Podsumowanie

[Henryk Mikołaj Hrychowicz]

Mości Panowie, postaram się przedstawić kilka moich uwag.

Podobnie jak pan Jan von Maikowski uważam że cała kampania była ciekawym doświadczeniem i jej narracyjna forma mi odpowiadała, bo dała możliwość opisu wydarzeń zaczerpniętych prosto z naszej wyobraźni. Oczywiście w przyszłości możemy same bitwy oprzeć na systemie prowadzenia bitew, uzupełniając go o czynnik doświadczenia dowódców (ilości bitew w których uczestniczyli) oraz współczynnik determinacji. Możemy też przydzielić kozakom, czy innej nacji realnego dowódcę. Zapewne sam przebieg kampanii będzie wówczas bardziej nieprzewidywalny i przypominał grę wojenną. Jednak kluczową sprawą tego typu wydarzeń winno być doskonalenie sztuki wojennej przez dowódców, tak w działaniach sztabu jak i prowadzeniu działań bojowych mniejszych jednostek i związków taktycznych. To drugie w mojej ocenie super zagrało. Dowódcy poszczególnych pułków byli aktywnie zaangażowani w działania oddziałów które mieli pod swoja komendą. Również aktywnie działali po utworzeniu armii koronnej i regimentarskiej. Tu zadania zostały zrealizowane. Niestety w mojej ocenie zabrakło działań typowo sztabowych. Namiastką było oczywiście przedstawianie mapy z przebiegi kampanii i wydawanie dyspozycji dla oddziałów wchodzących w skład armii, ale zabrakło odpraw dowódców podczas których każdy miałby możliwość przedstawienia swoich koncepcji działania. To bym w przyszłości uzupełnił.

Teraz kwestie techniczne.
Mapę działań podzielił bym na więcej pół. Urealniło by to mobilność oddziałów a jednocześnie zwiększyło ich manewrowość.
Samą mobilność oddziałów podzielił bym na dwie prędkości. Jedną dla kawalerii, druga dla piechoty i artylerii.
Na mapie działań oznaczył bym położenie sztabu naczelnego dowódcy, każdej za stron konfliktu.
No i kwestia ostatnia, uwzględnianie siły oddziałów. Po bitwie każdy oddział powinien dochodzić do pełnej sprawności bojowej. Zwycięski 1 dzień, czyli w dzień po bitwie 75% wartości, dopiero dnia drugiego ma na powrót 100%. Pokonany 3 dni, czyli w dzień po bitwie 50% wartości. dwa dni po bitwie 75% i dopiero 3 dni po, odzyskuje 100%. To urealni wysiłek bojowy, poniesione straty i konieczność odbudowy siły bojowej oddziału.

Było mi strasznie ciężko będąc jednocześnie (że wyrażę się w taki RPG-owy sposób, który chyba do tej sytuacji najlepiej pasuje) Mistrzem Gry, jednocześnie prowadząc kozaków. Nie potrafiłem być czasem obiektywny jako MG, lub subiektywny jako dowódca kozaków. Był to duży błąd. Często po fakcie widziałem, jak bardzo ułatwiałem, bądź utrudniałem "życie" moim poddanym

W pełni rozumiem Waszą Królewską Mość bo to było wyjątkowo trudne zadanie i raczej wątpię by ktokolwiek lepiej sobie z tym poradził. Sadzę że najlepszym rozwiązaniem w przyszłości będzie naznaczanie kogoś do prowadzenia wrogich oddziałów, ale nie jako zbuntowanego przeciw Koronie, a jako prowadzącego fikcyjną postać dowódcy buntowników. Rola niewdzięczna, ale dająca również możliwość wykazania talentów dowódczych.

Według mnie pod względem wojskowym, było naprawdę dobrze i przy tym zostańmy. Zaś w przyszłości jeśli uzupełnimy zebrane doświadczenia będzie jeszcze lepiej i ciekawiej.

[Jan Lubomirski-Dostojewski]

Według mnie można by zrobić kilka map (np. mapę Ukrainy, Wielkopolski itp.) i w zależności od zasięgu powstania wojska działałyby na jednej , albo czasami na trzech takich mapach. Ograniczając powstanie do jednego , nazwijmy to regionem, wojska buntownicze nie mają szans. Gdyby dodać do statystyk , prawdopodobieństwo wzniecenia powstania w regionie , w którym się znajduje , z pewnością poszerzyłoby możliwości podczas takiej zabawy.

Wspomniałem od regionach. Jeżeli armia kozaków ( w przypadku Ukrainy) chciałaby przedostać się dalej lub uciec to normalnie kończyła im się "mapa". Przejścia wojsk między regionami powinny zajmować 2 z 3 rozkazów , tak żeby nie zostać zaatakowanym tuż po przejściu.

