Parafia pw. Matki Boskiej Ostrobramskiej w Wilnie

Wielki Piątek (Liturgia Męki Pańskiej)

Pomnij, Boże, na swoje miłosierdzie, otaczaj nieustanną opieką i uświęcaj lud swój, dla którego Twój Syn, Jezus Chrystus, ustanowił paschalne misterium przelewając Krew swoją. Który żyje i króluje na wieki wieków.

Jezus na drzewie krzyża dokonał największej rzeczy w dziejach świata: pokonał ostatecznie szatana, śmierć i grzech, jednając człowieka z Bogiem. Nic nie jest w stanie tego odwrócić czy zmienić. To jest prawda, który została powierzona Kościołowi, aby ją przekazywał człowiekowi wszystkich czasów i by stał na jej straży. Jezus Chrystus, otworzył przed człowiekiem swoje serce, z którego wypłynęły wielkie łaski miłości i miłosierdzia. Bo Bóg nie chce śmierci grzesznika, lecz aby się szczerze nawrócił i miał życie. To życie możemy osiągnąć tylko przez zasługi śmierci i zmartwychwstania naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Każda Eucharystia to uczestnictwo w tym samym wydarzeniu sprzed dwóch tysięcy lat. Mocą Ducha Świętego Chrystus uobecnia swoją Ofiarę krzyżową na wszystkich ołtarzach świata. Ten czas uświadamia nam w jak wielkiej tajemnicy możemy uczestniczyć każdego dnia i często zawstydzając ukazuje nasze zaniedbywanie i lekceważenie tego wielkiego daru. Prośmy Boga, abyśmy już nigdy nie przechodzili obojętnie wobec Ofiary miłości.

Refleksja na dziś

Zdrada najbliższych. Odrzucenie. Okrucieństwo dla samego okrucieństwa. Szyderstwo. Poniżenie. W końcu okrutna męka i śmierć. Niczego mu nie oszczędzono.

A wcześniej: modlitwa w Ogrodzie Oliwnym. Błaganie o oddalenie męki. Chrystus z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił gorące prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci – pisze później św. Paweł. My podkreślamy zgodę na wolę Ojca. Przyjęcie kielicha męki. I niewyobrażalne wydaje się nam Pawłowe dokończenie: i został wysłuchany dzięki swej uległości.

Został wysłuchany?? Bóg Go wybawił od śmierci?? Wybawił, ale nie po ludzku. Nie tak, jak oczekiwali niektórzy: że zejdzie z krzyża. Chrystus umarł w męczarniach. I zmartwychwstał, by żyć wiecznie.

Ile razy nasza modlitwa wydaje się niewysłuchana. Ile razy cierpienie jest nie do pojęcia. Błagamy o wybawienie od śmierci, a ono nie przychodzi. I nie pamiętamy, że za śmiercią jest zmartwychwstanie.

Kiedy wydaje się, że Bóg nie słyszy, warto sobie przypomnieć: został wysłuchany dzięki swej uległości. Zmartwychwstał.

Drogowskazy Jana Pawła II

Jezus zostaje przybity do krzyża i wywyższony nad ziemię. Przeżywa chwile swej największej „niemocy”, a Jego życie wydaje się całkowicie zdane na szyderstwa przeciwników i przemoc oprawców: drwią z Niego, wyśmiewają Go i znieważają. Ale właśnie w obliczu tego wszystkiego, „widząc, że w ten sposób oddał ducha”, rzymski setnik woła: „Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym”. Tak więc tożsamość Syna Bożego objawia się w chwili Jego skrajnej słabości: na Krzyżu ukazuje się Jego chwała! [Evangelium Vitae, 50]

[Alejandro de Catalan]

No cóż, co to za Kościół który unika rozmowy i dyskusji na temat nauki ?
Hmm...chyba żaden.

Widzę, że antyklerykalizm przez Pana przemawia.

[Pius IV]

Panie de Catalan.
Proszę powściągnąć język i nie obrażać Kościoła, ponieważ tym samym obraża Waszmość Jego Ekscelencję księdza Biskupa i mnie, a na to nie pozwolę .

