Rzeczpospolita Obojga Narodów

- Wie Pan, nie będę ukrywać, że niezbyt dobrze znam Waszą społeczność, a z miłą chęcią poznam obecnych opiekunów Rzeczypospolitej - odpowiedział na pytanie Radziwiła.
Chwilę później na ucztę przybywali kolejni goście, którymi gospodarz niezwłocznie się zajął. Cargalho natomiast udał się w głąb sali, obserwując wydarzenia i przysłuchując się rozmowom.

Małgorzata Słowacka, zdawać by się mogło, spisuje kroniki lub sporządza informacje. W końcu mowa była o artykułach, a to na pewno dobre źródło wiedzy - myślał sobie, analizując sytuację. Spoglądał ukradkiem, jak pani Słowacka zajmuje miejsce gdzieś na uboczu i bacznie zaczyna przyglądać się wydarzeniom.

Do rozmów wrócił dopiero, gdy w miejscu uczty pojawił się Michał Lubomirski. Ten zainteresował się tematem funkcji Joachima i poinstruował w jaki sposób zaznaczyć ją dla ogółu.
- Dziękuję, za pomoc - odrzekł i niezwłocznie postanowił wprowadzić te rady w życie.

Chwilę później na sali pojawiły się kolejne dzbany pełne wina. Nie zamierzał więc nie korzystać z okazji do napicia się.
- Tak przypuszczałem, że uczty szlacheckie nie grzeszą skromnością - zaśmiał się do rozmówcy obok. Ciekawy był jednak czy wzniesione będą jakieś toasty.

Chociaż wzrok pana Cargalho wydawał się trochę zbyt przenikający, pochwała wypowiedziana przez kanclerza sprawiły, że Małgorzata poczuła się lepiej w towarzystwie szlachty. W końcu kto miał zaszczyt nie tylko wysłuchać jednego ze słynnych toastów, ale też być jego powodem, musi poczuć się zaszczycony.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi na ukłon pana Michała, ale pozostawiona z nim, niezbyt wiedziała jak się odezwać. Resztki śniegu, które powoli topiły się na jego stroju nachalnie przypominały o obowiązkach zdobywania wiedzy o ludach ze śnieżnych krain, którymi została obarczona.
- Myśli pan, że da się tak tę przygodę ze śniegiem opisać bardziej artystycznie? Może jaki wiersz udałoby się z tej historii stworzyć? - zajęcie nigdy człowieka nie opuszcza, nawet w chwili uczty. Zresztą czy najwięksi artyści tu właśnie nie czerpali swoich inspiracji?

Pozostawał na uboczu, rozglądając się po miejscu uczty. Na jednym z podłużnych stołów leżał najnowsze wydanie CHARCIKa. Podszedł więc, przyglądając się jego treści. Taaak... - jej autorką była Małgorzata Słowacka, którą zdążył zaobserwować. Jego ostentacyjne gapie się nie umknęło jej uwadze, wiedział więc, że będzie musiał zamienić z nią kilka słów, by nie wyjść na dziwaka lub co gorsze, jakiegoś prześladowcę.
Teraz chwycił papier w ręce i pogrążył się w jej treści...
Bo ponoć Rzeczpospolita jest niczym niewiasta...

Długo trwała podróż księcia Samuela, ale koniec końców dotarł do Gniezna. Wpadł do pałacu swego syna, wziął Go w ojcowskie ramiona, chwilę porozmawiał. Następnie poszedł przywitać się z już obecnymi gośćmi. Ukłonił się ku zagranicznemu panu, co z dalekiego Edelweiss przybył. Witam, Panie Joachimie. Mam nadzieję, że zadowolony jesteś z ciepłego przyjęcie w naszym kraju?

Przywitał się także z Michałem Lubomirskim. Mości Hetmanie, prawy z Pana człek, choć przyznać muszę- czasem Waść komplikujesz proste sprawy- to rzekłszy uścisnął prawicę.