Obierałoby się dowódce wojsk regionalnych ( np. wojska stacjonujące na Ukrainie podlegają osobie z najwyższym stopniem wojskowym itp., natomiast osoba Regimentarza nadal miałaby jakąś rolę, zakładając , że powstanie ogarnęłoby większość lub po prostu dużą część ziem Rzczplitej to Król wydaje rozkazy wojskom , które wyznaczy (np. zachód od Wisły) , a Regimentarz wydaje pozostałym wojskom. Jeżeli w jakiejś części nie ma osoby pełniącej służbę w wojsku , to jednostki automatycznie przechodzą pod zarząd Regimentarza.

Byłaby też opcja powołania pospolitego ruszenia , które mogłoby wspierać i armię RON , jak i armię buntowników.
I tutaj przechodzę do sedna . Każda jednostka miałaby morale, nawiązując do tego co przedstawił p. Hrychowicz,
po wygranej bitwie morale rosną , po przegranej spadają , co jest chyba jasne. Ale jeżeli bitwy wyglądałby tak jak na potyczkach i np. któraś armia odniosłaby "druzgoczące zwycięstwo" to sprawność bojowa i morale spadałyby do bardzo niskiego poziomu.

[Maksymilian Branicki-Lubomirski]

A co powiedzą Panowie na prowadzenie w przyszłości podobnych kampanii, ale poza granicami, np. wojna z innym państwem (wymyślonym) ?

[Sebastian von Tauer]

Możemy całą Rzeczpospolitą przedstawić nawet na jednej mapie, nie widzę w tym problemu, po prostu z góry założyłem, że interesujące dla powstańców będą jedynie te tereny Na większą ilość pól można by mapę podzielić, nie widzę w tym żadnego problemu, jak i w różnych prędkościach marszowych oddziałów, acz powinna ona jeszcze zależeć od wielkości związku (przecież jedna rota piechoty i tak będzie się sprawniej przemieszczać niż całą dywizja kawalerii ) Co do innych regionów: tu należałoby spojrzeć na mapę Varlandu:

Oczywiście ewentualne fabularne, jeśli już, działania zbrojne moglibyśmy prowadzić tylko na ziemiach niczyich.

[Hieronim Sieniawski]

Wasza Miłość.

Wspaniała mapa Z tego co widzę to nasz kontynent to w miarę wierne odwzorowanie Europy. Tylko ta luka na miejscu Francji wygląda źle.

Co do kampanii. Jak tylko wojsko zakupię to przy najbliższej okazji wezmę udział. Przednia zabawa musi to być

[Henryk Mikołaj Hrychowicz]

Według mnie można by zrobić kilka map (np. mapę Ukrainy, Wielkopolski itp.) i w zależności od zasięgu powstania wojska działałyby na jednej , albo czasami na trzech takich mapach. Ograniczając powstanie do jednego , nazwijmy to regionem, wojska buntownicze nie mają szans.

Chyba nie o to chodzi by stworzyć warunki do rozgromienia Wojsk Koronnych, chaosu i rozpierduchy na obszarze całej Rzeczpospolitej. By była jasność, ja nie dołożę ręki do tworzenia takich scenariuszy i to mówi żołnierz z krwi i kości. Rzeczpospolita to nie tylko wojsko i machanie szabelką. Mamy też inne dziedziny życia o które trzeba dbać równie mocno jak o wojsko. Oczywiście nie wykluczam swego udziału w wydarzeniach podobnych do Powstania Pawłyszenki i to z największym zaangażowaniem, ale jako zdarzeń sporadycznych, a nie cyklicznie prowadzonych wojenek. Wszystko, czego jest za wiele na zdrowie nie wychodzi. Jeśli co miesiąc nasz kraj będzie wstrząsany wojnami i powstaniami, to nie zdziwi mnie szybkie uzyskanie statusu kraju z Nordaty.

Sądzę również, co wydarzenia podobne do Powstania Pawłyszenki nie powinny być traktowane jako okazja do zabawy w wojnę, której żagiew rozprzestrzeni się na cały kraj i wywróci wszystko do góry nogami, a jako pole do sprawdzenia aktywności i zaangażowania dowódców Wojsk Koronnych oraz doskonalenia umiejętności w prowadzeniu wojsk podczas działań wojennych. Czym innym jest bowiem bitwa, a czym innych cała kampania. Ta jednak powinna być ograniczona terytorialnie i posiadać scenariusz kończący konflikt zwycięstwem Wojsk Koronnych albo rozejmem. Pozostawiając wszystko przypadkowi może się zdarzyć, co większość oficerów wojsk naszych polegnie lub rannych dostanie się do niewoli. Wojska Koronne zostaną rozbite, a król zmuszony do złożenia hołdu atamanowi kozackiemu. Pfu, diabli nie śpią, więc uważajmy co robimy, bo możemy zrobić sobie kuku. Łatwo stóg podpalić, trudno go potem ugasić, a odbudować jak było przeważnie się już nie udaje bo nie ma z czego.

