Wspólnota Braci Polskich (Arianie)

[Olizar Kierdej]

Kazanie o prostocie życia i o marności bogactw tego świata
wygłoszone przez Olizara Kierdeja
w Warszawie roku MMXXV miesiąca X dnia XXXI

Bracia i Siostry umiłowani w Chrystusie!

Niechaj Bóg Jedyny, który karmi ptaki nieba i przyodziewa lilie polne, da wam serce wolne od chciwości i ducha spokojnego w prostocie.

Boć wielką jest pokusą człowieka, iż w bogactwie szuka szczęścia, a w dostatku — bezpieczeństwa. Lecz powiadam wam, jak mówił Pan nasz Jezus: „Nie możecie służyć Bogu i mamonie.”

Bogactwo bowiem jest jak woda morska: im więcej pijesz, tym większe pragnienie czujesz. Kto za złotem goni, ten nigdy nie zazna pokoju, a kto prostotą żyje, ten ma w sercu skarb, którego świat dać nie może.

Patrzcie, jak ludzie budują pałace, a w duszy mają ruiny. Jak gromadzą srebro, a tracą sumienie. Bo łatwiej, mówi Pismo, wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogaczowi wejść do królestwa Bożego.

Nie znaczy to, byście nie pracowali — bo praca jest święta, a lenistwo grzechem. Lecz niechaj praca będzie służbą, nie chciwością; niech zarobek będzie środkiem, nie celem.

Prostota życia jest koroną mądrości. Kto mało pragnie, ten zawsze jest bogaty. Kto umie dziękować za małe, temu Bóg daje pokój serca, większy niż wszystkie skarby.

Chrystus, nasz Nauczyciel, nie posiadał domostwa, ni złota, a jednak był panem świata, bo miał czyste serce i wypełnioną wolę Ojca. Idźmy więc Jego śladem — nie przez ubóstwo narzucone, lecz przez umiarkowanie dobrowolne.

Niechaj nikt z was nie zazdrości możnym tego świata, bo ich chwała przemija jak trawa, a z ich bogactwa pozostaje tylko cień. Lepiej być ubogim, a prawym, niż bogatym i niesprawiedliwym.

Niechaj wasze domy będą skromne, stoły proste, a serca szerokie. Bo kto wiele daje, ten naprawdę ma wiele. A kto gromadzi tylko dla siebie, ten już tu, na ziemi, jest ubogim w duchu.

Wiedzcie, że prawdziwe bogactwo jest w miłości, w pokoju, w rozumie i w dobrym sumieniu. Te skarby nie rdzewieją, złodzieje ich nie kradną, a śmierć ich nie odbiera.

Żyjcie więc w prostocie i wdzięczności, służąc Bogu i ludziom. A gdy nadejdzie kres, niech znajdzie was serce czyste, wolne od trosk o marność, gotowe wejść do odpoczynku w Prawdzie Wiecznej.

Amen.

[Olizar Kierdej]

Kazanie o przebaczeniu i o łagodności serca
wygłoszone przez Olizara Kierdeja
w Wilnie roku MMXXV miesiąca XI dnia IV

Bracia i Siostry umiłowani w Prawdzie i Miłości!

Niechaj Bóg Jedyny, Ojciec wszelkiego miłosierdzia, napełni serca wasze spokojem i duchem łagodności, abyście byli podobni do Chrystusa, który nie przyszedł sądzić, lecz zbawić.

Powiedziano w dawnym Prawie: „Oko za oko, ząb za ząb.”
Ale Pan nasz Jezus rzekł: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą.”

Oto nauka, która jest twarda dla świata, lecz słodka dla serca, które poznało Boga. Bo gdzie jest gniew, tam nie ma pokoju, a gdzie jest zemsta, tam nie ma miłości.

