Kącik liturgiczno-hagiograficzny

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

5 I 2025 r.

Wspomnienie bł. Marceliny Darowskiej, zakonnicy

Marcelina urodziła się w 1827 r. w Szulakach, w rodzinie ziemiańskiej. W młodości pracowała w majątku, a także uczyła wiejskie dzieci i odwiedzała chorych. Od dzieciństwa myślała o życiu zakonnym, jednak w wieku 22 lat wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Obowiązki żony i matki wypełniała wzorowo, nie pamiętając o sobie. Po trzech latach jej mąż zmarł nagle na tyfus, a rok później zmarł także ich maleńki synek.

Marcelina wyjechała za granicę. W Rzymie w czasie modlitwy zrozumiała, że jest wezwana do stworzenia zgromadzenia o charakterze wychowawczym. Jej ojcem duchowym był o. Hieronim Kajsiewicz. To on poznał ją z Józefą Karską, z którą następnie założyła zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP (niepokalanek). W 1863 roku obie matki założycielki wróciły do ojczyzny. Zaczęły tworzyć szkoły (pierwsza powstała w Jazłowcu) i pensjonaty dla dziewcząt. Bł. Marcelina wprowadziła nowatorską wówczas zasadę indywidualizacji w nauczaniu. Po kilku latach otwarto kolejny zakład, w Jarosławiu. Z czasem powstały też kolejne placówki. W 1907 r. Marcelina wysłała siostry do nowego zakładu w Szymanowie, niedaleko Warszawy. Zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu. Pozostawiła po sobie 144 tomów maszynopisów.

Boże, który błogosławioną Marcelinę prowadziłeś różnymi drogami życia, aby Ci służyła i pociągała rodziny ku Tobie, † spraw, abyśmy za jej wstawiennictwem byli wierni naszemu powołaniu * i zawsze wypełniali Twoją wolę. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

6 I 2025 r.

Uroczystość Objawienia Pańskiego - Trzech Króli

Kościół katolicki obchodzi 6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego (Epifania), w tradycji znaną jako Trzech Króli. W liturgii uroczystość ta wiąże się nierozerwalnie z Bożym Narodzeniem. Objawienie, po grecku Epifania, oznacza "zjawienie się", "objawienie się". Pełnia objawienia dokonuje się w Osobie i działalności Jezusa. Jest On żywym objawieniem Boga jako Syn Boga żywego (Mt 16,16). Uroczystość Objawienia Pańskiego należy do pierwszych, które uświęcił Kościół. Na Wschodzie pierwsze jej ślady spotykamy już w III w. Tego właśnie dnia obchodził Kościół grecki święto Bożego Narodzenia, ale w treści znacznie poszerzonej: jako uroczystość Epifanii, czyli zjawienia się Boga na ziemi w tajemnicy wcielenia. Na Zachodzie uroczystość Objawienia Pańskiego datuje się od końca IV w. (oddzielnie od Bożego Narodzenia).

Pokłon Mędrców ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus, opisywany w Ewangelii przez św. Mateusza (Mt 2, 1-12), symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym. Ewangelia św. Mateusza nie mówi o Królach, lecz o Magach lub - według innych tłumaczeń - Mędrcach ze Wschodu, którzy idąc za gwiazdą przybyli do Jerozolimy i Betlejem szukając nowo narodzonego króla żydowskiego: "Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę". Mędrcy, którzy przybyli do Jezusa, złożyli dary. Wedle tradycji były nimi: złoto - symbol godności królewskiej, kadzidło - godności kapłańskiej, mirra - symbol wypełnienia proroctw mesjańskich oraz zapowiedź śmierci Zbawiciela. Jednocześnie był to wyraz wiary w Chrystusa prawdziwego człowieka (mirra), prawdziwego Boga (kadzidło) oraz króla (złoto). Św. Mateusz nie podaje liczby Magów. Malowidła w katakumbach rzymskich z wieku II i III pokazują ich dwóch, czterech lub sześciu. U Syryjczyków i Ormian występuje ich nawet dwunastu. Przeważa jednak w tradycji Kościoła stanowczo liczba trzy ze względu na opis, że złożyli trzy dary. Tę liczbę np. spotykamy w mozaice w bazylice św. Apolinarego w Rawennie z wieku VI. Także Orygenes podaje tę liczbę jako pierwszy wśród pisarzy chrześcijańskich. Dopiero od wieku VIII pojawiają się imiona Trzech Magów: Kacper, Melchior i Baltazar. Są one zupełnie dowolne, nie potwierdzone niczym.[/b] W sztuce Kacper przedstawiany jest najczęściej jako ofiarujący mirrę Afrykańczyk, Melchior - jako dający złoto Europejczyk i Baltazar - jako król azjatycki przynoszący do żłóbka kadzidło.

