Rzeczpospolita Obojga Narodów

Pan Lubomirski długo już czekał na pojawienie się ludzi Jego Królewskiej Mości. To już pięć dni, gdy nie nadchodzą. Wpływ na to mógł mieć ulewny deszcz, który zamienił całą okolicę w morze błota. Nawet pancerni pana Krzysztofa zapadali się w błocie, ten więc, gdy wysyłał ich w podjazdy by badać okolice, kazał im zdejmować pancerze tak, iż wyglądali jak jazda kozacka. Wtem do pana Krzysztofa przygalopował zmęczony jeździec:
-Husaria panie! cała chorągiew! W pancerzach jadą, dlatego mieli takie opóźnienie.
Pan Krzysztof nakazał poderwać całą chorągiew i ruszył na spotkanie króla.
Gdy zaś dwie chorągwie stanęły od siebie na odległość strzału z łuku, pan Krzysztof nakazał swoim ludziom Wystrzelić z łuków i bandoletów i popędził do ataku. Drzewka chorągwi królewskiej na niewiele zdały się w boju - pod ciężarem husarza konie zapadały się w błocie, a bez odpowiedniego pędu kopii nie sposób użyć. Husaria broniła się dzielnie, ale na nic to było przeciw śmigłej jeździe pana Lubomirskiego, która bez opancerzenia radziła sobie dobrze w trudnych warunkach. W końcu Król, widząc nonsens dalszej walki, w której tylko koniom jego sił działa się krzywda, kazał trąbić do odwrotu, uznając tym samym zwycięstwo pana Krzysztofa.