Sankturarium Matki Bożej Jasielskiej

[Stanisław]

Właściwie dopiero teraz zwróciłem uwagę, że Dostojny sam odśpiewał tą litanię. Piękne wykonanie!

[piwski]

A dziękuję

[Aleksandr Romadonow]

I ja gratuluję wokalu.

[Friedrich von Baden]

Wow... Świetne wykonanie litanii. Gdyby nie JKM, to pewnie bym na to nie wpadł. To jest dopiero zaangażowanie w narrację, w mikronacje.

[piwski]

Wow... Świetne wykonanie litanii. Gdyby nie JKM, to pewnie bym na to nie wpadł. To jest dopiero zaangażowanie w narrację, w mikronacje.

A dziękuję bardzo! Obecnie pracuję nad całym ceremoniałem, który pozwoli nam spełniać zachcianki wiernych co do błogosławieństwa wszystkiego: poczynając od kopy jaj, poprzez miecz czy sztandar a na koronacyjnym kończąc

[Jakub Piotr Idyllicz]

Tempus matutinum dnia powszedniego, furtę Sanktuarium Matki Bożej Jasielskiej poczęło mozolnie przekraczać kilka wozów zaprzęgniętych w konie łowickie, wypełnionych aż po brzegi tajemniczym ładunkiem. Prędko cały dziedziniec sanktuarium wypełnił się wielkimi skrzyniami i robotnikami, którzy uważnie otwierali owe skrzynie i wnosili ich zawartość do świątyni.

Dzień cały minął, a vespere w lewej nawie sanktuarium stanął, obleczony jeszcze częściowo rusztowaniami, monumentalny, ciemny jak noc ołtarz. Wykonany z czarnego, dębnickiego marmuru, z wizerunkiem przedstawiającym Anioła karmiącego św. Eliasza w samym centrum kompozycji rzeźbiarskiej. Nad całym ołtarzem góruje w polu czerwonym, srebrna lilia podwójna, z pierścieniem złotym w środku - klejnot Jakuba Piotra Idyllicza, fundatora owego altarium, który jako wotum dziękczynne za fakt nobilitacji imaginował sobie wznieść dzieło na miarę swej kiesy i serca.

Wizerunki ołtarza darowanego przez imć Idyllicza dla sanktuarium jasielskiego - jeden realny, drugi widziany oczami kompasowymi, to jest w grze Minecraft.

Ołtarz owy spod dłuta Archibalda Denaturova herbu Sapieha wyszedł, wybitnego artysty i rzeźbiarza rodem z Rzeczypospolitej Niebieskiej, która lokuje się na dalekim Kompasie. Stamtąd wotum przebyło długą drogę lądem i wodą, by ostatecznie trafić do niewielkiego Królewskiego Miasta Jasło.

Kiedy to altarium stało już w pełnej krasie, na terenie sanktuarium zjawił się kolejny zaprzęg, z którego wysiadł młody wiekiem mąż, przybrany już po szlachecku, nie mieszczańsku - fundator Jakub Piotr Idyllicz herbu Gozdawa. Mężczyzna rozejrzał się wokoło, zachwycony pięknem okolicy, po czym miarowym krokiem udał się do wnętrza kościoła, gdzie czekać już miał Arcybiskup Osieka Piwski Żmij-Sroczyński. Ujrzawszy duchownego pod swym wotum, które zaparło dech w piersiach młodego szlachetki, przystąpił doń.

— Wasza Ekscelencyo Arcybiskupie, — rzecze szlachcic młody — oto dar mey osoby, wotywny y nayszczerszy, który z mego serca pochodzi, a sanktuarium ofiarować go pragnę niezmiernie. Z waszey on oyczyzny, bom do tamteiszych rzemieślników listy słał, a więc y tam poczęto budowę, którey finale uirzeć tu możecie.

[piwski]

[ak]Tempus matutinum dnia powszedniego, furtę Sanktuarium Matki
— Wasza Ekscelencyo Arcybiskupie, — rzecze szlachcic młody — oto dar mey osoby, wotywny y nayszczerszy, który z mego serca pochodzi, a sanktuarium ofiarować go pragnę niezmiernie. Z waszey on oyczyzny, bom do tamteiszych rzemieślników listy słał, a więc y tam poczęto budowę, którey finale uirzeć tu możecie.