[Alejandro de Catalan]

Nie przemawia przeze mnie antyklerykalizm lecz "antyobłudyzm"
Ależ ja nikogo nie obrażam WE
I prosiłbym zwracać się tytularnie

[Pius IV]

Ja zaś nie życzę sobie skrótów.
Poza tym, jestem Twoim krewnym - dokładnie wujem i to starszym, więc nie mam takiego obowiązku, Ty zaś masz .

Jeżeli zaś z ust Twoich chłopcze usłyszę jeszcze jedno posądzenie mnie o obłudę lub cokolwiek w tym stylu, co jest treścią bezpodstawną, rozsądzę to sprawiedliwie . Najpierw w Rzeczpospolitej a potem w Skarlandzie . Nie pozwolę sobie, by ktokolwiek, kto wyraża chęć wystąpienia przeciw Kościołowi Katolickiemu i ośmiela się narzucać i mnie swoją wolę, dyktował mi jakiekolwiek warunki lub co gorsza prosił o coś .

Wielka Sobota (Wigilia Paschalna)

Wszechmogący wieczny Boże, Twój Syn Jednorodzony został złożony w grobie i wyszedł z niego pełen chwały; spraw łaskawie, aby wierni, którzy przez chrzest uczestniczą w Jego śmierci, dzięki Jego zmartwychwstaniu osiągnęli radość życia wiecznego. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

Prawdę o złożeniu do grobu przeżywamy dziś w sposób niezwykle realistyczny. Niemal wszyscy, choć przez chwilę, zatrzymamy się przed wystawionym w kaplicy adoracji Najświętszym Sakramentem. W polskiej tradycji ta kaplica jest nazywana Grobem Pańskim. Grobem tętniącym życiem. Bo przecież zewnętrzna dekoracja w niczym nie umniejsza prawdy o Jezusie żywym i obdarzającym życiem. To obdarzenie życiem powinno dziś skierować nasz wzrok na drugi grób. Nasz. Bardzo osobisty. W którym został pogrzebany stary nasz człowiek i z którego zostaliśmy wyprowadzeni do nowego życia dzieci Bożych. Ten grób to chrzcielnica. W wielkosobotnie przedpołudnie jeszcze prawdopodobnie pusta. Czekająca na zapełnienie wodą i wezwanie nad nią mocy Ducha Świętego. Trochę jak samotna matka, wypatrująca z utęsknieniem na odwiedziny dzieci, choć na chwilę wracających do rodzicielskiego łona.

Refleksja na dziś

Szły do grobu namaścić zmarłego. Oddać ostatnią posługę. Martwiły się o kamień. Gdy nagle stało się coś niespodziewanego. Kamień został odwalony. Zmarłego nie było. Nie dość, pojawił się Anioł Pański ze zdumiewającym komunikatem: Wiem, że szukacie umarłego, ale tu już go nie ma! Zmartwychwstał!

Czasem szukamy umarłego. Skupiamy się na śmierci, opłakiwaniu. To ważne. Ale czasem niepostrzeżenie – bez trzęsienia ziemi i odwalanych kamieni – wraca życie. Bardzo trudno uwierzyć, że oto się dokonało. Dużo łatwiej dalej płakać. Życie wymaga wysiłku. Wymaga zmiany. Wymaga tego, by zacząć je głosić.

Po zmartwychwstaniu nic już nie jest takie samo. Czasem łatwiej uznać, że go nie było… Tylko po co płakać nad pustym już grobem?

Drogowskazy Jana Pawła II

Za sprawą Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego podobieństwo do Boga, przesłonięte przez grzech, zostało przywrócone i dosięgło jakby szczytu. Możemy zatem powtórzyć za starożytnym autorem: Przypatrz się sobie, człowieku! Przypatrz się, jaka jest twa godność i twoje powołanie! Chrystus, zwyciężając w ciągu tej świętej nocy śmierć, otwiera przed tobą bramy życia i nieśmiertelności. [Homilia, Wigilia Paschalna 1998]

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Boże, Ty w dniu dzisiejszym przez Twojego Syna pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy życia wiecznego, spraw, abyśmy obchodząc uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, zostali odnowieni przez Ducha Świętego i mogli zmartwychwstać do nowego życia w światłości. Przez naszego Pana...

