Zebranie Kancelarii nr. I

[Konrad Radziwiłł]

Przepraszam, ze tak pozno odpisuje, ale najpierw musiałem się zastanowić, a potem zapomniałem. Dziękuję za bardzo dobra radę wymyśliłem nową grę dzięki temu. Mój pomysł jest bardzo na tym oparty i wyglądałby tak:
Każdy z graczy ma swoją "wieze" która ma cegielki="punkty zycia"
Każdy gra przeciwko każdemu. Jeden dzień to jedna tura. Rano prowadzący wykonuje rzut kośćmi dla każdego uczestnika, a każdy zawodnik decyduje między naprawa wieży i atakiem, moze wybrac tylko jedno. Kazde oczko to jedna "cegielka" czyli dodatkowe hp lub a tak na inna wieze, zeby zatrzymac pacifistow wieza bedzie miala maksymalne zycie powyzej ktorego oczka kosci przepadaja. Co Panowie na to?

[Fryderyk Orański]

Przepraszam, ze tak pozno odpisuje, ale najpierw musiałem się zastanowić, a potem zapomniałem. Dziękuję za bardzo dobra radę wymyśliłem nową grę dzięki temu. Mój pomysł jest bardzo na tym oparty i wyglądałby tak:
Każdy z graczy ma swoją "wieze" która ma cegielki="punkty zycia"
Każdy gra przeciwko każdemu. Jeden dzień to jedna tura. Rano prowadzący wykonuje rzut kośćmi dla każdego uczestnika, a każdy zawodnik decyduje między naprawa wieży i atakiem, moze wybrac tylko jedno. Kazde oczko to jedna "cegielka" czyli dodatkowe hp lub a tak na inna wieze, zeby zatrzymac pacifistow wieza bedzie miala maksymalne zycie powyzej ktorego oczka kosci przepadaja. Co Panowie na to?

Do sali wszedł sekretarz króla.
- To ciekawy pomysł Wasza Królewskiej Mość.

[Konrad Radziwiłł]

Innym też się podoba pomysł? Wdrażamy?

[Benedykt Orański]

Można spróbować

[Konrad Radziwiłł]

Ktoś jeszcze jest za? Żeby nie było że przygotuje, wystartuje a potem 1 osoba będzie grała.

[Fryderyk Orański]

Jeśli nie taka gra to proponuję zrobić wiosenny konkurs piosenki Rzeczypospolitej. Jeśli Król się zgodzi, to mogę w weekend przysiąść nad tym. Konkurs byłby taki, że każdy chętny może zgłosić swój utwór który dotyczy Rzeczypospolitej, a potem w ankiecie wybierzy zwycięzcę. Potrzebny byłby patronat królewski.

[Konrad Radziwiłł]

Po oursound, myślę że piosenki to niezbyt, ale droga wolna jak będą chętni to oczywiście skarbiec wszystko zafinansuje

[Konrad Radziwiłł]

Do sali zaproszono mieszczanina, Pana Gabriela Domaradzkiego. Król siedzial i podpisywal listy, natomiast Kanclerz Wielki porzadkowal papiery.
Drzwi odezwaly sie stukiem, otwarły się z stukiem, a w progu stanął Pan Gabriel.
- Proszę wejść. - Rzekł Radziwiłł. - Miasta Królewskie Korony, pełne bogatego mieszanstwa, jeno mało wiedzy dociera do nas, tu w stolicyji z Litewskich miast, przeto wysyłam Dostojnego z misja, udać się do Wilna i Mińska i napisać sprawozdanie z stanu miast i stanu mieszkancow, co by z pustymi rękoma Pana nie wysyłać, proszę pobrac 2000DPL z szkatuly panstwa, nie jest to duza kwota, ale na drogę i pobyt powinna wystarczyć.

[Benedykt Orański]

- Pozwoliłem sobie, mam nadzieję, że Wasza Królewska Mość nie ma nic przeciwko, wydać dyspozycje w kuchni by wyprawiono Mości Pana Gabriela odpowiednio na drogę - rzekł Kanclerz.
- Oczywiście pobłogosławię Waszmościa na drogę i od siebie dorzucam beczułkę czwórniaku, by i za słodko w tym jeszcze Wielkim Poście nie było, a żeby też jakoś umilić długą drogę. Chyba, że Waszmość całkiem pości, do czego zachęcam, to można zostawić beczułkę na Wielkanoc. - Skończył swój wywód Krakowski vel Potocki.

[Gabriel Domaradzki]

Odpowiednio zaopatrzony przez Jegomościa Króla i Jaśnie Benedykta Krakowskiego vel Potockiego, mieszczanin Gabriel wyruszył bez zwłoki w drogę. To, co zobaczył i usłyszał w miastach królewskich Litwy, opisał w poniższym dokumencie:

Mości Królu, kancelaryo Rzeczypospolitej!
Piszę ten raport z małego lokum w Wilnie. Miasto jest duże, acz bardzo spokojne. Ino w nocy, różne nieciekawe ludzie po ulicach się pałętają- z takimi jednak skutecznie rozprawia się garnizon miastowy. Ludziom się dobrze żyje w tym zacnym przybytku. Ze względu na fakt, iż jest to stolica Wielkyego Księstwa Litewskiego, organizuje się tu liczne zabawy ad laetitiam mieszkańców. Drogi są tu czyste i przejezdne; przeto wielu kupców na wschód jadących, przez to właśnie miasto drogę obiera. Cieszy się oko, widząc schludne kamienice; weseli się słuch, słysząc radosny śmiech mieszkańców. Wcześniej jednak, zanim do Wilna przybyłem, Mińsk obaczyć jeszcze radę dałem. O nim już tyle dobrego powiedzieć nie mogę. Miasto to, słabo jest zasiedlone, a jeszcze słabiej zagospodarowane. Na niewielu kramach, można dostać cokolwiek do jedzenia. Kupcom nie opłaca się tędy przejeżdżać, gdyż tylko w Sukiennicach Pana Wilhelma von Zugdama, lub na kramach Jaśnie Pani Adelajdy, towary swe sprzedawać mogą- a to raczej jasne, że nie wszyscy się tam zmieszczą. Brak kupców oznacza brak towarów-brak towarów oznacza z kolei zamieszki. Tymże jednak dzielnie przeciwdziała garnizon. Mimo wszystko, rozwija się powoli Mińsk: nieszybko lecz dorasta do miana miasta królewskiego. W obu miastach księgi notarialne są prowadzone bardzo skrupulatnie, chociaż zdarzają się ubytki.
Z uniżeniem
Gabriel Domaradzki