciach złotych, połączone ustnikami.
Hrychowicz herbu Godziemba
W polu czerwonym sosna barwy naturalnej, o trzech konarach i pięciu korzeniach.
Kent herbu Bożezdarz
W polu błękitnym krzyż srebrny, na skraju ramion po jednej lilii czarnej.
Krasiński herbu Ślepowron
W polu błękitnym tarczy, kruk z pierścieniem złotym w dziobie, stojący na złotym kawalerskim krzyżu, wspartym na barku srebrnej podkowy.
Lubomirski herbu Tępa Podkowa
W polu niebieskim podkowa barkiem do góry postawiona. W środku podkowy złoty krzyż.
Ogończyk herbu Ogończyk
W polu czerwonym pół toczenicy srebrnej, na której zaćwieczona takaż rogacina.
Poniatowski herbu Ciołek
W polu srebrnym ciołek stojący czerwony.
Radziwiłł herbu Trąby
W polu złotym orzeł czarny w koronie, w środku tarcza koloru niebieskiego, na niej trzy trąby czarne o okuciach złotych, połączone ustnikami.
Rębajło herbu Półkozic
W polu czerwonym głowa ośla wprost, srebrna.
Sabatowski herbu Dołęga
W polu błękitnem krzyż kawalerski złoty na barku srebrnej podkowy. Ze środka podkowy wychodzi strzała srebrna żeleźcem na dół.
Sapieha herbu Kościesza
W polu czerwonym rogacina rozdarta, przekrzyżowana, srebrna.
Sapieha herbu Lis
W polu czerwonym rogacina dwa razy przekrzyżowana, srebrna.
Sieniawski herbu Grzymała
W polu złotym mur barwy czerwonej o trzech basztach, w bramie rycerz srebrny z mieczem w prawej i tarczą w lewej ręce.
Skalski herbu Rogala
W słup, w polu czerwonym róg turzy srebrny, w polu srebrnym róg jeleni czerwony.
Tol herbu Przyjaciel
W polu błękitnym, serce czerwone, przebite strzałą srebrną grotem w prawo, wewnątrz misy złotej.
von Habsburg-Lothringen herbu własnego
Tarcza trójdzielna w słup. Prawe pole złote, na nim czerwony koronowany lewz niebieskim orężem. Środkowe pole, trójdielne w pas, górne i dolne pole czerwone, środkowe srebrne. Prawa tarca koloru żółtego, na niej czerwony skos, w nim trzy orły srebrne.
von Tauer herbu własnego
Tarcza czwórdzielna w krzyż. Prawe górne pole niebieskie, Na nim po prawej ręka srebrna zbrojna w kord takowegoż koloru. Po prawej stronie takaż sama figura. W klinie na opak skróconym pióro strusie, niebieskie. Na nim trzy pióra zielone. Lewe górne pole czerwone, na nim pas srebrny. Nad nim dwa półksiężyce srebrne. Pod nim jeden srebrny półksiężyc. Prawe dolne pole takoweż. Lewe dolne pole Takież samo jak Prawe pole górne.
von Vincis - Kazakov herbu Jastrzębiec
W polu błękitnym podkowa na opak, złota, z takimż krzyżem kawalerskim w środku.
Waleński herbu Przyjaciel II
W polu błękitnym strzała srebrna, złotym grotem w górę, między dwoma sercami czerwonymi.
Wereszczyński herbu Korczak
W polu czerwonym, trzy wręby srebrne w słup, zwężające się w dół.
Wiechoczek herbu Łuk
W polu czerwonym łuk napięty srebrny, z takąż strzałą.
Winiarski herbu Trąby
W polu srebrnym trzy trąby czarne o okuciach złotych, połączone ustnikami.
Wiśniowiecki herbu Korybut
W polu czerwonym księżyc na opak, złoty, z krzyżem zdwojonym zaćwieczonym na barku takimż i z gwiazdą w środku złotą.
Zamoyski herbu Jelita
W polu czerwonym dwie kopie w krzyż skośny, złote, na nich takaż trzecia na opak w słup.
Zawilichowski herbu Wczele
Tarczę stanowi szachownica złoto-srebrna.
Żółkiewski herbu Lubicz
W polu błękitnym podkowa srebrna z krzyżem kawalerskim złotym zaćwieczonym na barku i takimż samym krzyżem w środku.
Familia Medici
herbu własnego
Na tarczy barwy złotej, sześć kul ułożonych w pion po dwie. Boczne blisko siebie, w kolorze czerwonym. Środkowe dalej od siebie, dolna czerwona, w górnej na niebieskim polu trzy złote lilie, dwie w pas i jedna nad nimi.
Opowieść o herbie tym w Rzeczypospolitej obca jest, a autor znalazł jeno notę krótką na temat ten w starym herbarzu, znalezionym w bibliotece jednego z klasztorów krakowskich. Podobnież familia Medycejska z Rotrii u zarania dziejów swych medycyną się trudniła, a kule czerwone w herbie mają pigułkami być. Później bankierstwem trudnili się i nawet sami Patriarchowie z ich usług korzystali. Takoż za służbę Stolicy Apostolskiej Lorenzo de Medici księstwo oraz purpurowe galero w nagrodę otrzymał. Kardynał szlachectwem nadanym przez Jego Majestat Karola Józefa I dnia 28 sierpnia AD 2013 aż do śmierci swojej posługiwał się. Dziedzice Eminencji dzierżą skarlandzki tron królewski, ale i w Rzeczypospolitej majątki swe posiadają oraz przynależnością do stanu szlacheckiego pieczętować się mogą. Obecnie z dynastią Zepów są złączeni przez mariaż, a także wspólnych potomków.
