Na początku procesji do ołtarza podążali ministrant z krzyżem i dwóch akolitów ze świecami, zaraz za nimi diakon Piotr Jan Szczygielski niosący księgę Ewangeliarza. Za nimi cała służba liturgiczna oraz diakoni i kapłani. Za nimi w dymie kadzidła Prymas Rzeczypospolitej niósł Najświętszy Sakrament, w modlitewnym odpływie przy zamkniętych oczach prowadził go Duch Święty, który w czasie Celebracji czuwał nad całym ludem. Atmosfera była odczuwalna w śpiewie pieśni "Parce Domine".
Po celebracji pełnej wdzięczności za pracę i dobro z poprzedniego tygodnia, arcybiskup podszedł do ambony i mówił:
Umiłowani Siostry i Bracia
Dziś przed celebracją jak i w jej czasie targały mną skrajnie przeciwstawne emocje; pełen wdzięczności sławiłem Boga za dar posługi w Gnieźnie, jednak pomimo chęci oddalenia od siebie bólu szukałem odpowiedzi na pytanie "Czemu, co źle zrobiłem, że trzoda Twoja Domine w Rzeczpospolitej się pomniejszyła? Domine, cóż mam czynić; czy zaprosić dziś wiernych na obrady Synodu, czy tylko modlitwa? Czego chcesz odemnie?" Niestety nie jestem wstanie odpowiedzieć na te pytania, więc proszę o odpowiedź Was Siostry i Bracia, cóż mam czynić?
Po przemowie Prymas pobłogosławił lud, a procesja udała się do zakrystii.
Arcybiskup: Dominus vobiscum Lud: Et cum spiritu tuo Arcybiskup: Ite, missa est Lud: Deo gratias Arcybiskup: Placeat tibi, sancta Trinitas, obsequium servitutis meae: et praesta, ut sacrificium quod oculis tuae maiestatis indignus obtuli, tibi sit acceptabile, mihique, et omnibus pro quibus illud obtuli, sit te miserante propitiabile. Per Christum Dominum nostrum. Amen
Benedicat vos omnipotens Deus, Pater †, et Filius †, et Spiritus Sanctus † Lud: Amen
(~) Taddeo von Hippogriff-Piccolomini Pan na Żywcu
Po celebrze Michał wstąpił do zakrystii i zabrał na stronę prymasa.: - Chciałbym odpowiedzieć ekscelencji na pytania, które zadał czcigodny podczas przemowy. Otóż Tadeusz von Hippogriff-Piccolomini jako prymas nie wyrządził nikomu krzywdy, ani też nie obraził, ani tez nie zaniedbał swoich obowiązków. Ale poprzednicy którzy obejmowali urząd często nie działali, nie prowadzili celebr i rozmów, nie udzielali się w naszym kraju, tez zdarzało się im iść przeciwko całej szlachcie i przeciw prośbom i słowom wiernych. Za każdym razem gdy pojawiał się problem a Prymasa nie było, albo nie działał, lub też swoim działaniem szkodził, to szlachta stawała się bardziej nieufna, zatwardziała w przekonaniu iż nie ma co liczyć na duchownych. To właśnie kilka lat zaniedbań, oraz złej postawy doprowadziła do takiej sytuacji. I nie jest to wina czcigodnego prymasa. Oprócz wymienionych powodów pojawiają się powody czysto prywatne. Bo jak ktoś miałby być wiernym skoro jakiś kardynał oskarża go o spamowanie, lub też o bycie marionetką.. Uwierz mi że ja byłbym skłonny powrócić gdyby pewne osoby przeprosiły. Wtedy i ja mógłbym przeprosić. Lecz niestety ale pewni ludzie się nie zmieniają i muszą trwać zatwardziale w swoim uporze, być ponad wszystkimi, uważać się za lepszych. Oni to potrafią po prostu w zabawny sposób odpowiedzieć na oficjalny zwrot o wyjaśnienie sprawy. Ale to nie Pan. Pan jest czysty i dobry. Piękna celebra. Pozdrawiam. - odpowiedział Michał i skierował się ku drzwiom.
Skazany na karę infamii i konfiskaty majątku przez sąd grodzki za kloning, zdradę stanu i podszywanie się pod inne osoby.
IV Niedziela Wielkiego Postu Niedziela Radości Lætare Na ilustracji: w środku arcybiskup Tadeusz, po jego prawicy diakon Piotr Pawłow, z lewej strony diakon Piotr Jan Szczygielski
W niedzielę radości Lætare różowy kolor szat liturgicznych wywoływał uśmiechy na twarzach wiernych zebranych w archikatedrze Gnieźnieńskiej. Spokój celebracji arcybiskupa Tadeusza mnożył uczucie radości. Róż Niedzieli Lætare był połączeniem fioletu pokuty i pojednania oraz bieli czystości i niewinności. Na początku celebracji odśpiewano introit:
Laudáte Dóminum, quia benígnus est: psállite nómini eius, quóniam suávis est: ómnia, quæcúmque vóluit, fecit in coelo et in terra.
