Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Великое князство Литовъское, Didžioji Kunigaikštystė Lietuvos - zobacz wielkie litewskie puszcze oraz ukrtye w nich piękne miasta - zostań Litwinem

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:08

Obrazek
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:09

Zdjęcie powyżej przedstawia lelka, który próbuje fotografa ,,zauroczyć".
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:10

Obrazek
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:16

Obrazek
A oto wygląd jajek składanych prze samicę oczywiści :)

Przepraszam że każde zdjęcie przesyłam osobno.
Obrazek
Szczęściarz ktory miał okazję trzymać lelka.
Niestety, nie powinno, się tak trzymać nie oswojonych ptaków. Stres jest ogromny, a odporność druzgocąco obniżona.
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:24

MYSIKRÓLIK


Mysikrólik zwyczajny (Regulus regulus) – gatunek małego ptaka z rodziny mysikrólików (Regulidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
Występuje nieomal w całej Europie (na południu rzadziej, najliczniej w środkowej i wschodniej) aż po wschodnią Syberię i w Azji Mniejszej. Izolowane populacje w Azji Północnej oraz w Ameryce Północnej. Nie zamieszkuje dalekiej Północy. Częściowo osiadły (południowe populacje), częściowo wędrowny (przeloty od marca do kwietnia i odloty od września do listopada populacji północnych) lub koczujący. Zimuje w południowej Europie, północnej Afryce i południowej części Ameryki Północnej.

W Polsce liczny lub bardzo liczny ptak lęgowy, pospolity zwłaszcza w lasach świerkowych gór i w północno-wschodniej części kraju (np. w puszczach: Augustowskiej, Knyszyńskiej i Białowieskiej). Nieliczny jedynie na obszarach bez świerka. Spotkać go można w górach do górnej granicy lasu do wysokości 1500 m n.p.m. Dość licznie zimuje, choć rokrocznie w zmiennej liczbie. W niektórych latach notuje się inwazyjne naloty ptaków z północnego wschodu Europy[6]. Najczęściej spotyka się je w trakcie migracji wiosną i jesienią, kiedy to wędrują w większych grupach.

Najmniejszy ptak Europy, choć niektórzy błędnie uznają za takiego strzyżyka. Ma krępą, okrągłą sylwetkę, dużą głowę i krótki, szydłowaty ogon. Obie płci ubarwione podobnie i o zbliżonej wielkości. Upierzenie oliwkowozielone, jaśniejsze od spodu i ciemniejsze z wierzchu. Przez ciemniejsze skrzydła przechodzą dwie białe pręgi na brzegach lotek. Na oliwkowozielonej głowie żółtopomarańczowa (dorosły samiec) lub żółta (samica) kreska z czarną obwódką. Podczas toków samiec pokazuje tę kreskę, unosząc pióra na wierzchu głowy. Białe policzki i czoło, oczy stosunkowo duże i czarne, wokół nich widać rozjaśnienie. Ma jasnożółty kuper, żółtoszary brzuch, brązowe lotki i sterówki. Delikatny, krótki dziób i tęczówki oczu są czarnobrązowe. Nozdrza przykrywa pojedyncze piórko. Nogi mają natomiast kolor oliwkowobrązowy. Młode podobne do dorosłych, ale z jednolicie szarą głową (bez widocznego z dala rysunku) i bardziej matowym upierzeniem. Tylko gdy trzyma się je w ręku, widać pojedyncze żółte piórka na ciemieniu. Jeśli u młodego ptaka widać jasną i ciemną kreskę nad okiem, oznacza to, że jest to mysikrólik, a nie spokrewniony z nim zniczek, który ma bardziej wyrazistszą (czarną) kreskę przechodząca przez oko.
Mimo niewielkich rozmiarów jest bardzo ruchliwy. Przypomina z wyglądu miniaturkę świstunki, jednak ma 2 białe prążki na skrzydłach. Trudno go zauważyć, gdyż większość czasu spędza wysoko w koronach drzew. Łatwiej go usłyszeć, zwłaszcza cicho odzywa się w borach. Nisko lata. Schodzi na ziemię tylko wyjątkowo, głównie w sytuacji znacznego głodu. Lot nie jest charakterystyczny.

Mysikrólik nie ma w zwyczaju chować się w dziuplach lub innych zakamarkach nawet zimą. Świadczy to o jego wytrzymałości, bo potrafi w 15-stopniowym mrozie przesiedzieć na gałązce nawet 16 godzin. To sprawia, że oznaczono go łacińską nazwą gatunkową regulus wywodząca się od rex, czyli króla. Zgrabne połączenie natury ptaka ujęto w polskiej nazwie - w ciele wielkości myszy kryje się królewski hart ducha, co wydaje się podkreślać żółta niby-korona.

Głos[edytuj | edytuj kod]

Różnica pomiędzy płciami widoczna jest w jaskrawości paska na głowie (na dole samiec)
Wydaje ciche, szczebioczące "si si si", "sri sri sri" z akcentem na kończącym pieśń trelu lub o podobnej wysokości falujący śpiew wabiący. Samiec często śpiewa i w różnych porach roku - robi to najczęściej blisko swego gniazda na wierzchołku drzewa. Usłyszeć go można w lesie iglastym nawet zimą. Milknie w okresie wylęgu piskląt, aby nie zwracać uwagi na gniazdo i nie tracić czujności.
Od śpiewu zniczka odróżnia go szybko powtarzane "si si", a następnie głośniejsza, dwusylabowa, modulowana seria zakończona delikatnym trelem.