[b]Boże, Ty w dniu dzisiejszym za przewodem gwiazdy objawiłeś swego Jednorodzonego Syna poganom, † spraw łaskawie, abyśmy poznawszy Cię już przez wiarę, * zostali doprowadzeni do oglądania twarzą w twarz blasku Twojej chwały. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

7 I 2025 r.

Wspomnienie św. Rajmund z Peñafort, prezbitera

Rajmund, urodzony między 1170 a 1175 r. w Villafranca del Panades w pobliżu Barcelony (Hiszpania), w starej szlacheckiej rodzinie katalońskiej Peñafort, już jako dwudziestoletni młodzieniec wykładał filozofię w Barcelonie. W tym też czasie wydał swoje pierwsze monumentalne dzieło: „Summę prawa”, podręcznik dla studentów prawa. U swoich uczniów starał się formować zarówno serce, jak i intelekt. Obdarzony głęboką wiedzą i osobistą kulturą, odznaczał się gorliwością w formowaniu przyszłych kapłanów, dla których napisał „Summę nauki”, pełną duszpasterskiej mądrości. W trzydziestym roku życia wyjechał do Bolonii, aby kontynuować studia nad prawem kanonicznym i cywilnym, tam też uzyskał stopień doktora. W 1218 roku biskup Barcelony zakładając wyższą szkołę dla kształcenia kleru swojej diecezji, zaprosił do współpracy Rajmunda jako wykładowcę. Po powrocie do Barcelony Rajmund został mianowany kanonikiem, archidiakonem i wikariuszem generalnym. Berengariusz zaprosił także dominikanów. Rajmund rychło zaprzyjaźnił się z nimi i wstąpił do nich w 1222 roku – osiem miesięcy po śmierci świętego założyciela tego zakonu.

Rajmund pracował żarliwie nad nawróceniem Maurów i Żydów, a równocześnie opracowywał dzieło zawierające wskazówki dla spowiedników. Papież Grzegorz IX w 1230 r. wezwał go do Rzymu i mianował kapelanem pałacu apostolskiego, penitencjariuszem i swoim osobistym spowiednikiem. Jako doradca papieski Rajmund rozwinął szeroką i owocną działalność. Na dworze papieskim zapoznał się z najznakomitszymi osobistościami Kościoła owych czasów. Miał więc okazję również za ich pośrednictwem rozwijać działalność apostolską. W tym czasie napisał pracę z prawa kanonicznego, znaną jako "Pięć dekretów". Była ona zbiorem dekretów biskupów rzymskich. W ciągu wieków nagromadziło się tak wiele zarządzeń i ustaw papieskich, także soborowych, że trudno było nawet znawcom rozeznać się w ich gąszczu. Papież Grzegorz IX bullą „Rex Pacificus” promulgował opracowany przez Rajmunda zestaw obowiązujących odtąd praw kanonicznych pod nazwą „Decretales Gregorii IX”. W 1236 r. Rajmund wrócił do Hiszpanii. Dwa lata później, w 1238 r., został na kapitule generalnej w Barcelonie wybrany generałem zakonu dominikanów, obejmując ten urząd po bł. Jordanie z Saksonii, który był bezpośrednim następcą św. Dominika. Miał wówczas ok. 60 lat. Natychmiast z właściwą sobie energią zabrał się najpierw - jako wytrawny jurysta - do przeredagowania konstytucji zakonnych. Okazał się wspaniałym administratorem i organizatorem zakonu, który rozszerzał się po Europie błyskawicznie, ale któremu groziło rozluźnienie. Po dwóch latach zrezygnował z funkcji i ponownie poświęcił się apostolatowi. Napisał dzieła prawnicze: „Summę pastoralną” i „Traktat o małżeństwie”. Pomimo bardzo czynnego życia i praktyk pokutnych, którymi trapił swoje ciało, dożył 100 lat. Umarł w Barcelonie 6 stycznia 1275 r. Jego pogrzeb był prawdziwą manifestacją. Relikwie jego spoczywają w Barcelonie, w katedrze św. Eulalii, w jednej z bocznych kaplic. 29 kwietnia 1601 roku został zaliczony do grona świętych przez papieża Klemensa VIII.