Sacrifíciis præséntibus, Dómine, quaesumus, inténde placátus: ut et devotióni nostræ profíciant et salúti. Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. Amen.
Po częściach eucharystycznych ksiądz arcybiskup Gnieźnieńsko-Wileński odszedł od ołtarza wystrojonego w kolor różowy do ambony:
Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Ierúsalem, quæ ædificátur ut cívitas, cuius participátio eius in idípsum: illuc enim ascendérunt tribus, tribus Dómini, ad confiténdum nómini tuo. Dómine. - O Jeruzalem! Zbudowane jako miasto, którego gmachy w potężną całość złączone, i tam wstępują pokolenia, pokolenia Pańskie, aby uwielbiać Imię Twoje, Panie. Tymi oto słowami modlitwy w brewiarzu na dziś chciałbym otworzyć III Synod Gnieźnieński. Niedziela radości niech udzieli się Nam Umiłowani w czasie rozmów na Synodzie, które będą trwały od dziś aż zostaną omówione wszystkie tematy. Na Synod zapraszam wszystkich wiernych i zainteresowanych do Pałacu Prymasowskiego im. Patrona Kościoła Ottona Kenta. Teraz przyjmijcie błogosławieństwo.In nomine Patris + et Filii + et Spiritus Sancti +
(~) Taddeo von Hippogriff-Piccolomini Pan na Żywcu
W piątą Niedzielę Wielkiego Postu wszystkie krzyże były i będą zasłonięte, aż do Wielkiego Piątku. Jak co Niedzielę służba ołtarza wraz z duchowieństwem wkraczała procesyjnie do archikatedry. Rozbrzmiewała pieśń chorału gregoriańskiego:
Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam tuam. Et secundum multitudinem miserationum tuarum, dele iniquiatatem meam. Amplius lava me ab iniquitate mea: et a peccatto meo munda me. Quoniam iniquitatem meam ego cognosco: et peccatum meum contra me est semper. Tibi soli peccavi, et malum coram te feci: ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris. Ecce enim in inquitatibus conceptus sum: et in peccatis concepit me mater mea. Ecce enim veritatem dilexisti: incerta et occulta sapientiae tuae manifestasti mihi. Asperges me hyssopo, et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor. Auditui meo dabis gaudium st laetitiam: et exsultabunt ossa humiliata. Averte faciem tuam a peccatis meis: et omnes iniquitates meas dele. Cor mundum crea in me, Deus: et spiritum rectum innova in visceribus meis!
Po wysłuchaniu odczytanej Ewangelii przez Wielkiego Mistrza Aleksandra wierni słuchali słów arcybiskupa Tadeusza:
Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Każda Niedziela Wielkiego Postu poprzez liturgię pomaga odkryć nam tajemnice związane z tym czasem; i tak w pierwszą niedzielę poszukujemy Odnowy swojego życia, w drugą Przemianę, w trzecią jak trwać w Wierze, w czwartą jak czerpać i dzielić się Radością z wiary, a dziś przygotowujemy się do Śmierci. Dziś rozpoczyna się Okres Męki Pańskiej szczególnie akcentujący przygotowanie Pana Jezusa do swojej kaźni i męczeńskiej śmierci. Chrystus mówi: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie”, po czym wskrzesza z martwych Łazarza. Przypomina nam to o tym jak niewiele znaczy śmierć w obliczu życia wiecznego. Jest ona tylko kolejnym etapem na naszej drodze, tak jak śmierć Jezusa była kolejnym etapem na drodze ludzkiego odkupienia. Jezus przez to przekazuje nam, że przygotowując się nie należy się smucić, a czerpać z radości wiary, której nas nauczył tydzień temu. Teraz przyjmijcie błogosławieństwo. In nomine Patris + et Filii + et Spiritus Sancti +
(~) Taddeo von Hippogriff-Piccolomini Pan na Żywcu
W Niedzielę Palmową wszystkie krzyże były i będą zasłonięte, aż do Wielkiego Piątku.Wszyscy oczekiwali na uroczystą celebrację. W procesji do głównego ołtarza podążał Prezbiter Enrique Sánchez Oviedo, ubrany w fioletowy ornat. Organy tryumfalnie wygrywały na cześć Pana. Rozbrzmiewała pieśń chorału gregoriańskiego:
Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam tuam. Et secundum multitudinem miserationum tuarum, dele iniquiatatem meam. Amplius lava me ab iniquitate mea: et a peccatto meo munda me. Quoniam iniquitatem meam ego cognosco: et peccatum meum contra me est semper. Tibi soli peccavi, et malum coram te feci: ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris. Ecce enim in inquitatibus conceptus sum: et in peccatis concepit me mater mea. Ecce enim veritatem dilexisti: incerta et occulta sapientiae tuae manifestasti mihi. Asperges me hyssopo, et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor. Auditui meo dabis gaudium st laetitiam: et exsultabunt ossa humiliata. Averte faciem tuam a peccatis meis: et omnes iniquitates meas dele. Cor mundum crea in me, Deus: et spiritum rectum innova in visceribus meis!