Wymiary średnie.
długość ciała
ok. 9 cm
rozpiętość skrzydeł
ok. 13–15 cm
Masa ciała
4,5–7 g
Obrazek
Mysikrólik siedzący na gałązce.\

Zwarte bory iglaste i mieszane (z przewagą drzew iglastych, najlepiej luźno stojących świerków) z licznymi podrostami. Ptak związany z występowaniem świerka pospolitego i jodły. Rzadziej widywany w lasach sosnowych, sadach, ogrodach. Tam, gdzie występuje stale przelatuje między gałęziami świerkowymi w których chętnie się gnieździ i żeruje. Mogą to być też sztuczne nasadzenia iglaków np. w parkach czy cmentarzach. Początkowo ptak ten zasiedlał tylko wysokogórskie naturalne lasy świerkowe. Wprowadzenie sztucznych monokultur świerkowych na niżej położonych obszarach rozszerzyło jego areał lęgowy i pojawił się tam, gdzie dotychczas środowisko nie było ekologicznie odpowiednie. Obszary występowania z pierwotnie wyspowych stały się bardziej zwarte. Pomimo to nie spotkamy mysikrólika w lasach liściastych i na krzewach (chyba, że w czasie przelotów), a rzadko w mieszanych i przerzedzonych kompleksach leśnych.

Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Toki[edytuj | edytuj kod]

Na gałęzi świerku 3 500 m n.p.m. w Kullu w Indiach
W czasie godów samce wykorzystują swe jaskrawe prążki na głowie - stroszą pióra w czubek. Samice odpowiadają podobnym zachowaniem. Tworzone pary są monogamiczne. Okres lęgowy trwa od kwietnia do lipca.

Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Przytwierdzone od spodu pod boczną gałęzią świerka lub jodły ulokowane w gęstej koronie drzew iglastych na znacznej wysokości[8], wiszące. Jest wplecione w zwisające, cienkie 2 poprzeczne względem siebie gałązki większej gałęzi, przeważnie na wysokości 4–12 m nad ziemią. Jego kształt zbliżony jest do czarki o zamkniętej misternej konstrukcji z mchu, porostów i roślinnych włókien, a wyściółkę stanowią pióra i sierść; średnica zewnętrzna to blisko 10 cm, wewnętrzna – 7 cm[7]. Otwór wlotowy jest zwężony od góry. Budowę ptak rozpoczyna od zlepienia gałązek nićmi pajęczymi i kokonami z jajami pająków i poczwarek owadów. To pozwala na utworzenie głębokiej, miseczkowatej całości. Wobec niewielkich rozmiarów ptaka rzuca się w oczy masywność konstrukcji. Budowa całego gniazda trwa zwykle 3 tygodnie.

Jaja
Gniazdo w formie kulistej z otworem znajdującym się od góry. Dwa lęgi w roku pod koniec kwietnia i w połowie czerwca. W zniesieniu 8–10 jaj[7], o średnich wymiarach 13x10 mm, znacznie jaśniejszych od jaj zniczka, o tle kremowobiałym, z gęsto usianymi jasnobrązowymi plamkami, które na tępym końcu tworzą wianuszek.


Obrazek
wygląd zewnętrznej skorupki jajka mysikrólika.
Od zniesienia ostatniego jaja trwa przez okres 14–16 dni i czynnością tą zajmuje się jedynie samica. Młode, gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 14–16 dniach[7].

Najstarszy zaobrączkowany osobnik dożył 7,5 roku[7].

Wiosną i latem drobne owady nadrzewne jak małe muchówki i mikroskopijne komary, ich jaja, poczwarki (zwłaszcza zimą) i larwy, pająki, inne bezkręgowce, sporadycznie również nasiona sosny zwyczajnej i innych iglaków.
Wyjątkowa żywotność tych ptaków nie zanika nawet zimą. Nawet przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych nie opuszczają one terenów lęgowych. Tylko osobniki z północnych populacji migrują na południe. W tej porze roku w warunkach panujących w Europie Południowej mysikróliki muszą w trakcie krótkiego dnia nazbierać odpowiednią liczbę stężałych od zimna i poukrywanych w kryjówkach owadów i innych bezkręgowców. Nie wszystkim ptakom udaje się przetrwać jednak do wiosny. Wysoką śmiertelność rekompensuje duża liczba składanych jaj (10) i wyprowadzanie czasem nawet dwóch lęgów w ciągu roku.
Żerując na gałęziach świerkowych, rzadziej sosnowych lub modrzewiowych, często zawisa głową na dół (podobnie jak sikorki przeszukując jedną gałązkę po drugiej).


