Kącik liturgiczno-hagiograficzny

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

6 III 2025 r.

Wspomnienie św. Róży z Viterbo,
dziewicy i zakonnicy

Róża urodziła się w 1233 r. w rolniczej rodzinie. Legenda głosi, że nadano jej takie imię, bo jako dziecko była bardzo piękna. W wieku 12 lat Róża wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Datą przełomową w jej życiu był rok 1250. Zachorowała wtedy śmiertelnie. Spokojna wtedy o swoje losy, modliła się żarliwie o powodzenie wyprawy krzyżowej w obronie Ziemi Świętej, na której czele stał król francuski Ludwik IX. Kiedy cudownie wyzdrowiała, postanowiła całkowicie poświęcić się nawracaniu dusz do Boga. Zaczęła oddawać się wówczas surowym praktykom pokutnym w intencji nawrócenia grzeszników. Pod koniec życia prosiła, by ją przyjęto do klasztoru klarysek w Viterbo, jednak odmówiono jej. Wyczerpana pokutą i apostolstwem, zmarła w wieku zaledwie 20 lat, 6 marca 1253 roku.

Jej ciało w stanie nienaruszonym spoczywa w kościele klarysek. Pan Bóg wsławił Różę za życia i po śmierci tak licznymi cudami, że jej grób stał się miejscem licznych pielgrzymek. Do dziś zachował się zwyczaj, że co roku w uroczystość św. Róży zbiera się do jej grobu całe miasto i turyści, by wziąć udział w procesji z relikwiami, niesionymi w wysokiej wieży-relikwiarzu. Benedykt XV ogłosił św. Różę patronką młodzieży żeńskiej Akcji Katolickiej.

Boże, Ty mieszkasz w czystych sercach, † za wstawiennictwem świętej Róży, dziewicy, udziel nam łaski do prowadzenia życia zgodnego z Ewangelią, * abyś mógł w nas zamieszkać. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

7 III 2025 r.

Wspomnienie świętych męczennic Perpetuy i Felicyty

Żyły w II w. w rzymskiej Kartaginie. Były młodymi mężatkami i matkami. Perpetua pochodziła ze znakomitego rodu i miała syna w wieku niemowlęcym, a Felicyta była niewolnicą i była w ósmym miesiącu ciąży. Obie przyjęły wiarę chrześcijańską i rozpoczęły przygotowania do chrztu. W związku z tym zostały oskarżone i wtrącone do więzienia. Po krótkim procesie skazane zostały na rozszarpanie przez zwierzęta. Ponieważ prawo zabraniało wykonania śmierci na ciężarnej kobiecie, egzekucja odbyła się po porodzie Felicyty. Tuż przed śmiercią obie przyjęły chrzest. Na arenie zostały dotkliwie poranione, a potem gladiatorzy dobili je mieczami.

Męczeństwo, które wzbudziło poruszenie w Kartaginie i w całym Kościele, miało miejsce 7 marca 202 lub 203 r. Św. Perpetua zostawiła pamiętnik, w którym opisała swoje życie, proces i ostatnie dni przed śmiercią.

Panie, nasz Boże, święte męczennice Perpetua i Felicyta w Twojej miłości znalazły moc do przeciwstawienia się prześladowcom i zniesienia męczeńskiej śmierci, † spraw przez ich modlitwy, * abyśmy stale wzrastali w miłości ku Tobie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

8 III 2025 r.

Wspomnienie św. Jana Bożego, zakonnika

Jan Cidade urodził się w Portugalii w roku 1495. Przełomowym wydarzeniem w życiu świętego było wysłuchanie kazania św. Jana z Avila, wygłoszonego podczas odpustu św. Sebastiana w Grenadzie. Jan rzucił się na ziemię, zaczął targać włosy i ubranie na sobie. Drapał sobie twarz, wołając: „Boże! Miłosierdzia!”. Z tego powodu został zamknięty w domu dla obłąkanych. Tam zobaczył ogromny ból i cierpienie chorych, kiedy więc wypuszczono go na wolność, zaczął usługiwać nieszczęśliwym, by chociaż w części złagodzić ich dolę.