Prezbiter zaczął celebrę od krótkiego wprowadzenia:
Co o nas samych mówi nam Niedziela Palmowa? Czy taki bieg wydarzeń jest jakimś ewenementem? Wydaje się, że nie. Przypomina raczej typową sytuację człowieka, który przy spowiedzi, albo w innych okolicznościach mówi: „Panie, obiecuję poprawę”, a parę dni później popełnia te same grzechy.
Po takim krótkim wstępie zaczęła się właściwa celebra. Modlitwa, akt pokuty, pierwsze czytanie, psalm responsoryjny i drugie czytanie, po których nastąpiła aklamacja i odczytanie ewangelii przez prezbitera:
Ewangelia (Mk 11, 1-10) Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: „Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: «Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem»”.
Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: „Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę?” Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im.
Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: „Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach.”.
Po wysłuchaniu odczytanej Ewangelii wg. Św. Marka, przez celebransa wierni słuchali słów przewodniczącego celebry:
Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia! Dziękuję Wam za przybycie na wspólną modlitwę. Cieszę się, że mogę odprawić swoją kolejną celebrę właśnie tutaj, w tej archikatedrze Gnieźnieńskiej, w zastępstwie za waszego duszpasterza księdza Prymasa Taddeo von Hippogriff-Piccolominiego. "Kiedy Jezus wchodził do Jerozolimy ludzie wołali: „Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie”. Parę dni później niektórzy z tych, jak można przypuszczać, wołali do Piłata: „Ukrzyżuj Go!” Inni zaś po prostu milczeli i biernie przyglądali się, jak Jezus jest wyrzucany poza miasto i krzyżowany. Czy taki bieg wydarzeń jest jakimś ewenementem? Wydaje się, że nie. Przypomina raczej typową sytuację człowieka, który przy spowiedzi, albo w innych okolicznościach mówi: „Panie, obiecuję poprawę”, a parę dni później popełnia te same grzechy.
Czy należy się z tego powodu załamywać i zniechęcać? Oczywiście, że nie. Jezus się nie zniechęca. Tak samo akceptuje procesję z palmami, jak i drogę krzyżową. Kocha nas takimi, jakimi jesteśmy. Aż się wreszcie zmienimy. Amen."
Celebrans zakończył mówić. Trwała jeszcze przez chwile cisza, po której kontynuował sprawowanie celebracji.
Na zakończenie Mszy zabrzmiała pieśń na wyjście. Po jej odśpiewaniu ludzie zaczęli opuszczać kościół, niektórzy pozostali jeszcze na krótką modlitwę. Główne światła przygaszono.
/-/ Abp Enrique kardynał Sánchez Oviedo, OSI Prymas Królestwa Skarlandu Arcybiskup Walencji
Druga Niedziela Wielkanocna czyli Miłosierdzia Bożego
11 kwietnia Roku Pańskiego 1921 r. w Archikatedrze Gnieźnieńskiej zebrali się mieszkańcy Rzeczpospolitej na celebrację niedzielnej mszy wieczornej. W świątyni znajdowali się przedstawiciele lokalnych władz, szlachta, goście z zagranicy oraz zwykli wierni. Wszyscy oczekiwali na uroczystą celebrację. W procesji do głównego ołtarza podążał Prałat Enrique Sánchez Oviedo, ubrany w złoty ornat na którym widniał obraz Jezusa zmartwychwstałego. Organy tryumfalnie wygrywały na cześć Pana. Duchowny rozpoczął sprawowanie liturgii, a chór śpiewał introit:
Jezus chciał, żebyśmy nie zapomnieli, jaka jest droga do zmartwychwstania Pamiętasz, jak ukazywał się uczniom w ewangelii? Zwróć uwagę na jeden szczegół.