Boże, Ty obdarzyłeś świętego Rajmunda wielkim miłosierdziem wobec grzeszników, † przez jego wstawiennictwo wyzwól nas z więzów grzechu, * abyśmy w swobodzie ducha pełnili Twoją wolę. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

8 I 2025 r.

Wspomnienie bł. Eurozji Barbani,

Urodziła się w 1866 w Quinto Vicentino, w pobliżu włoskiego miasta Vicenza, a mając 4 lata przeniosła się razem z rodziną do pobliskiej wsi Torri di Quartesol. Była córką rolników. W 1872 roku rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, ale ukończyła jedynie dwie klasy, ponieważ musiała pomagać rodzicom w gospodarstwie. Zdążyła jednak nauczyć się pisać i czytać. Od wczesnych lat czytała pobożne książki, odznaczała się szczególną czcią dla Matki Bożej. W 1878 roku przystąpiła do pierwszej Komunii Świętej, a następnie wstąpiła do Stowarzyszenia Córek Maryi i czynnie uczestniczyła w życiu swej parafii, ucząc dzieci katechizmu. W 1885 r. zmarła jej sąsiadka, osierocając trzy maleńkie córki. Najstarsza z nich zmarła zaraz po matce, a pozostałe miały zaledwie 4 miesiące i 20 miesięcy. Eurozja pomagała ich ojcu Carlowi Barbanowi w opiece nad dziećmi, a sześć miesięcy później, wyszła za niego za mąż. Urodziła dziewięcioro dzieci oraz adoptowała razem z mężem jeszcze czworo innych.

Eurozja była przykładną matką i małżonką, a jej dom stał się szkołą świętości. Łagodnego i cierpliwego usposobienia, powoli przekształcała szorstki i konfliktowy charakter męża. Otwarta na wielkie wartości chrześcijaństwa, mądrze prowadziła swe dzieci na Boże ścieżki. Z cierpliwością przyjmowała cierpienie i trudy życia. Trzech jej synów zostało kapłanami, najmłodszy wstąpił do niższego seminarium w Vicenzy, lecz zmarł w wieku 14 lat. Jedna z córek wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, a jeden z synów adoptowanych został franciszkaninem. Po śmierci męża w 31 maja 1930 r. Eurozja została członkinią Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Zmarła w opinii świętości 8 stycznia 1932 roku w Maroli, mając 65 lat. Pius XII powiedział o niej: „Trzeba ukazać tę piękną postać światu, aby stała się wzorem dla współczesnych rodzin”. Jej beatyfikacja odbyła się w 2005 roku „Wyniesiona do chwały ołtarzy jest przykładem świętej żony i matki, którą Kościół ukazuje w czasach kryzysu rodziny. Jej beatyfikacja wskazuje, że rodzina nie tylko przekazuje wiarę: jest prawdziwą drogą do świętości.” – powiedział o. Fabio Longo, wicepostulator.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

