Tego dnia...

[Miguel de Catalan]

30.01.1667 r.
Podpisano rozejm andruszowski kończący IV wojnę polsko-rosyjską.
W czasie potopu Rzeczypospolitej z pomocą przyszedł jej dotychczasowy wróg - car. Moskwa, zaniepokojona łatwymi sukcesami Szwedów, zawarła rozejm z Janem Kazimierzem i przystąpiła do walki z północnym sąsiadem. Jednak wspólnota interesów miała się okazać nietrwała. Jedną z przyczyn rychłego zerwania rozejmu była sprawa kozacka. Po śmierci Bohdana Chmielnickiego Kozacy zniechęceni do dominacji Moskwy, narzuconej ugodą perejesławską, rozpoczęli negocjacje z Rzecząpospolitą.
16 września 1658 roku w Hadziaczu doszło do podpisania traktatu, zgodnie z którym Rusini dołączali do unii polsko-litewskiej. W następnym roku umowa została zaprzysiężona przez króla i sejm. Wkrótce potem car zerwał rozejm. Tymczasem niektórzy Kozacy zbuntowali się przeciw nowej zależności od Rzeczypospolitej i w październiku 1659 roku odnowili ugodę perejasławską. W latach 1661 oraz 1663-1664 oddziały Jana Kazimierza przeprowadziły udane ofensywy przeciw Moskwie, jednak ze względu na konflikty w kraju tych sukcesów nie wykorzystano. Wszczęto więc rokowania, które zakończyły się 30 stycznia 1667 roku.
W Andruszowie podpisano piętnastoletni rozejm. Moskwa odzyskiwała ziemie smoleńską, czernihowską i siewierską, lewobrzeżną Ukrainę, a na dwa lata Kijów. Miasto to już nie miało powrócić do Rzeczypospolitej.

[Miguel de Catalan]

30.01.1456 r.
Wojna trzynastoletnia: zwycięstwo zaciężnego wojska krzyżackiego nad uzbrojonymi polskimi chłopami w bitwie pod Rynem.

Bitwa pod Rynem – starcie zbrojne, które miało miejsce 30 stycznia 1456 roku pomiędzy zaciężnym wojskiem zakonu krzyżackiego a zbrojnymi oddziałami ludności Mazur (tzw. wolnych oraz chłopów.

Pod koniec roku 1455 ludność chłopska ze wschodnich Mazur powstała przeciwko uciskowi fiskalnemu Zakonu oraz gwałtom i rabunkom okolicznych wsi jakich dopuszczały się załogi krzyżackie. Oblegana w zamku ryńskim załoga zakonna była zagrożona wymordowaniem lub śmiercią głodową. Zamek został zdobyty przez chłopów. Większość pojmanych obrońców (w tym kilku braci zakonnych), chłopi potopili w pobliskim jeziorze Ołów.

W okolice zamku w Rynie zostały wysłane oddziały krzyżackie z Olsztyna i Barczewa, które rozbiły źle wyszkolone oddziały chłopskie. Następnie krwawo rozprawiając się z nimi, bezlitośnie zabijając chłopów przywróciły tym samym własne panowanie nad tym rejonem. Zginęło około 500 chłopów a 19 dostało się do niewoli.


Gotycka część zamku w Rynie

[Miguel de Catalan]

30.01.1771 r.
Konfederaci barscy zakończyli nieudane oblężenie bronionego przez Rosjan Poznania.

W marcu 1770 Poznań rządzony przez konfederatów barskich, został zajęty przez siły rosyjskie pod dowództwem Karola Rönnego. Wcześniej przednie straże kozackie pod wodzą barona Schlippenbacha wyparły resztki wojsk konfederackich, m.in. po potyczce pod Tarnowem Podgórnym. Strata miasta została uznana za wielką klęskę Konfederacji. Rönne, po objęciu dowództwa w Poznaniu, umocnił fortyfikacje, nałożył kontrybucje na mieszczan i zapędził część z nich do prac ziemnych. Poznań stał się punktem wypadowym do walk z oddziałami konfederackimi operującymi na terenie Wielkopolski.