Jan szybko przekonał się, że sam niewiele zdziała. Za użebrane pieniądze zakupił dom, w którym mógł postawić 47 łóżek. W miarę napływu ofiar powiększał szpital i lepiej go zaopatrywał. Zajął się także losem kobiet upadłych. Nawiedzał je osobiście i błagał o zmianę życia. Staruszki i samotne wdowy polecał poszczególnym rodzinom pod opiekę. Nie mniej czuły był na los sierot, których wówczas nie brakowało, powierzając je rodzinom, które zapewniały im pewny los. Założył nową rodzinę zakonną dla obsługi chorych i opuszczonych. Tak powstał zakon Braci Miłosierdzia, zwany u nas bonifratrami. Założycielowi zaś nadał miejscowy arcybiskup przydomek „Jana Bożego” i takim go znamy. Zmarł 8 marca 1550 r. w wieku 55 lat.

Boże, Ty napełniłeś serce świętego Jana Bożego duchem miłosierdzia, † spraw, abyśmy okazywali czynną miłość bliźnim * i zasłużyli na przyjęcie do Twojego królestwa. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

9 III 2025 r.

Wspomnienie św. Dominika Savio, wyznawcy

Dominik urodził się w wiosce Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 r. Jego ojciec był rzemieślnikiem, a matka krawcową. Mając 12 lat spotkał św. Jana Bosco, który przyjął go do swego Oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna duchowa więź. W trzy lata później Dominik umarł.

Mimo bardzo młodego wieku osiągnął świętość pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami. Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: „Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki". Pius XI powiedział o nim: „Mały święty, ale gigant ducha". Beatyfikowany w 1950 roku, kanonizowany w 1954. Dominik Savio to najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół. Jest patronem ministrantów i młodzieży.

Boże, źródło wszelkiego dobra, Ty w świętym Dominiku Savio dałeś młodzieży przedziwny przykład miłości i czystości; † dozwól również nam, swoim dzieciom wzrastać w radości i miłości, * aż do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

10 III 2025 r.

Wspomnienie czterdziestu świętych męczenników z Sebasty

Sebasta należała do najsilniejszych ośrodków życia chrześcijańskiego w dawnej Armenii. Dlatego też po wybuchu prześladowania Dioklecjana w IV w. miasto to musiało złożyć szczególnie krwawe ofiary. Ten sam kurs kontynuował na Wschodzie następca, cesarz Licyniusz. Właśnie za jego czasów poniosło śmierć męczeńską 40 męczenników z Sebasty.

Legion rzymski, do którego należeli, nosił zaszczytny przydomek Fulminatus, czyli Błyskawica. Namiestnik cesarza nakazał legionistom tego garnizonu złożyć ofiarę kadzidła na ołtarzu rzymskiego bożka. 40 żołnierzy chrześcijańskich stanowczo odmówiło. Jeden z nich, Cyrion, tak się odezwał do namiestnika, Agrykolanusa, który wychwalał męstwo tego legionu i jego zasługi: „Jeśli tak mężnie, jak mówisz, walczyliśmy za cesarza ziemskiego, jakże możesz przypuszczać, że postąpimy inaczej wobec naszego najwyższego Pana, jakim jest Bóg?”. Aresztowano wszystkich, zaprowadzono do Sebasty, tam w więzieniu bito ich tak, aż powybijano im zęby, a w końcu skazano ich na zamarznięcie. Bohaterscy żołnierze uczynili wówczas wspólny testament, w którym pożegnali się ze swoimi rodzinami i prosili, aby byli pochowani wszyscy razem. Tradycja chrześcijańska zachowała imiona owych 40 żołnierzy. 4 maja 320 roku zaprowadzono ich do Sebasty (dzisiaj Siwas), kazano im się rozebrać i tak nagich wystawiono na całą noc na trzaskający mróz. Zima wtedy była długa i mroźna. Męczennicy błagali Pana Boga tylko o jedno: aby wszyscy zdołali razem zakończyć mękę. Oprawcy zachęcali skazanych, by ratowali swoje życie przez poddanie się woli cesarza. Podanie głosi, że jeden z legionistów faktycznie się załamał i złożył nakazaną ofiarę. Ale w jego miejsce poniósł męczeństwo jeden ze strażników, zachęcony koronami chwały, jakie ujrzał nad głowami męczenników. Życzenie bohaterskich żołnierzy spełniono tylko częściowo. Pochowano bowiem ich ciała razem, ale niebawem rozdzielono ich relikwie i rozdano po wielu kościołach na Wschodzie i na Zachodzie. Miejsce ich wspólnego grobu nosi dzisiaj jeszcze turecką nazwę Kyrklar, co oznacza „Czterdzieści”.

