Majątek Fort Oranje

[Santiago Vilarte]

W Rzeczypospolitej nastał nowy rok Pański. Minął już czas elekcji, o której przebiegu jak zwykle dowiadywano się tu z opóźnieniem. Zbiór trzciny cukrowej okazał się nienajgorszy, zbliżony do wyników z lat poprzednich. Oczywiście, samo zebranie jej z pól było ledwie początkiem procesu, bo robotników majątku czekała później ciężka praca przy jej przerobie.
Końcem stycznia w forcie przelotem bywał wędrowny malarz, a Santiago wykorzystał okazję i kazał mu namalować portret dwóch spośród kobiet, pracujących w Oranje.

[Friedrich von Baden]

To na pewno portrety pracownic? Chyba tu jakaś propaganda jest rozsiewana. Jakieś nowożytne filtry instagramowe...

Chyba, że tu w Fort Oranje serio się tak powodzi, że pracownice wyglądają niczym nieubogie szlachcianki czy też mieszczanki. Ale to by trzeba wtedy chyba jakieś opłaty podatki na ten majątek nałożyć, bo to nie może się tak powodzić. Jeszcze inni chłopi i chłopki uciekną z pobliskich majątków by pracować w Oranje, by się tak dorobić, a to by się odbiło na naszej karaibskiej gospodarce...

[Konrad Radziwiłł]

Friedrichu to że na Clara Isla nie ma urodziwych białogłów, nie znaczy że w innych majątkach kolonialnych trzeba je przegonić .

[Maurycy Orański]

Przepraszam bardzo, Mości Sekretarzu. Jednakże Fort Oranje to wciąż Nowa Kurlandia więc gospodarka wysp by nie ucierpiała.

[Santiago Vilarte]

Na przerabianiu trzciny można nielichy grosz zarobić

[Santiago Vilarte]

W maju w majątku doszło do niezwyczajnych zdarzeń. Pewnego dnia, pod wieczór, do domu ekonoma przybiegł jeden z chłopów, zdyszany, donosząc mu, że na leśnej drodze za majątkiem natknął się na straszliwą, skrzydlatą bestię, która wyszła zza drzew i pojawiła się na ścieżce przed nim. Struchlały, miał czekać bez ruchu, ale stojąc w cieniu pobliskiego dębu, miał być niezauważony przez stwora, który niebawem uniósł się w powietrze i zniknął ponad koronami drzew.
Ekonom, nie wiedząc co z tym począć, na wszelki wypadek kazał wychłostać chłopa, ale ten nadal przysięgał, że spotkał bestię. Przebywający akurat w majątku wędrowny artysta, słuchając opowieści przybyłego, naszkicował portret domniemanego stwora.

Ekonom zamierzał wobec tego wychłostać chłopa ponownie, aby upewnić się co do prawdziwości jego słów, ale po namyśle postanowił posłać do fortu, aby zapytać, czy dysponują w nim bestiariuszem, w którym możnaby sprawdzić, czy takową bestię spotykano już w przeszłości oraz jakich metod użyć, aby ją odstraszyć.

[Konrad Radziwiłł]

Ciekawe stwory tam u Was Santi widujecie, ciekaw jestem dalszego rozwoju, bo ja w takie bestie nie wierzę, ale kto wie co na Wyspach odkryto...

[Santiago Vilarte]

Następnego dnia w forcie pozornie życie wróciło do normy, jednakże już wkrótce miało się to skończyć. Rano posłaniec, pchnięty do fortu, wrócił z wieściami, że nie posiadają w podręcznej książnicy żadnego bestiariusza. Ksiądz Trivert, Hasselandczyk, będący rezydentem w forcie, zaoferował się z przeprowadzeniem egzorcyzmów, suponując, iż bestia może mieć pochodzenie piekielne. Ponieważ jednak duchowny należał do Kościoła Powszechnego, a spora część mieszkańców majątku do Kościoła Świętego, uradzono że dobrze by było zawezwać do majątku także jakiegoś duchownego z tegoż ostatniego.

Tymczasem około południa, gdy robotnicy szykowali się do posiłku, do ekonoma przybiegł chłop z krzykiem, że widział bestię, przelatującą ponad lasem. Jej wygląd, jaki opisał, był zbliżony do tego, co widziano dnia poprzedniego. Chłop zeznał, że bestia pofrunęła w kierunku niewielkiego przylądka na północy wyspy. Mogło to oznaczać, że chce przedostać się na stały ląd.