Opowieść o herbie tym w Rzeczypospolitej obca jest, a autor znalazł jeno notę krótką na temat ten w starym herbarzu, znalezionym w bibliotece jednego z klasztorów krakowskich. Podobnież familia Medycejska z Rotrii u zarania dziejów swych medycyną się trudniła, a kule czerwone w herbie mają pigułkami być. Później bankierstwem trudnili się i nawet sami Patriarchowie z ich usług korzystali. Takoż za służbę Stolicy Apostolskiej Lorenzo de Medici księstwo oraz purpurowe galero w nagrodę otrzymał. Kardynał szlachectwem nadanym przez Jego Majestat Karola Józefa I dnia 28 sierpnia AD 2013 aż do śmierci swojej posługiwał się. Dziedzice Eminencji dzierżą skarlandzki tron królewski, ale i w Rzeczypospolitej majątki swe posiadają oraz przynależnością do stanu szlacheckiego pieczętować się mogą. Obecnie z dynastią Zepów są złączeni przez mariaż, a także wspólnych potomków.
Familia Zamoyski
herbu Jelita
W polu czerwonym dwie kopie w krzyż skośny, złote, na nich takaż trzecia na opak w słup.
Legenda o powstaniu herbu tego wiążę się z bitwą pod Płowcami, kiedy to Władysław Łokietek czterdzieści tysięcy zbił zakonnych rycerzy. Gdy król nazajutrz pobojowisko oglądał, między trupami polskimi natrafił na jednego swego rycerza, Floriana Szarego, który mężnie w tej batalii walczył. Ten jelita swe ręką w wnętrzności tłoczył. Monarcha zauważył mękę oraz poświęcenie bitnego męża, a tym samym herb mu nadał z trzech kopii składający się, odzwierciedlający odwagę rycerza. Jedyną spadkobierczynią familii pozostawała Aleksandra Dorota Zamoyska, która księżną kurlandzką przez czas pewien była. Szlachectwo jej poświadczył Najjaśniejszy Pan Karol Józef I dnia 28 sierpnia AD 2013 roku, a ostatecznie odebrane jej ono zostało 18 stycznia AD 2016 przez Majestat Sebastiana Januarego I na skutek długiej nieobecności.
Legenda o powstaniu herbu tego wiążę się z bitwą pod Płowcami, kiedy to Władysław Łokietek czterdzieści tysięcy zbił zakonnych rycerzy. Gdy król nazajutrz pobojowisko oglądał, między trupami polskimi natrafił na jednego swego rycerza, Floriana Szarego, który mężnie w tej batalii walczył. Ten jelita swe ręką w wnętrzności tłoczył. Monarcha zauważył mękę oraz poświęcenie bitnego męża, a tym samym herb mu nadał z trzech kopii składający się, odzwierciedlający odwagę rycerza. Jedyną spadkobierczynią familii pozostawała Aleksandra Dorota Zamoyska, która księżną kurlandzką przez czas pewien była. Szlachectwo jej poświadczył Najjaśniejszy Pan Karol Józef I dnia 28 sierpnia AD 2013 roku, a ostatecznie odebrane jej ono zostało 18 stycznia AD 2016 przez Majestat Sebastiana Januarego I na skutek długiej nieobecności.
Familia von Salza
herbu Karęga
Tarcza na cztery podzielona. Pole pierwsze i naprzeciwległe do niego srebrne. Drugie oraz leżące po stronie przeciwnej barwy czarnej.
Znawcy rodów starych powiadają, iż herb Karęga został nadany niemieckiemu mieszczaninowi, imieniem Gotfryd, który do Rzeczypospolitej grę zwaną szachy sprowadził. Podobno, kiedy na dworze Władysława Łokietka przebywał to królowi zabawę pokazał, a jemu tak do gustu przypadła, że mieszczaninowi herb przydzielił do planszy szachowej nawiązujący i wzorem, i kolorem. Obecnie z rodziny tej pochodzi były Wielki Mistrz Zakonu Rycerskiego Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, a obecnie zwierzchnik Zakonu Kawalerów Mieczowych w Inflantach - Andream von Salza. Szlachectwo rycerza tego potwierdził Jego Królewska Mość Karol Józef I 28 sierpnia AD 2013.
Znawcy rodów starych powiadają, iż herb Karęga został nadany niemieckiemu mieszczaninowi, imieniem Gotfryd, który do Rzeczypospolitej grę zwaną szachy sprowadził. Podobno, kiedy na dworze Władysława Łokietka przebywał to królowi zabawę pokazał, a jemu tak do gustu przypadła, że mieszczaninowi herb przydzielił do planszy szachowej nawiązujący i wzorem, i kolorem. Obecnie z rodziny tej pochodzi były Wielki Mistrz Zakonu Rycerskiego Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, a obecnie zwierzchnik Zakonu Kawalerów Mieczowych w Inflantach - Andream von Salza. Szlachectwo rycerza tego potwierdził Jego Królewska Mość Karol Józef I 28 sierpnia AD 2013.