Pierwszy w 1771, nieudany, atak przeprowadził Zaremba od strony Śremu nocą z 19 na 20 stycznia. Przez następne dwa dni wojska konfederackie przemieszczały się w pobliżu obwarowań nie czyniąc żadnych istotnych szkód Rosjanom. W trzecim dniu Zaremba zdecydował się otoczyć miasto. Czynił to jednak nieudolnie, co sprowokowało Rosjan do wypadu na Chwaliszewo, gdzie rozbili część oddziałów polskich. 23 stycznia konfederaci zwerbowali uzbrojonych w ostre narzędzia chłopów ze wsi podpoznańskich - mieli oni utorować drogę kawalerii, która dotąd nie radziła sobie dostatecznie w walce z okupantem. W tej sytuacji Rönne, dysponując niewielką, 400-osobową, załogą poprosił o rozejm na dni 24-26 stycznia. Uzyskał zgodę Zaremby, który zażądał oddania miasta i zgodził się na wymarsz Rosjan z bronią do Warszawy. Rönne nie przystał na takie warunki i starał się przygotować Poznań do dłuższej obrony. Zerwał też rozejm, paląc (rękami kozaków) przedmieścia: Groblę, Gąski, Piaski i Święty Marcin (łącznie 100 domów, z czego 61 na Grobli). Zwerbowani chłopi w międzyczasie uciekli.

Mimo zaczepnych działań Rosjan, Zaremba nie podejmował żadnych kroków zbrojnych i czekał na koniec rozejmu, co wykorzystał Rönne, prosząc o kolejny rozejm - na dni 28-29 stycznia 1771. Pozbawiony woli walki Zaremba przystał na to rozwiązanie. Zażądał jedynie wypuszczenia wszystkich wziętych do niewoli konfederatów i zapłacenia przez miasto zaległych podatków. Rosjanie wypuścili wszystkich 95 uwięzionych konfederatów i szybko zebrali należne podatki, przekazując je Zarembie. Obiecali też nie przekazywać wziętych w przyszłości do niewoli konfederatów Prusakom. Po uzyskaniu powyższych celów, 30 stycznia, Zaremba niezwłocznie zakończył oblężenie i wycofał wojska. Po jego odejściu Rönne nakazał spalenie pozostałych przedmieść, aby uniemożliwić następne ataki, które już jednak nie nastąpiły.

Nieudolność podczas oblężenia poważnie osłabiła autorytet wojskowy Zaremby. Otarł się nawet o miano zdrajcy. Skrytykował go m.in. Jędrzej Kitowicz. Poważnie zniechęcił do siebie Kazimierza Pułaskiego.

Oddanie Poznania siłom rosyjskim oznaczało całkowite osłabienie konfederacji w Wielkopolsce.

[Miguel de Catalan]

30.01.1517 r.
Po zwycięstwie w bitwie pod Ar-Rajdanijją Turcy osmańscy zajęli Kair.

Sułtan Selim I po zwycięstwie nad safawidzkim państwem Isma’ila I w 1514 roku podporządkował sobie plemiona kurdyjskie. Licząc na osłabienie Osmanów po wojnie z Persją oraz konflikcie sułtana z braćmi, mameluckie wojska pod dowództwem sułtana Kansuha al-Ghauriego ruszyły do Syrii. Ten pokaz siły miał skłonić Selima I do oddania zajętego niedawno przez Turków miasta Elbistan. Selim I odmówił i ruszył z armią na mamelucką Syrię. Mamelucy poprosili o pomoc Isma’ila I. Selim mimo to zaryzykował wojnę na dwa fronty i wtargnął na tereny mameluków. Wojska egipskie rozpoczęły błyskawiczny odwrót spod Aleppo, nie uniknęły jednak decydującej bitwy pod Mardż Dabik 24 sierpnia 1516 roku. Na skutek zdrady i złego dowodzenia mamelucy zostali rozgromieni, a Kansuh al-Ghauri zginął w trakcie bitwy lub tuż po niej. Syria poddała się Turkom bez walki. 16 października nowym sułtanem mameluckim został Al-Aszraf Tumanbaj, a Selim I wysłał mu (wbrew radom części dowódców pragnących kontynuować wojnę) propozycję pokoju – Egipt miał zostać państwem wasalnym Osmanów. Poseł turecki został zabity, a Selim ruszył na południe. W międzyczasie doszło do sporu o Gazę – 21 grudnia wezyr turecki Sinan Pasza pokonał w bitwie pod miastem emira mameluckiego Dżanberdiego Al-Ghazaliego.