Arcybiskup Osieka, któremu to właśnie maryjne sankturarium tak jest bliskie przyjął darczyńcę jego jak swojego osobistego i starego przyjeciela. Dziękując za ten hojny dar podarowany Jasielskiej Pani, zapewnił Jego Miłość Jakuba Piotra Idyllicza o tym, że w jasielskim klasztorze karmelitańskim będzie przyjmowany jak prawdziwy domu tego przyjaciel. Po zaś ziemskim żywocie cmentarz ten, który u możnych z Pogórza miano przezaszczytnej nekropolii sobie zdobył i dla jego szczątków doczesnych, w oczekiwaniu zmartwychwstania ciał, będzie mógł mógł być przystanią.

Sam ołtarz zaś, pomimo tego, że zdobny na poziomie światowym wciąż jest jeszcze niepoświęcony, stąd duchowny, mając na względzie zasługi Gozdawity, zasięgnął infromacji na temat terminu w którym, jako hojny fundator mógłby w uroczystości poświęcenia wziąć udział.

[Jakub Piotr Idyllicz]

Złotem okalany powóz Apollina nieprędko począł wjeżdżać w fale Okeanosu, ustępując nieboskłonu białolicej Selene, kierującej swój posrebrzany rydwan śladem apollinowego zaprzęgu. Nastał wieczór.

Pod murami klasztoru karmelickiego gromadzić się począł lud wszelaki z całej okolicy; od prostego gminu, poprzez mieszczan, kończąc na braci herbowej. Barwna mieszanina strojów sunęła ku bramom świątyni, by złożyć głęboki pokłon Najświętszej Marii Pannie Jasielskiej, a następnie wziąć udział w uroczystości poświęcenia ołtarza z wizerunkiem świętego Eliasza, który jako wotum ufundował skromny Gozdowita - pan Jakub Piotr Idyllicz.

Fundatora zabraknąć wszak nie mogło, przeto od świtania mąż przebywał na terenie sanktuarium. Młody szlachcic, powitany uprzednio przez Jego Ekscelencję Arcybiskupa, pomagał żywo w odpowiednim przygotowaniu świątyni, licząc w duchu na przybycie najważniejszych postaci Korony i Litwy, w tym na Jego Królewską Mość Stanisława.

Mrok począł okalać Królewskie Miasto Jasło, a w kościele i jego okolicy wielobarwny tłum cicho oczekiwał rozpoczęcia uroczystości. Idyllicz niezauważony wkroczył do świątyni, swoje miejsce znajdując w pierwszej ławce, skąd rozpościerał się doskonały widok na chór kapłański i jego skromne wotum, na które tak ochoczo spoglądali nawiedzający gmach Karmelitów.

[Stanisław]

Do kościoła wszedł król Stanisław wraz z całą swą świtą, wywołując niemałe poruszenie w ławach kościelnych. Nie chcąc zakłócać oczekiwania na rozpoczęcie uroczystości, król usadowił się na specjalnie przygotowanym dla niego siedzisku i począł modlić się, szepcąc po cichu swoje paciorki.

[piwski]

Poświęcenie ołtarza św. Eliasza

Dziś, we wspomnienie błogosławionego Władysława Findysza - prezbitera i męczennika - służącego w czasie swojej ziemskiej pielgrzymki w jasielskiej farze, w nieodległym kościele ojców Karmelitów odbędzie się z udziałem Arcybiskupa Osieka, Sługi Sług Bożych, ceremonia poświęcenia ołtarza św. Eliasza.

O godzinie ósmej wieczorem przed kościołem zebrał się tłum kapłanów zakonnych, braci, rycerstwa, mieszczan i chłopstwa. Wszycy oni dotarli tutaj z rozległej okolicy sięgającej aż Górnych Węgier.

W długim orszaku, przy biciu kościelnych dzwonów tłum w określonej kolejności wszedł do wnętrza trójnawowego kościoła, który szybko zaczął napełniać się dymem kadzidła.

Arcybiskup dochodząc do ołtarza, najpierw swoim dużym palcem niech uczynił znak krzyża samą wodą na środku ołtarza i powiedział:

Niech będzie uświęcony ten ołtarz w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.