Zmartwychwstanie Pana i wiosna. Kościół i świat. I jedno pragnienie, jedna nadzieja – odnowa, powstanie z grobu, życie, które nigdy się nie kończy i nigdy się nie znudzi. Chyba wszyscy gdzieś w głębi serca tego pragniemy, tego szukamy. I może rok w rok obchodzimy Wielkanoc, trwając przy tym w wielkiej nocy, w jakiejś beznadziei, smutku, pustce. Bez radości, bez smaku, bez życia. Jak to zmienić? Nie ma prostych przepisów. Jest za to Droga – Jezus Chrystus i przylgnięcie do Niego w Duchu Świętym. „Bo tak jest z tymi, którzy z Ducha narodzili się...”

Refleksja na dziś

Musiało być coś dziwnego w owej zwiniętej i leżącej osobno chuście, skoro na jej widok w pustym grobie Piotr i Jan uwierzyli. Bo mnie, a pewnie i im, sam pusty grób by nie wystarczył. Przecież to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Uwierzyć, że ktoś okrutnie zabity może powstać martwych? Dlaczego być tak naiwnym?

Zwłaszcza, gdy najpierw ktoś doświadcza totalnej, niszczącej wszystko klęski. Przecież zobaczenie haniebnej śmierci Mistrza musiało boleśnie ich odrzeć ze wszelkich złudzeń. A potem ten pusty grób. Jeśli Go tam nie ma, to gdzie się podział? Ktoś Jego ciało wykradł i ukrył? Ale kto i po co? W takiej sytuacji uwierzyć w zmartwychwstanie, a potem odkryć oszustwo, znaczyłoby przeżyć koszmar jeszcze raz. Kto ma na to siły?

A oni uwierzyli. Zresztą dane im było potem jeszcze kilka razy spotkać Jezusa. I doświadczyć Jego przeogromnej mocy, która udzielona im, słabym ludziom, zrobiła z nich prawie herosów. To dzięki ich świadectwu stojąc nad grobami swoich bliskich nie umieram z żalu i przerażenia. Wszak jeśli jest po śmierci inne, nowe życie, doczesność nabiera zupełnie nowego wymiaru.

Pytania do rachunku sumienia

1. Jakie znaczenie ma dla mojego życia zmartwychwstanie Jezusa?
2. Czy na co dzień pamiętam, że mam zmartwychwstać?
3. Jak patrzyłem dotąd na śmierć moich bliskich?

Drogowskazy Jana Pawła II

W tę noc zmartwychwstania wszystko rozpoczyna się znowu od «początku»; stworzenie odzyskuje swe autentyczne znaczenie w planie zbawienia. Jest to jakby nowy początek historii i kosmosu, albowiem Chrystus zmartwychwstał «jako pierwociny spośród tych, co pomarli». On, «ostatni Adam», stał się «duchem ożywiającym». Nawet grzech naszych prarodziców jest opiewany w orędziu wielkanocnym jako felix culpa: «O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!» Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska, a «kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym» niezniszczalnej budowli duchowej.

W tę świętą noc narodził się nowy lud, z którym Bóg zawarł wieczne przymierze we krwi Słowa wcielonego, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. [Homilia, Wigilia Paschalna 2003]

Poniedziałek w oktawie Wielkanocy

Boże, Ty przez chrzest nieustannie pomnażasz liczbę dzieci swojego Kościoła, spraw, aby Twoi wierni przestrzegali w życiu zobowiązań płynących z sakramentu, który z wiarą przyjęli. Przez naszego Pana...

Poniedziałek wielkanocny to tradycyjnie „śmigus – dyngus”. Jednym słowem – woda leje się strumieniami, na każdego, a szczególnie na niewiasty. Co na to Kościół? Popiera lanie wody, ale nie byle jakiej – wody chrzcielnej. Właśnie w „lany poniedziałek” modlimy się o dobre wykorzystanie niesamowitego daru, jakim jest sakrament chrztu świętego. Jak mówi Pismo Świętego – to obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym. Do głębszego przeżywania bycia chrześcijaninem przygotowywaliśmy się przez cały wielki post. A dziś? Dziś modlimy się, abyśmy nawet po wielkim poście o tym nie zapominali.