Familia Waleński
herbu Przyjaciel II
W polu błękitnym strzała srebrna, złotym grotem w górę, między dwoma sercami czerwonymi.
Legenda herbowa opisuje, że herb w 1164 herb przez Bolesława Kędzierzawego nadany został Mirosławowi, który po śmierci Henryka Sandomierskiego w bitwie z Prusami przedostał się na wroga pozycje, aby ciało poległego księcia odzyskać. Rycerz zmarł z odniesionych w tym starciu ran. Serca, więc do dwóch cnót męża tego nawiązują - odwagi oraz bezinteresowności, a strzała pamiątką jego śmierci w chwale pozostaje. Jedynym rodu spadkobiercą jest Eryk Waleński, którego szlachectwo potwierdzone zostało przez Jego Majestat Augusta Ludwika II dnia 22 listopada AD 2013.
Legenda herbowa opisuje, że herb w 1164 herb przez Bolesława Kędzierzawego nadany został Mirosławowi, który po śmierci Henryka Sandomierskiego w bitwie z Prusami przedostał się na wroga pozycje, aby ciało poległego księcia odzyskać. Rycerz zmarł z odniesionych w tym starciu ran. Serca, więc do dwóch cnót męża tego nawiązują - odwagi oraz bezinteresowności, a strzała pamiątką jego śmierci w chwale pozostaje. Jedynym rodu spadkobiercą jest Eryk Waleński, którego szlachectwo potwierdzone zostało przez Jego Majestat Augusta Ludwika II dnia 22 listopada AD 2013.
Familia Wiśniowieckich
herbu Korybut
W polu czerwonym księżyc na opak, złoty, z krzyżem zdwojonym zaćwieczonym na barku takimż i z gwiazdą w środku złotą.
Herb ten pochodzi od Korybuta, który w swej osobie łączył krew rodu Giedymina i Rurykowiczów. Na znak tak zacnego pochodzenia herb inny w swym kształcie od wszystkich powstał, tylko Wiśniowieckim przynależny. Familia jednego członka posiadała, Emila Wiśniowieckiego, któremu Najjaśniejszy Pan August Ludwik II 23 listopada AD 2013 potwierdzenie nobilitacji wydał. Przez tegoż króla pozbawiony został szlachectwa został dnia 21 czerwca AD 2014 przez nieaktywność długotrwałą.
Herb ten pochodzi od Korybuta, który w swej osobie łączył krew rodu Giedymina i Rurykowiczów. Na znak tak zacnego pochodzenia herb inny w swym kształcie od wszystkich powstał, tylko Wiśniowieckim przynależny. Familia jednego członka posiadała, Emila Wiśniowieckiego, któremu Najjaśniejszy Pan August Ludwik II 23 listopada AD 2013 potwierdzenie nobilitacji wydał. Przez tegoż króla pozbawiony został szlachectwa został dnia 21 czerwca AD 2014 przez nieaktywność długotrwałą.
Familia von Haller
herbu Wczele
Tarczę stanowi szachownica złoto-srebrna.
Legenda herbu tego niezwykle barwną jest. Otóż protoplasta rodu, Holub, podczas swoich podróży po świecie trafił na dwór murzyńskiego króla. Wówczas córka monarchy wyzwała go na pojedynek, jeno zastrzegła, że zwycięzca prawo posiada, by przeciwnika planszą szachową w czele, co znaczy w czoło, zdzielić. Holub grzmotnął ją w głowę tak mocno, że połamał szachownicę, za co od ojca królewny otrzymał herb. Reprezentantem familii od Huluba się wywodzącym Adam von Haller pozostaje, a nobilitacją obdarzony został przez Jego Królewską Mość Augusta Ludwika II dnia 5 grudnia AD 2013. Takoż on szlachectwa się zrzekł, co prawnie usankcjonował Majestat Sebastian January I 14 maja AD 2016 roku w swym dekrecie.
Legenda herbu tego niezwykle barwną jest. Otóż protoplasta rodu, Holub, podczas swoich podróży po świecie trafił na dwór murzyńskiego króla. Wówczas córka monarchy wyzwała go na pojedynek, jeno zastrzegła, że zwycięzca prawo posiada, by przeciwnika planszą szachową w czele, co znaczy w czoło, zdzielić. Holub grzmotnął ją w głowę tak mocno, że połamał szachownicę, za co od ojca królewny otrzymał herb. Reprezentantem familii od Huluba się wywodzącym Adam von Haller pozostaje, a nobilitacją obdarzony został przez Jego Królewską Mość Augusta Ludwika II dnia 5 grudnia AD 2013. Takoż on szlachectwa się zrzekł, co prawnie usankcjonował Majestat Sebastian January I 14 maja AD 2016 roku w swym dekrecie.
Familia Krasiński
herbu Ślepowron
W polu błękitnym tarczy, kruk z pierścieniem złotym w dziobie, stojący na złotym kawalerskim krzyżu, wspartym na barku srebrnej podkowy.