Niechaj więc nikt z was nie nosi urazy w sercu, bo uraza jest jak trucizna, która najpierw tego truje, kto ją w sobie nosi. Lepiej stracić rację, niż pokój duszy; lepiej przebaczyć, niż zwyciężyć gniewem.

Chrystus, będąc znieważany, nie odpowiadał zniewagą; będąc bity, nie podnosił ręki; a modlił się za tych, co Go krzyżowali. Czyż może być większy przykład cnoty i mocy ducha?

Bracia! Prawdziwa siła nie w mieczu, lecz w łagodności. Nie w tym, kto mści się, lecz w tym, kto potrafi przebaczyć. Bo kto panuje nad własnym gniewem, ten potężniejszy jest niż ten, który miasta zdobywa.

Niechaj każdy z was stara się być narzędziem pokoju. Gdzie spór — tam nieście pojednanie; gdzie nienawiść — tam miłość; gdzie krzywda — tam współczucie. W ten sposób światło Chrystusowe rozbłyśnie w sercach ludzkich, a zło zostanie zwyciężone dobrem.

Nie czekajcie, aż inni pierwsi proszą o przebaczenie, bo kto pierwszy przebacza, ten podobniejszy jest do Boga, który zawsze pierwszy okazuje łaskę.

Jeśli brat twój zawinił przeciw tobie, nie mów źle o nim, ale pomódl się za niego. Bo łatwo sądzić, trudniej rozumieć; łatwo potępiać, lecz trudniej kochać mimo winy.

Pamiętajcie, że każdy z nas potrzebuje miłosierdzia — tak jak ziemia potrzebuje deszczu. Kto więc nie przebacza innym, sam zamyka bramy miłosierdzia przed sobą.

Niechaj więc serca wasze będą ciche jak woda źródlana i łagodne jak światło poranne. Bo w takim sercu mieszka Duch Boży, a z niego płynie pokój, który świat dać nie może.

Przeto żyjcie, bracia, w zgodzie, przebaczeniu i cierpliwości, aby świat, widząc wasze uczynki, poznał, żeście uczniami Chrystusa — nie przez słowa, lecz przez miłość.

Amen.

[Olizar Kierdej]

Kazanie o śmierci i o nadziei życia wiecznego
wygłoszone przez Olizara Kierdeja
w Kijowie roku MMXXV miesiąca XI dnia VI

Bracia i Siostry umiłowani w Prawdzie Jednego Boga!

Niechaj pokój Pański, który nie zna końca, będzie z wami w życiu i w śmierci, w smutku i w nadziei.

Śmierć jest rzeczą pewną wszystkim, lecz nie wszystkim jest ona jednakowa. Bo dla jednych jest końcem, a dla drugich — początkiem; dla jednych — grozą, a dla drugich — odpoczynkiem.

Czemuż ludzie boją się śmierci? Bo serce ich przywiązane jest do tego, co przemija. Kto w bogactwie, w chwale, w ciele pokłada nadzieję, ten drży, gdy to wszystko ma opuścić. Ale kto żyje w Prawdzie i w Miłości, ten wie, że śmierć nie odbiera mu niczego, co prawdziwie jego było.

Bo dusza sprawiedliwego nie ginie. Nie w tym sensie, jakoby gdzieś w powietrzu latała, lecz w tym, iż trwa w pamięci Bożej, w dziełach dobrych, w miłości, którą siała między ludźmi.

Człowiek bowiem żyje tak długo, jak długo dobro z niego płynie. Gdy ciało złożymy w ziemi, duch nasz wraca do Boga, który go dał — nie jako odrębny byt, lecz jako światło wracające do Słońca.

Niechaj więc nikt z was nie trwoży się przed śmiercią, lecz niech się trwoży przed życiem źle przeżytym. Bo lepiej umrzeć czystym, niż żyć w grzechu. Śmierć sprawiedliwego jest snem spokojnym; śmierć bezbożnego — przebudzeniem w ciemności.

