SŁOWIANIE

Dziekan: prof. Ferdynand von Habsburg

SŁOWIANIE

Postprzez Henryk Horoch » 02 kwi 2011, 16:00

Słowiańszczyzna Przedchrześcijańska
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger

Odkąd sięgają pewniejsze wiadomości historyczne, Europa była zamieszkiwana przez cztery szczepy rasy białej, a mianowicie: romański, celtycki, germański i słowiański. Słowinie, osiedliwszy się na przestrzeni miedzy morzem Bałtyckim, Adriatyckim, Czarnym i krainą górnej Wołgi, byli z czterech powyższych, szczepem najliczniejszym i największy obszar ziemi zajmującym, ale zarazem najbierniejszym, tak iż słusznie powiadano o nich, że zajęli największy obszar Europy, ale najmniejszy w historii. W ciągu licznych wieków rozrodziwszy się po szerokich krainach na na mnogie ludy i plemiona, długo nie mieli oni dla całego szczepu swego wspólnej nazwy narodowej. Grecy i Rzymianie, nie znąjąc mowy ludów "barbarzyńskich", nie umieli przez to samo odróżnić szczepów i zwykle zapisywali tylko niedokładne, pozmieniane nazwy poszczególnych plemion. Wymienieni przez Ptolemeusza w drugim wieku po Chrystusie Suoveni, może oznaczać Słowian. Napewno jednak dopiero w szóstym wieku pojawia się, (najpierw u Jornandesa) ogólna nazwa Słowian, co dało późniejszym historykom powód do mniemania, że Słowianie dopiero w wiekach średnich przywędrowali ze Wschodu Europy.
Badania naukowe przyznały Słowianom odwieczną znajomość: rolnictwa, bartnictwa, rybołóstwa i hodowli zwierząt, osiadłości w domach i wsiach, wyrobienia życia rodzinnego i praw zwyczajowych, zamiłowania do życia sielskiego, do muzyki, pieśni. tańców, biesiad i zabaw towarzyskich. Ale główną cechą narodową była ta bierność ich charakteru obok skłonności do waśni sąsiedzkich i braku solidarności w obronie bytu niezawisłości. Następstwem tych ogólnych zalet i wad było to, że Słowianie dawali się łatwo podbijać, ale z trudnością wynaradawiać i z ziemi ojczystej wykorzeniać. Hunowie, Gotowie. Wandale, Burgundy, Longobardowie, Obrzy, Gepidowie, Awarowie, Pieczyngowie i Mongołowie nieraz władali zwycięsko nad ich ziemiami, a przecież Słowianie przetrwali wszystkie te burze i najazdy, po których pozostały tylko głuche o ujarzmicielach wieści. Niemcy w ciągu tysiąca lat walki narodowej zdobyli tylko kilka krain. Normanowie (Waregi) i Bułgarzy, przyjeli narodowość i jezyk ludów przez siebie ujarzmionych, a jedyni tylko Madziarowie (Wegrzy) zdołali zachować swoją narodową odrębną pośród Słowian.
Z początkiem X wieku widzimy Słowiańszczyznę w warunkach walk narodowych, które do dzisiaj prawie niezmienione pozostały. Na zachodzie walczyła ona w boju śmiertelnym z Niemcami, na południowym wschodzie z Węgrami, a nad dolnym Dunajem z Bułgarami i szczepem zromanizowanym Wołochów, od północy nad górną Wołgą z Finnami, a nad Dźwiną i Dnieprem z Waregami. Od owych czasów przez całe tysiąc lat dzieje zachodnich Słowian wypełnia walka z niemczyzną, przeważnie nieszczęśliwa, ale wytrwała. Niemniej wszystkie cechy ujemne charakteru Słowian, a mianowicie skłonność do walk i waśni wzajemnych i niesolidarności w sprawach ogólnych swego szczepu, nie uległy zmianie na lepsze.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: SŁOWIANIE