Połączone armie Selima i Sinana Paszy stanęły na egipskiej ziemi 17 stycznia 1517 roku, mimo licznych ataków ze strony arabskich plemion. Na skutek zdrady al-Ghazaliego Turcy wiedzieli, iż Tumanbaj z całą armią znajduje się w warownym obozie pod Ar-Rajdanijją. Obóz był dobrze przygotowany do obrony – otoczony był okopami i umocnieniami ziemnymi, a żołnierze mameluccy byli dość dobrze uzbrojeni w broń palną.

Selim nakazał przygotować atak z dwóch stron – część oddziałów przeszła przez wzgórza Mukattam i uderzyła na najsłabiej umocnioną część obozu, część zaatakowała od tyłu. Ogień artyleryjski Turków zniszczył większość istniejących umocnień, a obrońcy nie mogli się skutecznie bronić ze względu na to, iż ich działa nie posiadały kół i były w większości nieruchome. Unicestwiono również ogniem artyleryjskim większość mameluckiej kawalerii. Mamelucy pod dowództwem Tumanbaja zorganizowali desperacki wypad z obozu, w trakcie którego zginął wezyr osmański, a namiot sułtana był niemal w „zasięgu ich ręki”. Turkom udało się jednak zatrzymać kontratak i zmusić wojska mameluckie do ucieczki 3 km na północ (wzdłuż Nilu).

Wojska osmańskie wkroczyły 26 stycznia na przedmieścia Kairu. Zdobyto cytadelę i wymordowano garnizon czerkieski. Selim I wraz z częścią armii zatrzymał się na wyspie w pobliżu dzielnicy Bulaq. Jego nowy wezyr Yunus Pasza wkroczył do centrum miasta 27 stycznia, aby powstrzymać grabież i gwałty. Kalif Al-Mutawakkil III rozpoczął modły w mieście w imieniu Selima. Wieczorem 27 stycznia Tumanbaj wraz z 7000 żołnierzy (w tym Beduinów) zaskoczył i pokonał oddział turecki stacjonujący w stolicy. Sytuacja zmieniła się jednak diametralnie, gdy o północy Selim ściągnął do miasta artylerię, by zburzyć mameluckie umocnienia. Mamelucy wycofali się na poprzednie pozycje. Walki trwały do 30 stycznia, kiedy to Tumanbaj wraz z resztkami swej armii opuścił ostatni szaniec obrony w pobliżu kairskiej cytadeli i po przekroczeniu Nilu udał się do Gizy, a później do górnego Egiptu. Selim powrócił do swego obozu na wyspie i nad swym namiotem wywiesił biało-czerwoną flagę na znak amnestii. Mimo to zabito ok. 800 jeńców. Amnestię rozszerzono później na wszystkich emirów Egiptu. Dzięki prośbom kalifa skończyły się rzezie i grabież w mieście. Syn zmarłego sułtana Kansuha al-Ghauriego otrzymał od Selima kolegium (wybudowane przez ojca) jako swoją rezydencję. Ostateczną liczbę ofiar wśród mieszkańców Kairu szacuje się na 50 000.

Sułtan mamelucki kontynuował walkę dzięki wsparciu lokalnych plemion arabskich, jednak po raz kolejny przegrał w bitwie nad Nilem w marcu 1517. Krótko po niej został pochwycony przez Turków i zabity 13 kwietnia. Mimo to wielu historyków (w tym również tureckich) chwaliło jego odwagę w trakcie bitew.

Państwo mameluckie upadło, a jego tereny stały się częścią Imperium Osmańskiego. Egiptem rządzić zaczęli paszowie powoływani z rozkazu sułtana. Lokalni emirowie arabscy w Syrii uzyskali autonomię w ramach państwa Selima. Podobnie stało się z Druzami i maronitami. Patriarchaty w Aleksandrii, Jerozolimie i Antiochii zostały podporządkowane patriarsze Konstantynopola. Osmanowie stali się potęgą i zabezpieczyli się przed Safawidami, którzy w tej wojnie pozostali bierni. Dzięki temu zwycięstwu władzy tureckiej podporządkował się również szarif Mekki. Lokalny opór na dawnych terenach mameluckich trwał jeszcze do śmierci Selima I, ale z czasem tracił na sile.

