Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant złocisty

Bażant złocisty (Chrysolophus pictus) to gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje w środkowych Chinach, ale został wprowadzony w Anglii.
Podobnie jak u innych bażantów – silny dymorfizm płciowy. Dorosły samiec na głowie ma jaskrawożółty czub i szeroki kołnierz, pomarańczowy w czarne paski. Spód ciała i piersi są czerwone, pióra na grzbiecie zielone z ciemną obwódką. Pokrywy skrzydeł są metalicznie niebieskie, plecy i okolice kupra żółte. Samica (kura) ubarwiona skromnie, brązowoszaro.

Zamieszkuje lasy górskie i skaliste wzgórza porośnięte gęstymi krzewami oraz bambusem. W Wielkiej Brytanii lasy mieszane z gęstym runem.
Bardzo rzadko zrywa się do lotu, spłoszony ucieka piechotą. Jest bardzo skryty.
Koguty to poligamiści i w okresię lęgowym gromadzą wokół siebie do 8 kur. Samica znosi od 6 do 16 kremowych jaj, które wysiaduje przez 22-23 dni.

Matka z młodymi

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant diamentowy

Bażanty diamentowe pochodzą z rejonu północnych i południowo-zachodnich Chin oraz z terenu Birmy. Jak większość bażantów sprowadzony został przez angielskich lordów na tereny Wielkiej Brytanii, tam hodowany i z powodzeniem rozmnażany stopniowo rozprzestrzeniony został do hodowli w całej Europie. W środowisku naturalnym w Azji chętnie zamieszkuje lasy i obszary zalesione, dobrze czuje się w rozległych zaroślach bambusowych.
Bażant diamentowy zwany po prostu diamentem jest jednym z lepiej znanych i najchętniej hodowanych bażantów. Nie przysparza większych problemów w hodowli wolierowej, dzięki temu bardzo często hodowcy od tego właśnie kuraka rozpoczynają przygodę z hodowlą ptaków ozdobnych. Bażant ten łatwo się krzyżuje co negatywnie wpływa na czystość gatunku, wiele bażantów diamentowych w naszych hodowlach to mutacje. Trudno trafić osobniki czystej krwi bez nalotów innych ras.

Samiec w pełnej okazałości

Zazwyczaj okres lęgowy rozpoczyna się w maju. Zniesienie liczy 6-12 jaj, które wysiadywane są przez 23-24 dni. Dojrzałość płciową uzyskuje w drugim roku życia.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant kasztanowy

Samiec- czubek głowy kasztanowo- brązowy, pióra na czole są w różnych odcieniach szarości. Pióra pokrywające policzki oraz uszy są szarawo- brązowe. Upierzenie boków szyi jest białawo- szare, natomiast tył szyi jest ciemno szary. Podbródek, gardło oraz kark są czarne. Górna część grzbietu oraz klatki piersiowej jest jasno rdzawo- kasztanowa, a każde pióro z tej części ciała posiada niemalże przy końcu czarną obwódkę oraz
miedziano- czerwoną końcówkę. Na łopatkach widoczne jest pasmo białych piór. Pióra na skrzydłach są w kolorze rdzawo- kasztanowym z szeroką stalowoniebieską obwódką na mniejszych piórach pokrywających. Większe pióra pokrywające posiadają także czarne obwódki, ale na końcach z kolei mają szerokie białe końcówki, które to wspólnie z innymi piórami tworzą poprzeczne, białe pasma na skrzydłach. Pióra drugo- i trzeciorzędowe są koloru kasztanowego także z czarną obwódką niemalże na końcu pióra, ale obramowanie zewnętrzne jest szare lub białe. Pióra pierwszorzędowe są buro brązowe. Pióra dolnej części grzbietu i zadu są poprzecinane czarnymi i białymi prążkami. Ogon składa się z szesnastu sterówek, na których widoczne są szerokie, poprzeczne, szare i rdzawo- kasztanowe pasma, oddzielone od siebie przez nieregularne, czarne prążki. Dolna część klatki piersiowej, podbrzusze są pokryte białymi piórami, których ukryte podstawy są ciemno brązowe. Upierzenie ud jest w kolorze kasztanowo- brązowym, poprzecinane białymi prążkami. Pióra flanków są koloru kasztanowego z szerokimi, białymi zakończeniami. Pióra pod ogonem są czarne oraz kasztanowe. Tęczówki są brązowe lub pomarańczowe; dziób jest koloru rogowo żółtym. Skóra nóg jest szara.

