Po śmierci Amuleja jego najbliżsi towarzysze Ahmed i Yahia uciekli. Mimo pościgu zarządzonego przez Jamuha pościgu uciekinierzy dotarli w tajemnicy do Bakczysaraju. Tam przyjął ich stary przyjaciel Amuleja, Nurredin Sułtan. Następnego dnia książę wprowadził ich do pałacu Chana gdzie urzędował jego brat jako regent w miejsce starego i schorowanego Chana. Spotkanie odbyło się w tajemnicy. Przybysze odmalowali historię w sposób krańcowo odmienny od prawdy. Przedstawili Amuleja i jego ojca jako ofiarę knowań Polaków i sowicie opłacanych z kiesy kanclerskiej zdrajców z Jamuhem na czele. Opisali przewrót, w którym jakoby. wzięli udział też polscy żołnierze. Kałga, albo naiwnie uwierzył w bajkę podstępnych ordyńców, albo zwietrzył szansę na wykazanie się wielkimi czynami zanim jeszcze zostanie Chanem. Podobna historia została powtórzona na posiedzeniu dywanu. Tam nikt nie śmiał zdecydowanie sprzeciwić się słowu książąt, choć nieśmiało niektórzy urzędnicy podnosili bezsens ruszania na potężną Rzeczpospolitą. Decyzja jednak zapadła. Przez następne dni mułłowie po całym Krymie rozgłaszali święta wojnę przeciwko ciemiężcom Tatarów i półksiężyca, a Kałga kazał posłom sondować możliwość przymierza z okolicznymi władcami