Tumanbaj II

[Miguel de Catalan]

30.01.1592 r.
Kardynał Ippolito Aldobrandini został wybrany na papieża i przybrał imię Klemens VIII.

Ippolito Aldobrandini urodził się 24 lutego 1536 w Fano i ochrzczono go 4 marca tegoż roku w miejscowej katedrze. Był on jednym z ośmiorga dzieci florenckiego adwokata Silvestro Aldobrandini (1499–1558), który z powodu opozycji wobec rządów Medyceuszy musiał uchodzić z Florencji i ostatecznie osiadł w Rzymie. Ojciec zapewnił Ippolito gruntowne wykształcenie; studiował prawo na uniwersytetach w Padwie, Perugii i Bolonii, uzyskując tytuł doktora.

Za pontyfikatu Piusa V (1566–1572) na rodzinę Aldobrandinich spłynęło sporo zaszczytów. Giovanni Aldobrandini, starszy brat Ippolito, został mianowany biskupem Imoli (1569) i kardynałem (1570). Ippolito został natomiast mianowany przez Piusa V adwokatem konsystorialnym (1568) i audytorem Roty Rzymskiej (1570). W 1571 towarzyszył kardynałowi Michele Bonelli podczas misji dyplomatycznej w Hiszpanii.

Po śmierci Piusa V w 1572 i przedwczesnej śmierci jego brata Giovanni w 1573 wydawało się, że kariera Ippolito jest skończona. Podczas pontyfikatu papieża Grzegorza XIII (1572–1585) Ippolito, jako stronnik zmarłego papieża, nie odgrywał żadnej roli, zajmując podrzędne stanowisko w Rocie Rzymskiej. W tym czasie nawiązał przyjazne stosunki z Filipem Neri, przyszłym świętym. Prawdopodobnie pod jego wpływem w 1580 przyjął święcenia kapłańskie.

[Miguel de Catalan]

30.01.1606 r.
Hiszpański dwór królewski został z powrotem przeniesiony z Valladolid do Madrytu.

Hiszpański dwór królewski w Valladolid (1601-1606) to jeden z przykładów na to, jak Francisco Gómez de Sandoval y Rojas, książę Lerma, wpływał na decyzje podejmowane przez króla Filipa III. Przenosiny dworu były od początku do końca pomysłem Lermy, podobnie jak powrót króla i jego świty do Madrytu po pięciu latach.

Domniema się, że za kulisami przeprowadzki króla do Valladolid stały dwie przyczyny. Po pierwsze, zabiegi władz miasta, wsparte zapewne konkretnymi propozycjami finansowymi, co przy nieustannych kłopotach królewskiego skarbca w tej epoce było bez wątpienia argumentem wartym rozwagi.

Znacznie istotniejsze było jednak to, że książę Lerma, faworyt Filipa III, chciał mieć na króla całkowity wpływ, niezakłócony przez innych. Szczególnie ważnym przeciwnikiem była cesarzowa Maria, wdowa po Maksymilianie II, córka Karola I i babcia Filipa III, która mieszkała w Madrycie (w klasztorze Descalzas Reales jako mniszka) od 1581 r. Lermie udało się więc przekonać króla do przenosin, dzięki czemu odsunął go od wrogich sobie dworzan.

O tym, że przeprowadzka była zaplanowana przez samego Lermę, świadczy fakt, że już sześć miesięcy przed tą operacją książę rozpoczął skupywanie nieruchomości w Valladolid – operację, która miała mu później zapewnić spore zyski. Ostatecznie przenosiny nastąpiły 9 lutego 1601 r.

Miasto nad Pisuergą liczyło podówczas ok. 80 tys. mieszkańców zasiedlających 15 tys. domostw. Średnie europejskie miasto z przełomu XVI i XVII wieku liczyło między 10 a 15 tys. mieszkańców, widać więc wyraźnie, że Valladolid było – jak na swoje czasy – sporą metropolią. Zresztą od XV w. służyło jako jedna z rezydencji królewskich, było centralnym ośrodkiem północnej Mesety, stąd też wywodziło się wielu średniowiecznych władców Kastylii.