9 I 2025 r.

Wspomnienie św. Adriana z Canterbury, opata

Adrian (znany także jako Hadrian) urodził się w VII w. w północnej Afryce. W wieku ok. 10 lat przybył z rodziną do Neapolu, uciekając przed arabską inwazją. Wstąpił do klasztoru benedyktynów niedaleko Monte Cassino. Został z czasem opatem Niridanum, klasztoru na wyspie Nisida. Papież św. Witalian nominował go dwukrotnie na arcybiskupa Canterbury, ale Adrian odmówił przyjęcia tego zaszczytu, gdyż uważał się za niegodnego. Na to miejsce zaproponował św. Teodora z Tarsu. Obaj wyruszyli w 668 r. do Brytanii.

Adrian został mianowany opatem w klasztorze świętych Piotra i Pawła w Canterbury. Wspierał biskupa Teodora w umacnianiu rzymskiego Kościoła w Anglii. Jemu przypisuje się zasługę utrwalenia chorału gregoriańskiego w angielskich kościołach. Opat Adrian przekształcił szkołę klasztorną w Canterbury w prężny ośrodek naukowy, w którym wiedzę pobierało wielu studentów, także z zagranicy. Prowadził tam studia biblijne i nauczał greki i łaciny, matematyki, poezji i astronomii. Tłumaczył też na staroangielski. Zmarł 9 stycznia 710 roku i został pochowany w klasztornym kościele. Jego grób stał się miejscem licznych pielgrzymek za sprawą cudów. Kiedy nastąpiło otwarcie grobu w roku 1091, ciało znaleziono w nienaruszonym stanie.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

10 I 2025 r.

Wspomnienie św. Grzegorza z Nyssy, biskupa

Grzegorz urodził się w 335 r. w Cezarei Kapadockiej. Jego ojciec był retorem w szkole wymowy. On sam był młodszym bratem św. Bazylego, którego zresztą przypominał z wyglądu. Chrzest przyjął jako młodzieniec. Po ojcu obrał sobie zawód retora i ożenił się. Po śmierci żony poświęcił się ascezie. Za namową św. Bazylego przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do założonego przez niego klasztoru położonego nad Morzem Czarnym. Stamtąd powołano go na biskupa Nyssy (371). W 380 roku został wybrany metropolitą Sebasty.

Grzegorz znany jest jako żarliwy kaznodzieja i interpretator Słowa Bożego. Uczestniczył w Soborze w Konstantynopolu, gdzie był głównym autorem słów uzupełniających Nicejski Symbol Wiary, dotyczących nauki o Duchu Świętym. Sobór ten nazwał Grzegorza „filarem Kościoła”. Dla potomnych pozostał w pamięci jako człowiek otwarty i miłujący pokój, współczujący biednym i chorym. Był jednym z najwybitniejszych teologów Kościoła wschodniego. Jego pisma wyróżniają się subtelnością filozoficzną. Od Orygenesa zapożyczył alegoryczną metodę w interpretacji Pisma Świętego. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pism religijnych, m.in. ascetycznych i mistycznych oraz komentarzy biblijnych. Papież św. Pius V zaliczał go do czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego, choć na żadnej oficjalnej liście doktorów Kościoła Grzegorz nie figuruje. Zmarł w wieku ok. 60 lat 10 stycznia ok. 395 roku.

Wszechmogący Boże, święty Grzegorz sławił Ciebie swoim życiem i pismami, † spraw, abyśmy zapominając o tym, co jest za nami i wytężając wszystkie siły ku temu, co przed nami, * osiągnęli cel, do którego nas powołałeś. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

11 I 2025 r.

Wspomnienie św. Honoraty, dziewicy

Życiorys Honoraty spisał jej brat, św. Epifaniusz, biskup Pawii. Żyła w V w. w Pawii. Była najmłodszą z jego czterech sióstr. Św. Epifaniusz osobiście nałożył na głowę siostry welon dziewiczy na znak oddania się jej na wyłączną służbę Panu Bogu. Kiedy w roku 476 Odoaker, król Gotów, zdobył i złupił Pawię, wziął do niewoli wśród wielu obywateli także Honoratę. Św. Epifaniusz musiał wykupić brankę z jego rąk, wraz z wielu innymi.

