Tego dnia...

[Miguel de Catalan]

04.11.1862 r.
Richard Gatling opatentował kartaczownice (prekursora karabinów maszynowych).

Kartaczownica Gatlinga jest jednym z prekursorów karabinu maszynowego. W odróżnieniu od poprzednich prób skonstruowania broni tego typu, wielolufowy karabin Gatlinga zapewniał dużą szybkostrzelność i łatwość ponownego ładowania. Z technicznego punktu widzenia ta konstrukcja nie jest karabinem maszynowym, gdyż ogień z niej prowadzony jest ręcznie, a nie automatycznie. Skonstruowany został w roku 1861 przez Richarda Gatlinga, a opatentowany 4 listopada 1862 roku, wypierając wcześniejszą kartaczownicę Agera. Gatling, jak sam twierdził, skonstruował kartaczownicę aby ograniczyć wielkość armii, a co za tym idzie – zmniejszyć straty spowodowane bitwami i chorobami, które towarzyszyły dużym armiom, a spowodowane były katastrofalnymi warunkami sanitarnymi w obozach.

Składała się z kilku bądź kilkunastu umieszczonych obok siebie luf odpalanych kolejno, co miało zapewnić nieprzerwany ogień. Gatling w swoim wynalazku wykorzystał wykorzystał amunicję zespoloną z metalową łuską, będącą nowością w ówczesnym okresie, i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i zamka. Do wprowadzenia wszystkiego w ruch wykorzystywana była korba, którą kręcił strzelec.

Kartaczownica Gatlinga miała teoretyczną szybkostrzelność wynoszącą 1200 strzałów na minutę, która w praktyce wynosiła około 200 – 400 (zależnie od kalibru) strzałów na minutę. Do obsługi działa potrzeba było 4 ludzi.

Karabin Gatlinga był wykorzystywany w latach 1862 – 1911 przez armie nie tylko amerykańskie, ale także, między innymi, rosyjskie, francuskie i brytyjskie.

Wynalazek Gatlinga zmieniał sytuację na polach bitwy – poza swoimi niezaprzeczalnymi walorami bojowymi funkcjonował również jako broń psychologiczna.

Najsławniejszą bitwą, gdzie dowódca nie użył (mimo takiej możliwości) kartaczownicy jest bitwa nad Little Bighorn, gdzie generał-major George Custer uległ Indianom pod wodzą Siedzącego Byka i Szalonego Konia. Custer (wraz z większością swojego oddziału) zginął, a jego argumentem za zostawieniem Gatlingów w forcie było to, że spowalniałyby one jego oddział.

Zamysł broni wielolufowej odżył w latach 50. XX wieku dając podstawy działom M61 Vulcan i M134 Minigun, będącymi współczesną bronią pokładową m.in. myśliwców.

[Maurycy Orański]

Ograniczyłbym wpisy tutaj do tych z epoki.

[Miguel de Catalan]

Dobrze. Po prostu czasem jak widzę że coś ciekawego się w Internecie znajdzie to można to tu także pokazać. Dotychczas nikt chyba nie zgłosił sprzeciwu zatem robiłem, ale teraz już nie będę.

[Maurycy Orański]

Ja tylko wyraziłem swoje zdanie. Precyzując: miałem na myśl do epoki.

[Miguel de Catalan]

Ja tylko wyraziłem swoje zdanie. Precyzując: miałem na myśl do epoki.

A ja chcę dogodzić każdemu.
I chcę aby każdy był zadowolony. Nikt inny nic nie zgłosił. zatem na razie kierować będę się pańską prośbą, zdaniem na temat. Poza tym chyba mogę. W końcu to mój wątek.

[Henryk Mikołaj Hrychowicz]

Ograniczyłbym wpisy tutaj do tych z epoki.

Popieram. Przedstawione informacje są bardzo ciekawe, ale wykraczając po za przyjęta epokę czyta się je, jak przepowiednie Nostradamusa.

[Miguel de Catalan]

Ograniczyłbym wpisy tutaj do tych z epoki.

Popieram. Przedstawione informacje są bardzo ciekawe, ale wykraczając po za przyjęta epokę czyta się je, jak przepowiednie Nostradamusa.

Zatem mamy dwa głosy. Dziękuje za nie. Postaram się dopasowywać znajdowane treści do epoki RON.

[Miguel de Catalan]

02.11.1708 r.
III wojna północna: po zawarciu porozumienia z królem Stanisławem Leszczyńskim i królem Szwecji Karolem XII przez hetmana Ukrainy Lewobrzeżnej Iwana Mazepę, wojska rosyjskie pod wodzą feldmarszałka Aleksandra Mienszykowa zdobyły i spaliły jej stolicę Baturyn, dokonując masakry mieszkańców.

