August IV (
Zbigniew Aleksy Bierzyński de Medici; także
August Medycejski; August Ludwik II; Aleksander Wettyn; August Włodzimierz; Sigffrid I Maga de la Rossa) - król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, kijowski, wołyński, podolski, podlaski, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski (6 XI 2008-31 VIII 2009 r.; 19 IX 2009-24 X 2009 r.; 21 XI 2013-29 VII 2014 r.), książę na Uniejowie i Janowcu, książę Barii i Salty, książę Jaspisjinii, baronet Cesarstwa Polskiego, kanclerz oraz marszałek koronny, wojewoda sieradzki, Notariusz Rządu Królewskiego, senator, Minister Kultury i członek Wysokiej Rady Królestwa Rohanu; profesor slawistyki, historii, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 18 VIII 2010 r.); kawaler Orderu Orła Białego, Zasługi Rzeczypospolitej Obojga Narodów klasy II, św. Jerzego klasy II, Księcia Włodzimierza klasy II oraz Lwa Niderlandzkiego, odznaczony medalami
Bene Merentibus, za Długoletnią Służbę oraz Stulecia Niepodległości.
Syn magnata Giovanniego de Medici i Małgorzaty Bierzyńskiej h. Ślepowron, brat Marii Winiarskiej - matki przyszłego Adama I; adoptowany przez wuja - księcia kardynała Lorenzo de Medici (późniejszego patriarchę Aleksandra III), ojca kardynała Cesare de Medici i królowej Skarlandu Eleonory (
Anny Katarzyny de Medici); mąż Victorii di Gautier h. Przyjaciel, ojciec króla Michała II Augusta, przybrany rodzic Jana IV i królowej Ispanii Isabeli I; twórca Federacji Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Na tronie zasiadł 6 XI 2008 r. jeszcze jako Zbigniew Aleksy, osiem dni później proklamował Królestwo Polskie na Forum Mikronacji. Na dniach powołał Rząd Królestwa wraz z trzema wchodzącymi w jego skład ministerstwami: Spraw Zagranicznych, Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Kultury i Oświaty; funkcję premiera powierzył zaufanemu księciu Percipowi Ryskinowi. Sam monarcha także wszedł w skład nowego ciała biorąc na siebie tekę Ministra Kultury; księciu Percipowi przypadło w udziale Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Szef rządu już 18 XI wygłosił
expose zapowiadające budowę stosunków dyplomatycznych z Królestwem Rohanu, Surmenią i Rotrią. Przed 28 XI Percip spisał pierwszą w historii Królestwa konstytucję tytułującą młode jeszcze państwo Federacją Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. August IV przyjął koronę Federacji z rąk patriarchy Aleksandra I dnia 8 XII. Pół roku później 8 V 2009 r. podpisał nową ustawę zasadniczą - Artykuły Henrykowskie - dokument ów jako pierwszy zwał kraj mianem Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Czasy Augusta to przede wszystkim epoka rozwoju i nieustającej kreacji, to wówczas książę Adam Brzezina Winiarski położył podstawy pod przyszłe siły zbrojne Rzeczypospolitej, przybyły z odległego Skarlandu Tomasz du Vallon do społu z Marzanną Urbanowicz rozwinęli szkolnictwo, zaś Gerwazy Rębajło h. Jelita uregulował kwestię traktatów z sąsiadami z południa. Dzięki stojącemu na czele Królewskiej Gildii Kupieckiej mistrzowi Łukaszowi Cieszyńskiemu sprawnie prosperował handel. Za sprawą osobistych zabiegów Augusta, młoda Rzeczpospolita zyskała również przyjaźń Monarchii Austro-Węgierskiej, co potwierdzono traktatem. W dokumencie tym znalazł się niezwykle istotny protokół o ziemi Galicji i Lodomerii, aneksy pod nim zawarte stwierdzały jednako, iż obydwie strony nie będą rościć sobie praw do nich, lecz na wieki wieków pozostaną we wzajemnej przyjaźni.