Po takim krótkim wstępie zaczęła się właściwa celebra. Modlitwa, akt pokuty, pierwsze czytanie, psalm responsoryjny i drugie czytanie, po których nastąpiła aklamacja i odczytanie ewangelii przez prezbitera:
"Ewangelia (J 20, 19-31) Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam, gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: ”Widzieliśmy Pana!”.
Ale on rzekł do nich: ”Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”.
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: ”Pokój wam!”. Następnie rzekł do Tomasza: ”Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”.
Tomasz Mu odpowiedział: ”Pan mój i Bóg mój!”.
Powiedział mu Jezus: ”Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego."
Wszyscy wysłuchali słów zapisanych na dzisiejszy dzień. Po wysłuchaniu Ewangelii według św. Jana, kapłan kontynuował sprawowanie liturgii. Wygłosił również krótkie kazanie:
Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia! Dziękuję Wam za przybycie na wspólną modlitwę. Cieszę się, że mogę odprawić swoją kolejną celebrę właśnie tutaj, w tej archikatedrze, przed tymi ludźmi, dla was jako wasz brat w Chrystusie Panu i prałat kościoła Rotryjskiego. "To znamienne, że Jezus po swoim zmartwychwstaniu pokazywał swym uczniom, aby uwierzyli, ręce i bok – ślady po gwoździach i po włóczni. Czy nie wystarczyło, aby uczniowie rozpoznali Go po twarzy? Może obawiał się, że widząc Go zmartwychwstałego, ale bez ran, pomyślą, że Jego męka i śmierć przyśniły im się? W każdym razie na pewno chciał, aby uczniowie widzieli ścisły związek między Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. I aby nigdy nie zapomnieli, że do zmartwychwstania prowadzi cierpienie i śmierć.
Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, czyli ci, którzy doświadczyli tego we własnym życiu. Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa nie jest bowiem do oglądania, ale do doświadczenia. Amen.
Celebrans zakończył mówić. Trwała jeszcze przez chwile cisza, po której kontynuował sprawowanie celebracji.
Na zakończenie Mszy zabrzmiała pieśń na wyjście. Po jej odśpiewaniu ludzie zaczęli opuszczać kościół, niektórzy pozostali jeszcze na krótką modlitwę. Główne światła przygaszono. Kiedy wszyscy opuścili obiekt paliło się tylko jedno światełko przed tabernakulum.
/-/ Abp Enrique kardynał Sánchez Oviedo, OSI Prymas Królestwa Skarlandu Arcybiskup Walencji
Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić».
Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela».
W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia względem niej cudzołóstwo. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo».
Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego.
A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego».
I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.
Następnie ks. prał Krzysztof Windsor wygłosił kazanie:
" Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela" Prawda ta nie odnosi się tylko do związku małżeńskiego, ale i do życiowego powołania. Nasze życie i to do czego jesteśmy powołani należy do Boga i od Niego pochodzi. Nie można od tego uciec, aż do śmierci. Czy działasz swoim powołaniem na rzecz ludzi? Nie przywłaszczaj go do siebie i nie czerp kożyci tylko dla siebie, bo Bóg daje je Tobie abyś działał nim w Jego imieniu, powołaniem wskazywał na Jego obecność. Nie zabieraj nikomu tego co możesz dać, dawać jest lepiej niż odbierać[youtube][/youtube]
Amen.
ks. pał. Krzysztof Windsor Wikariusz Generalny Diecezji Angemont Kapelan Honorowy Jego Świętobliwości
W Niedzielę, 31.10, Celebrę odprawił ks. prał. Krzysztof Windsor. Archikatedra wypełniła się wiernymi, rozpoczęto liturgię. Chór zaśpiewał introit.
Następnie odczytano Ewangelię:
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.
Następnie prał. Windsor wygłosił kazanie
Zapytam siebie szczerze: Czy chcę kochać Boga tak, jak mówi Jezus: w sposób całkowity i bezwarunkowy? Czy nie ulegam połowiczności i kompromisom? Co najbardziej osłabia moją miłość do Boga? Powiem o tym Jezusowi.[youtube][/youtube]
Moja miłość do siebie i bliźniego sprawdza dojrzałość mojej miłości do Boga (w. 31). Relację z Bogiem mogę budować tylko we trójkę: ja – bliźni – Bóg. Co jest mi najtrudniej pokochać w sobie i w innych?
Powiem Jezusowi o osobach, których nie potrafi ę zaakceptować. Kto to jest? Poproszę Go, aby uzdrowił trudne relacje w mojej rodzinie i wspólnocie.
Dalej celebra przebiegała standardowo. Przed końcem rozpoczęto adorację. Na koniec ks. prał. pobłogosławił wiernym.
(-) abp Krzysztof Windsor-Windsachen HKH Konigprins, Prins af Dravsk