Iwan Mazepa herbu Kołodyn (ukr. Іван Мазепа), właśc. Iwan Koledynśkyj (Іван Колединський), pol. Jan Kołodyński (około 1639-2 października 1709) – szlachcic, dyplomata, hetman Ukrainy Lewobrzeżnej w latach 1687–1709. Iwan Mazepa urodził się w ruskiej rodzinie szlacheckiej między rokiem 1629 a 1640 we wsi Mazepinka (ukr. Мазепинка) koło Białej Cerkwi na Kijowszczyźnie. Kształcił się w Akademii Kijowsko-Mohylańskiej w Kijowie, kolegium jezuickim w Warszawie, a następnie na uniwersytetach Europy Zachodniej. W latach 1659–1663 w służbie dyplomatycznej Rzeczypospolitej. W roku 1663 powrócił na Ukrainę, gdzie objął urząd podczaszego czernihowskiego. W czasie walki o urząd hetmański związał się z obozem późniejszego hetmana Prawobrzeża Piotra Doroszenki. Na jego dworze pełnił funkcję dowódcy gwardii przybocznej, a następnie pisarza generalnego Prawobrzeża. Podczas misji dyplomatycznej do Chanatu Krymskiego i Turcji został schwytany przez oddział kozacki z Lewobrzeża. Przekazany hetmanowi Iwanowi Samojłowyczowi, od 1682 roku pełnił funkcję generalnego osauła Lewobrzeża. W 1687 roku, po usunięciu Samojłowicza z urzędu przez Rosję, pod jej naciskiem, został wybrany hetmanem. Dążył bezskutecznie do zjednoczenia podzielonych ziem kozackich – Lewobrzeża, Prawobrzeża, Zaporoża i Ukrainy Słobodzkiej – i stworzenia na tym terytorium nowoczesnego państwa na wzór monarchii zachodnioeuropejskich. W tym celu wspierał rozwój wyższych warstw społecznych – starszyzny kozackiej i mieszczaństwa. Chcąc zyskać przychylność ówczesnego cara Rosji Piotra I, Mazepa zgodził się na udział oddziałów kozackich po stronie Rosji w wyprawach przeciwko Turcji i w III wojnie północnej. Nie protestował również przeciw wprowadzeniu wojsk rosyjskich na terytorium Hetmanatu po rozpoczęciu wojny ze Szwecją, mimo negatywnych reakcji społeczeństwa. Jednak w roku 1705, wobec planów Piotra I likwidacji Hetmanatu, Mazepa zmienił front i zaczął prowadzić tajne rozmowy z Rzecząpospolitą i Szwecją, które doprowadziły do zawarcia w 1708 r. umowy między Mazepą i Stanisławem Leszczyńskim, której gwarantem był Karol XII Gustaw. Po ujawnieniu porozumienia, wojska Piotra I spaliły stolicę Lewobrzeża – Baturyn i wymordowały jego mieszkańców, zaś rosyjska cerkiew prawosławna obłożyła Mazepę klątwą. Po przyłączeniu się do Szwedów, wojska kozackie wzięły udział w ofensywie na Moskwę, zostały jednak zatrzymane pod Połtawą, gdzie 8 lipca 1709 r. rozegrała się decydująca bitwa, zakończona wielką klęską wojsk szwedzkich. Mazepa wraz z Karolem XII schronił się na terytorium Turcji. Zatrzymał się pod Benderami (rum. Tighina, obecnie Mołdawia), gdzie zmarł 2 października 1709 roku. Został pochowany w Gałaczu nad Dunajem (rum. Galaţi, obecnie Rumunia), skąd w 1999 r. jego prochy wróciły na Ukrainę do Baturyna. Rosjanie do dzisiaj konsekwentnie przedstawiają Iwana Mazepę w jak najgorszym świetle jako zdrajcę Rusi i prawosławia. Jednak w historiografii ukraińskiej jest on człowiekiem szerokich horyzontów, który swoje talenty dyplomatyczne starał się wykorzystać jak najlepiej w trudnej sytuacji Hetmanatu, podzielonego i wciśniętego między ówczesne europejskie potęgi – Rosję, Polskę, Szwecję i Turcję. Staraniem Mazepy powstało wiele budowli w stylu ukraińskiego baroku, m. in. nowa siedziba Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, dzwonnica soboru Sofijskiego, cerkiew Objawienia Pańskiego i nowe mury Ławry Pieczerskiej w Kijowie, a także sobór katedralny w Perejasławiu. Z jego inicjatywy powołano do życia kolegium w Czernihowie. Mazepa jest tytułowym bohaterem dramatu Mazepa Juliusza Słowackiego.

[Miguel de Catalan]

Gardes Françaises podczas wojny o sukcesję polską (rys. Seán Ó'Brógáin).
Regiment został utworzony w Rouen w Normandii przez Królową Matkę 1 sierpnia 1563 r. pod nazwą Enseignes de la Garde du Roi. Od 1670 r. Gardes Françaises mieli wiele przywilejów. Często Gardes Françaises zajmowali środek pierwszej linii, a Gardes Suisses środek drugiej linii. Podczas oblężeń tworzyli okopy, aby pierwsi mogli wkroczyć do podbitego miasta. Dowodzenie tym regimentem często przejmował Maréchal de France (Marszałek Francji). Nie rekrutowano cudzoziemców, a także poddanych z niedawno dołączonych Strasburga i Alzacji. Podczas wojny o sukcesję polską regiment brał udział w walkach w 1733 i 1734 r. Brał także udział podczas wojny o sukcesję austriacką. W czasie wojny siedmioletniej jego znaczenie było marginalne.

[Miguel de Catalan]

05.11
1370 – Zmarł bez legalnego męskiego potomka Kazimierz III Wielki, ostatni król Polski z dynastii Piastów. 17 listopada na tron wstąpił jego siostrzeniec Ludwik Węgierski.
1401 – W Bieczu pomiędzy wysłannikami hrabiego Cilii Hermana a panami rady królewskiej doszło do odnowienia i potwierdzenia poprzedniego układu małżeńskiego Anny Cylejskiej z królem Polski Władysławem II Jagiełłą.
1577 – Król Stefan Batory zawarł układ pokojowy z Imperium Osmańskim.
1734 – Została zawiązana Konfederacja dzikowska.
1794 – Insurekcja kościuszkowska: kapitulacja Warszawy.
1830 – Fryderyk Chopin opuścił na zawsze Polskę.
1893 – W Krakowie odbył się pogrzeb Jana Matejki.