Lato 2009 r. przyniosło Koronie wiele nowości; już 4 VII monarcha powołał do życia Królewski Instytut Heraldyczny. Niewiele wcześniej przyjął na siebie także stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych, w tej roli głównym jego zadaniem szybko stała się sprawa kontraktu handlowego z Elderlandem. Mikroświat nie był w tym czasie miejscem spokojnym; na przełomie czerwca i lipca między Skarlandem a Mikrosławią wybuchł konflikt, przyczynkiem do niego była katastrofa skarlandzkiego samolotu na wodach terytorialnych Morinii. Królestwo oskarżyło Federację o jego zestrzelenie. August IV został o całej sprawie poinformowany pismem vicekróla Vetonii Juana Samira, zaś Rzeczpospolita wyraziła pełne poparcie dla Mikrosławii. Dnia 13 VII wykończony swą niezwykła ruchliwością monarcha musiał udać się na tygodniowy urlop - cały ten czas w Sejmie omawiana była sprawa reformy administracji. Po powrocie z wypoczynku, dnia 21 VII król zawnioskował o włączenie Rzeczpospolitej do Organizacji Polskich Mikronacji, co niebawem też nastąpiło. Już 26 VII powołał do życia Filharmonię Królewską. Stabilnie rozwijająca się jak dotąd monarchia zaznała w tym czasie pierwszego kryzysu - działalność swą przerwał Bank Rzeczpospolitej, zaś państwo nie było w stanie wypłacić swym funkcjonariuszom pensji za czerwiec. By ratować sytuację August pośpiesznie przystąpił do unii gospodarczej z Cesarstwem Tokugawa, które jednak nie zamierzało się z niej wywiązywać; za namową cesarskich dyplomatów król powziął plany włączenia Rzeczpospolitej w szeregi Mikroświatowej Unii Gospodarczej, co w konsekwencji przyczynić się miało do zawiązania szerokiej Konfederacji Państw Zjednoczonych. Śmiała koncepcja przepadła wobec wyrażonego w referendum sprzeciwu obywateli.
Dnia 31 VIII 2009 r. August zrzekł się tronu na rzecz swego syna - wielkiego księcia Litwy Michała Kraińskiego-Bierzyńskiego de Medici. Nowy monarcha koronowany został 5 IX - przyjął wówczas imię Michała II Augusta. Władca ten abdykował zaledwie po siedemnastu dniach panowania. Po dwóch dniach niepokojów 19 IX na tron powrócił August IV; stary monarcha usynowił niebawem dawnego premiera, kardynała Percipa Rambaziego (
Jana Zamorskiego), 24 X przekazał mu koronę jako królowi Janowi IV.
Abdykacja nie zakończyła działalności Augusta, aktywnie wspierał on reformy Jana IV, jawnie wyrażając swój sprzeciw wobec prób modernizacji kraju przez Jerzego I. Dnia 26 VI 2010 r. założył Rojalistyczne Stronnictwo Konstytucyjne, domagające się rzetelnej egzekucji praw podstawowych i ograniczenia władzy monarchy; spisał tekst Konstytucji 12 VII; jako podkanclerzy nawiązał też stosunki z Księstwem Sarmacji. Dochodził unieważnienia testamentu zmarłego 9 VIII Jerzego I przekazującego władzę Iwo Gorewiczowi - zwolennikowi pełnej militaryzacji i technokratyzacji państwa na wzór XXI-wieczny. Wobec klęski swojego stronnictwa, po koronacji Gorewicza, 12 VIII emigrował. Do kraju powrócił pod zmienionym nazwiskiem Alexandra Wettyna, dopiero jednak wraz z przejęciem władzy przez Michała III - wielkiego zwolennika odnowienia sarmackich tradycji. 6 XII odzyskał obywatelstwo, tydzień później zaś, z woli kanclerza wielkiego, barona Wilhelma Hohenzollerna objął urząd Notariusza Rządu Królewskiego. Niebawem powrócił do dawnego nazwiska Augusta Włodzimierza Bierzyńskiego Medyceusza. Pod tym właśnie mianem występuje 17 XII 2011 r., gdy cesarz Franciszek Ferdynand I nadawał mu obywatelstwo i powoływał w skład Senatu Królewskiego; tydzień później ten sam monarcha obdarzył go również tytułem baroneta. Niewiele dalej, dnia 9 I 2012 r. patriarcha Sykstus I (
Karl Gregor Richard Habsburg-Lotaryński) mianował Medyceusza Administratorem Apostolskim w Wielkim Księstwie Litewskim, z którego to zaszczytu ten po tygodniu jednak zrezygnował. W październiku król-senior zaczął wydawać swą sławną kronikę
"Dzieje Korony i Litwy, czyli wielka księga historii przesławnego narodu szlacheckiego i królów możnych sława, spisana przez zacnych ludzi Anno Domini 2012". Z woli Karola Józefa I pełnił dalej urząd Marszałka Królewskiego Koronnego; dnia 12 II 2013 r. powołał też do życia Koronne Archiwum Wielkie. Niebawem objął jeszcze urząd kanclerski, wraz z funkcją opiekuna pieczęci spraw zagranicznych Rzeczypospolitej, w imię której sprawował odtąd politykę zagraniczną.