Opowieść mówi, iż kruk czarny w herbie widoczny przyjęty został przez węgierski ród Korwinów. Jeden z członków familii poślubił kiedyś możną pannę z rodu Pobogów. Aby zadośćuczynić aspiracjom żony, połączył on znaki obydwu rodzin, dając początek herbowi Ślepowron. Obecnie potomkiem Korwinów oraz Pobogów jest Wincenty Krasiński, który po raz pierwszy szlachectwo z rąk Jego Majestatu Augusta Ludwika II otrzymał 11 stycznia AD 2014. Podobnież z woli tego króla utracił patent 21 czerwca AD 2014 z winy długiej nieobecności w Rzeczypospolitej. Dyplomem nobilitacyjnym Najjaśniejszego Pana Sebastiana Januarego I z dnia 16 stycznia AD 2016 został przywrócony na łono stanu nobilów.
Opowieść mówi, iż kruk czarny w herbie widoczny przyjęty został przez węgierski ród Korwinów. Jeden z członków familii poślubił kiedyś możną pannę z rodu Pobogów. Aby zadośćuczynić aspiracjom żony, połączył on znaki obydwu rodzin, dając początek herbowi Ślepowron. Obecnie potomkiem Korwinów oraz Pobogów jest Wincenty Krasiński, który po raz pierwszy szlachectwo z rąk Jego Majestatu Augusta Ludwika II otrzymał 11 stycznia AD 2014. Podobnież z woli tego króla utracił patent 21 czerwca AD 2014 z winy długiej nieobecności w Rzeczypospolitej. Dyplomem nobilitacyjnym Najjaśniejszego Pana Sebastiana Januarego I z dnia 16 stycznia AD 2016 został przywrócony na łono stanu nobilów.
Familia Sabatowski
herbu Dołęga
W polu błękitnym krzyż kawalerski złoty na barku srebrnej podkowy. Ze środka podkowy wychodzi strzała srebrna żeleźcem na dół.
Herb ten się w Polsce urodził, bo gdy Bolesław Krzywousty z Prusakami wojował, rycerz Dołęga nazwany, herbu Pobóg, z boku z zasadzki, wodza pruskiego wojska, tak dobrze z kuszy ugodził, że go z konia zwalił i życia pozbwaił. Za tę przysługę od władcy do ojczystego herbu swego, wziął strzałę, a herb od imienia jego nazwany został. Jedynym członkiem rodziny od Dołęgi się wywodzącym pozostawał Kazimierz Sabatowski, któremu Najjaśniejszy Pan August Ludwik II nobilitację wydał dnia 26 lutego AD 2014. Szlachectwa pozbawił go Jego Miłość Sebastian January I 18 stycznia AD 2016.
Herb ten się w Polsce urodził, bo gdy Bolesław Krzywousty z Prusakami wojował, rycerz Dołęga nazwany, herbu Pobóg, z boku z zasadzki, wodza pruskiego wojska, tak dobrze z kuszy ugodził, że go z konia zwalił i życia pozbwaił. Za tę przysługę od władcy do ojczystego herbu swego, wziął strzałę, a herb od imienia jego nazwany został. Jedynym członkiem rodziny od Dołęgi się wywodzącym pozostawał Kazimierz Sabatowski, któremu Najjaśniejszy Pan August Ludwik II nobilitację wydał dnia 26 lutego AD 2014. Szlachectwa pozbawił go Jego Miłość Sebastian January I 18 stycznia AD 2016.
Familia Habsburg-Lotaryński
herbu własnego
Tarcza trójdzielna w słup. Prawe pole złote, na nim czerwony koronowany lew z niebieskim orężem. Środkowe pole, trójdzielne w pas, górne i dolne pole czerwone, środkowe srebrne. Prawa tarcza koloru żółtego, na niej czerwony skos, w nim trzy orły srebrne.
Dynastia to potężna, która by chwały sobie przymnożyć złączyła domy dwa - Habsburgów i książąt Lotaryngii. Takoż się z rzeczonego przysposobienia herb narodził, łączący znaki obu familii. Reprezentantem rodu tego, z Monarchii Naddunajskiej pochodzącego, był Franciszek Ferdynand Habsburg, który szlachectwo od Ludwika Augusta II otrzymał dnia 7 czerwca AD 2014 i do swej śmierci się nim pieczętował. Swego czasu, nawet godność królewską w Rzeczypospolitej sprawował, ale jeszcze było to przed Złotej Wolności wprowadzeniem oraz szlachty rządami. A potomkami jego byli książę Karol Radziwiłł, który habsburskiego pochodzenia się wyrzekł, a także Emilia Zep, zmarła żona Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa.
Dynastia to potężna, która by chwały sobie przymnożyć złączyła domy dwa - Habsburgów i książąt Lotaryngii. Takoż się z rzeczonego przysposobienia herb narodził, łączący znaki obu familii. Reprezentantem rodu tego, z Monarchii Naddunajskiej pochodzącego, był Franciszek Ferdynand Habsburg, który szlachectwo od Ludwika Augusta II otrzymał dnia 7 czerwca AD 2014 i do swej śmierci się nim pieczętował. Swego czasu, nawet godność królewską w Rzeczypospolitej sprawował, ale jeszcze było to przed Złotej Wolności wprowadzeniem oraz szlachty rządami. A potomkami jego byli książę Karol Radziwiłł, który habsburskiego pochodzenia się wyrzekł, a także Emilia Zep, zmarła żona Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa.
Familia Brochwicz
herbu Brochwicz II
W polu srebrnym jeleń czerwony biegnący.