Refleksja na dziś

Gdy, jak owe kobiety, spotyka się anioła, a potem dotyka się Zmartwychwstałego, nie sposób nie uwierzyć, że śmierć naprawdę została pokonana. Gdy wynajęci strażnicy informują o jakimś zamieszaniu i zniknięciu ciała, najprościej uznać, że ktoś chce wprowadzić w błąd i zapłacić im za milczenie. Niby jasne. Ale przecież nie do końca. Ten, kto uwierzył, może przecież po czasie uznać, że padł ofiarą oszustwa, albo wskutek nerwowego napięcia miał jakieś omamy. Ten, kto nie uwierzył, może sprawę zbadać dokładniej. Choćby przepytując świadków. Nie w samych faktach, a w nastawieniu wobec nich tkwi główne źródło przyjęcia i odrzucenia prawd, które są w jakiś sposób niewygodne.

Kobiety, które spotkały Jezusa, miały potem niejedną okazję rozmawiać z tymi, którzy Go też widzieli. Ich niezwykłe doświadczenie znalazło potwierdzenie w świadectwie innych. Co zrobili arcykapłani?

Zmartwychwstanie Jezusa jest dla mnie najlepszą nowiną. Dzięki niej mam nadzieję na przedłużenie swojego życia na wieczność. Zastanawiam się tylko, czy równie konsekwentnie patrzę na ewangeliczne prawdy dla mnie już nie tak niewygodne.

Pytania do rachunku sumienia

1. Czy wierzę w zmartwychwstanie?
2. Jakie konsekwencje ma ta wiara dla mojego życia?
3. Czy przyjmuję cale nauczanie Jezusa? A może wybieram, co mi wygodne?

Drogowskazy Jana Pawła II

Każdy krok ku świętości, każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić naszej nędzy? [Ecclesia de Eucharistia, 60]

Wtorek w oktawie Wielkanocy

Boże, Ty przez wielkanocną ofiarę Chrystusa dałeś swojemu ludowi zbawienie, udzielaj mu obficie Twoich darów, aby osiągnął pełną wolność i posiadł radość życia wiecznego, której pozwalasz mu kosztować na ziemi. Przez naszego Pana...

Wolność i radość. Tego chyba coraz częściej brakuje w naszym życiu. Tylko co z tym zrobić? Przecież jesteśmy tak niedaleko od źródła, od Zmartwychwstałego Jezusa... Przychodzi mi na myśl fragment Ewangelii Jana o człowieku chorym od trzydziestu ośmiu lat. Także i on siedział niedaleko sadzawki, która miała uzdrawiającą moc. Czego mu brakowało? „Panie, nie mam człowieka...” Może właśnie dlatego brak nam wolności i radości, bo nie mamy człowieka, bo nie jesteśmy ludźmi dla innych. Może warto o tym pamiętać.

Refleksja na dziś

Widziała pusty grób. Widziała Aniołów. Ale zmartwychwstanie ciągle nie mieściło się jej w głowie. „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono” – szlochała. Dopiero, kiedy Jezus zwrócił się do niej po imieniu rozpoznała Go w tym, który przez łzy wydawał się jej ogrodnikiem.

W życiu tak się nie dzieje. Po klęsce przychodzą kolejne. Boleść za boleścią. Aż do śmierci. Jezus przerywa ten przeklęty krąg smutku. Wchodzi ze swoim „Joanno”, „Basiu”, „Marcinie” i rozpoczyna święto. Takie, które ma nigdy nie mieć końca.

Pytania do rachunku sumienia

1. Czy prawda o zmartwychwstaniu dotarła już do mojego serca? A może cięgle płaczę?
2. Jaki ta prawda miała wpływ na moje świętowanie w ostatnią niedzielę i poniedziałek?
3. Czy naprawdę kocham Jezusa?

Drogowskazy Jana Pawła II

Ewangelię nadziei, orędzie prawdy, która wyzwala, należy celebrować. Przed apokaliptycznym Barankiem rozpoczyna się uroczysta liturgia chwały i czci: «Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków». Widzenie to, w którym objawia się Bóg i sens historii, ma miejsce «w dniu Pańskim», dniu, w którym niedzielne zgromadzenie liturgiczne przeżywa na nowo zmartwychwstanie. [Ecclesia in Europa, 56]