Życie Honoraty pełne było modlitwy, miłosierdzia i oddania ludziom, którzy darzyli ją powszechnie czcią. Zmarła około 500 roku.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

12 I 2025 r.

Święto Chrztu Pańskiego

Święto Chrztu Pańskiego kończy okres Bożego Narodzenia (choć w polskiej tradycji jeszcze do 2 lutego śpiewa się kolędy i nie rozbiera się szopki). Najstarszej tradycji tego święta należy szukać w liturgii Kościoła wschodniego, ponieważ chrzest Jezusa długo nie miał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na dzień 13 stycznia, w miejsce dawnej oktawy Epifanii, wspomnienie chrztu Jezusa Chrystusa. Reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. określiła ten dzień jako święto Chrztu Pańskiego i przesunęła jego termin na niedzielę przypadająca po 6 stycznia.

Teksty modlitw związane ze świętem Chrztu Pańskiego odzwierciedlają bardzo dokładnie i szczegółowo przekazy Ewangelii. Podkreślają przy tym związek tego święta z uroczystością Objawienia Pańskiego. Chrystus już jako dorosły mężczyzna, przychodzi nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela, swojego poprzednika, przyjąć chrzest. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. W ten sposób uświęcił wodę. Najszczegółowiej to wydarzenie zrelacjonował św. Mateusz, choć opis chrztu Jezusa zostawili wszyscy trzej synoptycy. W dniu chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Misję Chrystusa potwierdza swym świadectwem Bóg Ojciec. Zamknięte przez grzech Adama niebiosa otwierają się, na Jezusa zstępuje Duch Święty. Z nieba daje się słyszeć jednoznaczny głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.

Wszechmogący, wieczny Boże, po chrzcie w Jordanie uroczyście ogłosiłeś, że Chrystus, na którego zstąpił Duch Święty, jest Twoim umiłowanym Synem, † spraw, aby Twoje przybrane dzieci, odrodzone z wody i Ducha Świętego, * zawsze żyły w Twojej miłości. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, naszego Pana i Boga, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

13 I 2025 r.

Wspomnienie św. Hilarego z Poitiers, biskupa i doktora Kościoła

Hilary urodził się ok. 310 r. w Poitiers (Pictavium) jako syn pogańskich notabli. Zdobył bardzo dobre wykształcenie i został retorem. Z wielkim zaangażowaniem studiował Pismo Święte i pod wpływem tej lektury nawrócił się i przyjął chrzest w 345 roku, już jako żonaty mężczyzna. W 350 roku obrano go biskupem rodzinnego miasta (zgodnie z ówczesną praktyką żonaci mężczyźni mogli być podnoszeni do takiej godności). Ponieważ w sporze ariańskim odmówił potępienia św. Atanazego z Aleksandrii, który bronił prawdy o bóstwie Chrystusa, cesarz Konstancjusz skazał go w 356 r. na wygnanie do Frygii w Azji Mniejszej (obecnie Turcja). Kilka lat pobytu na wygnaniu wykorzystał na dokładne zapoznanie się z teologią Wschodu, której bogactwo, subtelność i precyzję pojęć starał się po powrocie z wygnania rozpowszechnić w Kościele łacińskim. Czerpiąc ze wschodnich inspiracji, wzbogacał też zachodnią liturgię. Chcąc pogłębić wiedzę teologiczną swoich wiernych, komponował hymny liturgiczne.