Pamiętajcie też, że dzień śmierci jest dniem prawdy. Wtedy nic się nie ukryje: ani dobre uczynki, ani złe zamiary. Dlatego mądrze żyje ten, kto co dzień gotów jest odejść.

Niech wasze serca będą gotowe zawsze, a wasze sumienia czyste, jakbyście dziś mieli stanąć przed obliczem Boga. Bo śmierć nie przychodzi wedle kalendarza, lecz wedle woli Najwyższego.

Ale nie smućcie się, bracia, bo śmierć nie jest końcem miłości. Kto miłował Boga i ludzi, ten w nich pozostaje. A kto żył w prawdzie, ten nie ginie, bo prawda jest nieśmiertelna.

Nie w cudach i objawieniach szukajcie pociechy, lecz w pewności, że życie sprawiedliwe jest życiem wiecznym. Bo choć ciało przemija, duch prawdy trwa na wieki w Bogu, który jest życiem samym.

Niech więc śmierć będzie wam nie strachem, lecz przypomnieniem, że czas na ziemi jest krótki, a wieczność — w czynach dobra, które po nas zostaną.

Żyjcie więc tak, by wasza śmierć była jak zachód słońca — cicha, jasna i piękna, bo poprzedzona dniem pełnym światła.

A gdy przyjdzie godzina wasza, nie mówcie: „to koniec”, lecz: „oto idę do pokoju.”
Bo kto w Bogu żył, w Bogu też spocznie.

Amen.

[Olizar Kierdej]

Kazanie o Prawdzie i o rozumie jako drodze do Boga
wygłoszone przez Olizara Kierdeja
w Kijowie roku MMXXV miesiąca XI dnia VIII

Bracia i Siostry umiłowani w Światłości Prawdy!

Niechaj Bóg Jedyny, Ojciec mądrości, oświeci umysły wasze, abyście w Jego świetle widzieli światło i w Jego prawdzie poznali wolność.

Prawda jest jak słońce — nie każdy może na nią patrzeć, ale bez niej nikt żyć nie może. Bo jak ziemia bez słońca pogrąża się w ciemności, tak dusza bez prawdy staje się więzieniem błędu.

Bóg, który jest Prawdą samą, dał człowiekowi rozum, aby mógł Jego wolę poznawać nie przez przymus, lecz przez światło zrozumienia. Dlatego rozum nie jest wrogiem wiary, lecz jej matką; wiara ślepa bowiem rodzi fanatyzm, a wiara rozumna — cnotę i pokój.

Niechaj więc nikt wam nie mówi: „Nie pytaj, tylko wierz.” Bo ten, kto tak mówi, pragnie, byście żyli w ciemności, w której łatwiej rządzić duszami ludzkimi. Lecz Chrystus rzekł: „Poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi.”

Nie bójcie się więc szukać, pytać i rozważać. Bo kto pyta z czystym sercem, ten nie bluźni, lecz chwali Boga rozumem, który On sam w nim zapalił.

Prawda nie boi się światła badań; kłamstwo tylko lęka się rozumu. Gdzie więc zakazują dociekania, tam Prawdy nie ma. Gdzie straszą ogniem za myślenie, tam Bóg nie króluje, lecz ludzki strach.

Bracia! Prawda nie jest własnością żadnego Kościoła ani narodu, bo pochodzi od Boga, który jest wspólny wszystkim ludziom. Kto ją szczerze miłuje, ten jest bliźnim każdego sprawiedliwego, choćby mówił innym językiem i modlił się w innej mowie.

Lecz pamiętajcie, że Prawda nie mieszka w pysze uczonych ani w głośnych sporach, ale w sercu cichym, które pragnie dobra. Bo nie ten jest prawdziwie mądry, kto wiele mówi, lecz kto sprawiedliwie czyni.