Postprzez Henryk Horoch » 02 kwi 2011, 17:44

Lechia
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger

Szeroka równina, po środku starej Słowiańszczyzny, jakby w jej sercu położona, nachylona od Karpat i gór Olbrzymich ku morzu Bałtyckiemu, przecięta Odrą, Wisłą i dopływami było odwieczną ojczyzną plemion lechickich, to jest narodu mówiącego językiem polskim. Początek dziejów każdego narodu ginie w mgle nieświadomości i zapomnienia, już choćby dlatego, że żaden naród pierwotny i nieoświecony nie posiada organizacji państwowej ani swoich dziejopisów. Istniała już w prawdzie nad Morzem Śródziemnym cywilizacja grecka i rzymska, ale jak my dzisiaj mało jeszcze wiemy o niektórych ludach środkowej Afryki, tak Grecy i Rzymianie nie byli świadomi tego, co się działo za Karpatami, na na północy.
Geograf grecki Strabon, żyjący w ostatnim wieku przed Chrystusem, pisał:"Kto mieszka za Elbą (to jest na wschód tej rzeki), tego wcale nie wiemy, bo nikt brzegiem morza drogi nie odbywał na wschód, ani za Elbą Rzymianie kiedykolwiek postali, ani też pieszej podróży nikt w tamte strony nie przedsięwziął. Nie wiemy zatem, czy kto tam dla zimna mieszkać może i czy nawet są ludzie?".
Wobec nieświadomości tak wielkiej, nic dziwnego, iż Rzymianie zetknąwszy się z Germanami nad Renem, nazwali całą krainę ku pólnoco-wschodowi od Renu do Wisły Germanią, co później zostało argumentem dla nowożytnych dziejopisów niemieckich. Geograf Plotemeusz, żyjący dwa wieki po Strabonie, znał już drogę od Karpat do Bałtyku, która podług niego wiodła przez kraj Ligeów i przez gród Calischa. A że oznacza on nawet szerokość geograficzną tego grodu, tę samą pod którą leży dzisiejszy Kalisz, zdaje się zatem nie ulegać watpliwości, że owi Ligeowie Plotomeusza byli to - Lachowie, a Calischa to - Kalisz późniejszy. Zawsze jednak dzika, bo bezludna, leśna i górska kraina Karpat i Sudetów, niby murem chińskim, długo oddziela Europę środkową i południowa od nieznanej tam nikomu słowiańskiej Lechii. Potem wojny franko-germańskie i najazdy Hunów, Awarów, Gotów i Węgrów na Słowiańszczyznę naddunajską zasłaniały widok z zachodu i południa na Słowian mieszkających nad Wisłą i Odrą, dopóki Karol Wielki w końcu VIII wieku potęgą swego oręża nie utorował drogi chrześcijańskiemu apostolstwu do Słowian nadelbiańskich.
Są liczne wskazówki, że nasza stara Lechia była od dawna rojowiskiem plemion słowiańskich. Uczeni slawiści utrzymują, ze w VI i VII wieku po Chrystusie liczne oddziały Lachów rzuciły brzegi Wisły i osiadły nad Dunajem. Raicz, archimandryta serbski twierdzi, że Słowianie naddunajscy przyszli z Polski i dzieje Serbów i Chorwatów zaczyna w Polsce. Nestor, kronikarz Ruski, a za nim Karamzyn historyk rosyjski powiadają, ze trzy plemiona Lechitów: Wiatycze, Radzymicze i Polanie przyszły od Wisły i osiadły nad Dnieprem, Sożą i Oką. Natomiast podług Szafarzyka Czechowie, Morawianie i Słowacy wyszli w wieku VI z nad Wisły i osiedli w krajach które dotąd posiadają. Lelewel utrzymuje, że "Bochemię osiedli i zaludnili Dulębi, Chrobaci, Czesi, od Buga Sanu, Wisły i z Karpat przybyli".
Położenie geograficzne Lechii było o tyle szczęśliwe, że znajdując się w środku dawnej Słowiańszczyzny, otoczona od wschodu, południa i zachodu przez ludy krwi bratniej, nie była tyle narażona, co one, na wędrówki i najazdy narodów obcoplemiennych. Obotryci, Lutycy, Winuli i Czesi oddzielali Lechię od Niemców. Morawianie i Słowacy, od Awarów i Madziarów. Bużanie, Dulebowie, Drogowiczanie od Pieczyngów i Waregów. Temu to położeniu swemu przeważnie zawdzięczali Lechici, że mogli się uspołecznić w duchu narodowym i rozwinąć w naród samodzielny, jedyny w Słowiańszczyżnie, który przez pół tysiąca lat posiadał na swoim tronie własna dynastię narodową, a przez dziesięć wieków zachował niepodległość.


Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: SŁOWIANIE

Postprzez Henryk Horoch » 02 kwi 2011, 21:48

Lachowie
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger

W pojęciu Nestora nazwa Lachów była ogólna dla całej grupy plemion lechickich, a nazwy inne poszczególnymi. Z tego widać jasno - powiada uczony Małecki - że cała grupa narodu Lachów, to jest Lechitów, rozpadała się na dwie:
1) Lachów z poszczególnymi nazwami: Polan, Łęczycan, Mazowszan i Pomorzan.
2) Lachów, poprzestających na tej jednej nazwie. Takimi byli Lachowie małopolscy, zamieszkujący krainę krakowską, sandomierską i lubelską, nad górną Wisłą, od rzeki Pilicy i Radomki po Karpaty, San i Bug.
Małecki w znamienitej swej książce o Lechitach bada na podstawie Nestora, jak daleko mogły sięgać ku południo-wschodowi ziemie Lachów w wieku X. Nad Lachami tymi panować musieli książęta szczepowi, którzy bądź niepodlegli, bądź pod przewagą Piastów Polskich, a niekiedy władców morawskich i czeskich pozostawali. Z kolei przyszła na południo-wschodzie przewaga Rusi. Nestor pisze, iż Włodzimierz, wielki książę kijowski w roku 981 podjął wyprawę na Lachy (tak nazywa Nestor zawsze ziemię Lachów) i pobrał grody ich: Przemyśl, Czerwień i inne, i osadził je swymi wojami. Tak więc do pierwotnych Lachów należała, podług Nestora i kraina grodów czerwieńskich. Bolesław Chrobry odebrał je książętom ruskim i przyłączył znowu do Polski, ale gdy wielki ten król umarł, książęta Jarosław i Mścisław zebrali liczne woje i znowu poszli na Lachy, a zawojowawszy ziemię z grodami, uprowadzili z nich mnogich Lachów i między siebie ich rozdzieliwszy, Jarosław osadził swoich nad rzeką Rosią. Grody zaś czerwieńskie, zatrzymane i osiedlone przez Ruś, nazwane zostały Rusią Czerwoną.
Ponieważ z zachodniej Lechii dominowali Polanie, a we wschodniej Lachowie, rzecz więc prosta, że na zachodzie Europy utrwaliła się nazwa Polski, Polonii, a na całym wschodzie od Litwy i Rusi aż do Arabii, nazwa Polski uformowała się od Lachów.
W jakim czasie powstała nazwa Lachów czyli Lęchów, Lechów, Lechitów, tego nikt podobno już dzisiaj nie zbada. Godzi się tylko wnioskować, że w onych czasach zamierzchłych, kiedy pierwsze plemię rolnicze w narodzie nazwane zostało od pól polanami i polakami, a drugie od siedzib nadmorskich pomorzanami, trzecie od rozległych łąk, czyli łęków, łęczycanami, to wówczas powstać mogła analogiczna nazwa Lachów, Lechów od krainy leśnej, lasowej, jeszcze pól nie posiadającej, którą zamieszkiwali oni jako łowcy, pasterze i rybacy. Długosz czerpiąc wiadomości ze źródeł dawnych, mówi wyraźnie , iż w sąsiedztwie polaków mieszkały i ludy koczujące po lasach. Prosta więc analogia nakazuje wnosić, że ci leśni jednoplemieńcy Polan, nazwani zostali Lachami od swych lasów, co językowo da się również uzasadnić, jak to przyznał zapytany przez nas w tej mierze p. Jan Kotowicz.
Powszechnym zjawiskiem w życiu plemion, nieuspołecznionych jeszcze w narody, są najazdy drużyn leśnych, górskich i koczujących, jako więcej wojowniczych, na rolnicze osiedle, zasobniejsze. Piastowie budowali całe szeregi warownych grodów, aby zasłonić rolniczą Polskę jeszcze w wieku XII i XIII od napadów dzikich leśnych Pomorzan, Jadźwingów, Prusów i Litwinów. Tym bardziej w czasach dawniejszych musieli czynić podobne napady na rolniczych Polan leśni Lachowie, stąd powstać mogła legenda najazdu lechickiego i założenia Gniezna przez Lacha.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: SŁOWIANIE