Samica

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant japoński

Samiec: głowa jest intensywnie czerwono- kasztanowa; upierzenie na szyi jest jasno kasztanowe z dużymi, czarnymi łatami w dolnej okolicy oraz pasemko piór w odcieniu miedziano- fioletowo- kasztanowym. Górna część grzbiet w dużej mierze wygląda tak samo, z ta różnicą, że mają one blade, płowożółte obwódki na końcach piór, które w okolicach zadu i dolnej części grzbietu staja się szersze i białe. Odcień tychże obwódek jest indywidualna cechą każdego ptaka. Sterówki są cynamonowe z wąskimi, czarnymi prążkami, które są z kolei otoczone od góry przez ciemnokasztanową barwę, a od dołu przez pióra barwy płowożółtej z czarnymi plamkami. Jednak istnieje bardzo duża różnorodność w kolorystyce sterówek. Centralne sterówki mogą mieć od siedmiu do trzynastu prążków. Pióra klatki piersiowej są blado- kasztanowe z czarnymi łatami oraz bladoszaro- płowożółtymi obwódkami, co daje wrażenie haftu czy koronki. Pióra brzucha i boków są bledsze. Uda są kasztanowe z odrobiną czerni i białymi obwódkami. Pióra pokrywające skrzydła jak i pióra trzeciorzędowe są takie same, jednak jaśniejsze. Pióra pierwszo- i drugorzędowe są prążkowane i posiadają świderkowate cętki w kolorze płowożółtym i brązowoczarnym.
Samica: ogólnie samica podobna jest do samic gatunków Syrmaticus ellioti i Syrmaticus humiae, z tą różnicą, że pasemka na górnej części grzbietu i klatce piersiowej są mniej zauważalne, płowożółte i bardzo wąskie. Czubek głowy jest ciemnobrązowy, gardło jest płowożółte. Policzka. Boki szyi , górna część grzbietu są czarne co daje wrażenie dużego, ciemnego kołnierza. Grzbiet i zad pokryte są intensywnie, szarymi piórami. Centralne sterówki są prążkowane na szaro i kasztanowo, na całej długości pokryte są świderkowatymi, brązowymi cętkami. Dolne partie ciała są upierzone tak samo jak u samicy Syrmaticus ellioti, z ta różnicą że tutaj pióra są bardziej płowożółte.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant mongolski

Bażant mongolski, podobnie jak bażant łowny jest wielkości naszej domowej kury. Koguty tych bażantów są większe od samic, mają głowę ciemnozieloną o fioletowym połysku, z dwoma małymi czubkami usznymi, szyja i pierś rdzawo-brązowe, purpurowo błyszczące z czerwonymi i granatowymi plamkami.

Upierzenie z wierzchu czerwono-purpurowe, pokrywy skrzydłowe jasne, Grzbiet rdzawo-brązowy z ciemnymi i brązowymi plamami. Oczy otoczone naga skórą w kolorze czerwonym. Skrzydła natomiast ma brązowo-żółte. Bażanty mongolskie mają białą obrożę, która jest o połowę węższa niż u bażanta łownego i jest przerwana z przodu, nie zamknięta. Koguty mogą osiągać wagę nawet do 2 kg. Długość ciała może dochodzić nawet do 85 cm. Kura natomiast ma upierzenie ciemnobrązowo-szare z czarnymi plamkami i są naturalnie mniejsze i lżejsze od samców. Dzikie populacje bażantów żyją na terenach uprawnych pól, zadrzewionych i zakrzewionych. Lubią tereny z ciekami wodnymi przy których często porasta roślinność trawiasta gdzie mogą się szybko schować przed zwierzyną drapieżną.
Okres godowy u bażanta mongolskiego zaczyna się już w marcu a kończy w czerwcu. W tym czasie samica składa od 8 do 14 jaj. Jaja mają skorupę w kolorze ciemnozielonym, podobnym do koloru trawy w której umieszczone jest gniazdo. Czas wysiadywania trwa około 24-25 dni. Pożywienie Bażantów łownych stanowią zboża, różne nasiona oraz owoce, zielone części roślin, jagody i owady. Młode żywią się przede wszystkim pokarmem zwierzęcym tj. mrówki i ich jaja, dżdżownice, ślimaki, żaby, jaszczurki, gryzonie i małe ryby.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant królewski

Bażant królewski (Syrmaticus reevesii) to gatunek dużego ptaka grzebiącego z rodziny kurowatych (Phasianidae). Gatunek narażony na wyginięcie. Charakteryzuje się bardzo długim ogonem, osiągającym do 160 cm długości, co stanowi 75% długości ciała. Występuje endemicznie w górskich lasach środkowych Chin.
Pióra na grzbiecie samca barwy bursztynowej czarno obrzeżone, podbrzusze czarne, reszta ciała brązowa z białymi plamami. Głowa biała z charakterystyczną czarną opaską. Tęczówki brązowe, oczy czerwono obrzeżone, pod okiem niewielka czystobiała plama. Na szyi czarna obroża. Dziób i nogi jasnoszare. Wierzchnie sterówki są białe z czarnymi pręgami, pozostałe – brązowe.
Samice znacznie mniejsze od samców. Są też skromniej ubarwione. Ogólny koloryt brązowoszary. Szyja dookoła biało nakrapiana. Głowa jasno ubarwiona z ciemnym paskiem za okiem. Podbrzusze jasne. Dziób i nogi jasnoszare.