Obrazek
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 02 gru 2015, 22:28

Obrazek


KULIK WIELKI


Kulik wielki (Numenius arquata) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie
Zamieszkuje w zależności od podgatunku:
Numenius arquata arquata – Europa od Wysp Brytyjskich po Ural i Wołgę. Zimuje od Islandii przez Wyspy Bytyjskie, Europę Zachodnią po basen Morza Śródziemnego, Maghreb, Bliski Wschód i zachodnią część Indii. W Polsce występuje najczęściej na Bagnach Biebrzańskich, w dolinie Noteci i Odry, mniej licznie na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w Słowińskim Parku Narodowym, w rejonie Chojnic i w dolinie Bzury. W Polsce żyje 650-700 par lęgowych.[3] Przeloty w marcu-kwietniu i lipcu-listopadzie.
Numenius arquata orientalis – na wschód od Wołgi i Uralu, przez Azję Środkową po Daleki Wschód, w tym południową Japonię, Filipiny oraz Wielkie Wyspy Sundajskie.
Cechy gatunku
Jest to jeden z największych europejskich siewkowców. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, jednak samice większe od samców i mają dłuższe dzioby. W upierzeniu przeważa kolor szarobrązowy. Wierzch ciała okryty ciemnymi, podłużnymi lub okrągłymi plamami. Spód białawy, również w górnej części pokryty ciemnymi plamami. Kuper biały. Ogon jasnobrązowy z poprzecznym, ciemnym prążkowaniem. Bardzo charakterystyczny długi, wygięty łukowato ku dołowi ciemny dziób o jaśniejszej nasadzie. Nogi czarne. Młode osobniki mają odcień brunatny. W locie widać dobrze biały kuper oraz szarobrunatny, prążkowany poprzecznie ogon. Wśród brodźców odznacza się najdźwięczniejszym głosem. Zarówno w locie i na ziemi powtarza melodyjne "tlo-id" oznaczając swoje terytorium. Poza sezonem lęgowym zbierają się w stada na noclegowiskach i żerowiskach.
N. a. orientalis jest bledszy, ma boki zazwyczaj pozbawione cętek, a prążkowanie na ogonie jest gęstsze. Natomiast kulik mniejszy jest drobniejszy i jego dziób jest krótszy. Różni się też tym, że przez wierzch głowy przebiega mu jeden jasny pas, a drugi biegnie przez oko. Kulik wielki jest wielkości wrony.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 50-65 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 80-110 cm
waga ok. 470-1360 g
Biotop
Na lęgowiska wybiera wilgotne łąki słabo użytkowane rolniczo (coraz częściej też na tych intensywnie koszonych), bagna, rozległe pola i stepy w pobliżu wody. Spotyka się go też dość wysoko w górach, na torfowiskach i wrzosowiskach.

Samiec w locie. Czubek ogona tworzą odchylone łapy
Toki
W marcu i kwietniu wracają stadami, po czym łączą się w pary zaczynając toki, które odbywają się w powietrzu i na ziemi. W ich trakcie dochodzi do wygrzebywania gniazda i przynoszenia materiału na wyściółkę. Oprócz tego samce wzbijają się wysoko w powietrze, trzepocząc intensywnie skrzydłami, na wysokość 30-40 metrów, po czym lotem ślizgowym spuszczają się w dół. Zaraz potem ponawiają manewr. Wznosząc się znów w górę wydają niski dźwięk przypominający flet, a w czasie lotu ślizgowego wydają dźwięczne trele.
Gniazdo
Dołek w ziemi, lub w suchej kępie turzyc zawsze pośrodku łąki lub wrzosowiska. Wysłane jest suchymi źdźbłami.

Lęg kulika wielkiego
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu (w Polsce w kwietniu) 4 plamiste, brunatne lub szarozielone jaja.
Okres lęgowy
Jaja wysiadywane są przez okres 26-30 dni przez obydwoje rodziców. Zachowują przy tym szczególną czujność. Pisklęta, zagniazdowniki, opuszczają gniazdo po kilku dniach, jednak nadal pozostają pod opieką rodziców. W tym czasie są oni agresywni i hałaśliwi. Pisklęta mają szarożółty puch, a wierzch głowy ciemnobrunatny. Na grzbiecie są duże, czarne plamy. Do 3 tygodnia życia mają prosty dziób, potem zaczyna zakrzywiać się w dół. Zdolność do lotu uzyskują w wieku 5-6 tygodni. Rodziny opuszczają lęgowiska do końca sierpnia. W chłodniejszym klimacie na północy matki porzucają młode 10 dni po wykluciu, a potomstwem zajmuje się tylko ojciec.
Pożywienie
Głównie bezkręgowce m.in. owady, pająki, mięczaki, skorupiaki, ale zjada również drobne kręgowce, a jesienią także owoce (głównie jagody) i nasiona. Pokarm jest zatem różnorodny i zmienia się w trakcie życia. Długi dziób służy do zbierania małych zwierząt z podłoża, zjadania roślin, ale i grzebania w miękkim podłożu.


Obrazek
Lęgi Kulika
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 03 gru 2015, 20:06

BEKAS KSZYK
Kszyk, a nie krzyk? Taka nazwa ;) Ta ptaszyna nieźle krzyczy co słychać na tym flimiku.
https://www.google.pl/url?sa=t&rct=j&q= ... kzYbnWTRLg

Bekas kszyk, kszyk, bekas baranek[3] (Gallinago gallinago) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:

Gallinago gallinago gallinago - północna Eurazja od Wysp Brytyjskich po Kamczatkę i zachodnie Aleuty, oraz izolowana populacja od Afganistanu po Indie. Zimuje w Europie Zachodniej, basenie Morza Śródziemnego oraz równikowej Afryce, na Bliskim i Dalekim Wschodzie aż po zachodnią Indonezję i południową Japonię. Nielicznie gnieździ się również w Polsce, a największym skupiskiem kszyków w okresie lęgowym są Bagna Biebrzańskie.
Gallinago gallinago faeroeensis - Islandia, Wyspy Owcze i Szetlandy. Zimuje na Wyspach Brytyjskich.
Gallinago gallinago delicata - wschodnie Aleuty, przez Alaskę i Kanadę po Nową Fundlandię a na południu po Kalifornię, Nowy Meksyk i New Jersey. Zimuje w południowej części Ameryki Północnej po północną część Ameryki Południowej.
W sumie występuje 9 podgatunków.
Cechy gatunku
Jest najczęstszym bekasem spotykanym na terenach podmokłych. Brak wyraźnego dymorfizmu, zarówno wiekowego jak i płciowego. Upierzenie zarówno dorosłych, jak i młodych ptaków jest ciemnobrązowe i dobrze wtapia się w otoczenie. Wierzch głowy ciemnobrązowy, z podłużnym szerokim jasnobrązowym pasem. Podobne pasy na bokach głowy. Wierzch ciała jasnobrązowy z ciemnobrązowymi i czarnymi cętkami oraz 4 rudawymi pasami (które są też pod okiem i u nasady dzioba). Pierś jasnobrązowa z ciemnymi plamkami. Brzuch biały, ogon rdzawy. Stosunkowo krótka szyja i nogi. Dziób szarobrązowy z ciemnym końcem, długi i prosty. G. gallinago faeroeensis jest ciemniejszy i bardziej rudy niż G. gallinago gallinago. Podgatunek amerykański G. gallinago delicata jest najciemniejszy, najmniej rudy, o wyraźniejszych cętkach na wierzchu ciała i ciemniejszych pokrywach podskrzydłowych.
To ptak częściowo wędrowny. Jesienne przeloty zaczynają się już w lipcu i trwają do października; wiosenne przeloty mają miejsce w marcu i kwietniu. Spłoszony kszyk nagle rzuca się jak strzała do przodu, często przelatując pod nogami intruza, a dalej leci krzycząc "tike tike tike" lub "kszyk kszyk" od czego wzięła się nazwa gatunkowa. W czasie podrywania wydaje nosowe "ecz".
Zbliżony wyglądem do niego dubelt podobnie ucieka, ale nie leci potem zygzakiem i nie krzyczy. Poza tym pióra na końcu ogona ma całkiem białe w przeciwieństwie do kszyka, który ma je płowe i tylko same końce są białe. Wielkością porównywalny do kosa.
Wymiary średnie
dł. ciała ok. 25-27 cm[4]
rozpiętość skrzydeł ok. 37-45 cm[4]
masa ciała ok. 70-180 g
Biotop
Bagna, mokradła, torfowiska, jeziora, brzegi strumieni, rowy melioracyjne i podmokłe łąki. Prowadzi skryty tryb życia, przemieszczając się wśród gęstej roślinności szuwarowej.
(audio)
Odgłos bekasa Gallinago gallinago
MENU0:00
Toki
Samiec w swoim locie godowym zatacza koła i spirale wysoko ponad lęgowiskiem (100-200 m), po czym gwałtownie spada z wysoka rozkładając wachlarzowato sterówki. Jednocześnie wydaje z siebie dźwięk podobny do koziego beczenia. Długo zastanawiano się nad jego powstawaniem. Okazało się, że nie powstaje w gardle, ale wydają go wibrujące sterówki przy pikowaniu. To od nich wzięła się jego nazwa rodzajowa, a w niektórych częściach kraju określa się go dlatego barankiem lub koziołkiem. Charakterystyczne odgłosy usłyszeć można wiosną po zachodzie słońca na wilgotnych łąkach, torfowiskach i bagnach, które kszyki zasiedlają najczęściej. W tym czasie samice siedzą cicho na ziemi i przyglądają się powietrznym akrobacjom potencjalnych partnerów.
Gniazdo
Zazwyczaj w otoczonej wodą kępie turzyc lub traw. To płytkie zagłębienie wysłane suchą trawą, liśćmi i mchem. Jego występowanie w danym miejscu jest uzależnione od znalezienia dogodnego miejsca na gniazdo.

Młody i dorosły bekas kszyk

Żerowanie
Jaja
W ciągu roku wyprowadza dwa lęgi, składając w kwietniu-lipcu 4 szarozielone lub żółtobrązowe jaja w ciemnobrunatne plamki na grubszym końcu o długości 39 mm[5].

Gallinago gallinago
Okres lęgowy
Jaja wysiadywane są przez okres 19-21 dni przez samicę. Jak tylko obeschną po wykluciu rozpraszają się po okolicy. Każdy rodzic zajmuje się swoją grupą potomstwa. Młode mają wtedy brunatnoczerwony puch usiany czarnymi i białymi plamkami. Na piersi ciemna plama tworzy żabot. Pisklęta usamodzielniają się po 4 tygodniach, gdy nabywają umiejętności lotu. Dojrzałe są po 5 tygodniach. Do tego czasu opiekują się nimi oboje rodzice, którzy w razie niebezpieczeństwa mogą przenieść młode w inne miejsce.
Pożywienie
Bezkręgowce, głównie pierścienice (często pijawki), ale też owady, drobne mięczaki, skorupiaki, i nasiona roślin.
Długi dziób w czasie poszukiwania pokarmu działa jak sonda i pęseta, gdyż wkłada go w miękki i mętny szlam.
Ochrona
Gatunek objęty ochroną ścisłą.
W Europie Środkowej notuje się ostatnio znaczny spadek jego liczebności. W Polsce nieliczny lub średnio liczny. Szkodzi mu osuszanie terenów podmokłych, zarastanie jego siedlisk przez wysoką roślinność, polowania lub usuwanie łąk.