Legenda mówi, iż w czasie polowania z udziałem Kazimierza Odnowiciela doszło do incydentu groźnego. Monarcha, kiedy jelenia spostrzegł zapuścił się w pogoń za zwierzyną, bo takiej okazji zaprzepaścić nie mógł. Zły omen chciał, że zwierz do swego stada dotarł, a władca osaczony został i krzyczeć co sił począł. W okolicy tej przebywał chłop, Brochwicz, który wołanie usłyszał, a gdy rogacze spostrzegł, ryknął przeraźliwie, a te rozpierzchły się. Książę na pamiątkę wydarzenia tego nadał wybawicielowi herb jelenia biegnącego przedstawiający. Potomkiem jedynym familii pozostawał Piotr Brochwicz, który szlachectwo otrzymał od Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa, regencję sprawującego w imieniu Jego Majestatu Karola II dnia 26 października AD 2014. Jego Królewska Mość Sebastian January I wykluczył Piotra Brochwicza spośród szlachty z powodu długiej nieobecności 18 stycznia AD 2016.
Legenda mówi, iż w czasie polowania z udziałem Kazimierza Odnowiciela doszło do incydentu groźnego. Monarcha, kiedy jelenia spostrzegł zapuścił się w pogoń za zwierzyną, bo takiej okazji zaprzepaścić nie mógł. Zły omen chciał, że zwierz do swego stada dotarł, a władca osaczony został i krzyczeć co sił począł. W okolicy tej przebywał chłop, Brochwicz, który wołanie usłyszał, a gdy rogacze spostrzegł, ryknął przeraźliwie, a te rozpierzchły się. Książę na pamiątkę wydarzenia tego nadał wybawicielowi herb jelenia biegnącego przedstawiający. Potomkiem jedynym familii pozostawał Piotr Brochwicz, który szlachectwo otrzymał od Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa, regencję sprawującego w imieniu Jego Majestatu Karola II dnia 26 października AD 2014. Jego Królewska Mość Sebastian January I wykluczył Piotra Brochwicza spośród szlachty z powodu długiej nieobecności 18 stycznia AD 2016.
Familia Wereszczyński
herbu Korczak
W polu czerwonym, trzy wręby srebrne w słup, zwężające się w dół.
Legenda mówi, że Węgrzy po śmierci Attyli nie mogli nowego władcy wybrać. Postanowiono zatem zgodnie, że królem obiorą tego, kto pierwszy wejdzie do izby, gdzie możni obradowali. Zrządzeniem losu pierwszą żywą istotą był pies to i jego obwołano monarchą. Podczas uczty wyprawionej z okazji intronizacji krajczy podawał czworonogowi mięso oddzielone od kości, a kości zaś wrzucał do osobnego naczynia. Władca, który z chwilą wyboru nie pozbył się przecież swej zwierzęcej natury, skoczył do napełnionej kośćmi misy. Wówczas krajczy ściął mu łeb. Choć można przypuszczać, że wielu Węgrów było z takiego obrotu sprawy zadowolonych, to jednak kuchta musiał ratować się pospieszną ucieczką przez trzy rzeki - Dunaj, Sawę i Cisę. Krajczy w Polsce osiedlił się, a potomkowie jego opowieścią tą czarują swych kompanów od pokoleń wielu. Obecnie herbem Korczak pieczętuje się Jakob Wereszczyński-Bagrat, który otrzymał od Majestatu Marka Pawła I szlachectwo dnia 6 stycznia AD 2015. Drugi człon nazwiska jego mówi o arystokratycznym pochodzenia z kraju Abachazja znanego.
Legenda mówi, że Węgrzy po śmierci Attyli nie mogli nowego władcy wybrać. Postanowiono zatem zgodnie, że królem obiorą tego, kto pierwszy wejdzie do izby, gdzie możni obradowali. Zrządzeniem losu pierwszą żywą istotą był pies to i jego obwołano monarchą. Podczas uczty wyprawionej z okazji intronizacji krajczy podawał czworonogowi mięso oddzielone od kości, a kości zaś wrzucał do osobnego naczynia. Władca, który z chwilą wyboru nie pozbył się przecież swej zwierzęcej natury, skoczył do napełnionej kośćmi misy. Wówczas krajczy ściął mu łeb. Choć można przypuszczać, że wielu Węgrów było z takiego obrotu sprawy zadowolonych, to jednak kuchta musiał ratować się pospieszną ucieczką przez trzy rzeki - Dunaj, Sawę i Cisę. Krajczy w Polsce osiedlił się, a potomkowie jego opowieścią tą czarują swych kompanów od pokoleń wielu. Obecnie herbem Korczak pieczętuje się Jakob Wereszczyński-Bagrat, który otrzymał od Majestatu Marka Pawła I szlachectwo dnia 6 stycznia AD 2015. Drugi człon nazwiska jego mówi o arystokratycznym pochodzenia z kraju Abachazja znanego.
Familia Sieniawski
herbu Grzymała
W polu złotym mur barwy czerwonej o trzech basztach, w bramie rycerz srebrny z mieczem w prawej i tarczą w lewej ręce.