Panie, nasz Boże, niech nas napełni radością wspólne zwycięstwo Twoich męczenników, † niech umocni naszą wiarę * i zapewni nam ich wspólną opiekę. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

11 III 2025 r.

Wspomnienie św. Konstantyna, prezbitera i męczennika

Konstantyn był królem Szkocji (inne źródła podają, że Kornwalii). Urodzony około 520 r., wstąpił na tron w 537 r., prawdopodobnie po śmierci swojego ojca. Prowadził życie występne, jednak opamiętał się i rozpoczął żarliwą pokutę. W roku 587 abdykował. Wstąpił do klasztoru irlandzkiego w Offaly. Po otrzymaniu święceń kapłańskich udał się do rodzinnego kraju, aby nieść Ewangelię. Poniósł śmierć męczeńską w 598 r.

Wszechmogący i miłosierny Boże, obchodzimy dzień zwycięstwa Twojego męczennika Konstantyna, któremu dałeś nieugiętą stałość w cierpieniach, † otocz na swoją opieką * i wybaw od zasadzek nieprzyjaciół. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

12 III 2025 r.

Wspomnienie św. Alojzego Orione, prezbitera

Alojzy urodził się w 1872 r. w ubogiej rodzinie kamieniarza w Pontecurone we Włoszech. Był najmłodszy z czterech braci. W trzynastym roku życia zgłosił się do franciszkanów. Pozostał tam jednak niecały rok - musiał wracać do domu, gdyż rozchorował się na zapalenie płuc. Po powrocie do zdrowia pomagał ojcu w pracy. Miejscowy proboszcz poznał się na moralnych i duchowych zaletach chłopca i umieścił go w internacie, który założył i prowadził św. Jan Bosko w Turynie. Ponieważ Orione należał do najlepszych uczniów, przełożeni mieli nadzieję, że młodzieniec zgłosi się do nowicjatu salezjanów. On jednak uznał, że jego powołanie jest inne. W wieku 17 lat wstąpił do diecezjalnego seminarium duchownego w Tortonie. Ponieważ rodziców nie było stać na opłacanie kosztów nauki w seminarium, mieszkał wraz z innymi klerykami w małej przybudówce należącej do katedry, usługiwał do Mszy świętej i był stróżem. W 1895 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Miał wówczas 23 lata.

Jeszcze jako kleryk seminarium biskupiego Alojzy zbierał w swojej izdebce ubogich chłopców i uczył ich prawd wiary. Wspierał ich także materialnie, o ile tylko pozwalały na to jego skromne możliwości. Biskup, który widział pracę apostolską Alojzego, przeznaczył go już jako neoprezbitera do konwentu św. Klary, powierzając mu duchowe kierownictwo tamtejszej młodzieży. Równocześnie młody kapłan udzielał się chętnie z kazaniami i rekolekcjami w okolicznych parafiach. Nawiedzał szpitale, więzienia, domy ubogich, by nieść pomoc duchową. Alojzy zdawał sobie wszakże sprawę z tego, że zadanie jest ponad siły i że należy zapewnić trwałość rozwiniętemu dziełu. Dlatego, podobnie jak św. Jan Bosko, zaczął sobie dobierać wśród wychowanków przyszłych kapłanów i wychowawców. Tak powstała w roku 1903 nowa rodzina zakonna pod nazwą Synów Bożej Opatrzności, zwana popularnie orionistami. Z czasem powstała także gałąź żeńska. Następnie Alojzy założył zakon kontemplacyjny, który miał stanowić duchowe i modlitewne zaplecze dla podejmowanej działalności. Alojzy zakładał szkoły, uczył w nich rzemiosła, przygotowywał do pracy na roli, tworzył internaty. Pełen troskliwości o zbawienie dusz, nie zapomniał także o misjach zagranicznych.

Boże, Światło i Pasterzu wiernych, Ty postawiłeś świętego Alojzego na czele Twojego ludu, aby go karmił słowem i kształtował własnym przykładem, † spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem zachowali wiarę, której nauczał * i szli drogą, którą wskazywał. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

13 III 2025 r.

Wspomnienie św. Krystyny, męczennicy

Krystyna urodziła się w Persji. Jej perskie imię miało brzmieć Jazdin. Kiedy pogański król perski Chozroes I rozpoczął krwawe prześladowanie, św. Krystyna miała należeć do pierwszych osób, które padły jego ofiarą. Jej męczeńska śmierć miała nastąpić 13 marca 559 roku.