Prowadził czynne życie jako pasterz i teolog, wpływając na charakter Kościoła Galii. Napisał też kilka rozpraw na tematy, które były poruszane przez arian. Otrzymał przydomek „obrońcy Galii”, gdyż właśnie przez swoją postawę, kazania i pisma uchronił swoją ojczyznę od herezji. Po powrocie z wygnania czynił, co tylko było w jego mocy, by zabliźnić rany zadane Kościołowi przez Ariusza i jego protektorów. Jego zasługą było zwołanie synodu do Paryża (360), na którym biskupi Galii przyjęli wyznanie wiary ułożone na soborze w Nicei. Żył w wielkiej przyjaźni ze św. Marcinem, biskupem Tours. Ochrzcił go i był jego kierownikiem duchowym. Zmarł w 367 roku. Pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką, z której najcenniejszym jest traktat De Trinitate (O Trójcy Świętej). Hilary wniósł ogromny wkład w rozwój chrystologii i nauki o Trójcy Świętej, dlatego w 1851 r. został zaliczony przez bł. Piusa IX do grona doktorów Kościoła.

Wszechmogący Boże, święty Hilary, biskup, wytrwale głosił bóstwo Twojego Syna, † spraw, abyśmy coraz lepiej poznawali tę prawdę wiary * i wiernie ją wyznawali. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

14 I 2025 r.

Wspomnienie bł. Odoryka z Pordenone, prezbitera

Odoryk (nazywany początkowo Mattiuzzi) urodził się ok. 1265 r. w Villanova pod Pordenone we Włoszech. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu. Był wymagający wobec siebie, prowadził ascetyczny tryb życia, chodził boso, w połatanym habicie, nosił włosiennicę. Po przyjęciu święceń kapłańskich rozpoczął przygotowania do pracy misyjnej w Chinach.

W 1296 r. udał się z podróżą na Bliski Wschód, a po powrocie do Włoch - w 1317 r. wyruszył na Daleki Wschód. Dotarł do Chin, przemierzając po drodze m.in. Indie, Cejlon, Sumatrę i Jawę. W Pekinie podjął współpracę z innym franciszkaninem, arcybiskupem Janem z Montecorvino. Po jego śmierci w 1328 r. Odoryk został wybrany arcybiskupem Pekinu. Pełniąc już tę funkcję, odwiedził Tybet i jako pierwszy Europejczyk dotarł do siedziby Dalaj Lamy. Uzyskał zgodę chana na osiedlenie się franciszkanów w Turkiestanie. Po powrocie do Europy pragnął przekonywać papieża do wysłania kolejnych misjonarzy do Chin. Niestety, poważnie zachorował. Opowieść Odoryka z podróży spisał w Padwie Wilhelm z Solagna. Relacja ta znana jest pod tytułem „Itinerarium” albo „Liber de mirabilibus mundi” lub „Descriptio terrarium”. Jest ona jednym z najcenniejszych źródeł do poznania pojęć geograficznych, etnografii, obyczajów, wierzeń religijnych, stosunków handlowych i innych zjawisk na Dalekim Wschodzie XIV w. Zawiera wiele fantastycznych, niewiarygodnych opisów. Przedstawiono ją papieżowi. Pierwotnie relacja była napisana w nieporadnej łacinie. Poprawek dokonał w ok. 10 lat później Henryk z Kłodzka. Potem tłumaczono ją na kilka języków. Odoryk nie wyzdrowiał. Wycieńczony trudami życia i podróży, zmarł 14 stycznia 1331 roku we włoskim Udine. Nazwano go Apostołem Chin. Beatyfikował go Benedykt XIV w roku 1755.

Boże, Ty pomnożyłeś Twój Kościół, wprowadzając do niego wiele narodów Wschodu, oświeconych jasnością Ewangelii dzięki apostolskiej gorliwości błogosławionego Odoryka, † udziel nam przez jego wstawiennictwo stałości w wierze * i niezłomnego zaufania do Ewangelii, którą przepowiadał. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.