Rzeczpospolita Obojga Narodów

Zszedłszy z konia dał go stajennemu aby odprowadził go do zagrody i napoił oraz dał mu jeść. żwawym krokiem skierował się ku drzwiom. Jeszcze zanim je otworzył usłyszał muzykę. Sięgnął za klamkę i otworzył drzwi. Wszedł po cichu, zdjął zewnętrzne buty, dostał ładne wysokie buty oficerskie, założył.
Stanął cicho przy futrynie i oparłszy się, wsłuchał się w melodię i słowa. Kiedy utwór się skończył, Michał zaczął klaskać. Od razu zauważyli go gospodarz oraz jego goście.

- Ojcze witaj. Cieszę się, że do nas dołączyłeś. Jesteś głodny? - zapytał syn kiedy tylko oderwał wzrok od Anny.

- Przyjacielu... Witaj. Chciałbym z tobą pogadać, jednak wiadomo, najpierw posil się i odpocznij.

- Moi drodzy dajcie mi tylko łyk dobrego trunku i zaraz będę mógł odpowiadać na wasze pytania oraz wszelkie rzeczy które was trapią. - powiedział Michał.
- Zapomniałbym się przywitać. - ucałował dłoń Pani Eugenii oraz jej córki Anny.
Potem podano mu kielich wina. Spożył i usiadł wygodnie. Słucham zatem.

- Michale, rozmawiałem już z twoim synem i chwaliłem się, że niedługo zamierzamy przeprowadzić się do Ostroga, niedaleko was. Z tym wiążą się koszty. Oczywiście po sprzedaży Kamienia, będę miał fundusze ale zawsze możesz się dorzucić do interesu. - uśmiechnął się i zaraz spoważniał. Nalał sobie wina do kielicha i czekał na odpowiedź.

Michał spokojnie sięgnął po kielich, przechylił i napił się trochę. W ciszy kontemplując wszystko.
Spojrzał spokojnie na swojego rozmówcę.
- Co ja będę z tego miał? - zapytał spokojnie. - Pamiętasz nasze listy. Wiesz jaka jest sytuacja. Dominik zbliżył się i wyszeptał coś na ucho Michałowi. Kiedy ponownie zajął swoje miejsce Michał odpowiedział. - Zgoda. Jak będzie potrzeba to możesz liczyć na nasze fundusze. Pamiętaj jednak o tamtym roku oraz o tym. Ja sobie czekam ale wiesz do czasu. Mogę zrobić się niecierpliwy. Jednak zostawmy to na potem. Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym albo posłuchajmy muzyki.

Może zagramy? Muzyka łagodzi obyczaje, ma też właściwości lecznice..

Po wysłuchaniu utworu Eugenia jeszcze przez chwilę siedziała w milczeniu. Potem podniosła się i spojrzała na zebranych. W końcu odezwała się miłym i niezbyt głośnym głosem:
- Kiedy ślub Ludwika i Anny? - zapytała. Jednak nie usłyszała odpowiedzi od razu. Trwała zatem krótka chwila ciszy...

O nic nie trzeba się martwić, ślub niedługo. Musimy parę spraw pozamykać i pozałatwiać. Jednak może młodzi niech się wypowiedzą. - uśmiechnął się Dominik i skierował wzrok na prawo, potem na lewo. Jednak nie zauważył ani Anny ani Ludwika. Jego twarz spoważniała.
- Annoo !! - zawołał