SŁOWIANIE
Napisane: 02 kwi 2011, 16:00
Słowiańszczyzna Przedchrześcijańska
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger
Odkąd sięgają pewniejsze wiadomości historyczne, Europa była zamieszkiwana przez cztery szczepy rasy białej, a mianowicie: romański, celtycki, germański i słowiański. Słowinie, osiedliwszy się na przestrzeni miedzy morzem Bałtyckim, Adriatyckim, Czarnym i krainą górnej Wołgi, byli z czterech powyższych, szczepem najliczniejszym i największy obszar ziemi zajmującym, ale zarazem najbierniejszym, tak iż słusznie powiadano o nich, że zajęli największy obszar Europy, ale najmniejszy w historii. W ciągu licznych wieków rozrodziwszy się po szerokich krainach na na mnogie ludy i plemiona, długo nie mieli oni dla całego szczepu swego wspólnej nazwy narodowej. Grecy i Rzymianie, nie znąjąc mowy ludów "barbarzyńskich", nie umieli przez to samo odróżnić szczepów i zwykle zapisywali tylko niedokładne, pozmieniane nazwy poszczególnych plemion. Wymienieni przez Ptolemeusza w drugim wieku po Chrystusie Suoveni, może oznaczać Słowian. Napewno jednak dopiero w szóstym wieku pojawia się, (najpierw u Jornandesa) ogólna nazwa Słowian, co dało późniejszym historykom powód do mniemania, że Słowianie dopiero w wiekach średnich przywędrowali ze Wschodu Europy.
Badania naukowe przyznały Słowianom odwieczną znajomość: rolnictwa, bartnictwa, rybołóstwa i hodowli zwierząt, osiadłości w domach i wsiach, wyrobienia życia rodzinnego i praw zwyczajowych, zamiłowania do życia sielskiego, do muzyki, pieśni. tańców, biesiad i zabaw towarzyskich. Ale główną cechą narodową była ta bierność ich charakteru obok skłonności do waśni sąsiedzkich i braku solidarności w obronie bytu niezawisłości. Następstwem tych ogólnych zalet i wad było to, że Słowianie dawali się łatwo podbijać, ale z trudnością wynaradawiać i z ziemi ojczystej wykorzeniać. Hunowie, Gotowie. Wandale, Burgundy, Longobardowie, Obrzy, Gepidowie, Awarowie, Pieczyngowie i Mongołowie nieraz władali zwycięsko nad ich ziemiami, a przecież Słowianie przetrwali wszystkie te burze i najazdy, po których pozostały tylko głuche o ujarzmicielach wieści. Niemcy w ciągu tysiąca lat walki narodowej zdobyli tylko kilka krain. Normanowie (Waregi) i Bułgarzy, przyjeli narodowość i jezyk ludów przez siebie ujarzmionych, a jedyni tylko Madziarowie (Wegrzy) zdołali zachować swoją narodową odrębną pośród Słowian.
Z początkiem X wieku widzimy Słowiańszczyznę w warunkach walk narodowych, które do dzisiaj prawie niezmienione pozostały. Na zachodzie walczyła ona w boju śmiertelnym z Niemcami, na południowym wschodzie z Węgrami, a nad dolnym Dunajem z Bułgarami i szczepem zromanizowanym Wołochów, od północy nad górną Wołgą z Finnami, a nad Dźwiną i Dnieprem z Waregami. Od owych czasów przez całe tysiąc lat dzieje zachodnich Słowian wypełnia walka z niemczyzną, przeważnie nieszczęśliwa, ale wytrwała. Niemniej wszystkie cechy ujemne charakteru Słowian, a mianowicie skłonność do walk i waśni wzajemnych i niesolidarności w sprawach ogólnych swego szczepu, nie uległy zmianie na lepsze.
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger
Odkąd sięgają pewniejsze wiadomości historyczne, Europa była zamieszkiwana przez cztery szczepy rasy białej, a mianowicie: romański, celtycki, germański i słowiański. Słowinie, osiedliwszy się na przestrzeni miedzy morzem Bałtyckim, Adriatyckim, Czarnym i krainą górnej Wołgi, byli z czterech powyższych, szczepem najliczniejszym i największy obszar ziemi zajmującym, ale zarazem najbierniejszym, tak iż słusznie powiadano o nich, że zajęli największy obszar Europy, ale najmniejszy w historii. W ciągu licznych wieków rozrodziwszy się po szerokich krainach na na mnogie ludy i plemiona, długo nie mieli oni dla całego szczepu swego wspólnej nazwy narodowej. Grecy i Rzymianie, nie znąjąc mowy ludów "barbarzyńskich", nie umieli przez to samo odróżnić szczepów i zwykle zapisywali tylko niedokładne, pozmieniane nazwy poszczególnych plemion. Wymienieni przez Ptolemeusza w drugim wieku po Chrystusie Suoveni, może oznaczać Słowian. Napewno jednak dopiero w szóstym wieku pojawia się, (najpierw u Jornandesa) ogólna nazwa Słowian, co dało późniejszym historykom powód do mniemania, że Słowianie dopiero w wiekach średnich przywędrowali ze Wschodu Europy.
Badania naukowe przyznały Słowianom odwieczną znajomość: rolnictwa, bartnictwa, rybołóstwa i hodowli zwierząt, osiadłości w domach i wsiach, wyrobienia życia rodzinnego i praw zwyczajowych, zamiłowania do życia sielskiego, do muzyki, pieśni. tańców, biesiad i zabaw towarzyskich. Ale główną cechą narodową była ta bierność ich charakteru obok skłonności do waśni sąsiedzkich i braku solidarności w obronie bytu niezawisłości. Następstwem tych ogólnych zalet i wad było to, że Słowianie dawali się łatwo podbijać, ale z trudnością wynaradawiać i z ziemi ojczystej wykorzeniać. Hunowie, Gotowie. Wandale, Burgundy, Longobardowie, Obrzy, Gepidowie, Awarowie, Pieczyngowie i Mongołowie nieraz władali zwycięsko nad ich ziemiami, a przecież Słowianie przetrwali wszystkie te burze i najazdy, po których pozostały tylko głuche o ujarzmicielach wieści. Niemcy w ciągu tysiąca lat walki narodowej zdobyli tylko kilka krain. Normanowie (Waregi) i Bułgarzy, przyjeli narodowość i jezyk ludów przez siebie ujarzmionych, a jedyni tylko Madziarowie (Wegrzy) zdołali zachować swoją narodową odrębną pośród Słowian.
Z początkiem X wieku widzimy Słowiańszczyznę w warunkach walk narodowych, które do dzisiaj prawie niezmienione pozostały. Na zachodzie walczyła ona w boju śmiertelnym z Niemcami, na południowym wschodzie z Węgrami, a nad dolnym Dunajem z Bułgarami i szczepem zromanizowanym Wołochów, od północy nad górną Wołgą z Finnami, a nad Dźwiną i Dnieprem z Waregami. Od owych czasów przez całe tysiąc lat dzieje zachodnich Słowian wypełnia walka z niemczyzną, przeważnie nieszczęśliwa, ale wytrwała. Niemniej wszystkie cechy ujemne charakteru Słowian, a mianowicie skłonność do walk i waśni wzajemnych i niesolidarności w sprawach ogólnych swego szczepu, nie uległy zmianie na lepsze.