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 12:46

Polanie
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Gloger

Odstęp między środkową Odrą i Wisłą - powiada Szujski - występuje, wedle badań historii osiedlenia się Słowian, zgodnie z odkryciami archeologicznymi i zgodnie z późniejszą historią, która wskazuje tam stosunkowo najznaczniejszą liczbę grodów, jako kraj niepospolicie w starożytności zaludniony, a więc wcześnie uspołeczniony. Inaczej być nie mogło, jeśli zważymy, że lud który wyniósł i przez pół tysiąca lat utrzymał narodową z krwi i kości dynastię Piastów, który juz w X wieku stworzył silne państwo mieczysławowe, nie mógł powstać nagle z gromady łowców lub pasterzy. Musiał więc być wynikiem kilkowiekowego uspołeczniania rolników, przed przyjęciem wiary chrześcijańskiej.
Kraina tych rolników leżała po obu brzegach Warty, a musiała być jak na owe czasy niepospolicie zaludnioną skoro prawie wszystkie wsie dzisiejsze istniały już za czasów pogańskich, bo niemal przy każdej znajdują się ślady prastarych cmentarzysk, często rozległych, z ogromna liczbą popielnic. Nazwy też wiosek wielkopolskich prawie wszystkie istniały juz za Piastów. Ten właśnie wzrost zaludnienia u Lechitów nadwarteńskich wywołać musiał wcześnie potrzebę rolnictwa, t.j. przemiany lasów w pola, od których nazwano ich polanami czyli polakami.
Najtrafniej określił początek tej nazwy Długosz: "Lechitowie ci zwłaszsza na polach siedzieli, zostali przez pokrewne sobie drużyny, koczujące po lasach, nazwani Polanami, t.j. pól mieszkańcami, a ta nazwa tak się potem między ludźmi utarła, że dawne nazwisko (Lechitów) poszło w zapomnienie, a naród i kraj wszystek poczęli mianować się Polską".
W którym wieku to nastąpiło, nie podobna dziś ściśle oznaczyć. W każdym razie razie Kromer zdaje się być bliskim prawdy, pisząc w wieku XVI: Nazwisko Polaków ledwie od siedmiu albo ośmiu set lat do używania weszło". W najdawniejszych swiadectwach, jakie mamy z końca X wieku, nazwę Polski pisano po łacinie: Polonia i Polenia, a Bruno, pisząc zywot świętego Wojciecha około roku 1000, nazywa Polaków: Polani, Poloni i Poloniani.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)

Re: SŁOWIANIE

Postprzez Henryk Horoch » 03 kwi 2011, 16:18

Pozostałe Plemiona Lechickie
Geografia Historyczna Ziem Dawnej Polski - Zygmunt Glogier

Ślężanie
Rodzoną siostrzycą Polski była ziemia nad odrzańska, zamieszkana przez lechickie plemiona: Ślężanów, Opolan, Dedeszanów
czyli Dziadoszanów nad dolnym Bobrem, a Boborzan nad górnym i Lachów Cieszyńskich na południu. Z pośrodku szerokiej i żyznej nadodrzańskiej równiny wznosi się nad Świdnicą widoczna z daleka, piramidalna, przeszło 700 metrów nad poziom morza wysoka góra, niegdyś lechickich bogów siedlisko, wsławiona pieśniami i powieściami polskiego ludu. Góra ta zwała się niegdyś Ślęż (pisana w najdawniejszych dokumentach Zlens), później przezwana i dziś znana pod nazwą Sobótki. Płynąca u jej podnóża rzeka zwała się także Ślężą, a Lechici nad nią zamieszkali, Ślężanami, tak samo jak zamieszkali nad Bobrem zwali się Bobranami. Atoli nazwa Ślężanów i od nich nazwa Śląska, rozpostarła się z wolna w mowie potocznej, ogarniając całą część Polski po obu brzegach Odry i Cieszyn na południu. Śląsk tak był za doby Piastów rdzennie polskim, ze nawet potem, pomimo politycznego oderwania się od ojczyzny, nie przestał być uważany za część Polski. Czesi nazywali go zawsze nie Śląsko, ale Polsko, a nawet Niemcy, kronikarze śląscy w XV wieku tytułowali jeszcze swoje kroniki: Chronika principum Poloniae lub Chronika Polonorum.