Legenda przekazuje, iż herb swe początki ma podczas ataku mongolskiego na Sandomierz. Rycerz, Grzymał, chcąc gród od nawały tatarskiej zachować na obrady rady się przedostał i swe plany obrony władzom przedstawił. Radcy woja na dowódcę wyznaczyli, ten skrupulatnie lud sandomierski zorganizował oraz drużynę przygotował, a kiedy najazd miał miejsce to zbrojnych samodzielnie poprowadził. Dzięki pomysłowości oraz męstwu Grzymały miasto atak odparło. Wówczas książę Bolesław zwany Wstydliwym, w podzięce herb mu nadał na pamiątkę wydarzenia tego, gdzie na tarczy protoplasta rodowy w bramie miejskiej stoi, do boju gotów. Potomkiem dzielnego rycerza jest Hieronim Sieniawski, którego szlachectwo Majestat Sebastian January I dnia 8 stycznia AD 2016 potwierdził. Chcąc Panu Bogu służyć duchownym został, a obecnie na stolicy św. Stanisława zasiada jako biskup krakowski.
Legenda przekazuje, iż herb swe początki ma podczas ataku mongolskiego na Sandomierz. Rycerz, Grzymał, chcąc gród od nawały tatarskiej zachować na obrady rady się przedostał i swe plany obrony władzom przedstawił. Radcy woja na dowódcę wyznaczyli, ten skrupulatnie lud sandomierski zorganizował oraz drużynę przygotował, a kiedy najazd miał miejsce to zbrojnych samodzielnie poprowadził. Dzięki pomysłowości oraz męstwu Grzymały miasto atak odparło. Wówczas książę Bolesław zwany Wstydliwym, w podzięce herb mu nadał na pamiątkę wydarzenia tego, gdzie na tarczy protoplasta rodowy w bramie miejskiej stoi, do boju gotów. Potomkiem dzielnego rycerza jest Hieronim Sieniawski, którego szlachectwo Majestat Sebastian January I dnia 8 stycznia AD 2016 potwierdził. Chcąc Panu Bogu służyć duchownym został, a obecnie na stolicy św. Stanisława zasiada jako biskup krakowski.
Familia Sapieha
herbu Kościesza
W polu czerwonym rogacina rozdarta, przekrzyżowana, srebrna.
Powiadają, iż herb ten ustanowiony został przez Bolesława Śmiałego w roku 1072, gdy bowiem pod Snowskiem w czasie trwania żwawej bitwy, rycerz Kościesza mężnie i długo się z nieprzyjacielem potykał, a wiele też ran otrzymał. Król zauważył osobliwą strzałę w ciele jego utkwioną oraz miecz w ręku i na pamiątkę bohaterstwa herb dla owego woja z takimż wizerunkiem przeznaczył. Spadkobiercą rodowym jest Jan Sapieha, któren nobilitację dnia 6 września AD 2016 od Jego Miłości Sebastiana Januarego I dostał.
Powiadają, iż herb ten ustanowiony został przez Bolesława Śmiałego w roku 1072, gdy bowiem pod Snowskiem w czasie trwania żwawej bitwy, rycerz Kościesza mężnie i długo się z nieprzyjacielem potykał, a wiele też ran otrzymał. Król zauważył osobliwą strzałę w ciele jego utkwioną oraz miecz w ręku i na pamiątkę bohaterstwa herb dla owego woja z takimż wizerunkiem przeznaczył. Spadkobiercą rodowym jest Jan Sapieha, któren nobilitację dnia 6 września AD 2016 od Jego Miłości Sebastiana Januarego I dostał.
Familia von Hesling-Tagersford
herbu Strzała VII[/center]
W polu czerwonym słup srebrny
Herb pochodzi od zawołania strzała, legendy mówią, iż został on pierwszy raz nadany przez Władysława Jagiełłę na polach Grunwaldu, gdzie stoczona została bitwa między Zakonem, a Koroną Polską. Rycerzowi został ów herb nadany za odbicie z rąk wrogów sztandaru Królestwa Korony Polskiej. Później powstało kilka różnych wersji tegoż herbu, różniących się położeniem barw. IV memenis Febuarius, Anno Domini MMXVII herb strzała z rąk Jego Miłości Mikołaja I otrzymał go Borys von Hesling-Tagersford
Herb pochodzi od zawołania strzała, legendy mówią, iż został on pierwszy raz nadany przez Władysława Jagiełłę na polach Grunwaldu, gdzie stoczona została bitwa między Zakonem, a Koroną Polską. Rycerzowi został ów herb nadany za odbicie z rąk wrogów sztandaru Królestwa Korony Polskiej. Później powstało kilka różnych wersji tegoż herbu, różniących się położeniem barw. IV memenis Febuarius, Anno Domini MMXVII herb strzała z rąk Jego Miłości Mikołaja I otrzymał go Borys von Hesling-Tagersford
[center]Familia von Lichtenstein
herb własny
Duża tarcza na cztery pola podzielona. W pierwszym polu srebrny orzeł w lewo zwrócony na czarnym polu.W drugim i trzecim polu zielony wąż zjadający człowieka na czerwonym polu. W czwartym polu czarny orzeł w lewo zwrócony na białym polu. Mała tarcza stojący złoty lew w lewo zwrócony na błękitnym polu.
