Sala Legnicka
Tu prezentowane będą eksponaty z czasów rozbicia dzielnicowego.
Sala Legnicka
Posty: 10
• Strona 1 z 1
Sala LegnickaSala Legnicka Tu prezentowane będą eksponaty z czasów rozbicia dzielnicowego.
Re: Sala LegnickaInformacje ogólne Naczelnym dowódcą wojsk swej dzielnicy był zwykle książę. Obok niego lub w jego zastępstwie działał też wojewoda. Mógł on na rozkaz księcia prowadzić całą wyprawę lub też dowodzić jej częścią. Dowódcami załóg grodów byli zazwyczaj kasztelanowie. Trudno jest stwierdzić, kto dowodził poszczególnymi chorągwiami jazdy i oddziałami piechoty, działającymi w polu. Podstawą sił zbrojnych, którymi dysponowały poszczególne dzielnice, było pospolite ruszenie. Rycerstwo stanowiło w nim wyłącznie jazdę, chłopi i mieszczanie piechotę i oddziały techniczne. Drugim obok pospolitego ruszenia elementem sił zbrojnych, były nieliczne oddziały stałe. Stanowiły je przede wszystkim załogi grodów książęcych złożone z zawodowych żołnierzy. Pełniły one też służbę na dworze książęcym jako rodzaj straży przybocznej. Trzeci element to oddziały najemne odbywające służbę w ciągu jednej kampanii. Służyły one przede wszystkim za część łupów i niewielkie wynagrodzenie. Składały się przede wszystkim z najbliższych Polsce sąsiadów. Należy także pamiętać, że był to czas wypraw krzyżowych, a co za tym idzie również zakonów rycerskich. Słabi książęta, by uporać się z najazdami z zewnątrz, ale też i uniknąć wchłonięcia przez inne dzielnice zapraszali do obrony ich ziem rycerzy- zakonników, takich jak Templariusze, czy Krzyżacy. W jeździe występował podział na jazdę cięższą i lżejszą. Nie był to jednak podział organizacyjny. Istniała różnica funkcji taktycznej. Nie tworzono osobnych szyków ciężkiej i lekkiej jazdy, lecz w tym samym szyku wysuwano do przodu lepiej uzbrojonych rycerzy. Odrębne oddziały lżejszej jazdy stanowiły wojska najemne lub sprzymierzone. W piechocie jedynie łucznicy mogli być zorganizowani w odrębne jednostki organizacyjne, a ze względu na duży zasięg swej broni mogli działać w osobnych oddziałach w sensie taktycznym. Oddziały pomocnicze to tabory oraz oddziały techniczne. Te ostatnie złożone były przede wszystkim z rzemieślników wykorzystywanych przede wszystkim do budowy machin oblężniczych i miotających. Ze względu na brak źródeł, sprawa podziału wojska na jednostki pozostaje w sferze domysłów i analogii. Należy przypuszczać, że w czasach tych rycerska jazda dzieliła się na chorągwie (terytorialne lub rodowe), te zaś na kopie składające się z rycerza i jego pocztu. W wypadkach, gdy działania wojenne prowadzone były przez kilku sprzymierzonych książąt dla celów taktycznych, łączono nieraz chorągwie w większe hufce, z których każdy obejmował zapewne wszystkie chorągwie rycerskie jednej dzielnicy. Oddziały bywają nazywane kohortami (hufami i chorągwiami). Istotnym faktem są również duże zmiany wprowadzone w uzbrojeniu i wyposażeniu jednostek zainspirowane wojskowością wschodnią, niektóre z nowych pomysłów zyskało dużą popularność i stało się wręcz wizytówką Europejskiego rycerstwa. Przedstawienia rycerzy z Kodeksu Manesse:
Re: Sala LegnickaUzbrojenie ochronne:
I. II. Kolczugi Niemieckie z przełomu 13/14 w. ____________________________________________________________________________________________________ Hełm garnczkowy (wielki) z 2 połowy 13 w. ____________________________________________________________________________________________________ Hełm z Aranäs- Szwecja, 13 w. __________________________________________________________________________________________________ Hełm włoski z 13 w. __________________________________________________________________________________________________ Szwedzkie mitynki (rękawice ochronne często pokrywane kolczugą, lub też noszone bez niej pod tarczą) Współczesne rekonstrukcje: __________________________________________________________________________________________________ Kaptur kolczy z Tofta- Szwecja 13 w. __________________________________________________________________________________________________
Re: Sala LegnickaMiecze Miecz wschodnioeuropejski, przełom 13/14 w. Miecz z 12 w. Miecz z 13 w. (rekonstrukcja i oryginał)
Re: Sala LegnickaTarcze Niemieckie Tarcza Nordeck`a zu Rabenau- Niemcy, 1250-1300 r. Landgraf`a (hrabiego) Konrada von Thuringen ok. 1240 Współczesna rekonstrukcja: Tarcza jeździecka- Niemcy, po 1300 r. Tarcza komtura von Liederbach- Niemcy, 1250-1300 r. Tarcza Landgraf`a Heinrich`a von Hessen ok. 1300 r. Tarcza z Helfenberg ok. 1300 r. Schenk`a von Schweisberg po 1300 r. Pawęż piechoty z Erurt ok. 1300 r. Tarcza von Steinau ok. 1300 r.
Re: Sala LegnickaTarcze Tarcza migdałowa, 11-14 w. 125 cm X 40 cm Tarcza komtura von Liederbach około 1300 r.
Re: Sala LegnickaMiecz typ XII według Oakeshott`a Koniec XIII w. Typologia mieczy według Oakeshott`a:
Re: Sala LegnickaHełm Koczowniczy Węgry, XIII w. Współczesna rekonstrukcja:
Re: Sala LegnickaEwolucja hełmu garnczkowego:
1.-->2.-->3.-->4.--> 5.-->6. 1.Hełm Normański 2 połowa XII w. Rekonstrukcje: Ostatni ma dzwon charakterystyczny dla wschodnich hełmów frygijskich: Hełm frygijski (takie hełmy były stosowane przez muzułman podczas wypraw krzyżowych) 2, 3, 4.Hełmy półgarnczkowe odpowiednio z ok. 1200 r., początku XIII w. i z 1250 r. Rekonstrukcje: W czasie krucjat upowszechniło się malowanie znaków herbowych na hełmach całkowicie zasłaniających twarz. 5.Hełm garnczkowy ok. 1250 r. Rekonstrukcja: 6.Hełm garnczkowy ok. 1280 r. Rekonstrukcja: Ewolucja hełmów maskowych do normańskich (X- XII w.):
Re: Sala LegnickaHełmy Kapalin piechoty z XIII w., prawdopodobnie Krzyżacki Wykonany z znitowanych ze sobą fragmentów blachy stalowej. Wysokość- 267 mm średnica- 344 mm Przedstawienie podobnego kapalinu z Biblii Maciejowskiego: Istniały również inne rodzaje kapalinów: Hełmy garnczkowe z XIII w.
Posty: 10
• Strona 1 z 1
Kto przegląda forumUżytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość |
||