Karczma pod Dwiema Szablami.

[Pius IV]

Purpurat spojrzał na otwierające się drzwi i z radością rzekł:

A i my Waszmość Pana witamy !

[Michał apo Zep]

A witajcież Waćpanie, co u Pana?

[Cesare de Medici]

Karczma sławna na całą Rzeczpospolitą to i Biskup Wileński wybrał się do niej, bo ludzie mówią, że atmosfera tam iście magiczna panuje. Z wieczora powóz z herbem Biskupa zajechał pod oberżę. De Medici wszedł do lokalu:

- Witam Mości Państwa! Prawdę mówią pogłoski w Wilnie, że cała Rzeczpospolita w tej karczmie się spotyka.

Biskup Kent nagle wstał i uścisnął na przywitanie biskupa Wilna.
- Witaj ukochany Bracie! Zapraszam Cię do mojego stołu!

[Cesare de Medici]

Biskup widzac rozradzowanego Arcybiskupa, powiał go i uścisnął, po czym przysiadł się do jego stołu.

- Witam Ekscelencję . Z Wilna do Gniezna się Brat przeniósł, Patriarcha dokonał dobrego wyboru. Kto, jak nie Eminencja na Prymasa RON się nadaje .

- Bardzo mi brakuje Wilna... Bardzo zżyłem się z tym pięknym miastem.... Ale posłuszeństwo przede wszystkim

Wstał, podniósł kielich z winem i rzekł:

- Zdrowie biskupa Wileńskiego!

[Cesare de Medici]

- Obecnie kursuję pomiędzy Rotrią, a Wilnem. Cieszę się, że znalazłem chwilę na wizytę w Karczmie

[August Medycejski]

No proszę, proszę. W karczmie robi się tłoczono, gdzie nie spojrzeć widze kardynałów i biskupów. I kto to by pomyślał, że w robieniu kielichem nie ustępują naszym równie pobożnym batiuszkom. Znałem ongiś Waszmościowie takiego batiuszkę, a zwał się on Maksym Stiepanow. Miał on chatkę i cerkiew we wsi nieopodal Kijowa. Był gruby, jak stodoła, tak, że jego żona Njura nie potrafiła uszyć na jego olbrzymi kałdun tak wielkiej matnii. Batiuszka był dobry, pobożny, a jak śpiewał w cerkwii, to aż ikony czasem spadały. Miał ci on jednak pewien mankament, albowiem prędki był do horałki i gry w kości.
Razu pewnego, nawiedził go nieznajomy. Upił go tak mocnym uzwarem, że dobry batiuszka nie wiedział, co się dzieje. Zagrali w kości. Batiuszka przegrał wszystko, chaułę, złoty chrest, co go nosił na szyji, postawił nawet swoją żonę. I też przegrał. Widząc, że nie ma już nic, bo nawet swoją matnię przegrał, postawił cerkiew. I nie uwierzycie, ale też ją przegrał. Ha! Nie wiedział tylko, że z samym Belzebubem gra w kości. Pan Bóg tak się na niebiesiech rozeźlił, że Belzebub wygrał cerkiew, że tak rzecze z nieba do Maksyma:
- Ty ochlapusie! I ty się mienisz moim sługą - grzmiał. - Jeśli pop nie potrafi wypić pięciu kolejek pod rząd ukraińskiej horałki, to niegodzien chrestu na szyji!
Pan Bóg jednak łaskawy i zwrócił Maksymowi to, co przegrał, Belzebuba wypędził, a Maksym po dziś dzień nie pije więcej niż pięć kieliszków horałki.

[Andrzej Trzaska-Chojnacki]

Siedzący w końce rotmistrz przypatrywał się innym gościom i słuchał opowiadań.
W pewnym momencie wojak przywołał karczmarza i zarządał kielicha najleprzego miodu. Po dostarczeniu go przez służbę, wstał wyciągnął krucicę i wypalił z niej w sufit.
Zrobiła się cisza w karczmie.
Rotmistrz podniósł kielich i krzyknął
- Za Najjaśniejszą Rzeczczposlitą
i wypił kielich do dna, a potem cisnął szkłem o podłogę, które rozprysło się w drobny mak

[Michał apo Zep]

-Za Najjaśniejszą Rzeczpospolitą Mospanie.
Również potłukł dzban o ziemie, jako to w staropolskim zwyczaju.