Herb pochodzi od herbu ojca Ivana von Lichtensteina, z którego zostały zaczerpnięte orły, jedne w kolorze białym na czarnym polu i drugi w barwach odwrotnych znajdujący się na czwartym polu. Pełnił On wysokie stanowiska w zamorskim Królestwie Baridasu. Pola drugie i trzecie pochodzą od herbu pradziada Ivana von Lichtensteina, który był pierwszym Księciem Sarmacji. Zaś na małej tarczy mamy powtórzenie klejnotu, którym jest stojący złoty lew w lewo zwrócony. Jest używany przez Ivana von Lichtensteina od grudnia 2016 roku i zastąpił dotychczasowego Jastrzębca.
Herb pochodzi od herbu ojca Ivana von Lichtensteina, z którego zostały zaczerpnięte orły, jedne w kolorze białym na czarnym polu i drugi w barwach odwrotnych znajdujący się na czwartym polu. Pełnił On wysokie stanowiska w zamorskim Królestwie Baridasu. Pola drugie i trzecie pochodzą od herbu pradziada Ivana von Lichtensteina, który był pierwszym Księciem Sarmacji. Zaś na małej tarczy mamy powtórzenie klejnotu, którym jest stojący złoty lew w lewo zwrócony. Jest używany przez Ivana von Lichtensteina od grudnia 2016 roku i zastąpił dotychczasowego Jastrzębca.
Jan Lubomirski
herbu Wąż
herbu Wąż
W polu czerwonym wąż zielony w koronie złotej, trzymający w pysku jabłko złote z takimż listkiem.
Mówią ludzie, że rycerzowi Wąż nazwanemu za przemyślną jakąś sztukę, którą nieprzyjaciela na ojczyznę zasadzonego albo odwrócił, albo złamał impet, a ten herb został mu nadany. Nic więcej na temat stwora w klejnocie widocznego nie wiadomo. Możliwym jest, iż do opowieści o kuszeniu się odnosi z Pisma Świętego, wszak na herb wąż widnieje oraz jabłko, któremu Ewa uległa. Wąż do Jana Lubomirskiego przynależy, który mimo przysposobienia przez Krzysztofa Lubomirskiego zachował herb ten, z czasów kiedy nazwisko Bronicki nosił.
Mówią ludzie, że rycerzowi Wąż nazwanemu za przemyślną jakąś sztukę, którą nieprzyjaciela na ojczyznę zasadzonego albo odwrócił, albo złamał impet, a ten herb został mu nadany. Nic więcej na temat stwora w klejnocie widocznego nie wiadomo. Możliwym jest, iż do opowieści o kuszeniu się odnosi z Pisma Świętego, wszak na herb wąż widnieje oraz jabłko, któremu Ewa uległa. Wąż do Jana Lubomirskiego przynależy, który mimo przysposobienia przez Krzysztofa Lubomirskiego zachował herb ten, z czasów kiedy nazwisko Bronicki nosił.
Samuel Dunikowski
herbu Abdank
herbu Abdank
W czerwonym polu łękawica srebrna.
Legenda przekazuje, że niemiecki władca podczas spotkania z Skarbimirem pełniącym urząd skarbnika Bolesława Krzywoustego chciał zaimponować Polakowi bogactwem i pokazał mu wielkie skrzynie pełne złota. Skarbek wówczas wskazał na cztery oparte o siebie tarcze, po czym odrzekł cesarzowi, iż Polacy bardziej się w żelazie kochają oraz żelazem bronić się będą i tenże właśnie obraz w herbie Abdank się znalazł. Herb używany niegdyś był przez Samuela Radziwiłła do nazwiska Dunikowski przynależał, kiedy imć ten je nosił. Po przysposobieniu go przez księcia Karola Radziwiłła, szlachcic zarzucił używanie herbu.
Legenda przekazuje, że niemiecki władca podczas spotkania z Skarbimirem pełniącym urząd skarbnika Bolesława Krzywoustego chciał zaimponować Polakowi bogactwem i pokazał mu wielkie skrzynie pełne złota. Skarbek wówczas wskazał na cztery oparte o siebie tarcze, po czym odrzekł cesarzowi, iż Polacy bardziej się w żelazie kochają oraz żelazem bronić się będą i tenże właśnie obraz w herbie Abdank się znalazł. Herb używany niegdyś był przez Samuela Radziwiłła do nazwiska Dunikowski przynależał, kiedy imć ten je nosił. Po przysposobieniu go przez księcia Karola Radziwiłła, szlachcic zarzucił używanie herbu.
Maksymilian Branicki
herbu Gryf
herbu Gryf
W polu czerwonym gryf srebrny, wspięty z orężem złotym.
Herb swe pochodzenie wiążę z prześwietną familią Gryfitów, która niepodzielnie na Pomorzu panowała w czasach zamierzchłych. Podobnież protoplasta rodowy, Szczecin, mitycznego gryfa pokonał, który nękał ludy nadmorskie, ryb żądając. Kiedy mąż ów wyzwolił chłopów uciśnionych to oni z wdzięczności mianowali rycerza swym panem. Obecnie jest to herb prywatny Maksymiliana Branickiego-Lubomirskiego do nazwiska Branicki przypisany, które przed adopcją przez Krzysztofa Lubomirskiego nosił imć Maksymilian Branicki-Lubomirski, ale pomimo przysposobienia przy swym herbie dawnym pozostał.