Obrazek






Obrazek

Obrazek

Obrazek
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 03 gru 2015, 20:40

KOS
Niby taki zwykły, pospolity ptak. Jedna kryje w sobie coś niezwykłego. Czarny elegancik. Kiedyś spotkałem kosa zajadającego się jagodami.

Śpiew kosa :P
https://youtu.be/n4VK6lbAmV4


os zwyczajny, kos (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdów (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.

Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.

Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.


Obrazek



Kos zwyczajny został opisany przez Linneusza w dziesiątej edycji jego Systema Naturae w 1758 jako Turdus merula (opisany jako T. ater, rostro palpebrisque fulvis)[16]. Binominalna nazwa pochodzi od dwóch łacińskich słów: turdus = „drozd” i merula = „kos”. Pierwsi przedstawiciele rodzaju Turdus pochodzą ze wschodniej Palearktyki z późnego miocenu. We wczesnym pliocenie rodzaj Turdus rozprzestrzenił się na Afrykę i stamtąd na pozostałe kontynenty, jednocześnie podlegając radiacji adaptacyjnej. Prawdopodobnie w środkowym pliocenie wyodrębnił się kos zwyczajny. Jest rzeczą dyskusyjną, z którymi drozdami z rodzaju Turdus kosy są najbliżej spokrewnione[17]. Według Clementa kos zwyczajny jest najbliższy ewolucyjnie do zamieszkującego Azję Południowo-Wschodnią i wyspy południowo-zachodniego Pacyfiku drozda wyspowego (T. poliocephalus)[18]. Według Voelkera kosy należą do euroazjatyckiego kladu w obrębie rodzaju Turdus i są uważane za klad bazalny tej grupy, choć brak jest jednoznacznego potwierdzenia przez badania genetyczne[19]. Według analiz Nylandera kosy, wraz z również zamieszkującymi Eurazję droździkami (T. iliacus), należy zaliczyć do jednego kladu z południowoamerykańską grupą drozdów[17].

Najczęściej wyróżnia się dziewięć podgatunków kosa zwyczajnego: T. m. merula, T. m. azorensis, T. m. cabrerae, T. m. mauritanicus, T. m. aterrimus, T. m. syriacus, T. m. intermedius, T. m. sowerbyi i T. m. mandarinus[20][21][22].

Na początku XXI wieku z gatunku Turdus merula wyodrębniono dwa nowe gatunki:

drozd himalajski (Turdus maximus)
drozd indyjski (Turdus simillimus)[23][24][17]
Na kariotyp kosa zwyczajnego składa się 40 par chromosomów (wliczając w to chromosomy płci, co daje 2n=80). Długość chromosomów wynosi od 4,2 μm do 0,4 μm. Chromosom płciowy Z jest metacentryczny i mierzy 2,6 μm, zaś chromosom W jest telocentryczny i ma długość 1,4 μm[25] (System determinacji płci ZW).


Dorosłe kosy wykazują wyraźny dymorfizm płciowy. Upierzenie samców jest jednolicie czarne, dziób krzykliwie jasnożółty do pomarańczowego. Samce mają też wyraźną obrączkę oczną o podobnym do dzioba kolorze, tylko nieco bardziej brązowawą. Obrączka oczna kontrastuje silnie z ciemnobrązową tęczówką[26]. Intensywność barwy jest związana z metabolizmem karotenoidów i świadczy o zdrowiu ptaka[27]. Mniej odznaczające się są obrączki oczne u samic. Także dziób ma bardziej stonowaną barwę. Kolorystyka upierzenia samic jest bardziej zróżnicowana, oliwkowobrązowa, miejscami wpadająca w szarość i kolor czerwonobrązowy. Obie płcie mają ciemnobrązowe nogi i pazury[26][28]. W porównaniu z także ciemno upierzonymi i często przebywającymi na ziemi szpakami kosy są nieco większe i mają wyraźnie dłuższy ogon[29].

Upierzenie dorosłych kosów[edytuj | edytuj kod]

Samica kosa
Upierzenie dorosłych samców jest jednolicie czarne. Przede wszystkim na spodzie ciała, ale też na plecach pióra mają nierzadko szare lub brązowawe końcówki. Można to zauważyć jednak tylko w odpowiednim oświetleniu. Upierzenie przypomina wtedy nieco łuski gada[26][30]. Pióra konturowe mogą rozjaśniać się wiosną[26].

Samice z wierzchu są zabarwione na ciemny kolor oliwkowobrązowy do oliwkowoszarego. Czoło jest często nieco ciemniejsze. Zabarwienie jaśniejszego spodu ciała może być bardzo różne u poszczególnych osobników. Podgardle jest jasne, brudnoszare do czerwonawobrązowego z ciemniejszym prążkowaniem. Pierś jest brązowoszara, żółtobrązowa do czerwonobrązowej, bardziej lub mniej pstrokata. Brzuch jest brązowy, szarobrązowy lub szary z jaśniejszymi końcówkami piór, wyraźnie przypominającymi łuski. Pióra ogona są ciemno- do czarnobrązowych, sterówki i lotki ciemnobrązowe z oliwkowymi chorągiewkami zewnętrznymi[26].

Młode ptaki i pierzenie[edytuj | edytuj kod]
Młode ptaki po wylocie z gniazda są podobne do samic. Spód ciała mają bardziej plamisty a pióra grzbietu i pokryw skrzydeł posiadają rzucające się w oczy, jasne osie. Dziób jest brązowy. Upierzenie skrzydeł i ogona wydaje się wyraźnie oddzielone od reszty. U młodych samców jest ciemnobrązowe do brunatnoczarnego, u młodych samic nieco jaśniejsze, przechodzące w brąz[26][30].