Jeszcze przed przyjazdem dworu miasto przestało się mieścić w granicach wyznaczonych przez średniowieczne mury miejskie. Ulokowanie w Valladolid ośrodka decyzyjnego największego państwa na świecie oznaczało zaś przyjazd setek nowych mieszkańców – dworzan, dyplomatów, przedsiębiorców, bankierów, artystów i innych. Za królem przyjechali do Valladolid m.in. Francisco de Quevedo, Luis de Góngora y Argote, a nawet Miguel de Cervantes, który mieszkał tu przez trzy lata w wystawnym domu, w którym dziś mieści się jego muzeum.

W 1603 r. w Madrycie zmarła cesarzowa Maria, co dla Lermy było ważnym sygnałem, że teraz już nikt nie przeszkodzi mu w kierowaniu postępowaniem króla. Od tego momentu madrycki magistrat czynił starania, by sprowadzić dwór z powrotem do siebie. Udało się to w 1606 r. – 30 stycznia podjęto decyzję o powrocie, decyzję, która kosztowała madrytczyków 250 tys. dukatów, płatnych w ratach przez następnych 10 lat. Pieniądze uzyskane z tej transakcji przeznaczono m.in. na wyposażenie pomieszczeń królowej w madryckim alkazarze.

Na całej tej operacji najlepiej wyszedł sam Lerma, który pół roku przed powrotem do Madrytu odsprzedał królowi Huerta de la Ribera za sumę 30 milionów maravedíes, czyli niecałe 900 tys. reali. Od tego czasu miejsce to nosi nazwę Huerta del Rey (hiszp. Sad Królewski).

Kartusz herbowy króla Filipa III na fasadzie klasztoru Descalzas Reales w Valladolid.

Kolegium św. Grzegorza (Colegio de San Gregorio) uniwersytetu w Valladolid.

Pałac królewski (Palacio Real) w Valladolid. Zbudowany w 1526 r. przez architekta Luisa de Vega, został w 1600 r. zakupiony przez Lermę i zaadaptowany na pałac królewski.

[Miguel de Catalan]

30.01.1018 r.
W Budziszynie podpisano traktat pokojowy kończący serię wojen polsko-niemieckich. Polska uzyskała Milsko i Łużyce.
"...Pokój został zawarty 30 stycznia lOl8 r. Kronikarz powiada o nim bardzo niewiele, stwierdza tylko, że "był to pokój nie taki, jaki być powinien, lecz jaki dało się zawrzeć w ówczesnej sytuacji". Roczniki kwedlinburskie notują, że cesarz powrócił z Polski nie osiągnąwszy żadnego sukcesu, a Bolesław powrócił do łaski cesarskiej.
Na mocy układu budziszyńskiega zniesiony został stosunek zależności Bolesława od Henryka, istniejący od roku 1013. Polska bez żadnych dodatkowych warunków utrzymywała ziemie Łużyc i Milska. Uznano suwerenność państwa polskiego, jednakże nie jest do pomyślenia, aby Bolesław nie uznawał powszechnej zwierzchności cesarza, takiej, jaka wynikała z ówczesnej hierarchii feudalnego świata. Uzyskując praktyczną suwerenność, zrzucając jarzmo wasalnej zależności od sąsiada - uznawał Bolesław tylko wyższy "autorytet" imperium, jako instytucji stojącej ponad księstwami i królestwami. Jednocześnie Chrobry ponownie nawiązał dobrosąsiedzkie stosunki z Henrykiem II. Cesarz - w zamian za poparcie swych planów politycznych przez Bolesława - zobowiązał się do udzielenia mu pomocy w planowanej wyprawie polskiej na Ruś. .."
Pokój w Budziszynie zamykał wojenną epopeję między księciem i późniejszym królem Polski Bolesławem Chrobrym a Henrykiem II, królem Niemiec i Włoch oraz – wedle oficjalnej tytulatury - Świętym Cesarzem Rzymskim. Zamykał z powodzeniem dla Chrobrego. Na mocy traktatu pokojowego została zakończona wojna toczona od roku 1015 i zarazem cykl wojen prowadzonych od roku 1002, w których stawką były Czechy i Łużyce.
Dzięki temu zwycięstwu, pod władzą Chrobrego pozostały Łużyce i Milsko. Bolesław uzyskał też od cesarza wydatną pomoc militarną na wyprawę kijowską. Zawarcie pokoju poprzedziła bitwa pod Budziszynem w 1015 r., również będąca piękną kartą w dziejach oręża polskiego – wojska cesarza Henryka II, dowodzone przez margrabiego Marchii Wschodniej Gerona II, doznały z rąk wojów Chrobrego druzgocącej klęski, a sam margrabia poniósł śmierć. Państwo Chrobrego stało się rozległym terytorialnie, silnym graczem ówczesnej Europy.

[Miguel de Catalan]

30.01.1649 r.
W Londynie ścięto „tyrana, zdrajcę i wroga ludu”, króla Anglii i Szkocji Karola I Stuarta.
1 stycznia 1649 r. tzw. Kadłubowy Parlament uznał króla Karola I Stuarta winnym wszystkich nieszczęść, które spadły na Anglię i ogłosił ordynans powołujący specjalny trybunał (High Court of Justice) mający sprawiedliwie osądzić władcę. Do uczestnictwa w sądzie nominowano 135 osób, które miały sprawować funkcje zarówno sędziów, jak i ławy przysięgłych. Na jego czele stał John Bradshaw. Inni prawnicy i znane osobistości odrzuciły tę propozycję. Bo sprawa nie była łatwa i wielu miało wątpliwości co do prawomocności podjętych działań. Algernoon Sidney, jeden z członków trybunału, oświadczył wprost Cromwellowi, że nie tylko król, ale żaden człowiek nie może być sądzony przez ten sąd.
Karol I został oskarżony o obalenie podstawowych praw i wolności narodu oraz prowadzenie wojny z Parlamentem i ludem Anglii. Oświadczono, że była to zdrada swoich poddanych. Gdy Izba Lordów nie zgodziła się z taką wykładnią, Izba Gmin uchwaliła trzy rezolucje stwierdzające, iż to lud jest źródłem wszelkiej sprawiedliwej władzy, a gminy Anglii zgromadzone w parlamencie są najwyższą władzą narodu i wszystko co one postanowią ma moc prawa, któremu wszyscy muszą być posłuszni. Tym samym Izba Gmin przeniosła wszystkie uprawnienia parlamentu na siebie, bez zgody króla i lordów.
Tak jak wspominałem, do udziału w sądzie nad królem nominowano 135 osób. Jednakże około 50 odmówiło udziału w tym zgromadzeniu, a kilku wycofało się w niedługim czasie po rozpoczęciu procesu. Ostatecznie akt wyroku podpisało tylko 58. Chociaż komisarzom Wysokiego Sądu Sprawiedliwości zależało, by całe postępowanie było postrzegane jako jawne i publiczne, to wprowadzono bardzo rygorystyczne środki ostrożności. Tłum przyglądający się obradom był pilnowany przez żołnierzy, którzy znajdowali się również na dachach. Sprawdzono też piwnice. Z kolei Bradshaw nosił kapelusz, który był wyłożony stalowym czepcem w obawie przed zamachem. A ponadto towarzyszyła mu gwardia i nosił broń. Wnioskując z tego można wnosić, że sytuacja była napięta i nie było pełnej zgody na królewski proces.
Proces rozpoczęto po południu 20 stycznia 1649 r. Już na początku król rozdrażnił komisarzy stwierdzając z godnością, że nie odpowie na żadne zarzuty wysunięte przeciwko niemu.. Ponadto nie uznał kompetencji trybunału i zakwestionował podstawy, na których Izba Gmin uznaje się za reprezentanta całości ludu Anglii. Każda sesja kończyła się usuwaniem króla przez Bradshawa. Tym samym podkreślał on słowa króla, że obecna administracja była gorszym zagrożeniem dla wolności i dobrobytu ludu Anglii, niż kiedykolwiek indziej.
Dnia 24 stycznia trybunał wysłuchał 33 świadków zeznających przeciwko królowi. Następnego dnia ich zeznania zostały przedstawione na posiedzeniu jawnym. Według nich król brał osobisty udział w wojnie, dopuścił się różnych okrucieństw oraz trwał w chęci kontynuowania wojny. 26 stycznia Wysoki Sąd ogłosił wyrok. Karola I Stuarta uznano za „tyrana, zdrajcę, mordercę i wroga publicznego ludu Anglii” i tym samym skazano na karę śmierci poprzez ścięcie.
Końcowa sesja procesu odbyła się 27 stycznia. John Bradshaw w 40-minutowej przemowie skierowanej do króla przekonywał, że nawet on podlega prawu, a prawo stanowi Parlament. Ponadto, Karol Stuart, złamał świętą więź pomiędzy władcą, a ludem. Występując zbrojnie przeciwko własnemu narodowi stracił prawo do jego lojalności. Uznając więc jego winę skazano go na śmierć. Ku rozczarowaniu Karola nie pozwolono mu zabrać głosu i szybko wyprowadzono go z sali do swego więzienia, gdzie miał czekać na wykonanie wyroku. Został ścięty 30 stycznia 1649 r.