Boże, Ty ukazujesz swoja moc w ludzkiej słabości, † od Ciebie święta Krystyna otrzymała siłę zaniesienia męczeństwa, * niech wszystkim którzy radują się jej chwałą, zawsze wyprasza łaskę przezwyciężania pokus. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

14 III 2025 r.

Wspomnienie św. Matyldy, królowej

Urodziła się w 895 r. w Westfalii. Była córką księcia saskiego Teodoryka i Reinhildy, pochodzącej z duńskiego rodu królewskiego. Wychowywała się w klasztorze pod okiem babki, która była jego ksienią. Lata te wspominała jako najpiękniejsze w życiu. Mając 14 lat, w 909 r., poślubiła Henryka Ptasznika, który w trzy lata potem został księciem Saksonii, a w 919 r. królem Niemiec, jako Henryk I. Życie królowej upływało w spokoju. Mąż dał jej zupełnie wolną rękę w czynieniu dobra. Dla Bożej chwały i dla dobra ubogich nie żałowała pieniędzy. Mieli pięcioro dzieci, w tym późniejszego cesarza Niemiec Ottona I i św. Brunona. Żyli ze sobą 25 lat.

Po śmierci męża wiele cierpień przysporzyła Matyldzie wojna domowa o władzę między jej synami Ottonem i Henrykiem, a także oskarżenia o rozrzutność na cele religijne, jakie pod jej adresem formułował syn – cesarz. Pod koniec życia oddała się wyłącznie modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Codziennie przy swoim stole gościła ubogich, hojnie wspomagała kościoły i klasztory ze swoich osobistych majętności. Ostatnie lata spędziła w opactwie w Kwedlinburgu. Tam też zmarła 14 marca 968 r. w wieku 73 lat.

Boże, który wywyższasz pokornych, Ty sprawiłeś, że święta Matylda odznaczała się miłością i cierpliwością, † spraw przez jej zasługi i wstawiennictwo, * abyśmy nieśli swój krzyż wytrwale i zawsze Cię miłowali. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski vel Potocki]

15 III 2025 r.

Wspomnienie św. Klemensa Marii Hofbauera, prezbitera

Klemens urodził się w 1751 roku w Tasovicach na Morawach, w zniemczonej czeskiej rodzinie rzeźnika. Na chrzcie świętym otrzymał imię św. Jan Apostoł. Gdy Jan miał 7 lat, zmarł jego ojciec. Matka potrafiła nie tylko zapewnić dwanaściorgu dzieci utrzymanie, ale przede wszystkim głębokie wychowanie religijne. Ponieważ ubóstwo nie pozwoliło Janowi na kształcenie, podjął się pracy piekarza. Udał się do Rzymu, a potem do Tivoli, gdzie wstąpił do eremitów. Nie czuł się tam jednak dobrze, gnał go żar pracy apostolskiej. Dlatego wystąpił z eremu i wrócił do kraju.

W Rzymie zetknął się z niedawno założonym przez św. Alfonsa Marię Liguoriego zakonem redemptorystów i wstąpił do niego. Imię Jan zmienił sobie wówczas na Klemens Maria. Miał wtedy 34 lata. Po otrzymaniu święceń kapłańskich wysłano go do Wiednia, a następnie na Pomorze. Zatrzymał się na jakiś czas w Warszawie. Chwilowy postój przemienił się w pobyt trwający 21 lat (1787-1808). Prowadził działalność charytatywną, opiekę nad służącymi. Uruchomił drukarnię i wydawnictwo książek religijnych oraz stowarzyszenie dla pogłębiania wiedzy religijnej. Był wybitnym kaznodzieją. Gdy po III rozbiorze Polski Warszawa znalazła się pod okupacją Prus, redemptorystów więziono przez miesiąc w Kostrzyniu nad Odrą, a potem nie pozwolono im wrócić do Polski. Św. Klemens osiadł przy kościele sióstr urszulanek w Wiedniu. Był niezmordowany w konfesjonale i na ambonie. Zmarł w opinii świętości 15 marca 1820 roku.

Najłaskawszy Boże, Ty z miłości do Twojego ludu obdarzyłeś świętego Klemensa Marię niezwykłą gorliwością o zbawienie ludzi i przez niego zwiastowałeś królestwo Twojej łaski, † spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem zachowali wiarę, której nauczał, * i postępowali drogą przykazań, którą wskazał przykładem swojego życia. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.