Zasiedla różne typy górskich lasów północnych i środkowych Chin, od lasów strefy umiarkowanej na północnej granicy występowania gatunku po lasy strefy subtropikalnej. Występuje na wysokości 400–2600 m n.p.m. Optymalna wysokość to 1000 m n.p.m. Lubi lasy mieszane oraz lasy liściaste z przewagą dębu (zarówno gatunki zimozielone, jak i te gubiące liście na zimę), z gęstym piętrem koron drzew i rzadkim, ale wysokim podszytem. Spotyka się go także w lasach iglastych, a zimą w zaroślach śródpolnych na niższych położeniach, nawet 200–300 m n.p.m.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant bananowy

Długość ciała dorosłego bażanta bananowego wynosi od 90 do 110 cm. Ogon ptaka posiada widoczne nakrapiane ciemnoszare plamy i stanowi 2/3 jego całej długości. Cały tułów, okolice kupra oraz pierś bażanta bananowego są barwy żółtej. Na głowie ptaka znajduje się jaskrawożółty czub. Ptak posiada szeroki kołnierz który składa się z grzywy na głowie, która zachodzi w tył i jest koloru pomarańczowo-złotego w czarne pasy.
Bażant bananowy posiada skrzydła o barwie żółtoszarej z ciemnymi widocznymi plamami, zaś pióra na grzbiecie ptaka są żółte z widoczną ciemną obwódką znajdującą się w okolicach szyi. W upierzeniu bażanta bananowego przeważa znacznie żółta barwa, nawet nogi i stopy są żółtego koloru.
Samica bażanta bananowego w odróżnieniu od samca posiada ubarwienie jasnoszare z widocznym cętkowanym jasnym odcieniem. Młode bażanty bananowe posiadają ubarwienie takie same jak matka, są koloru jasnoszarego.

Koguty bażanta bananowego są poligamistami i w okresie lęgowym mają przy sobie nawet 8 kur. Samie dojrzałość płciową osiągają w pierwszym roku życia, i bardzo szybko są gotowe do lęgów. Nawet koguty nie są gorsze ponieważ też zabierają się za krycie w pierwszym roku życia. Gniazdo samic znajduje się w ziemi w płytkim dołku, które wyścielone jest słomą.
Samice znoszą przeważnie od 6 do 16 jaj w kolorze kremowym (jaja kur hodowlanych są jaśniejsze niż jaja kur żyjących dziko). Samica wysiaduje jaja przez 23 dni.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec srebrzysty

Naturalne środowisko bytowania tych ptaków jest zróżnicowane. Można przedstawicieli tego gatunku spotkać zarówno na trawiastych i porośniętych bambusem nizinach, jak i w wiecznie zielonych i liściastych lasach.

Samiec Kiśćca srebrzystego na szczycie swojej głowy dumnie nosi długi, czarny czub. Jego podbródek i gardło są także czarno zabarwione, a brzuch jest połyskliwie niebiesko- czarny. Reszta ciała tego ptaka jest biała, ale poprzecinana mnóstwem czarnych prążków. Ogony tych bażantów mogą osiągać znaczne długości, a kilka centralnie umieszczonych piór jest zawsze śnieżnobiałych. Jedną z bardziej rzucających się cech w wyglądzie samca jest mnóstwo jaskrawo czerwonych witek (króciutkich czułków) na skórze twarzy, także czerwonej, które są wykorzystywane podczas okresu godowego. Kiśćce srebrzyste nie osiągają swojego imponującego upierzenia aż do ich drugiego roku życia. Pierwszoroczne samce bardzo często odznaczają się czarnymi plamkami na piersiach, kiedy to reszta ciała pozostaje brązową z niewieloma szarawymi prążkami. Samice są raczej bure i przeciętne w wyglądzie, oliwkowo- brązowe. W upierzeniu samic występuje ogromny indywidualizm osobniczy, szczególnie co do prążkowań na brzuchu, i rzadko można spotkać dwie takie same kury. Generalizując samice są zdecydowanie mniejsze oraz mają bledsze czerwone witki na twarzy.
U obu płci dziób jest szary, stopy czerwone.
Niedojrzałe Kiśćce srebrzyste przypominają samice, ale ich upierzenie jest jaśniejsze od upierzenia samic.