Dnia 5 V zwołał do Kijowa konfederację, zebrana na niej szlachta głośnymi krzykami domagała się utrzymania zasady
liberum veto oraz
sisto activitatem, przywileju
nemine captivabimus, nisi jure victum oraz przywileju koszyckiego, przywrócenia poddaństwa stanu kmiecego, a także wszystkich prerogatyw, przywilejów, godności i honorów, które gwarantowały jej prawa dawnych królów i ich potomków. Akces do Konfederacji złożyli książę Marek Paweł Wiktorowicz apo Zepp, wielki mistrz krzyżacki Andream von Salza, Herman Maurycy Saski i Jan Czehrynski.
Dzień 16 XI przyniósł Rzeczypospolitej niemałe zmiany, wówczas to król Karol Józef I złożył na ręce księcia Augusta oraz towarzyszących mu prymasa Wawrzyńca Piotra Medyceusza i Marka Pawła apo Zepa akt abdykacji. Jeszcze tego samego dnia zwołany został pierwszy w historii Królestwa Sejm Elekcyjny; obradami jego przewodził książę Marek Paweł. August Włodzimierz przybył na pole elekcji jako pierwszy, od razu też zgłosił swą kandydaturę. Żaden z zebranych natenczas na Sejmie nie ośmielił się stanąć z nim w szranki, wielu zaś już na progu wymieniało imię Augusta - miał więc stary monarcha jeszcze przed głosowaniem właściwym wianuszek stronników - wśród tych był sam prymas, popierali go także Andrzej Trzaska-Chojnacki z synem Aleksandrem. Królem obrany został jednomyślnie - on sam jedynie wstrzymał się od głosu. Pod imieniem Bierzyńskiego kreskę swą położyli: książę Marek Paweł Wiktorowicz apo Zepp, hetman wielki Aleksander Trzaska-Chojnacki, Andrzej Trzaska-Chojnacki, książę-kardynał Wawrzyniec I Piotr Medycejski, książę Karol Józef Radziwiłł, księżna Emilia Maria Katarzyna Elżbieta apo Zepp z Radziwiłłów, brat Andream von Salza i Aleksandra Dorota Zamoyska. Dnia 21 XI w Katedrze Krakowskiej arcybiskup gnieźnieński, biskup wileński, książę siewierski i warmiński, prymas Wawrzyniec Medycejski ogłosił obór nowego monarchy, nowinę tę po mieście rozniósł dzwon zygmuntowski, zaś chór katedralny odśpiewał
Te Deum Laudamus.
Tego samego dnia jeszcze król-elekt wygłosił mowę tronową, w tej to przyjąwszy imię
Augusta Ludwika II, wyniósł ustępującego z tronu Karola Radziwiłła na urząd kanclerski; decyzję tę zatwierdził ponownie dnia następnego, powierzając przy tym Aleksandrze Zamoyskiej funkcje kuratora wielkiego, wraz z misją renowacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na urzędzie hetmańskim pozostawił Aleksandra Trzaskę-Chojnackiego. Bez zbędnej zwłoki zwołał też do Kijowa konfederację, pod tejże węzłem odmieniono dotychczasowe zady obrad Sejmu Walnego; od tego to czasu Izba Poselska składać się miała z ogółu stanu szlacheckiego, bez potrzeby wyłaniania posłów przez sejmik. Już w trzecim dniu rządów zaliczył monarcha w krąg szlachty pana Eryka Waleńskiego pieczętującego się odtąd herbem Przyjaciel oraz Emila Wiśniowieckiego przyjętego w ród Korybutów. Tego samego jeszcze 23 XI utworzył trzy nowe urzędy - marszałka nadwornego, sekretarza królewskiego i szambelana nadwornego; marszałkiem uczynił dopiero co nobilitowanego Eryka Waleńskiego, szambelanem natomiast Wiśniowieckiego. Dnia 27 XI, za wyrażonym jeszcze pod Kijowem poparciem nobilów, powierzył jego eminencji prymasowi urząd podskarbiego.
Dnia 28 XI 2013 r. zwołał August do Warszawy sejm ordynaryjny, pierwszym jego zadaniem było zorganizowanie Izby Zasłużonych, o której utworzenie zabiegał marszałek sejmowy, wielki mistrz krzyżacki Andream von Salza. Dwa dni później sejm przyjął także traktat z Niderlandami. 3 XII król-elekt ogłosił posłom zamiar ślubu ze swoją kuzynką - królową Skarlandu Eleonorą. Następnego dnia prymas Wawrzyniec Medycejski przedstawił sejmowi projekt kontraktu małżeńskiego. Pomysł ten spotkał się z ostrą krytyką ze strony Aleksandry Zamoyskiej, nieprzychylnie przyjęty został też przez kanclerza Karola Radziwiłła. Król uszanował wolę poddanych, Eleonora poślubiła zaś księcia Marka Pawła apo Zeppa. Dnia 5 XII monarcha wyniósł do stanu szlacheckiego Mikołaja Zawilichowskiego, nadając mu przy tym herb Wczele.
Koronacja Augusta Ludwika II odbyła się 7 XII; około godziny ósmej wieczorem z zamku Wawelskiego wymaszerowała procesja. Tej przewodniczył turyfer dzierżący w swych dłoniach gotycki krucyfiks z zamku w Barii, za nim podążali akolici ze świecami, zakonnicy, biskup oraz Mistrzowie Ceremonii Monsignore Tommaso Domenico Mancini i Ojciec Kanonik Guliano Montini. Za tymi kroczył prymas Korony i Litwy kardynał Wawrzyniec Medycejski. Na końcu pochodu przesuwał się karmazynowy baldachim wyszywany złotymi symbolami Korony, pod nim kroczył zwolna monarcha - sam August Ludwik II, za królem maszerował cały jego dwór. Procesja dotarła do katedry, gdzie przy samy ołtarzu zasiadli goście najdostojniejsi. Patriarcha Pius III wraz z przedstawicielami dworu i klerykami zajął miejsca we westwerku. Wśród chóralnego śpiewu
Gaude Mater Polonia, orszak dotarł wreszcie do ołtarza, król ukląkł. "Czy chcesz zachować chrześcijańską wiarę i służyć uczynkom sprawiedliwości?" - spytał prymas, "
Volo" - odpowiedział monarcha; po wielogodzinnych uroczystościach prymas przemówił wreszcie: "Przyjmij Koronę Królestwa, która oznacza chwałę i moc Twego panowania. Przyjmij berło orz jabłko mocy i posługi sprawiedliwości abyś kochał słuszność i miał w nienawiści nieprawość. Niechaj Cię błogosławi i strzeże Bóg, który Cię ustanowił Królem nad Narodem, aby dawał Ci pomyślność w życiu doczesnym i uczynił Cię uczestnikiem wiecznego szczęścia. Amen!". Król powstał i przemówił; tego dnia nagrodził wielu zasłużonych obywateli Karol Radziwiłł otrzymał Order św. Stanisława, Marek apo Zepp Order św. Jerzego, prymas Order Zasługi Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Eryk Waleński Medal
Bene Merentibus, Adream Fratrem von Salza Gwiazdę Zasługi Księstwa Prus, wreszcie Piotr Konstanty Petrowicz odznaczony został Orderem Przyjaźni i Współpracy. Gratulacje monarsze składało tego dnia wielu dostojnych gości - pierwsza z nich była jego przybrana siostra, kuzynka - królowa Skarlandu Eleonora I Medici de Catalan, dalej król Surmenii Viktorjos Paulosigos oraz król Niderlandów Albert Orański, ostatni przed Augustem stanął następca tronu Agurii książę Piotr Konstanty Petrowicz de Catalán, ten pozdrowił króla także w imieniu swego ojca - Gryhorego I Petrowicza.
W dwa tygodnie po koronacji na dwór swój monarchę zaprosił król surmeński Viktorjos Paulosigos - tam też August gościł w dniach 21-22 XII. Podróż ta nie pozostała bez konsekwencji dla dyplomacji koronnej - królowi przyszło wówczas prowadzić rozmowy z przedstawicielami Rotrii, Skarlandu i Estelli Wschodniej. Dnia 11 I 2014 r. monarcha wyniósł Wincentego Krasińskiego do rodu Ślepowronów; tego samego dnia sejmik litewski obrał Aleksandrę Zamoyską pierwszą księżną Kurlandii - nazajutrz August Ludwik uhonorował ją także specjalnym przywilejem herbowym. Tego samego 12 I Andream von Salza zwołał do Warszawy sejm ordynaryjny, pierwsza konstytucja, jaką ten uchwalił, dotyczyła wynagrodzeń za funkcje publiczne oraz finansowanie Kościoła. Prymas Rzeczypospolitej, jako książę siewierski oraz warmiński, otrzymał łączny dochód z tychże księstw w wysokości 4 000 denarów miesięcznie. Autorem konstytucji był Mikołaj Zawilichowski, królewski rezydent skarbu, który już 9 II mianowany został podskarbim wielkim zastępując na urzędzie prymasa. Sejm zajął się również sprawami pobudzenia życia gospodarczego. Po długiej i burzliwej dyskusji wypracowano kompromis, spisana przez Mikołaja Zawilichowskiego Konstytucja o ziemiaństwie położyła podstawy pod gospodarkę folwarczną. Sejm styczniowy nie zajął się sprawą finansowania żołnierzy oraz wojsk prywatnych, zapoczątkował natomiast dyskusję ogólną braci nad przyszłym kształtem i zasadami gospodarki. Jej moderatorem i inicjatorem był Mikołaj Zawilichowski.
W lutym odbyło się w Warszawie wiele spotkań zagranicznych dygnitarzy. Rzeczpospolita była wówczas państwem prezydencji w ramach Rady Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, dnia 1 II na zaproszenie króla Augusta Ludwika II, do Warszawy przyjechali delegaci z całego niemal Vaarlandu. Z Republiki Francuskiej przybył prezydent Jean-Pierre Lavendier, z Rzeczypospolitej Eskwilińskiej prezydent Tomasz Anter, z Wielkiej Polondii gubernator Malcher Estery Naw. Do końca lutego nie pojawiła się delegacja Królestwa Nordii. Na posiedzeniu Rady poruszono temat integracji gospodarczej i współpracy na polu dyplomacji, w połowie lutego jednak aktywność delegatów wyraźnie spadła.
Dnia 1 II do Warszawy przybyła również królowa Skarlandu Eleonora, kuzynka Augusta. Królestwo Skarlandu, nie będące w Radzie, pod panowaniem królowej Eleonory pragnęło odbudować więzi z pozostałymi państwami kontynentu. Król August Ludwik pozostawał przychylny tym planom. Efektem spotkania było spisanie nowego traktatu uznaniowego kończącego historię długich napięć na linii Walencja-Warszawa. Król August Ludwik dla uczczenia swej kuzynki wyprawił na jej cześć ucztę na Zamku Królewskim. Następnego dnia wręczył jej też złoty diadem na pamiątkę. Sejm przyjął traktat 7 II, natomiast królowa Eleonora ratyfikowała go dwa dni później - po przyjęciu umowy przez Kortezy Generalne. Projekt traktatu spotkał się ze sprzeciwem jednego delegata Kortezów - zagorzałego wroga Rzeczypospolitej Norberta de Catalana. Sejm Walny zakończył swe obrady 16 II, przenosząc kwestię odnowienia unii polsko-litewskiej na następne posiedzenie. Dnia 23 II, w wigilię królewskich urodzin, August Ludwik wydał edykt, w którym nagrodził Mikołaja Zawilichowskiego godnością wojewody wileńskiego, a Aleksandrę Zamoyską urzędem wojewodziny nowogródzkiej, trzy dni później nobilitował Kazimierza Sabatowskiego do herbu Dołęga.
Marzec i kwiecień to miesiące, w których aktywność Rzeczypospolitej zaczęła zamierać, 4 III marszałek Andream von Salza zwołał do Warszawy kolejny sejm ordynaryjny, który zająć miał się kwestią odnowienia unii polsko-litewskiej oraz lenn królewskich. Projekt dokumentu przedłożyła księżna kurlandzka Aleksandra Zamoyska już 8 III, w Dzienniku Ustaw opublikowano go pięć dni później. Sejm, którego posłowie całkowicie zamarli, nie zajął się drugą ze spraw do końca kwietnia, jeszcze 1 III na urząd prywatnego sekretarza królewskiego powołany został Kazimierz Sabatowski. 27 IV król odwołał wszystkich członków swej kancelarii i ogłosił nabór na wolne stanowiska. Kanclerz Karol Radziwiłł już od dłuższego czasu przejawiał brak zainteresowania krajem, podskarbi wielki Mikołaj Zawilichowski stwierdził, w obecności Kazimierza Sabatowskiego, że nie zamierza przez pewien czas brać aktywnego udziału w życiu Rzeczypospolitej. Wcześniej jeszcze 14 III księżna Aleksandra Zamoyska zwołała posiedzenie stanów litewskich, na którym dopiero tydzień później stawił się Marek apo Zep. Dnia 30 IV skończyła się polsko-litewska prezydencja w Radzie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa.
Maj i czerwiec to czas, w których Rzeczpospolita prawie całkowicie zamarła. Na Sejmie rozpoczęła się nawet dyskusja nad likwidacją państwowości Korony i Litwy. Dnia 17 V August przedstawił Sejmowi projekt konstytucji, likwidującej Rzeczpospolitą. Dawała ona królowi czas na zawiadomienie wszystkich głów państw, z którymi monarchia utrzymywało oficjalne stosunki dyplomatyczne, o swoim upadku. Zawartość forum i stron miała zostać zarchiwizowana. Decyzjom tym odpór postawił król-senior Karol Radziwiłł, do którego przyłączyli się pozostali posłowie. Pojawił się pomysł unii z Królestwem Surmeńskim, bądź Księstwem Sarmacji, a także konfederacji wolnych państw (idea prezydenta Tomasza Antera). Sejm nie przyjął żadnej z propozycji, król odwołał projekt konstytucji likwidacyjnej i zwołał konferencję w Wilnie.
Jej otwarcie wyznaczone zostało na 21 VI, do udziału w konferencji zaproszono Królestwo Skarlandu, Królestwo Ispanii, Królestwo Agurii, Królestwo Zjednoczonych Niderlandów, Trizondal, Wielką Polondię, Królestwo Hasselandu, Państwo Kościelne Rotria, Zjednoczone Królestwo Brytanii i Dominiów, Federację Mikrosławii oraz wiele innych państw. Na zaproszenie odpowiedziało siedem z nich.
Tematem konferencji była konfederacja państw, jako środek przeciwko niskiej aktywności. Zgodnie z ideą jego ekscelencji Tomasza Antera, która popierana była przez króla Augusta Ludwika II, konfederacja miała być związkiem krajów dysponujących wspólnym serwerem, forum oraz centralnymi władzami. Pomysł ten spotkał się z oporem najaktywniejszych delegacji Królestwa Agurii (Piotr II Konstanty) oraz Królestwa Skarlandu (Norbert I Catalan), a także jednorazowo ze strony delegacji Królestwa Ispanii. Jego królewska mość Piotr II Konstanty, król Agurii, zaproponował projekt rady kontynentalnej, która miałaby zastąpić nie działającą już Radę Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Pomysł ten spotkał się z aprobatą Rzeczypospolitej Obojga Narodów i Królestwa Skarlandu. Projekt powołującego radę traktatu przygotował i spisał książę Maksymilian Horoch. Konferencja zamknięta została 13 VII, traktat ratyfikowano dwa dni później.
Dnia 21 VI król zwołał do Wilna Sejm. Na forum pojawili się wówczas Kazimierz Sabatowski oraz Karol Radziwiłł, którzy zaoferowali swoje usługi w dziele odbudowy Rzeczypospolitej. 7 VI patriarcha Leon II mianował księcia Franciszka Ferdynanda von Habsburga nowym arcybiskupem gnieźnieńskim oraz biskupem wileńskim. Król zaś tego samego dnia przywrócił mu szlachectwo.
Dnia 22 VII stwierdził utratę szlachectwa przez Aleksandrę Zamoyską, wypowiedział też Traktat założycielski Rady Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa z 26 V 2013 r. oraz Konwencję w sprawie ziem niczyich z 1 V 2013 r. Dnia 23 VII mianował przybyłego dzień wcześniej Sebastiana von Tauera wielkim heroldem koronnym i litewskim, 29 VII złożył koronę - tego samego dnia
interrex Franciszek Ferdynand Habsburg zwołany II Sejm Elekcyjny.