Herb swe pochodzenie wiążę z prześwietną familią Gryfitów, która niepodzielnie na Pomorzu panowała w czasach zamierzchłych. Podobnież protoplasta rodowy, Szczecin, mitycznego gryfa pokonał, który nękał ludy nadmorskie, ryb żądając. Kiedy mąż ów wyzwolił chłopów uciśnionych to oni z wdzięczności mianowali rycerza swym panem. Obecnie jest to herb prywatny Maksymiliana Branickiego-Lubomirskiego do nazwiska Branicki przypisany, które przed adopcją przez Krzysztofa Lubomirskiego nosił imć Maksymilian Branicki-Lubomirski, ale pomimo przysposobienia przy swym herbie dawnym pozostał.
Stanisław Aksak
herbu Trójstrzał II
herbu Trójstrzał II
W polu zielonym korona złota dwiema strzałami przeszyta.
Herb ten początek swój ma za czasów Bolesława Krzywoustego, kiedy rycerz pewien, imieniem Jerzy, uratował regalia książce. Razu pewnego mąż ów mężczyznę zauważył postawnego, który uchodził, dzierżąc w ręku zdobioną koronę. Zaraz sam władca przybiegł z ogromnym krzykiem, że obrabowano go. Słysząc lament pana swego bez namysłu Jerzy pochwycił łuk i dwa strzały oddał do kradzieja, raniąc go śmiertelnie. Po zdarzeniu tym sam Bolesław dziękował wybawicielowi, a tego wydarzenia widoczną pamiątką herb jest. Obecnie do Stanisława Aksaka on przynależy. Jeno przed adopcją, dokonaną przez Jego Królewską Mość Sebastiana Januarego I, jako klejnotu główny go używał, a po niej jako serce w herbie Tauerów mu służy.
Herb ten początek swój ma za czasów Bolesława Krzywoustego, kiedy rycerz pewien, imieniem Jerzy, uratował regalia książce. Razu pewnego mąż ów mężczyznę zauważył postawnego, który uchodził, dzierżąc w ręku zdobioną koronę. Zaraz sam władca przybiegł z ogromnym krzykiem, że obrabowano go. Słysząc lament pana swego bez namysłu Jerzy pochwycił łuk i dwa strzały oddał do kradzieja, raniąc go śmiertelnie. Po zdarzeniu tym sam Bolesław dziękował wybawicielowi, a tego wydarzenia widoczną pamiątką herb jest. Obecnie do Stanisława Aksaka on przynależy. Jeno przed adopcją, dokonaną przez Jego Królewską Mość Sebastiana Januarego I, jako klejnotu główny go używał, a po niej jako serce w herbie Tauerów mu służy.
Familia von Lichtenstein
herbu Jastrzębiec
herbu Jastrzębiec
W polu błękitnym złotej barwy podkowa na opak, z takimż krzyżem kawalerskim w środku.
Herb ten z czasów Bolesława Chrobrego się wywodzi, a historia jego ciekawą jest. Pewnej mroźnej zimy Łysą Górę pogańscy nieprzyjaciele opanowali i na niej jak w fortecy przebywali, a wojsku polskiemu urągali mową, że nawet Chrystus wojów monarszych nie wspomoże. Usłyszał to rycerz jeden z żarliwości wiary słynący, zdjął podkowy pod kopyt końskich, na buty założył oraz na szczyt zlodowaciały się wdrapał. Tam z barbarzyńcą pojedynek stoczywszy, pojmał go i do króla przyprowadził. Podobnież inni w jego ślady poszli, a takim sposobem bitwę armia spod krzyża znaku zwyciężyła. W nagrodę dla rycerza pomysłowego, monarcha nagrodził go herbem, gdzie podkowa fortel ten przypominać ma, a krzyż wiarę niewzruszoną oznaczać. Otrzymał nobilitację z z rąk Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa, regencję sprawującego w imieniu Jego Majestatu Karola II 19 października AD 2014. Obecnie natomiast Ivan von Lichtenstein, używa herbu własnego.
Herb ten z czasów Bolesława Chrobrego się wywodzi, a historia jego ciekawą jest. Pewnej mroźnej zimy Łysą Górę pogańscy nieprzyjaciele opanowali i na niej jak w fortecy przebywali, a wojsku polskiemu urągali mową, że nawet Chrystus wojów monarszych nie wspomoże. Usłyszał to rycerz jeden z żarliwości wiary słynący, zdjął podkowy pod kopyt końskich, na buty założył oraz na szczyt zlodowaciały się wdrapał. Tam z barbarzyńcą pojedynek stoczywszy, pojmał go i do króla przyprowadził. Podobnież inni w jego ślady poszli, a takim sposobem bitwę armia spod krzyża znaku zwyciężyła. W nagrodę dla rycerza pomysłowego, monarcha nagrodził go herbem, gdzie podkowa fortel ten przypominać ma, a krzyż wiarę niewzruszoną oznaczać. Otrzymał nobilitację z z rąk Jaśnie Oświeconego Marka Wiktorowicza Zepa, regencję sprawującego w imieniu Jego Majestatu Karola II 19 października AD 2014. Obecnie natomiast Ivan von Lichtenstein, używa herbu własnego.
Zaasygnowane:
Herold Wielki Koronny Sebastian von Tauer
Herold Pomocniczy Piotr Brochwicz