W pewnej oddali, gdzieś w kącie siedziała nadobna niewiasta. Książe ku Niej skierował swe kroki. Przyglądał się i uśmiechał, bo odgadł kim ona jest. Mościa Panno Małgorzato! Dawnom tak dobrej prasy nie czytał! Proszę przyjąć moje gratulacje za ciekawe ujęcie naszych spraw. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam?- i zapytał czy może się na chwilę przysiąść, wzrokiem poszukał pachołka co z dzbanem wina stał, skinął ku niemu i już pełny kielich miodu miał. Chciałbym, kiedyś Waćpannę do moich dóbr zaprosić. Może za niedługo trafi się taka okazja, jak Bóg da. Czy przyjmie Pani zaproszenie?- mówił, lekko się uśmiechając i przyglądając.

Do izby wszedł Tymoteusz Dostojewski, właściciel Bobrujska.

Witam i Imć Dostojewskiego, miło że Waść z Bobrujska nas odwiedził.

Pogrążona w przemyśleniach Izabella nie zauważyła nawet, gdy jej powóz zatrzymał się tuż przed pałacem w Gnieźnie.
- Jaśnie panienko już zajechaliśmy - powiedział forszpan otwierając drzwi powozu.
Gdy tylko doszło do niej, że już jest na miejscu bez wahania wstała z siedziska i podając rękę stangretowi wyszła. Po wejściu do pałacu od razu usłyszeć można było dźwięki muzyki i głośne okrzyki radości biesiadujących. Izabella skierowała się do sali, gdzie biesiadowała szlachta. W drzwiach do sali spotkała swego brata, który wdał się w dyskusję z panem Dostojewskim.
- Dobrze cię widzieć drogi Konradzie! - powiedziała Izabella obejmując go.

- Najmilsza Siostro, już miałem posyłać ludzi na trasę do Warszawy, gdyż się martwiłem, iż coś się po drodze przydarzyło. Najważniejsze, że dotarłaś cała.

- Powiedział Kanclerz, po czym zmuszony był wrócić do spraw gospodarskich, gdyż paru szlachciców, którzy za kontusz nie wylewali zaczęli sprawiać innym problemy.

Izabella przeszła wgłąb sali wypatrując przy tym dogodnego miejsca, przy którym mogłaby odzipnąć chwilę. Gdy takowe miejsce już znalazła przycupnęła na krześle i sięgnęła po kielich pełen półtoraku.
- Pije panienka na zdrowie, wiadome przecież że miody na wszystko najlepsze. - zwrócił się do niej nie mało już podpity waszmość.
Siedząc wśród dość dobrze podchmielonych już biesiadników Izabella przysłuchiwała się dyskusjom sędziwych szlachciców, którzy o wielu wojaczkach rozprawiali. Jako, że nie nawykła o wojnach słuchać postanowiła się oddalić w stronę wianuszka mężczyzn, który tak skrzętnie opiewał pannę Małgorzatę.

Gości zjeżdżało się coraz więcej, co Małgorzatę cieszyło; w końcu więcej osób, więcej natchnienia. Kątem oka spostrzegła, że pan Cargalho zaczął intensywnie wczytywać się w najnowsze wydanie Charcika. Cóż każdy czytelnik cieszy, szczególnie, jeśli może wyniknąć z tego jakaś dyskusja.

Komplementa pana Samuela bardzo ją ucieszyły.
-Cieszę się, że moja twórczość przypadła panu do gustu. To wielkie szczęście dla pisarza wiedzieć, że jego utwory nie są wypuszczane w puste przestworza. Serdecznie dziękuję za zaproszenie do swojego majątku. Podróże to zawsze okazja do nowych przemyśleń i objawień, z chęcią z propozycji skorzystam. Tylko może dajmy najpierw śniegom stopnień i pierwszym kwiatom wyrosnąć. Nie przepadam za zimą.

Spostrzegawcze oczy Małgorzaty zauważyły oczywiście wejście panny Izabeli. Miło było wiedzieć, że do towarzystwa zawitały także inne niewiasty. Zauważyła, że zbliża się w jej stronę i uśmiechnęła się szeroko, może szykuje się jakaś ciekawa rozmowa?