Młody ptak tydzień po opuszczeniu gniazda
Młode ptaki pierzą się po raz pierwszy w roku urodzenia między latem a jesienią. Wymieniają wtedy pióra konturowe korpusu i część piór skrzydeł[30]. U samców, które wykluły się wczesną wiosną, podległe pierzeniu partie piór stają się brązowoczarne lub czarne, w odróżnieniu od młodzieńczych, brązowych piór na ogonie i części korpusu. Samce, które wykluły się później, uzyskują ten pośredni pomiędzy młodzieńczym a dorosłym wygląd w następnym roku. Także u jednorocznych samic widoczna jest różnica pomiędzy zmienionymi a niezmienionymi partiami upierzenia. Te ostatnie są wyraźnie jaśniejsze[26].

Regularne, całkowite pierzenie rozpoczyna się z reguły dwa tygodnie po wyprowadzeniu młodych. W Europie pierzenie następuje zwykle pomiędzy czerwcem a końcem października. Prawie wszystkie dorosłe kosy pierzą się w sierpniu[31][28].

Odmienne zabarwienia[edytuj | edytuj kod]

Leucyzm u kosa
Typowy dla drozdów plamkowany wzór na upierzeniu można rozpoznać też u kosów, choć u samców jest on przykryty przez intensywne odkładanie się melanin w piórach. Można więc traktować melanizm jako charakterystyczną dla tego gatunku adaptację. Nietypowe jest natomiast zmniejszenie ilości pigmentu lub jego utrata. Może ono występować w rozmaitych formach i stopniach intensywności. Związana z albinizmem zmniejszona zawartość melanin w piórach prowadzi do wystąpienia ziemistego zabarwienia. W pełni albinotyczne białe ptaki z czerwonymi oczami, w związku ze swoją zmniejszoną zdolnością widzenia, praktycznie nie mają szansy przeżycia w naturze. Białe zwierzęta z brązowymi lub czarnymi oczami są leucystyczne. Stłumiony leucyzm prowadzi do łaciatego ubarwienia[32][33].

W niektórych latach łaciate ptaki występują często na danym obszarze. Powstałe symetryczne lub niesymetryczne wzory na upierzeniu są bardzo różnorodne. To białe zabarwienie może być zaburzeniem odziedziczonym lub występującym podczas rozwoju piór – eksperymentalnie dowiedziono, że białe pióra mają związek z odżywianiem się, przede wszystkim w okresie pierzenia. Pokarm ubogi w białko faworyzuje wystąpienie albinizmu[33].

Zmienione ubarwienie jest obecnie obserwowane przede wszystkim u ptaków na terenach zaludnionych. Było ono jednak znane na długo przed tym, jak kosy zamieszkały w pobliżu człowieka. O białych kosach pisał już Arystoteles[26].

Rozmiary i masa ciała[edytuj | edytuj kod]
Osiągając długość ciała pomiędzy 24 a 27 centymetrów, są kosy podgatunku T. m. merula tylko nieznacznie mniejsze od paszkota, największego ze środkowoeuropejskich drozdów[34]. Samce są nieco większe niż samice. Długość skrzydeł samców wynosi średnio 133 mm, a samic 128 mm[26]. Odpowiada to rozpiętości skrzydeł pomiędzy 34 a 38,5 centymetrów[35]. Długość ogona wynosi od 104 do 116 milimetrów[26]. Czaszka ma długość od 47 do 52 mm, z czego 23–27 mm przypada na dziób[36].

U europejskich kosów obserwuje się znaczne różnice masy ciała w poszczególnych porach roku[37]. Na podstawie wieloletnich, przeprowadzonych w Wielkiej Brytanii obserwacji ustalono, że masa ciała może wynosić od 71 do 150 gramów. Dorosłe samce mają masę przeciętnie 102,8 grama. Dorosłe samice są nieco lżejsze (100,3 grama). Jednoroczne ptaki są przeciętnie o 3 gramy lżejsze. Jedynie w porze składania jaj samice są nieco cięższe od samców. Największą masę środkowoeuropejskie kosy mają w styczniu, najmniejszą w lipcu lub sierpniu, po porze godów. Przyrost masy jest rezultatem magazynowania rezerw tłuszczu[38].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Kosy zasiedlają niemal całą Europę. W Azji i północnej Afryce występują przeważnie wyspowo, sięgając na wschodzie Morza Wschodniochińskiego. Kosy zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii i stamtąd bez udziału człowieka zasiedliły okoliczne wyspy. Na większości obszaru występowania kosy są ptakami częściowo wędrownymi. Na dalekiej północy migrują prawie wszystkie ptaki, w przeciwieństwie do osiadłych populacji południowych. W niektórych okolicach ptaki na zimę zlatują do cieplejszych i niżej położonych miejsc, ale także w Alpach i Karpatach niektóre ptaki pozostają na wysoko położonych terenach lęgowych[39].

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Samica wysiadująca jaja
Kosy, gatunek drozdów o najciemniejszym upierzeniu, zamieszkiwały pierwotnie wnętrza wilgotnych, gęstych lasów. Także dzisiaj gniazdują w ciemnych lasach z bujnym podszytem, szukając pożywienia na pozbawionej wegetacji lub porośniętej niską roślinnością ziemi. W takim siedlisku nadzwyczajnie dobre, jak na ptaki śpiewające, widzenie po zmroku jest dużą zaletą. Z drugiej strony ptaki te zamieszkują dzisiaj ruchliwe centra wielkich miast, przez co mówi się o populacjach kosów leśnych i miejskich[40].


Kos w londyńskim parku

Kos – ilustracja z Nederlandsche Vogelen (Ptaki Holandii), Vol. 1 (1770)
Kos zamieszkuje dzisiaj prawie wszystkie rodzaje krajobrazu kulturowego, w tym ogrody, parki, skwery, ogródki działkowe, dzielnice willowe, grupy drzew i krzewów na obszarach przemysłowych, sady, porośnięte krzewami wrzosowiska, a także otwarte pola, o ile osłonięte są czyżniami lub żywopłotami. Obok zbliżonych do natury starych lasów pierwotnych zamieszkuje także monokulturowe lasy gospodarcze, przy czym preferowane są lasy liściaste względem borów. Kosy gniazdują także w szuwarach[41]. Szukające pożywienia na ziemi ptaki nie oddalają się nigdy zbyt daleko od oferujących schronienie zarośli[40]. Poza nielicznymi wyjątkami wielkość opadów na zajmowanych przez kosy obszarach przekracza 300 mm rocznie[42].

Najwyższe zagęszczenie populacji występuje w miastach, gdzie nierzadko osiąga cztery lub więcej gniazdujących par na hektar. Na cmentarzu w Ravensburgu w następujących po sobie latach gniazdowało od pięciu do siedmiu par na hektar[41]. Zagęszczenie w lasach jest wyraźnie mniejsze i rzadko przekracza 0,5 pary na hektar. Na obszarach wiejskich przyjmuje wartości pośrednie między lasem a miastem[40].

Kosy zasiedliły także lasy górskie. W Alpach występują po górną granicę lasu. W Atlasie Wysokim można je spotkać do wysokości 2300 metrów[42]. W polskich Karkonoszach występują na obszarach położonych do 1200 m n.p.m., a w Tatrach – do 1400 m n.p.m.[43]


Najdalej na zachód kosy występują na Azorach, Wyspach Kanaryjskich i Maderze. W Afryce Północnej zamieszkują obszar pomiędzy Morzem Śródziemnym a Saharą od Maroka do Tunezji, a czasami także bardziej na południe, w pustynnych oazach. Gniazdują w prawie całej Europie, włączając Wyspy Brytyjskie i Wyspy Owcze. Na Islandii pierwsze gniazdo zaobserwowano w 1985. Północna granica zasięgu znajduje się na 70° szerokości północnej w Skandynawii i na 60° dalej na wschód w Rosji. Na wschodzie Ural stanowi granicę obszaru występowania. Pozbawiony kosów jest również obszar Europy na południowy wschód od linii łączącej Krym z południowym Uralem[44].

Zachodnia część azjatyckiego obszaru występowania obejmuje Azję Mniejszą i wschodnie wybrzeża Morza Śródziemnego. Jego północna granica przebiega od Krymu przez Nizinę Kubańską, Stawropol i północny Kaukaz po południowe wybrzeże Morza Kaspijskiego. Południowa granica leży na wschód od Morza Śródziemnego mniej więcej na 34. równoleżniku. Dalej na wschód znajdują się kolejne, odseparowane obszary występowania w górach Zagros, Elburs i Kopet-dag oraz dalej na wschód w Ałaju, Tienszanie, Hindukuszu i Himalajach. Kolejny obszar występowania rozciąga się od południowego Gansu i zachodniego Syczuanu w środkowych Chinach po Morze Wschodniochińskie, sięgając na południu po 22. równoleżnik na wybrzeżu Morza Południowochińskiego[34][44].


W Europie udział wędrujących osobników jest największy na północy i wschodzie kontynentu. W Szwecji migruje 76 procent, a w Finlandii 89 procent osobników populacji. W Europie Środkowej na zimowiska wyrusza tylko 25% osobników. Wędrówka odbywa się głównie w kierunku południowo-zachodnim. Wędrujące ptaki zasilają zimą populacje w zachodniej i południowej części kontynentu[48]. Przykładowo ptaki gniazdujące w Badenii-Wirtembergii zimują w północnych Włoszech, północnej Hiszpanii, a przede wszystkim w południowo-zachodniej i południowej Francji. Ich ulubiony zimowiskiem jest dolina dolnego Rodanu[41].

Na obszarach zaludnionych udział migrujących kosów jest niższy niż w lasach. Na zimowiska wyrusza też mniej samców niż samic. Starsze samce jeszcze częściej pozostają na lęgowiskach. Samce, które pozostały na zimę, mogą liczyć na większy sukces rozrodczy niż odlatujące ptaki. Pozostanie na terenie lęgowym wiąże się wprawdzie z wyższą śmiertelnością, ale osiadłe samce mogą zająć lepsze terytoria[39][49]. Badania przeprowadzone w latach 1998–2000 w rejonie Monachium sugerują, że mniejsza chęć do wędrówek miejskich kosów może być już warunkowana genetycznie[50].

