Majątek Wereszczyn

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kościół w Wereszczynie

Wybudowany został jeszcze w XV wieku za Fedora z Wereszczyna po nobilitacji horodelskiej.

Jest to kościół jednonawowy, konstrukcji zrębowej z drewna jodłowego, z wieżą konstrukcji słupowo-ramowej. Znajdują się w nim cenne malowidła z XV-XVII w. oraz gotyckie rzeźby z XV wieku.
Wnętrze świątyni nakryte jest stropami płaskimi.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Cerkiew Soboru Najświętszej Marii Panny w Wereszczynie

Wybudowana przez rycerza spod Warny Andrzeja Wereszczyńskiego, wygnanego za zmianę wyznania na katolicyzm w 1510 r.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Lasy koło Wereszczyna

Okolice te są znane z pięknych krajobrazów i dzikiej przyrody, a tutejsze lasy pełne są zwierzyny łownej.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Skarbiec rodu Wereszczyńskich

Zdobyczny szyszak Fedora Wereszczyńskiego

Zdobyczne uzbrojenie tureckie

Miecz Andrzeja Wereszczyńskiego

Buława Józefa Wereszczyńskiego

Mitra biskupia Józefa Wereszczyńskiego

Sygnet herbowy

Emaliowany kielich

Szabla Jakoba Wereszczyńskiego podarowana mu przez Mikołaja Hrychowicza

Statuetka Czempiona Wystawy Koni Arabskich MMXV ogiera Incitatusa

Nagroda od Hetmana Wielkiego

Krzyż Zasługi dla Kultury III

Amarantowa Wstążka

Abachazyjski Order Męstwa

Abachazyjski Order Cara Tomasza I

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Folwark Wereszczyn na jednej wsi osadzony

Historia tej miejscowości sięga XI w.

Chata chłopska

Stara kuźnia

Stary krzyż przydrożny

Kapliczka prawosławna

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Folwark Spychowo na dwóch wsiach osadzony

Widok jednej ze wsi zimą.

Przydrożna kapliczka.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Folwark Browarek na dwóch wsiach osadzony

Fragment zagrody chłopskiej.

Budynek tutejszego browaru.

Wytwarzane tutaj piwo jest znane i cenione na terenie całej Rzeczpospolitej. Tutejszy trunek jest wytwarzany w tradycyjny sposób z czterech składników: jęczmienia, chmielu, wody i drożdże. Czasami wytwarzamy również i inne rodzaje złotego napoju również z kukurydzy, owsa, pszenicy, prosa, sorga, lub ryżu.

Beczki w piwnicach browaru.

Rycina przedstawiająca pracę w browarze.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Folwark Zimna Wódka na dwóch wsiach osadzony

Kamienny dom bogatego gospodarza.

Budynek tutejszej gorzelni

Wbrew popularnej opinii produkcja wódki ma bardzo długą historię, istnieją przypuszczenia że destylację alkoholu znano w niektórych cywilizacjach bliskowschodnich, jednak pewni możemy być jedynie starożytnej Grecji. Pierwszą znaną osobą której udało się ją przeprowadzić był Zosimos z Panapolis, żyjący w IV wieku po Chrystusie. Zainspirowani starożytnymi mędrcami Arabowie nauczyli się przeprowadzać destylację alkoholu z wina w VII wieku, nazywając uzyskany produkt „Al Koh’l” – „substancja oczyszczona”. W wyniku kontaktów świata arabskiego z chrześcijańską Europą destylacja rozpowszechnia się w Europie, docierając także do Polski i na Ruś.
Na terenie Niemiec nauczono się uzyskiwać spirytus ze zbóż, a już w 1405 r. w sandomierskich dokumentach sądowych po raz pierwszy użyto określenia „wódka”. Aż do XVI wieku napoje spirytusowe traktowano jako lekarstwo i sprzedawano jedynie w aptekach; w 1534 r. Te wódki zawsze były smakowe, często wytwarzano z nich nalewki (nazywane w Polsce kordiałami).
Prawdopodobnie pod koniec średniowiecza pojawia się we wschodniej Europie zwyczaj picia wódki, nazywanej częściej gorzałką. W XV wieku Wielki Książę Moskiewski Iwan III Srogi wprowadził monopol na produkcję „chlebowego wina”. W XVII wieku popularność gorzałki na terenie Rzeczypospolitej znacząco wzrosła, na co wpływ miał zapewne kryzys w eksporcie zbóż, powodujący nadwyżkę produkcji. Mimo to aż do XVIII wieku najpopularniejszym polskim napojem alkoholowym było piwo. W tym samym czasie wódka była bardzo popularna w Rosji i zdobywała coraz większe uznanie w Skandynawii.

Butelki na wódkę

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Że jako zbliża się dzień wizyty Króla Marka Pawła w Wereszczynie, pan Jakob kazał dworzanom swym ucztę wielką na powitanie Władcy szykować, w tym celu to części z nich kazał największą salę w dworze przygotować, a reszcie w las jechać, po zwierzynę.
Gdy uczta była już gotowa i na przyjazd Jego Wysokości czekała, pan objechał raz jeszcze swój majątek. Szlachcic rozgniewał się widząc bród na zagrodach swych chłopów i zaraz kazał ład i porządek w nich zaprowadzić. Nakazał też wszystkim swoim poddanym obuć się świątecznie, konie umyć i grzywy im rozczesać, a alejki w parku zamieść, krzaki przyciąć i wypielić rabaty.
Kiedy wszystkie przygotowania zakończone zostały pan przed dworem stanął, rozejrzał się dookoła z zadowoleniem i udał się na długi spacer po ogrodach.

[Marek Wiktorowicz]

Orszak królewski popołudniem w poniedziałek zjechał do Wereszczyna.