Niech wasza mowa będzie zawsze prawdziwa — bez kłamstwa, bez obłudy. Kłamstwo bowiem kala duszę bardziej niż grzech ciała, bo jest zaparciem się Światłości. Kto zaś mówi prawdę, choćby go za to prześladowano, ten jest przyjacielem Boga, bo idzie w Jego świetle.

Niech Prawda będzie dla was jak zwierciadło, w którym codziennie oglądacie swoje czyny. Niech was prowadzi w pracy, w sądzie, w modlitwie, w miłości — we wszystkim. Bo kto żyje w Prawdzie, ten już na ziemi żyje w Bogu.

I gdy nadejdzie kres, Prawda stanie przy nim jak światło, które nigdy nie gaśnie, i powie: „Ten jest mój.”

Amen.

[/quote]

[Olizar Kierdej]

Kazanie o Królestwie Bożym, które jest w człowieku
wygłoszone przez Olizara Kierdeja
w Gdańsku roku MMXXV miesiąca XI dnia X

Bracia i Siostry umiłowani w Bogu Jedynym!

Niechaj Duch Prawdy i Miłości napełni dusze wasze, abyście poznali, iż Królestwo Boże nie przychodzi z zewnętrznym znakiem, ale jest w sercu człowieka, który żyje w zgodzie z wolą Bożą.

Nie w murach świątyń, nie w obrzędach, nie w dźwięku organów mieszka Bóg, lecz w sumieniu, które czyste jest, i w sercu, które miłuje.
Bo świątynie mogą runąć, księgi mogą spłonąć, języki mogą zamilknąć — lecz prawda, sprawiedliwość i miłość nie giną, bo one są istotą samego Boga.

Człowiek, który szuka Boga poza sobą, daleko błądzi.
Bo Bóg nie jest daleki — On jest bliżej niż oddech, bliżej niż myśl. Kiedy czynisz dobro, On w tobie działa; gdy mówisz prawdę, On przez ciebie przemawia; gdy przebaczasz, On w tobie króluje.

Królestwo Boże nie jest panowaniem nad innymi, lecz panowaniem nad sobą. Nie jest bogactwem i chwałą, lecz spokojem sumienia i radością z dobra.
Kto w sobie zwycięży gniew, pychę i nienawiść, ten już tron Boży w sercu postawił.

Niechaj więc każdy z was stanie się świątynią Boga żywego — nie przez kamień i złoto, lecz przez czystość życia. Niechaj wasze serca będą ołtarzem, wasze uczynki ofiarą, a miłość — wonnością, miłą Panu.

Nie potrzebujemy królestwa ziemskiego, bo nasze Królestwo jest w duchu.
Nie potrzebujemy króla z żelaza, bo naszym Królem jest rozum oświecony miłością.
Nie potrzebujemy prawa pisanego krwią, bo w sercu naszym wypisane jest prawo sumienia.

Błogosławiony ten, kto zrozumiał, że Bóg nie jest tam, gdzie ludzie Go zamykają, lecz tam, gdzie człowiek czyni dobro.
Błogosławiony ten, kto w prostocie dnia codziennego znajduje Boga w pracy, w pokoju, w słowie prawym, w spojrzeniu życzliwym.

Bo oto prawdziwe Królestwo Boże — tam, gdzie miłość zwycięża nad pychą, prawda nad kłamstwem, a pokój nad gniewem.
Tam Bóg króluje, choć nie widać Go oczyma, ale czuje się Go w ciszy serca.

Niech więc każdy z was będzie budowniczym tego Królestwa — nie mieczem, lecz czynem; nie przymusem, lecz przykładem; nie słowem, lecz życiem.
A gdy świat ten przeminie, Królestwo to trwać będzie w was, bo jest wieczne jak sam Bóg.

Niech więc Prawda będzie waszym światłem, Miłość — waszym prawem, a Pokój — waszym dziedzictwem.
Bo kto tak żyje, ten już w Bogu mieszka, a Bóg w nim.

Amen.