Pomorzanie i Kaszubowie
Na północ od Polan, poza bagnistą Notecią, kraj położony między Odrą, Wisłą i Bałtykiem, zwał się Pomorzem i zamieszkany był przez Lechtów, mianowanych Pomorzanami. Nazywali oni się Słowianami, a mówili dialektem polskim, posiadając obyczaj i wszystkie urzędy rdzennie polskie. Nestor powiada wyraźnie, iż byli oni Lachami. Adam Bremeński pisze ze czasów Bolesława Chrobrego, że Pomorzanie nie różnią się od Polaków ani ubiorem, ani językiem. Bolesław Chrobry ustanowił dla nich biskupstwo w Kołobrzegu. Część wschodnia lechickiego Pomorza nazywa się z dawna Kaszubami. O pochodzeniu tej nazwy powiada kronikarz Bogufał, ze miała wziąć początek od długiego i szerokiego ubrania Kaszubów, które musieli podkasywać. Huba bowiem po słowiańsku znaczy fauda, czyli zmarszczka. Zatem nazwa Kaszuby miała powstać z wyrazów zakasz, czyli kasz-huby. Mrongovius znowu w słownikach swoich wywodzi tą nazwę od kożucha. Co do przestrzeni, zajmowanej dziś przez Kaszubów, to w nowoczesnym ich poemacie znajdujemy objaśnienie, ze obecnie mieszkają między rzeką Brdą a morzem Gdańskim. Już w X wieku mieli Pomorzamie handlowe miasta nadmorskie, dzielili się na rozmaite ludy, które miały swoich naczelników. Miedzy tymi był Ismar, czyli Wyziwirz, który wojował z Duńczykami.

Kujawianie
Siedzieli na siedzieli na północo-wschód Polan w okolicach Gopła i łańcucha jezior, ciagnących się ku Noteci, która w ich ziemi brała początek. W ziemi kujawskiej słynęły trzy grody: starożytna Kruszwica, Włodzisław czyli Wocławek nad Wisłą i Bydgoszcz przy granicy Pomorza. Na prawym brzegu Wisły ponad Drwęcą zaliczano jeszcze do Kujaw ziemię Dobrzyńską. W dokumentach spotyka się nazwę Kujaw od wieku XII, po łacinie Cuiavia.

Łęczyczanie i Sieradzanie
Polan od Mazowsza przedzielali Łęczycanie, to też Nestor, wyliczając plemiona Lachów, wymienia kolejno naprzud Polan, potem Lutyczan (tak Łęczycan nazwał ze względu brzmień swego języka i pisma), a po nich Mazowszan. Sieradzanie, tak nazwani od głównego grodu swej ziemi Sieradza. mieszkali nad górną Wartą, odgraniczeni od Łęczycan bagnistym Nerem.

Mazowszanie
Zajmowali szeroką krainę, która ciągnęła się po obu brzegach Wisły od Pilicy, a nawet poza Pilicą na południu od rzeki Radomki, aż po granice litewskich Prusów na północy i rzekę Łęk, płynącą z jezior pruskich do Biebrzy (poza Łękiem i Biebrzą siedzieli Jadźwingowie). Na zachodzie od ziemi Kujawian i Łęczycan, od źródeł rzeki Bzury, ciagneły się siedliska mazowieckie na wschód aż po Biebrzę i Ślężę (dopływy Narwi) i po Nurzec wpadający do Buga. Nestor nazywa Mazurów Mazowszanami. Dokumenty pisane po łacinie w wieku XI, mianują ich ziemię Masovią. Skąd powstała ich nazwa, trudno dziś docenić. Wiadomo, że nazwy pierwotne ludów pochodzą często albo od rodzaju krainy którą zamieszkują, albo od charakterystycznych cech mieszkańców. Otóż językoznawcy dopatrują w nazwie Mazowsza związek z wyrazem serbskim mezewo, oznaczającym z węgierska równinę, inni znowu wywodzą od mazi, czyli smoły, której wyrobem zatrudniali się leśni Mazurowie, a nawet jako smolarze rozchodzili się w późniejszych wiekach po lasach całej Polski.

Obrazek
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 2325
Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
Medale: 11
Order Orła Białego (1) Order Virtuti Militari II (1) Order Virtuti Militari III (1)
Order Zasługi RON IV (1) Order Zasługi RON V (1) Krzyż Monarchii I (1)
Krzyż Monarchii II (1) Medal Wojska (1) Medal za Długoletnią Służbę I (1)
Medal za Długoletnią Służbę II (1) Medal z Długoletnią Służbę III (1)


kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Katedra Historii

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość