Otwarta Księga Poezji — informacja

[Konrad Radziwiłł]

Pamiętam coś z ilością sylab i tym że muszą być równe i tego brakuje , bo widzę że, zachowana została najważniejsza zasada 4 4 3 3.

[Gagik Bagratowicz]

Przyznam, że odpowiedź mnie zaskoczyła, ale sprawdziłem jeszcze raz i nadal wydaje mi się, że każdy wers liczy tyle samo, to jest jedenaście sylab.

[Konrad Radziwiłł]

Może i tak być, dlatego wcześniej uprzedzilem, iż mogę się mylić.

[Beata van der Saar]

Ładny utwór literacki.

[Stanisław]

Coby nie psuć pięknej kolekcji wierszów, dziękuję za zacny wiersz drogi Friedrichu i dostojny acanie Konradzie. Pamiętam sam, jak wielką dla mnie było przyjemnością pisanie wierszy. Szczególnie lubiłem pisać limeryki, zna ktoś?

[Friedrich von Baden]

Coby nie psuć pięknej kolekcji wierszów, dziękuję za zacny wiersz drogi Friedrichu i dostojny acanie Konradzie. Pamiętam sam, jak wielką dla mnie było przyjemnością pisanie wierszy. Szczególnie lubiłem pisać limeryki, zna ktoś?

Niezmiernie nam miło, że nasze dzieło spodobało się Waszej Królewskiej Mości.

Z chęcią zobaczyłbym jakiś wiersz, który by wyszedł spod krolewskiego pióra...

[Olbracht Łaski]

Limeryki, epitafia też się królom pisać trafia!

btw Aż dziw, że nikt wśród czytanych źródeł nie wymienił dzieła hetmana Żółkiewskiego o kampanii moskiewskiej, bo warte tego, a i gotowe zarazić bardzo wieloma archaizmami czytającego!

[Stanisław]

Z chęcią zobaczyłbym jakiś wiersz, który by wyszedł spod krolewskiego pióra...

Jak czasu stanie, pomyślim...

[Santiago Vilarte]

Co prawda nie mój tekst, ale wart odkopania z czeluści reala, więc postanowiłem go tu dodać. Pochodzi z artykułu o "igrzcach"/błaznach/żonglerach:

 Inny fabliau opowiada, jak się igrzec w piekle zachował. Nie wiemy, czy to był ten sam, który zjadł nerki, a który chyba się od piekła nie wywinął, nie wiemy też, jak się nazywał, czy Bries-verre, czy Porte-botte, czy Franche-côte, czy też Bries-tête, czy może Quatre-oeufs, tyle pewne, że to był żongler i że go któryś z djabłów przywlókł do piekła. Przedstawiony Lucyperowi jako igrzec, a chcąc się w łaski jego dostać, ofiarował się śpiewać, grać na skrzypcach, tańczyć, chodzić na rękach, kozły wywracać, co wszystko jednak Lucyper odrzucił, nie chcąc dopuścić, aby się w piekle bawiono. Skazał go wreszcie na to, aby palił ustawicznie pod największym kotłem, w którym się potępieńcy smarzyli. Z tej to służby igrzec tak się wywiązywał gorliwie i dokładnie, że zyskał sobie uznanie i pochwałę naczelnego czarta. Gdy tedy wszyscy djabli mieli wykonać generalną wyprawę na ziemię, jak to od czasu do czasu było u nich zwyczajem i dziś jest podobno jeszcze, powierzył Lucyper straż całego piekła żonglerowi.
Spostrzegł to święty Piotr z wysokości niebios, a znając dobrze duszę żonglerską, postanowił korzystać ze sposobności. Udał się tedy do piekła, wdał w rozmowę z żonglerem, pytając, czyby dla rozrywki nie zechciał zagrać w kości. Na wspomnienie tej gry ulubionej, obudziła się w igrzecu cała dawna namiętność kosterska i gotów na wszystko, jedno tylko miał zakłopotanie, a mianowicie: brak pieniędzy. Nie szkodzi, rzekł święty Piotr, ja wstawię na każde rzucenie byzantyńca, a ty duszę jednę z kotła. Zgoda, rzekł igrzec bez namysłu.
Grają tedy, a grają zawzięcie. Żongler nie wygrał jeszcze ani jednego czerwieńca, gdy już i połowy dusz w kotle nie było. Grają dalej, bo święty Piotr uwziął się ani jednej duszy djabłom nie zostawić. Rzeczywiście wygrał i zabrał wszystkie, odchodząc. Zafrasowany igrzec po niewczasie, z trwogą oczekiwał powrotu djabłów, którzy też własnym oczom wierzyć nie chcieli, zobaczywszy kotły próżne.
Złożyli radę jak ukarać żonglera, wymieniali najsroższe katusze, ale w końcu przemogło zdanie, że to istota bardzo niebezpieczna dla całości państwa piekielnego i że jaknajspieszniej pozbyć się jej należy, odtąd zaś żadnego żonglera do piekła nie przyjmować.
Wyszturhali tego nieboraka za bramę piekielną, gdzie go święty Piotr błąkającego się ujrzał i z litości do nieba boczną furtką wpuścił.

[Stanisław]

Mości Bartolomeuszu,

kim jest tajemnicza M., o której powstało to piękne dzieło literackie?