Inauguracja Soboru św. Jura

[Miguel de Catalan]

Do świątyni Soboru Św. Jura podąża uroczysta procesja, w której poprzedzany przez liczne duchowieństwo podąża odziany w szaty liturgiczne Patriarcha Leon IV. Kapłani wchodzą do prezbiterium, a dwaj diakoni wnoszą przygotowany uprzednio stół ze wszystkim, co jest niezbędne do poświęcenia i stawiają go z prawej strony. Jego Świątobliwość oddaje hipodiakonowi ferulę, wchodzi przez królewskie wrota, które zostają zamknięte. Patriarcha błogosławi obecnych w prezbiterium i kropi wodą święconą kolumny, na których zostanie umieszczona mensa ołtarza. Następnie wlewa do nich kipiący woskomastyks, którego piękna woń wypełnia świątynię. Potem odmawia modlitwę:

[Stanisław Wieniawa]

Panie Boże, Zbawicielu nasz, wszystko czyniąc i urządzając dla zbawienia rodzaju ludzkiego, przyjmij modlitwę na niegodnych Twoich sług, i umocnij nas w tej godzinie, abyśmy bez obawy osądzenia spełnili inaugurację tej bazyliki, zbudowanej ku oddawaniu Tobie chwały, w imię Twego świętego Jura i ustawili w niej ołtarz. Albowiem przynależy Tobie wszelka chwała, cześć i pokłon, Ojcu i Synowi, i Świętemu Duchowi, teraz i zawsze, i na wieki wieków.

[Miguel de Catalan]

Amen.

[Miguel de Catalan]

Patriarcha kropi wodą święconą mensę ołtarza i umieszcza ją na kolumnach. Następnie poświęca cztery gwoździe i wraz z trzema kapłanami za pomocą kamieni przybija nimi mensę do kolumn. Trzykrotnie wylewa na ołtarz ciepłą wodę, za każdym razem wzywając imienia Trójcy Świętej. Potem trzykrotnie na ołtarz wylewa w kształt krzyża wodę różaną zmieszaną z czerwonym winem, którą kropi także antyminsy, a kapłani nasycają ołtarz, rozcierając wodę rękoma. Wreszcie patriarcha czyni świętym mirem trzy krzyże na ołtarzu, mówiąc:

[Stanisław Wieniawa]

Alleluja, alleluja, alleluja!

[Miguel de Catalan]

Następnie świętym mirem czyni znak krzyża na kolumnach i na antyminsach. Chór śpiewa:

[Miguel de Catalan]

O, jak dobrze i jak pięknie, gdy bracia mieszkają w zgodzie. Jest to jak olejek na głowę, co spływa na brodę, brodę Aarona, co sięga brzegu jego szaty. Jest jak rosa Hermonu, która spływa na góry Syjonu, tam bowiem Pan zsyła błogosławieństwo i życie na wieki.

[Miguel de Catalan]

Antyminsy zostają podniesione z ołtarza, który zostaje nakryty obrusami. Na nich patriarcha kładzie antymins, Ewangelię i krzyż i kropi wszystko wodą święconą. Protodiakon przynosi Jego Świątobliwości kadzielnicę, którą patriarcha okadza naprzód ołtarz, następnie żertwiennik i całe prezbiterium, wreszcie resztę świątyni. Przez cały ten czas poprzedza go protodiakon ze świecą, a w ślad Jego Świątobliwości idą dwaj kapłani: jeden kropi ściany wodą święconą, a drugi świętym mirem czyni znak krzyża nad tronem oraz nad wejściami do świątyni. Po zakończeniu procesji protodiakon w prezbiterium okadza patriarchę. Potem Jego Świątobliwość zdejmuje tiarę, staje przed ołtarzem i głośno się modli:

[Stanisław Wieniawa]

Panie niebios i ziemi, który święty Twój Kościół założyłeś w niewypowiedzianej mądrości i na obraz anielskiej posługi na niebiosach ustanowiłeś na ziemi kapłaństwo, Ty, wielce łaskawy Władyko, przyjmij teraz nasze modlitwy, nie dlatego, że jesteśmy godni prosić o wielkie dary, ale niech okaże wyższość Twojej łaskawości, nie przestałeś bowiem wielorako okazywać dobrodziejstwa rodzajowi ludzkiemu. Dałeś nam fundament dobrodziejstw w przyjściu w ciele Jednorodzonego Twego Syna, który pojawił się na ziemi i zajaśniał będącym w ciemności Światłością zbawienia, złożył siebie za nas w ofierze, stał się oczyszczeniem dla całego świata, uczynił nas wspólnikami swego zmartwychwstania, i wstąpił na niebiosa, przyoblekł swoich uczniów i apostołów, jak obiecał, mocą z wysoka, którą jest Duch Święty, godny pokłonu i wszechmocny, który ma początek w Tobie, Bogu i Ojcu, aby byli silni w dziele i słowie, i przekazali chrzest usynowienia. Zbudowano świątynie, umocniono ołtarze, ustanowiono zasady i prawa kapłaństwa, które my grzeszni przestrzegając jako tradycji, przypadamy do Ciebie, wiecznego Boga, i modlimy się do Ciebie, łaskawy: Tę świątynię, zbudowaną ku oddawaniu Tobie chwały, napełnij Twoją Boską sławą i w niej podźwignięty święty ołtarz okaż świętym, abyśmy stojąc przed nim jak przed budzącym bojaźń ołtarzem Twego królestwa, aby bez obawy osądzenia służyć Tobie, zanosząc modlitwy za nas i za cały lud, i składać bezkrwawą ofiarę Twojej łaskawości za odpuszczenie grzechów, ku kierowaniu życiem, ku poprawie swego życia, ku spełnieniu wszelkiej sprawiedliwości. Albowiem błogosławione jest najświętsze imię, Ojca i Syna, i Świętego Ducha, teraz i zawsze, i na wieki wieków.

[Miguel de Catalan]

Amen.