Oczywiście ewentualne fabularne, jeśli już, działania zbrojne moglibyśmy prowadzić tylko na ziemiach niczyich.

Raczej nie wybiegał bym na ziemie niczyje. Po pierwsze to tereny nigdzie nie opisane i trudno będzie się na nich poruszać. Po drugie naruszenie tych obszarów może wywołać protesty innych państw kontynentu.

[Hieronim Sieniawski]

Mości Panowie.

W pełni Pana Hrychowicza popieram. Jednak uważam, iż jeśli tego typu akcje militarne miejsce będą miały w przyszłości miejsce to winny być nie lada wydarzeniem w skali kraju, gdzie byłaby możliwość zdobycia zasług przez szlachtę oraz okazja do popisania się zdolnościami bojowymi. Wówczas oczy i uwaga Rzeczypospolitej na region zapalny winny zostać zwrócone oraz życie kraju temu wydarzeniu podporządkowane. Ale powszednie się to stać nie może, bo cały urok straci...

[Jan Lubomirski-Dostojewski]

Chyba nie o to chodzi by stworzyć warunki do rozgromienia Wojsk Koronnych, chaosu i rozpierduchy na obszarze całej Rzeczpospolitej. By była jasność, ja nie dołożę ręki do tworzenia takich scenariuszy i to mówi żołnierz z krwi i kości. Rzeczpospolita to nie tylko wojsko i machanie szabelką. Mamy też inne dziedziny życia o które trzeba dbać równie mocno jak o wojsko. Oczywiście nie wykluczam swego udziału w wydarzeniach podobnych do Powstania Pawłyszenki i to z największym zaangażowaniem, ale jako zdarzeń sporadycznych, a nie cyklicznie prowadzonych wojenek. Wszystko, czego jest za wiele na zdrowie nie wychodzi. Jeśli co miesiąc nasz kraj będzie wstrząsany wojnami i powstaniami, to nie zdziwi mnie szybkie uzyskanie statusu kraju z Nordaty.

Sądzę również, co wydarzenia podobne do Powstania Pawłyszenki nie powinny być traktowane jako okazja do zabawy w wojnę, której żagiew rozprzestrzeni się na cały kraj i wywróci wszystko do góry nogami, a jako pole do sprawdzenia aktywności i zaangażowania dowódców Wojsk Koronnych oraz doskonalenia umiejętności w prowadzeniu wojsk podczas działań wojennych. Czym innym jest bowiem bitwa, a czym innych cała kampania. Ta jednak powinna być ograniczona terytorialnie i posiadać scenariusz kończący konflikt zwycięstwem Wojsk Koronnych albo rozejmem. Pozostawiając wszystko przypadkowi może się zdarzyć, co większość oficerów wojsk naszych polegnie lub rannych dostanie się do niewoli. Wojska Koronne zostaną rozbite, a król zmuszony do złożenia hołdu atamanowi kozackiemu. Pfu, diabli nie śpią, więc uważajmy co robimy, bo możemy zrobić sobie kuku. Łatwo stóg podpalić, trudno go potem ugasić, a odbudować jak było przeważnie się już nie udaje bo nie ma z czego.


Panie Hrychowicz , przedstawiłem to dlatego , bo kiedy spojrzałem na położenie wojsk Pawłyszenki , zauważyłem , że od razu są okrążone i gdyby taka walka się przedłużyła to polegałoby to na tym , że wojska gonią się na jednej mapie.

[Henryk Mikołaj Hrychowicz]

Panie namiestniku, położenie wojsk Pawłyszenki wynikało z prowadzonych przez dwa dni działań operacyjnych i wcześniej stoczonej bitwy, wiec nie stało się nagle i bynajmniej przyczyną nie był brak miejsca na mapie. Choć przyznaję można było odnieść takie wrażenie patrząc na mapę, a nie zapoznając się z przebiegiem wydarzeń, bo ilość jednostek biorących udział w tej operacji był imponujący.

Nie rozumiem też co ma pan na musli mówiąc, "że gdyby taka walka się przedłużyła to polegałoby to na tym , że wojska gonią się na jednej mapie". Wojska okrążone maja znikome pole manewru i toczą walkę statyczną w miejscu okrążenia. By odzyskać przestrzeń do działań musiałyby przełamać okrążenie. Takie działanie kozacy podjęli, ale nie udało się im wyjść z okrążenia. Sytuacja mogła by wyglądać nie co inaczej gdyby mapa była podzielona na więcej, mniejszych pól działania, co zwiększyło by manewrowość jednostek, a to z kolei utrudniło zamkniecie okrążenia. Do tego jednak nie potrzeba drugiej i kolejnych map. Wspominałem zresztą o tem we wcześniejszej wypowiedzi.

[Jan Lubomirski-Dostojewski]

Dobrze, nie zauważyłem