W lipcu w Europie Środkowej zaczynają się pierwsze wędrówki kosów. Podejmują je młode ptaki, które opuszczają gniazda w poszukiwaniu własnych terytoriów. W drugiej połowie września zaczynają się migracje kosów na zimowiska. Ich szczyt przypada na środek października. Pod koniec października natężenie migracji się zmniejsza i wygasa w listopadzie. Przy ekstremalnej pogodzie zimą pozostałe na terenach gniazdowych ptaki mogą zdecydować się na ucieczkę przed zimnem. Powrót z zimowisk następuje w Europie Środkowej między połową lutego a połową kwietnia[41].

Kosy wędrują głównie nocą lub we wczesnych godzinach porannych. Podróż przebiega w małych etapach z częstymi, ale krótkimi przerwami. Pogoda nie ma wielkiego wpływu na wędrówkę. Wędrujące kosy pokonują takie przeszkody jak Morze Północne, Morze Śródziemne czy Alpy[39].

Kosy w Australii i Nowej Zelandii są prawie wyłącznie osiadłe. Nieliczne obserwacje świadczą o ich migracjach. Niektóre ptaki mogą przekraczać Cieśninę Bassa[35].

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Kosy preferują drobne bezkręgowce, jak owady lub dżdżownice
Kosy odżywiają się różnymi rodzajami pokarmu. Do początku sezonu lęgowego kosy żywią się prawie wyłącznie pokarmem zwierzęcym: głównie bezkręgowcami, spośród których preferują dżdżownice i chrząszcze. Polują na chrząszcze nieprzekraczające rozmiarami chrabąszcza majowego. Regularnie zjadane są również ślimaki, pijawki, wije, pajęczaki oraz różne stadia owadów. Obok licznych innych bezkręgowców do spektrum żywieniowego wliczają się także niewielkie kręgowce, między innymi jaszczurkowate, płazy ogoniaste i bezogonowe, myszy i ryjówkowate, a w wyjątkowych przypadkach również węże. Zaobserwowano nawet kosy łowiące ryby[51][52]. W przypadku braku pożywienia kosy muszą się zadowalać mniejszymi owadami, jak na przykład mszycami[53].

W Europie Środkowej w diecie kosów od połowy maja rośnie udział jagód i owoców. Udział ten może być u kosów największy ze wszystkich drozdów[41]. Jesienią i zimą zjadają głównie jagody oraz miękkie owoce[54]. Preferowane są owoce najbardziej dojrzałe i zawierające najwięcej cukru. Udział soczystych owoców w diecie osiąga maksimum od października do listopada. W winnicach i sadach mogą powstawać w tym czasie duże stada kosów. Zimą w Europie owoce bluszczu pospolitego stanowią jedyne dostępne dla kosów pożywienie roślinne. W okresach braku żywności kosy na obszarach zamieszkałych korzystają też z karmników. Zjadają wtedy duże ilości ziaren, te są jednak prawie nie trawione, podobnie jak ziarna zjadanych owoców. Kosy szukają pożywienia również wśród śmieci[53].

Kosy szukają pożywienia skacząc po ziemi. Charakterystyczne dla poszukiwania pożywienia na ziemi jest podskakiwanie na krótkich odcinkach zakończone zatrzymaniem się, podczas którego kos przechyla głowę, ustala punkt i błyskawicznie uderza weń dziobem. Można też zaobserwować jak kosy szybkimi dziobnięciami chwytają suche liście, przekręcają je i odrzucają na bok. Oprócz jagód i innych owoców leżących na ziemi zbierane są one także z drzew i krzewów lub czasami strząsane w krótkim locie[51][55]. Kosy potrafią, podobnie jak inne drozdy, wyjeść miąższ owocu i pozostawić samą skórkę[56]. Kosy tworzą wypluwki[57]. Jest wiele obserwacji niezwykle wyglądających zwyczajów żywieniowych kosów. Wlicza się tu plądrowanie gniazd innych gatunków drozdów i łuszczaków oraz pożeranie wypadłych z gniazd młodych wróbli. Zjadana jest też padlina. Znane są raporty o koprofagii i kanibalizmie[51].

Kosy piją rzadko, gdyż przyjmowany pokarm z reguły zawiera wystarczającą ilość wody. Podczas picia wchodzą po brzuch do płytkiej wody i zanurzają w niej dziób[51]. W dość płynnych odchodach kosów często znajdują się ziarna i pestki, nierzadko odchody zabarwione są sokiem z owoców[58].


Obrazek
Pożywienie kosa.


Obrazek
nowożytna ilustracja przedstawiająca samicę i samca.

Obrazek
Kos myjący się w poidełku. :shock:
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 03 gru 2015, 20:41

Część ostatniego zdjęcia została urwana.
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Re: Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

Postprzez Stanisław von Tauer » 03 gru 2015, 20:42

Jeszcze jeden film:
https://youtu.be/XdQS0OwFNYo
/-/ Stanisław von Tauer
herbu von Tauer
Pułkownik wojsk koronnych
Wojewoda łęczycki


Obrazek



Avatar użytkownika
Zmarły
 
Posty: 1661
Dołączył(a): 26 lis 2015, 16:17
Medale: 9
Order Księcia Włodzimierza III (1) Krzyż Monarchii II (1) Krzyż Zasługi dla Kultury III (1)
Medal Wojska (1) Amarantowa Wstążka (1) Medal 100 lat niepodległości (1)
Gwiazda Ukrainy (1) Gwiazda Inflant (1) Gwiazda Mołdawii (1)
Gadu-Gadu: 66056090

Poprzednia stronaNastępna strona

kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska

Powrót do Wielkie Księstwo Litewskie

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości

cron