[Miguel de Catalan]

31.01
1259 – Trzęsienie ziemi w okolicach Krakowa o sile szacowanej na 4,8 stopni w skali Richtera.
1581 – Radomyśl Wielki został lokowany na prawie magdeburskim.
1633 – Rozpoczęły się obrady Sejmu koronacyjnego, poprzedzające koronację króla-elekta Władysława IV Wazy.
1676 – Przed koronacją Jana III Sobieskiego pochowano na Wawelu jego poprzedników: Jana II Kazimierza Wazę i Michała Korybuta Wiśniowieckiego.
1773 – Z terenów anektowanych w I rozbiorze Polski powstała prowincja Prusy Zachodnie.
1785 – We Wrocławiu ukazało się pierwsze wydanie miesięcznika „Schlesische Provinzialblätter”.
1793 – II rozbiór Polski: Prusacy zajęli bez walki Poznań.

[Miguel de Catalan]

WYDARZENIA NA ŚWIECIE
31.01
314 – Sylwester I został wybrany na papieża.
1030 – Wilhelm VI Gruby został księciem Akwitanii.
1208 – W bitwie pod Leną Eryk X Knutsson pokonał króla Szwecji Swerkera II Młodszego, który utracił władzę i uciekł do wówczas duńskiej Skanii.
1418 – Michał I Basarab został hospodarem Wołoszczyzny.
1504 – Francja scedowała Neapol na rzecz Hiszpanii.
1542 – Hiszpan Álvar Núñez Cabeza de Vaca jako pierwszy Europejczyk dotarł do wodospadu Iguaçu na dzisiejszej granicy argentyńsko-brazylijskiej.
1606 – W Londynie stracono głównego organizatora Guy Fawkesa i 3 innych uczestników spisku prochowego.
1732 – Otwarto Teatro Argentina w Rzymie.
1747 – W Londynie otwarto pierwszy szpital wenerologiczny.
1786 – Założono miasto Carouge w Szwajcarii.
1790 – Wojna Turcji z Rosją i Austrią: zawarto turecko-pruski traktat zaczepny.
1814 – Gervasio Antonio de Posadas został pierwszą głową państwa Zjednoczonych Prowincji Rio de La Plata.
1840 – Wojna bursko-zuluska: zwycięstwo Zulusów w bitwie pod Maqongao.
1844 – Przyszły pierwszy wielki książę Luksemburga Adolf I ożenił się z wielką księżną rosyjską Elżbietą Michajłowną Romanowną.
1845– Amerykanin Elias Howe opatentował maszynę do szycia.
1862 – Amerykański astronom Alvan Graham Clark odkrył białego karła Syriusza B, towarzysza najjaśniejszej gwiazdy ziemskiego nieba Syriusza.
1865 – Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych przyjęła 13. poprawkę do konstytucji znoszącą niewolnictwo.
1868 – Wojna boshin w Japonii: zwycięstwem stronnictwa cesarskiego zakończyła się bitwa pod Toba-Fushimi.
1887 – W Teatrze Wielkim w Moskwie odbyła się premiera opery Trzewiczki Piotra Czajkowskiego.
1891 – W Porto została brutalnie zdławiona republikańska rewolta.
1892 – Na skoczni w norweskim Holmenkollen odbył się pierwszy w historii konkurs skoków narciarskich.
1901 – We Francji zakazano stosowania kar cielesnych w armii i marynarce wojennej.