Para kiśćców srebrzystych

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec tajwański

Kiściec tajwański (łać.Lophura swinhoii), lub też bażant tajwański, lub bażant swinhoe występuje na odludnych zboczach górskich w centralnym Tajwanie.

Bażant swinhoe jest ptakiem endemicznym dla niezakłóconych ludzką obecnością, szerokolistnych lasów Tajwanu, rosnących na zboczach do 2500 metrów nad poziomem morza. Zwyczajowo uważa się, iż naturalnym środowiskiem Bażanta swinhoe są gęste lasy. Jakkolwiek mogą one także bytować na bardziej otwartych terenach, jak na przykład przyleśnych łąkach czy polach, a nawet drogach. Kiśćce tajwańskie żerują na poziomie ziemi pod baldachimem utworzonym z gęstwiny krzaków i drzew. Od czasu do czasu można je spotkać także w bardziej przejrzystych lasach jak i gajach bambusowych czy lasach mieszanych. Ponieważ dolne partie zboczy górskich, poniżej 1000 metrów nad poziomem morza, zostały wykarczowane nie spotkamy tam przedstawicieli tego gatunku, tylko powyżej. Postępująca defragmentacja obszarów leśnych powyżej tego poziomu niesie ze sobą zagrożenie dla tego endemicznego gatunku.

Dorosłe samce są zauważalnie większe od podobnych do nich Kiśćcy annamskich. Różnią się także od nich tym, że posiadają krótszy, biały czub, a także niebieską głowę, szyję oraz klatkę piersiową. A czerwone witki na twarzy są znacznie bardziej rozwinięte. Na piórach górnej części grzbietu znajduje się duża, biała łata. Górne okolice skrzydeł są kasztanowe, a pióra pokrywające skrzydła są zielono- czarne z metalicznym poblaskiem. Długie, dwa środkowe pióra w ogonie są białe. Dolna cześć grzbietu jest metaliczno-niebieska. W kolorze upierzenia samic dominuje barwa brązowa, którą urozmaicają płowożółte cętki. Samce pierwszoroczne przypominają te dorosłe, ale barwa ich piór jest mniej wyrazista, a biała łata na grzbiecie jest nakrapiana na brązowo. Samica i pisklęta pozostają nakrapiane na brązowo w celu kamuflażu podczas lęgu. Średni wymiar samca wynosi około 72cm, a 55 cm dla samicy. Nogi obu płci są koloru czerwonego.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec żółtosterny

Kiściec żółtosterny z wyglądu przypomina inne małe bażanty z rzędu Lophura, takie chociażby jak Bażant edwardsa czy Bażant salwadorski.Zakres występowania tego gatunku obejmuje tereny Półwyspu Malajskiego, wyspy Sumatra oraz Borneo. Jego naturalnym środowiskiem są lasy tropikalne.

Samiec nie ma czuba na głowie, skóra twarzy jest czerwona i pokryta także czerwonymi witkami, dwa górne płaciki są długie i spiczaste. Czubek głowy, gardło, pióra pokrywające uszy oraz szyję są koloru fioletowo- czarne. Górna część grzbietu, skrzydła oraz boki są także fioletowawo- czarne, z tą różnicą, że pióra tych części ciała są pokryte delikatnymi, świderkowatymi prążkami o srebrnym kolorze. Pióra środkowej część grzbietu są ciemno fioletowy z rudawymi końcówkami i metalicznym połyskiem. Ogon składa się z czternastu lub szesnastu cynamonowych sterówek, z których środkowa para jest troszeczkę krótsza, bardziej zaokrąglona i bardziej prosta od pozostałych i jakby postawiona na sztorc, tak jak to spotyka się u zwykłych kur domowych. Pióra klatki piersiowej są fioletowo- czarne. Tęczówki są czerwonawo- brązowe. Dziób posiada wydatny wyrostek i jest w kolorze zielono- białym, a u podstawy czarnawy. Młode samce uzyskują dorosłe upierzenie w czwartym miesiącu życia.

Upierzenie samic jest niemalże w całości czarne, poza brązowawej głowy i popielatego podbródka i gardła. Wyeksponowane pióra charakteryzuje silna połyskliwość, której nie wykazują pióra podbrzusza, ud oraz zad. Tęczówki są brązowe, dziób czarny, bledszy u podstawy. Skóra twarzy i pokrywające ją witki są szkarłatowe. Skóra nóg jest niebieskawo-szara, a same nogi są zawsze wyposażone w wydatne, ostre ostrogi jak u samców, ale mniejsze.